Να’ μαστε και πάλι… Για κάποιους από εσάς, η χθεσινή μου απουσία ήταν όαση ανάσας για ορισμένους αναγνώστες του Texnologia.Net, ενώ για κάποιους άλλους ήταν μαρτυρική συνεδρία επαφής με τον χαμηλότερο εαυτό τους. Ήρθα όμως, μετά από μια τριήμερη κάθοδο στον Άδη της υπάρξεως μου, και σας φέρνω σπάνιες και πολύτιμες πληροφορίες!
Εμπρός λοιπόν, τι περιμένετε; Συνεχίστε το διάβασμα παρακάτω…
Ω! Θρήνος, οιμωγή, κλάμα, στενοχώρια… Πρόσωπα που γδέρνονται και στήθη που τύπτονται απεγνωσμένα… Είναι μερικά από τα σκηνικά που θα συναντήσετε σε κάθε κηδεία, όπως είδαμε στο προηγούμενο μας άρθρο. Και όλα αυτά, μέχρι να μπει κάποιος στον τάφο…
Το Μεγάλο Σάββατο είναι η τελευταία πράξη του Θείου Δράματος, όπως λέγεται. Όχι, δεν έχει σχέση με τραγικούς του τύπου “Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι”, με Φούντα και Μερκούρη ή σκηνικά παγκόσμιας φτώχειας όπως εμφανίζονται στον κόσμο, αλλά μάλλον με το “Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα”, των Μπιθικώτση και Θεοδωράκη.
Έχουν ήδη αποκαθηλώσει, πλύνει, σαβανώσει και τοποθετήσει τον Χριστό σε έναν “καινό” τάφο. Το σάβανο του Χριστού, είναι ένα μακρύ κομμάτι λευκό ύφασμα, στο οποίο τυλίξανε το σώμα Του, αμέσως πριν την ταφή Του. Αυτό δεν απέχει από τη σημερινή πρακτική, που όταν κάποιον τον βάζουν στο φέρετρο και λίγο πριν τον σκεπάσει το χώμα, πρώτα τον σκεπάζουν με “σάβανο”, που έχει πάνω σχέδια από τον Επιτάφιο του Χριστού.
Όπως μάθαμε στην ορθογραφία στο δημοτικό, “καινός” σημαίνει “καινούριος” — και όχι “άδειος”, δηλαδή “κενός”. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν και “καινός” και “κενός”, δηλαδή δεν είχαν βάλει σε άλλη στιγμή κάποιον άλλον νεκρό και επίσης, ήταν άδειος όταν έβαλαν μέσα τον Χριστό. Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, με όταν πηγαίνουμε στην εκκλησία για να “κοινωνήσουμε“. Είμαστε “καινοί” με βάση τη προετοιμασία που κάναμε, είμαστε “κενοί” χωρίς τον Χριστό. Είμαστε “τάφοι”, με κάποιον μέσα που περιμένει να αναστηθεί.
Ο Χριστός λοιπόν πεθαίνει. Θεάνθρωπος δε λέγαμε πως είναι; Μα, αφού λέμε πως είναι γιος του Θεού, πως γίνεται να πεθάνει; Είναι γιος του Θεού, είναι και γιος της Παναγίας. Η Παναγία είναι άνθρωπος, οπότε πρέπει να πεθάνει σαν άνθρωπος. Όπως είναι η σωστή ορολογία, ο Χριστός μετέχει στην ανθρώπινη φύση, βιώνει τις αλλαγές και επηρεάζεται, με τον ίδιο τρόπο που οι μετοχές που έχει ο μπαμπάς σας ανεβοκατεβαίνουν στο χρηματιστήριο.
Ωραία. Και μετά, τι γίνεται δηλαδή;
Μα, φυσικά, κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο, τον “Άδη” όπως λέγεται από αρχαιοτάτων χρόνων.
Αντίθετα με τη λαϊκή σκέψη, δεν κατέβηκε για να φάει και να πιει εκεί κάτω, μαζί με όλους τους παλιούς φίλους και συνεργάτες! Ούτε φυσικά να δει παλιούς συγγενείς, γιατί ο ξάδερφος της θείας της ανιψιάς έχει να τον δει καιρό και τον πεθύμησε. Δεν είχε καμία σχέση με αυτό. Ήταν καθαρά business trip, δεν πήγε για διασκέδαση, αλλά για συγκέντρωση.
Αυτό όμως που μας παραδίδεται, είναι πως όταν κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη και ενώ ήταν έξω από τις πύλες του, ακούγεται το γνωστό από τους ψαλμούς του Δαβίδ:
“Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών, μεθ’ ον και επάρθητε, πύλαι αιώνιοι”
Φυσικά, αυτό σημαίνει πως δεν μπήκε απλά στον Άδη, έκανε gate-crashing ως τα τρίσβαθά του, στην κυριολεξία!
Βλέπει λοιπόν την όλη φάση στην οποία βρισκόταν οι ψυχές, και φρικάρει! Πάει λοιπόν, στον “θάνατο”, και του λέει, αφού με όλα αυτά που είδε εκνευρίστηκε τα μάλα:
“Λοιπόν, μαγκάκο, άκου να δεις… Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Ή θα τους αφήσεις όλους να φύγουν τώρα ή θα τα κάνω όλα λίμπα!”
Γελάει ο θάνατος, αντηχώντας παντού το γέλιο του και τραντάζοντας τις ψυχές που υπέφεραν μέσα στα αβυσσαλέα σκοτάδια των χαμηλών δονητικών συχνοτήτων, και απαντά:
“Μωρέ τι μας λες; Ήρθες εδώ και μας το παίζεις έξυπνος; Ποιος νομίζεις πως είσαι;”
Εκείνη τη στιγμή, μια εκτυφλωτική λάμψη απελευθερώνεται από τον Χριστό και κάνει το χώρο φωτεινό, σα να γύρισαν στον Άδη όλοι οι προβολείς του Hollywood ένα πράμα. Σπάνε οι αλυσίδες που τους κρατούσαν δέσμιους, ανοίγουν πόρτες και παράθυρα των φυλακών του Άδη και σβήνουν οι φλόγες από τα καζάνια όπου έβραζαν. Βλέπουν οι ψυχές τι παίζει (επιτέλους, γιατί είχαν γκαβωθεί με τόσο σκοτάδι), και τρέχουν στην πηγή του φωτός.
Μόλις τα βλέπει αυτά ο θάνατος, σηκώνεται από τον καναπέ του (σιγά μη σηκωνόταν πιο πριν, αφού ήταν βολεμένος) και με το που πάει να πει κάτι, ο Χριστός του λέει: “Σιωπή! Αρκετά μίλησες!” και με ένα νεύμα, τα χέρια και τα πόδια του θανάτου δένονται με “πνευματικό Shibari“, από φωτεινές κλιματσίδες που φύτρωσαν μέσα από το έδαφος. Γυρνάει στο πλήθος, και τους λέει: “Ώρα να την κάνουμε! Αδάμ, Εύα… Κι εσείς μαζί!“. Και φεύγουν από τον Άδη, έχοντας σπάσει τις λεγόμενες “Χάλκινες Πύλες” του Άδου.
Τόσος κόσμος πως να βγει; Μιλάμε για τους πάντες από καταβολής κόσμου!
Εδώ, είμαι σίγουρος πως θα θυμηθείτε διάφορους “τηλεοπτικούς star”, που μιλάνε για κάτι “χάλκινες πύλες”, “χάλκινα βιβλία”, εξωγήινες ή ενδογήινες οντότητες από τα τάρταρα που έρχονται να μας βασανίσουν, κτλ. Χμμμ… Βρε, λες; Ε, αν επιτρέψουμε να κατέβουν οι δονητικές μας συχνότητες κι άλλο, δε χωράει αμφιβολία πως σίγουρα θα γίνει ο κόσμος μας “κόλαση επί γης“…
Μη νομίζετε όμως πως σε άλλες παραδόσεις είναι τόσο απλά τα πράγματα. Τι έγινε, νομίζετε όταν, στην αρχαία Ελλάδα, κατέβηκε ο Ορφέας στον Άδη;
Από τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ορφέας θεωρήθηκε ένας από τους βασικούς ποιητές και μουσικούς της αρχαιότητας και ο εφευρέτης ή αυτός που τελειοποίησε τη λύρα. Λένε πως με τη δύναμη της μουσικής του και του τραγουδιού του, μπορούσε να γοητεύσει τα άγρια ζώα, να διεγείρει τα δέντρα και τους βράχους σε χορό, ακόμα και να σταματήσει τη ροή των ποταμών. Στενά συνδεδεμένος με τη θρησκευτική ζωή, ο Ορφέας ήταν οιωνοσκόπος και μάντης.
Σαν άντρας που ήταν ο Ορφέας, είχε κι αυτός μια αγαπημένη. Ήταν πολύ ερωτευμένος με την Ευρυδίκη. Τόσο, που δεν μπορούσε να είναι μακριά της ούτε λεπτό. Η σύζυγός του η Ευρυδίκη, από ανεξιχνίαστους λόγους, πέθανε. Αλλόφρων, ο Ορφέας έπαιξε τόσο άσχημα τραγούδια και τραγούδησε τόσο θρηνητικά, που όλες οι νύμφες και οι θεοί έκλαψαν και τον συμβούλευσαν να επισκεφτεί τον Κάτω Κόσμο και να κάνει μια συμφωνία με τον Άδη και την Περσεφόνη. Όταν κατέβηκε εκεί, ζήτησαν από τον Ορφέα να παίξει τη λύρα του και να τους τραγουδήσει, ώστε αν καταφέρει και τους συγκινήσει, να του δώσουν πίσω την Ευρυδίκη.
Τελικά τα καταφέρνει και συμφωνούν να του τη δώσουν να επιστρέψει μαζί του στη γη, αλλά με τον όρο να περπατά μπροστά από αυτήν, κρατώντας της το χέρι, χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει καθόλου, μέχρι να φτάσει στον επάνω κόσμο. Πραγματικά, περπάτησε μέσα σε ολόκληρο τον Άδη, ώσπου έφτασε στο άνοιγμα από το οποίο μπήκε, και ένα βήμα πριν βγει έξω, έκανε το μοιραίο λάθος. Κοίταξε πίσω του την Ευρυδίκη, μόνο για να δει την αγαπημένη του να εξαφανίζεται καθώς εκείνος βγαίνει στον επάνω κόσμο…
Δεν θα ήταν περίεργο, αν ο καθένας που έλεγε πως κατέβηκε εκεί και ήρθε πάλι πίσω, ανέφερε την εμπειρία του;
Άλλοι έχουν οράματα από θετικούς, άλλοι από αρνητικούς τόπους. Η κατάσταση της ψυχής τους είναι σίγουρα αυτό που τους κινεί στο αντίστοιχο πεδίο. Είναι η κατάσταση της “περι-θανάτιας εμπειρίας” (NDE-Near Death Experience), μιας κατάστασης όπου οι ζωτικές λειτουργίες του σώματος για ένα σύντομο χρονικό διάστημα παύουν να λειτουργούν και ο άνθρωπος βρίσκεται νεκρός επάνω στο τραπέζι, στο κρεβάτι, στη λεκάνη της τουαλέτας, ή όπου αλλού τυχαίνει βρίσκεται εκείνη τη στιγμή. Δε λέμε “μετα-θανάτια” εμπειρία, γιατί αυτή, σύμφωνα με την ετυμολογία της ελληνικής γλώσσας, είναι μάλλον… μετά θάνατον!
Η όλη «φιλολογία» όμως περί Near Death Experiences, για παραδείσους και κολάσεις, κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως είναι μάλλον μια «ονειρική πραγματικότητα» παρά μια «πραγματικότητα». Αυτό είναι μια υποκειμενική εκτίμηση, σίγουρα, ακόμα και από αυτόν που θέλει να τα βλέπει αντικειμενικά…
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που μελετάνε αυτά τα φαινόμενα. Αν όμως κάτι το θεωρούμε ως πραγματικότητα, όπως συνήθως γίνεται σε υλικά φαινόμενα και απτά αντικείμενα δε σημαίνει πως απαραίτητα υπάρχει; Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τα τελευταία λόγια κάποιου που όπως είπε επισκέφθηκε έναν τέτοιον τόπο είναι σεβαστά.
Ο ρόλος του σαμάνου στις αρχαίες κοινωνίες ήταν ακριβώς αυτός: να μπορέσει να «επαναφέρει» την ψυχή κάποιου ασθενή από τον Κάτω Κόσμο, αν επιθυμούσε να επιστρέψει φυσικά, ή ακόμα και να τον βοηθήσει να περάσει στην άλλη πλευρά. Εδώ ακριβώς έγκειται και ο ρόλος τους ως «ψυχοπομπού», σαν τον Ερμή που βοηθούσε τις ψυχές να μεταβούν στον Άδη ή στα Ηλύσια Πεδία δηλαδή.
Οι σαμάνοι, παλαιότεροι και σύγχρονοι, θεωρούν πως υπάρχουν ήδη αρκετά πνεύματα στον «Μεσαίο Κόσμο», τα οποία επιμένουν να μη θέλουν να προχωρήσουν στην επόμενη κατάσταση και απομυζούν ζωτική ενέργεια από τους ζωντανούς για να μπορούν να επιβιώνουν. Αυτά είναι τα λεγόμενα στοιχειώματα…
Αυτά όμως δεν έχουν και ιδιαίτερη σχέση με αυτό που σήμερα θεωρούν κάποιοι ως την κάθοδο στον Άδη και την επαναφορά από αυτήν. Δυστυχώς, οι άνθρωποι επιμένουν να δημιουργούν τις δικές τους καταστάσεις «κολάσεως» και να προσκολλούνται σ’ αυτές ή να αλλάζουν γνώμη τελευταία στιγμή.
Κάπως έτσι εκτυλίχθηκε η κάθοδος στον Κάτω Κόσμο, του Χριστού και του Ορφέα. Ο Ορφέας κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη. Ο Χριστός, κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει την αγαπημένη του ανθρώπινη φύση. Το κοινό μοτίβο είναι ένα: ο Έρωτας με την ανθρώπινη φύση, την ψυχή, τη Ζωή και όχι τον θάνατο. Ο θάνατος μπορεί να ξεγελαστεί, να δωροδοκηθεί, να ξεπεραστεί. Η Ζωή όμως ποτέ.
Ο Άδης τελικά, είναι μια αντίληψη του νου που «παρα-λογίζεται» ή είναι η προ-γεύση μιας κατάστασης ύπαρξης; Οι σαμάνοι, ο Ορφέας που πήγε για να επαναφέρει την ψυχή της αγαπημένης του, και ο Χριστός ως ο «αρχέτυπος σαμάνος» που πήγε στον Άδη για να φέρει από το σκοτάδι στο φως την ανθρωπότητα ολάκερη, έχουν σίγουρα να μας διδάξουν πολλά με τις συμπεριφορές τους.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα αποφασίσετε να μας «αφήσετε χρόνους», μη διστάσετε να περάσετε στην άλλη πλευρά! Δεν έχει νόημα να περιπλανιέστε στους διαδρόμους του σπιτιού σας, του τοπικού νεκροταφείου, του σπιτιού της κοπέλας σας (για να είστε σίγουροι πως δε σας απατάει, τρομάρα σας), του σκυλόσπιτου, ή οπουδήποτε αλλού. Μάλλον θα χρειαστεί, με όλην την αγάπη που μας διακατέχει στο πρόσωπό σας, να σας «εξορκίσουμε».
Μην το βλέπετε αρνητικά, για σας το κάνουμε! Αν τόσο πολύ πια σας θέλουμε,, θα κατέβουμε εκεί κάτω για να σας επαναφέρουμε. Πάντως να ξέρετε, αν μας ακούσει ο όποιος Άδης να τραγουδάμε και να παίζουμε λύρα, μάλλον θα μας κρατήσει εκεί κάτω, σε μια πράξη αμέριστης αγάπης και προστασίας των ζωντανών από τις ικανότητές μας αυτές! Ο Χριστός, από την άλλη, θα ξαναέρθει. Αλλιώς, γιατί μιλάμε για ανάσταση των κεκοιμημένων στη Δευτέρα Παρουσία;
Ταξιδεύαμε επί 7 ημέρες. Πήγαμε από την πολύ βαθιά αρχαιότητα, ως τη σημερινή εποχή. Γίναμε όμηροι της εποχής του Ομήρου και των ηρώων του Τρωϊκού πολέμου, γευθήκαμε τη θλίψη του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου όπως ο Ορφέας και ταξιδέψαμε μαζί προς αναζήτησίν του. Φτάσαμε στην εποχή των Ρωμαίων και βασανίσαμε (ή βασανιστήκαμε, ανάλογα με το τι προτιμάει κανείς…) όσους αισθανθήκαμε πως μας αδίκησαν. Κάναμε μια μικρή στάση για να διαλέξουμε νυφικό και να γαμηθ… beeeep! Εεε, όπως πάντα, να παντρευτούμε/νυμφευθούμε ήθελα να πω!
Ακούω ήδη τα αλυσοδεμένα σας κορμιά να σφαδάζουν από τον πόνο που σας προκαλεί η κάθε λέξη που τυπώνεται μπροστά σας. Νιώθω βαθιά μέσα μου την ανησυχία και το πνιχτό κλάμα που βγαίνει από τις σφιχτά φιμωμένες μορφές σας. Γνωρίζω τον ερεθισμό των σιελογόνων και την ηδονή που προκαλεί στη σκέψη σας, το φαγητό που ο μπαμπάς και η μαμά σας ετοιμάζουν στο διπλανό δωμάτιο.
Ναι, είναι αλήθεια! Θέλετε να πάτε και να το ακούσετε να «σφυρίζει» από θερμότητα, να το δείτε ξεροψημένο μπροστά σας, να μυρίσετε τα μεθυστικά του αρώματα, να αγγίξετε την πλούσια υφή του, να γευθείτε την μεστή του γεύση και να το νιώσετε βαθιά μέσα σας, καθώς θα γλιστράει γλυκά μέσα στον οισοφάγο σας… Για όλους εσάς που αναρωτηθήκατε αν τελικά αναφέρομαι σε κάτι το σεξουαλικό, η απάντηση είναι μονολεκτική: ίσως…
Προς το παρόν, όμως, σας αφήνω να ζήσετε τα έθιμα του τόπου μας, με τα πλέον διαδεδομένα παραδοσιακά μας εδέσματα: ζυμωτό ψωμί με προζύμι, πατατοσαλάτα, τζατζίκι, τυροσαλάτα, χωριάτικη σαλατούλα με ελιές και φέτα, κολοκυθάκια τηγανητά, κοκορέτσι, σπληνάντερο, κεφαλάκι στο φούρνο, κοντοσούβλι, και τον παραδοσιακό οβελία! Σίγουρα, ο κάθε τόπος έχει τις παραδόσεις και τα έθιμά του, γι’ αυτό και είμαστε πάντα πρόθυμοι να τα δοκιμάσουμε! Εμπρός λοιπόν, προσκαλέστε μας! Υποσχόμαστε ότι θα φάμε όλο το φαΐ μας… και το δικό σας, βέβαια!
Σε κάθε περίπτωση, η -αενάως αγωνιζομένη ίνα εκκολαφθεί σε ανώτερες οντολογικές συχνότητες- αθλιότητά μου, με φαγητό στο στόμα και κρασί στο χέρι, σας το δηλώνει πανηγυρικώς: Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος!
