Για να πετύχεις στην καριέρα σου θα χρειαστεί να κάνεις όχι μία, αλλά τέσσερις σημαντικές μεταμορφώσεις, οι οποίες θα σε οδηγήσουν στην κορυφή. Και φυσικά όλα αυτά έχουν άμεση σχέση με την εργασιακή ψυχολογία. Μάθε παρακάτω το γιατί από τα γραφόμενα του Texnologia.Net.
Εργασιακή ψυχολογία
Mε λένε Ιωσήφ Κ. Ξύπνησα ένα πρωινό από ανήσυχα όνειρα και συνειδητοποίησα ότι είχα μεταμορφωθεί σε έναν γιγάντιο υπερδιευθυντή. Οι κοιλιακοί μου είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους υπήρχε ένας τεράστιος υπερκοιλιακός. Τα πόδια μου, που τώρα ήταν λεπτά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα μου, τρεμούλιαζαν από ανυπομονησία για τη μέρα που ξεκινούσε. Αυτή η μεταμόρφωση δεν έγινε σε μία νύχτα. Μου πήρε δύο δεκαετίες, σκέφτηκα καθώς φορούσα το bespoke Ermenegildo Zegna κοστούμι μου. Η μεταμόρφωση είχε διάφορα στάδια και ξεκίνησε από τα πιο απλά πράγματα.
Μπορείς και εσύ να φτάσεις εδώ που είμαι αν δουλέψεις σκληρά σε κάθε στάδιο της μεταμόρφωσης. Το θέμα είναι ότι τα προσόντα που σε κάνουν ιδανικό σε κάθε δεδομένη στιγμή για τη συγκεκριμένη θέση, σε αποκλείουν από αυτό που φιλοδοξείς να γίνεις, το οποίο σημαίνει ότι, όταν έρθει η ώρα, θα πρέπει να αλλάξεις το κέλυφος σου. Μάθε πώς να αναγνωρίζεις ότι έφτασε η ώρα για την αλλαγή σου.
Από Υπάλληλος, Προϊστάμενος (1η Μεταμόρφωση)
Είσαι ένα μικρό έντομο, λίγο μεγαλύτερο από ακάριο, και δουλεύεις στη φωλιά σου μαζί με εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, άλλα σαν και σένα. Κάθε λίγο και λιγάκι έχεις την ευκαιρία να τρίψεις τις κεραίες σου με τους τρομακτικούς τύπους με τα μεγάλα τετράγωνα κεφάλια και τις τεράστιες δαγκάνες. Οταν τους μιλάς, προσέχεις να είσαι υπομονετικός, ταπεινός και ακριβής. Ξέρεις πολύ καλά ότι μία δαγκωματιά τους θα μπορούσε να σε κόψει στα δύο.
Όταν ξεκινούσα και εγώ, είκοσι χρόνια πριν, το Τσερνόμπιλ είχε γίνει, δεν πίναμε συμπυκνωμένο γάλα και στη δουλειά μου με περιστοίχιζαν άνθρωποι, που έβγαζαν τα δεκαπλάσια από μένα. Το ενοχλητικό ήταν ότι δεν τους πείραζε καθόλου να μου το δείχνουν. Σε διάφορες συναντήσεις, όταν η συζήτηση περνούσε από τη στρατηγική που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε, στα Σαββατοκύριακα στη Μύκονο και το Λονδίνο, καθώς και τι καινούργιο αυτοκίνητο θα πάρουν, μου έλεγαν ευγενικά να πάω να συνεχίσω τη δουλειά μου. Με πείραζε, αλλά εκτιμούσα και την εικόνα που είχα για το πώς είναι η ζωή ψηλότερα στην πλαγιά της φωλιάς.
Εκείνο τον καιρό, το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω προϊστάμενος. Ήμουν ένας απλός υπάλληλος τότε και τα προσόντα που με έκαναν καλό για εκείνη τη θέση, ταπεινότητα, καλοσύνη προς τους συναδέλφους μου και διάθεση να φάω ό,τι κοπριά μου προσγειώσουν στο γραφείο μου, με έκανε ιδανικό για τη θέση που είχα στον πάτο της φωλιάς. Δεν το καταλάβαινα τότε. Το ζητούσα ξανά και ξανά, αλλά δεν με έκαναν προϊστάμενο.
Μία μέρα πήγα στο γραφείο του αφεντικού. Εκείνη τη μέρα δεν φέρθηκα καλά. Δεν έκανα και σαν τον Εντ Νόρτον όταν πηγαίνει στον προϊστάμενό του στο Fight Club, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είχε εξελιχθεί έτσι. Δεν μπήκα σε πολλές λεπτομέρειες. Απλώς του είπα ότι δεν ήμουν ικανοποιημένος. Νομίζω ότι κάτι είδε στο βλέμμα μου. Κάτι αποφασισμένο, ατσάλινο. Την επόμενη εβδομάδα μου έδωσε προαγωγή. Είχα ανέβει σκαλί.
Κρίσιμη στιγμή: Η πρώτη κίνησή σου προς τα πάνω γίνεται όταν είσαι πια έτοιμος να επιβληθείς στους ανωτέρους σου. Η δυνατότητα του να γίνεις δυσάρεστος γι’ αυτό που θέλεις να πετύχεις σε κάνει άχρηστο για γρανάζι, αλλά ιδανικό για προϊστάμενο.
Από Προϊστάμενος, Διευθυντής (2η Μεταμόρφωση)
Η θέα από εδώ είναι υπέροχη. Μπορώ σχεδόν να δω την κορυφή της φωλιάς. Ενώ πριν κόπιαζες κάνοντας τα ίδια πράγματα με όλα τα υπόλοιπα έντομα, τώρα παίρνεις τις εντολές σου από κάποιον τεράστιο τύπο με τμηματικό και σκληρό κέλυφος. Σου αρέσει το ότι μπορείς πλέον να παραδίδεις ένα τελειωμένο προϊόν. Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να γίνει, σηκώνεις ένα από τα εκατοντάδες ποδαράκια σου και φωνάζεις «Θα το κάνω εγώ!».
Όταν πηγαίνεις κάθε πρωί στο γραφείο, υπάρχει μία μεγάλη λίστα με πράγματα που πρέπει να κάνεις μόνος σου, γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να τα καταφέρει. Το μεσημέρι τρως ένα σάντουιτς στο γραφείο σου και συνεχίζεις να σβήνεις πράγματα από τη λίστα σου. Μέχρι να φύγεις έχεις κανονίσει τα περισσότερα κι έχεις έτοιμη μία νέα λίστα γι αυτά που πρέπει να κάνεις την επόμενη μέρα. Οταν τελειώνεις, πίνεις δύο ποτάκια με τα υπόλοιπα έντομα. Χτυπάς το ποτήρι με το νέκταρ σου στο τραπέζι και γκρινιάζεις για το πόσο πολύ δουλεύεις. Μέσα σου όμως είσαι ικανοποιημένος. Δεν αισθάνεσαι πια ότι σε ξεζουμίζουν για ένα κομμάτι ψωμί (ή για ένα κομμάτι κάμπια).
Αυτό σου είναι αρκετό για λίγο καιρό. Μετά από λίγο, όμως, η δίψα για περισσότερα σε σπρώχνει παραπέρα. Αυτή είναι που χαρακτηρίζει την ανώτερη μορφή ζωής. Είχα γνωρίσει ένα διευθυντή που γκρίνιαζε, επειδή του έδιναν μέρος του ετήσιου μπόνους του σε ομόλογα και όχι σε μετρητά. Σου αρέσει να κάνεις πράγματα μόνος σου και να τα φέρνεις εις πέρας με τον καλύτερο τρόπο. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να αλλάξουν για να πετύχεις τη νέα μεταμόρφωσή σου. Οταν σου τη βαράει κάθε αύξηση που δεν σου αλλάζει τη ζωή, όταν σου τη δίνει το ευγενικό τετραψήφιο μπόνους στο τέλος του χρόνου και όταν το γραφείο στον πάνω όροφο σου φαίνεται καλύτερο από τη γωνίτσα που έχεις τώρα, είσαι έτοιμος.
Κρίσιμη στιγμή: Πιστεύεις ότι ο Νίκος μπορεί να αναλάβει τα 4 από τα 12 πράγματα που έχεις στην καθημερινή λίστα σου. Οταν τα έχει σχεδόν τελειώσει, ελέγχεις τη δουλειά που έκανε και διορθώνεις τα λαθάκια. Μόλις κέρδισες το καινούργιο κέλυφός σου.
Από Διευθυντής, Διευθύνων Σύμβουλος (3η Μεταμόρφωση)
Είσαι ένα μεγάλο έντομο πια. Ένα κέλυφος σου κοστίζει περισσότερο από όσα έβγαζες παλαιότερα σε ένα μήνα. Τα σαγόνια σου έχουν μεγαλώσει κι έχουν γίνει πολύ δυνατά. Ακόμα και ο ορισμός της δουλειάς έχει αλλάξει. Πλέον είναι μια σειρά από πράγματα που πρέπει να γίνουν και να γίνουν καλά – από κάποιον άλλον. Εσύ απλώς θα συμμορφώσεις αυτόν που δεν μπορεί να αντέξει τους ρυθμούς που θέτεις.
Αυτό που έχει αλλάξει είναι ο βαθμός των αναγκών και του θυμού που νιώθεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό πράγμα, το οποίο να μη σε κάνει να εκραγείς. Τρέχεις από τη μία άκρη του στρατοπέδου στην άλλη και οι στρατιώτες σου προσπαθούν να σε ακολουθήσουν. Καμιά φορά όμως σου φαίνεται ότι δεν κινείσαι καθόλου, ότι μένεις στο ίδιο μέρος. Επιθυμείς τους ανοιχτούς ορίζοντες, που θα σου επιτρέψουν να σκεφτείς περισσότερο για τη στρατηγική που θα χρησιμοποιήσεις. Το σώμα σου έχει μεγαλώσει μες στο κέλυφός σου. Είσαι έτοιμος για το τελευταίο βήμα.
Κρίσιμη στιγμή: Συνειδητοποιείς ότι νοιάζεσαι περισσότερο για το 2031 παρά για το 2021. Κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και βλέπεις τον πατέρα σου όταν ήταν στις κακές του: μία ξινή μούρη.
Από Διευθύνων Σύμβουλος, ο εαυτός σου και πάλι (4η Μεταμόρφωση)
Είναι μία υπέροχη μέρα. Ξύπνησα και είδα ότι έχω μεταμορφωθεί σε ένα σιχαμερό έντομο στο μέγεθος μιας BMW X5. Πήγα στο γραφείο και πήρα το πρωινό μου.
Η τελική εταιρική μορφή μου μού είχε μάθει έναν άλλο τρόπο να βλέπω τα πράγματα. Ενιωθα στοργή για όλους τους μικρούς τύπους στα χαρακώματα, που κουβαλούσαν διάφορα πράγματα για να τα προσθέσουν στο σωρό. Θαύμαζα την εργατικότητα και την προθυμία να παραδώσουν την ατομικότητά τους για το καλό της φωλιάς. Θαύμαζα τους τύπους στη μέση, που έδιναν μορφή στο χάος της εταιρείας, την προθυμία να κάνουν τη δουλειά μόνοι τους και από καιρού εις καιρόν να βάζουν το καλό της εταιρείας πάνω από το δικό τους.
Κοίταξα όλους αυτούς από κάτω μου. Εκτός από λίγους, οι οποίοι φαινόταν ότι ροκάνιζαν μόνοι τους τα στηρίγματα που τους κρατούσαν εκεί που ήταν, οι περισσότεροι ήταν ταλαντούχοι και φιλόδοξοι. Μου άρεσε ο τρόπος που κουνούσαν τα κομμάτια πάνω στο ταμπλό.
Όλα αυτά μου φάνηκαν μακριά. Εδώ πάνω, στον τελευταίο όροφο, οι λεπτομέρειες χάνονταν κι έβλεπα τη συνολική εικόνα. Μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Μου άρεσε επίσης να έχω την άνετη ζωή που είχα. Οταν είσαι ένα τεράστιο έντομο με μεγάλες δαγκάνες, πίστεψέ με, η ζωή είναι πάρα πολύ άνετη. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Στη γωνία του δρόμου ήταν ένας τύπος του δικού μου μεγέθους, με σκληρό πιτσιλωτό κέλυφος, μεγάλες κεραίες και κιτρινωπό χρωματισμό. Στεκόταν και απολάμβανε τον πρωινό ήλιο ανεμίζοντας τις κεραίες του. Τότε, με μία αποφασιστική κίνηση, το κέλυφός του έσπασε και άνοιξε στα δύο.
Όταν έπεσε στο έδαφος, φάνηκε ένας υγιής, καλοβαλμένος τύπος, γύρω στα 40. Είχε κρατήσει τα περισσότερα από τα μαλλιά του και δεν φαινόταν να έχει το 1-pack που κουβαλούσα εγώ. Φορούσε άνετο παντελόνι και πουκάμισο χωρίς γραβάτα. Τεντώθηκε και χασμουρήθηκε πριν πετάξει το χαρτοφύλακά του στον κάδο σκουπιδιών. Γύρισε κι έφυγε σε αυτό που ήταν, γι’ αυτόν τουλάχιστον, μία ολοκαίνουργια, φρέσκια μέρα.
Κρίσιμη στιγμή: Ποιος ξέρει; Την περιμένω με ανυπομονησία.
