Εδώ και κάνα μήνα αναρωτιέμαι αν θέλω πραγματικά να σας μιλήσω για το Firefly. Θέλω να πω, ποιος είναι αρκετά σαδιστής για να προτείνει δημοσίως μια σειρά που κόπηκε από τον αέρα βίαια, με μόνο 14 επεισόδια έτοιμα, και που άφησε όλα της τα ερωτηματικά ανοιχτά;
Εγώ.
Αλλά από την άλλη, δεν έχω καν το επιχείρημα ότι είναι ένα αριστούργημα του οποίου την εμπειρία πρέπει να έχει κανείς πριν πεθάνει. Ναι, η σειρά έχει έναν πολύ ζωντανό κόσμο, μερικούς πολύ αγαπητούς χαρακτήρες και το αυτοτελές των επεισοδίων της σημαίνει ότι αν δε σε νοιάζει «η μεγάλη εικόνα» την παρακολουθείς άνετα. Να μη γελιόμαστε, όμως, έχει και τα προβλήματά της – τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη.
Και πάνω που το τριγύριζα στο μυαλό μου, έγινε αυτό. Και θύμωσα. Και τώρα θέλω όλοι, μα όλοι, ΟΛΟΙ (ναι, κι εσύ ακόμα που δεν έχεις ακούσει ποτέ τι είναι το Star Wars) να πωρωθούμε με τη σειρά, να πλέξουμε πορτοκαλιά σκουφάκια και να τα κυκλοφορήσουμε περήφανα! (Κι αν είσαι ήδη φαν, η πλέξη για το σκουφάκι του Jayne).
Από την αρχή, με τη σειρά
Είμαστε κάπου στο μακρινό μέλλον (τριγύρω στα 2500 μ.Χ.), όταν ο άνθρωπος κατοικεί σε διάφορους πλανήτες και προφανώς οι Κινέζοι έχουν καταφέρει να γίνουν η νέα υπερδύναμη. Αν και δεν αναφέρεται στη σειρά, η Κίνα και οι Η.Π.Α. έχουν ενωθεί, δημιουργώντας έναν νέο κόσμο, με επίσημη γλώσσα μια μείξη Αγγλικών και Κινεζικών.
Επίσης, ο υπερπληθυσμός είναι ένα μεγάλο πρόβλημα αυτού του κόσμου. Έτσι, οι «κεντρικοί» πλανήτες δημιουργούν μια συμμαχία, την Ένωση, ενώ ταυτόχρονα εργάζονται για να φέρουν βιώσιμες για τους ανθρώπους συνθήκες και μικρότερους, εξωτερικούς πλανήτες και φεγγάρια. Όταν το σχέδιο επιτυγχάνει, οι άποικοι στους νέους αυτούς κόσμους είναι λίγο… λέρες. Και είναι λογικό, δεν αφήνεις το σπίτι σου όταν η ζωή σου είναι καλή, να πας να εξερευνήσεις καινούργιους κόσμους.
Σε αυτή την εκδοχή του μέλλοντος, όπου όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στο κέντρο, τόσο καλύτερα περνάς, ενώ στα «σύνορα» γρήγορα κυριαρχούν φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση, δύο είναι οι πολιτικές τάσεις: η μία πιστεύει στην κεντρική κυβέρνηση, που θα παίρνει αποφάσεις για όλους τους πλανήτες, και η άλλη πιστεύει στην αυτονομία των τοπικών διοικητικών μηχανισμών. Αν βρίσκεις παραλληλισμούς με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τις Η.Π.Α. και τα σημερινά οικονομικά χάλια, κράτα αυτή τη σκέψη, θα σου χρειαστεί. Αν βρίσκεις παραλληλισμούς με το σχέδιο Καποδίστρια, επίσης. Γενικά, τροφή για πολιτική σκέψη — θα σου έρθει μπόλικη.
Οι δύο αυτές απόψεις συγκρούονται σ’ έναν πόλεμο κυβέρνησης εναντίον ανταρτών-πλανητών. Ο Mal είναι ένας ιδεολόγος της δεύτερης «σχολής», είναι αυτονομιστής και θα μπει εθελοντικά στον πόλεμο ενάντια στην Ένωση. Το πρώτο επεισόδιο της σειράς ανοίγει με τη μάχη στην πεδιάδα Serenity, όπου οι αυτονομιστές θεωρούν ότι θα χάσουν και παραδίδονται.
Όπως συμβαίνει κάθε μέρα γύρω μας, ο ηττημένος ιδεολόγος θα γίνει κυνικός. Δεν έχασε απλά τον πόλεμο, είδε τους δικούς του να πουλάνε αυτά για τα οποία πολέμησε. Αφού δεν πιστεύει στην τροπή που πήραν τα πράγματα, μαζεύει όσα χρήματα έχει, μαζεύει και ένα υποτυπώδες πλήρωμα και σαλπάρει με το διαστημόπλοιό του, τη Serenity, για τις άκρες του γνωστού σύμπαντος. Δεν έχει και πολλά πράγματα στα οποία να πιστεύει πια, γι’ αυτό και θα τον δούμε να αναλαμβάνει όποια δουλειά βρει, νόμιμη ή όχι.
Μπορεί να του τα πήραν όλα, αλλά δεν του πήραν τον ουρανό! (Κυρίες και κύριοι, έχουμε τίτλο για το κείμενο!).
Η πρώτη μου σκέψη όταν είδα τα πρώτα επεισόδια ήταν ότι είναι μια διαφορετική πλευρά του Futurama. Αν και το θυμίζει λίγο (με τις αποστολές που εκτελούνται σε κάθε επεισόδιο κτλ.), έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει. Μιλάμε για ένα διαστημικό γουέστερν, μια space opera με στοιχεία από τις ταινίες για τους πολέμους στην Κίνα — και όλο αυτό ντυμένο με μαθήματα στην συγγραφή χαρακτήρων.
Και, ξαναλέω, δεν είναι ότι δεν έχει τα προβλήματά του. Είναι που μπορεί να προκαλεί δυνατά συναισθήματα και να προσφέρει την ίδια ώρα δράση. Πόσο πολύ σε παθιάζει το Firefly; Δες κι αυτό.
Και τι πήγε στραβά;
Το Firefly ήταν μια τηλεοπτική σειρά, που προβλήθηκε από το Fox κατά τη σεζόν 2002-2003. Από τα συνολικά 14 επεισόδια που πρόλαβαν να γυριστούν, μόλις τα 11 μεταδόθηκαν. Όσο κι αν ο Sheldon ήθελε το αντίθετο!
Ναι, μέχρι σήμερα εκτιμάται δεόντως το σχόλιο του Big Bang Theory για την αποτυχία αυτού που θα μπορούσε να είναι ένα εμπορικότατο franchise, αλλά στην πραγματικότητα το Fox είχε προλάβει να τα κάνει σαλάτα από την αρχή, σε ό,τι αφορά την τηλεοπτική μετάδοση του Firefly.
Ο κόσμος το λατρεύει. Σήμερα. Τότε, τα επεισόδια μεταδόθηκαν με ό,τι-σειρά-να-‘ναι, μπερδεύοντας τους θεατές ως προς την εξέλιξη των γεγονότων και ρίχνοντάς τους στη μέση της δράσης. Καλά το κατάλαβες, ο «πιλότος», το επεισόδιο που υποτίθεται σε εισάγει μέσα στον κόσμο, ήταν το τελευταίο που μεταδόθηκε! Πήγε ελαφρώς άκλαφτη, όταν το Fox συνειδητοποίησε ότι κόστιζε περισσότερα απ’ όσα έφερνε στο δίκτυο. Αλλά αυτή η απάντηση δεν είναι αρκετή για τους σκληροπυρηνικούς φαν… Έχω ακούσει και τις ιστορίες που επιμένουν ότι ήταν η κυβέρνηση Bush που ενοχλήθηκε από τα πολιτικά σχόλια της σειράς και επενέβη.
Το κλείσιμο
Ενώ ο κόσμος του Firefly έμενε κατά πολύ ανεξερεύνητος, οι δημιουργοί της σειράς προσπάθησαν να προσφέρουν στο κοινό της ένα «κλείσιμο», έστω και υποτυπώδες, για όλα αυτά τα θέματα που έμειναν ανοιχτά. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ταινία Serenity, το 2005.
Μέσα στην (πραγματικά, αξιοθαύμαστα ζωντανή) κοινότητα των Browncoats, δε θα διαβάσετε πολλές κακές κριτικές για το Serenity. Ίσως γιατί η κοινότητα θέλει πάρα πολύ να δει και μια δεύτερη ταινία, ή οτιδήποτε άλλο που να εξελίσσει την ιστορία.
Για μένα το Serenity ήταν ένα πολύ άτσαλο κλείσιμο. Πράγμα που συγχωρώ, γιατί δεν είναι εύκολο να ολοκληρώσεις μέσα σε 3 ώρες αυτό που θεωρούσες ότι είχες ολόκληρες σεζόν για να κλείσεις όμορφα και τακτοποιημένα. Αυτό που δυσκολεύομαι να συγχωρήσω είναι πόσο έξω από τους χαρακτήρες αισθάνομαι ότι είναι μεγάλο κομμάτι της δράσης. Και πόσες τρύπες ανοίγονται στην πλοκή. Δε θα έλεγα να μην το δείτε, αλλά για μένα ήταν μια εκνευριστική εμπειρία.
Για να το πω αλλιώς: όσο δύσκολες και στενάχωρες κι αν είναι κατά καιρούς οι συνθήκες που βιώνει το πλήρωμα του Serenity, όσο κι αν συμπάσχεις, ο τόνος της σειράς είναι απίστευτα feel good. Ξέρεις πάντα μέσα σου ότι είναι η επιλογή τους, πως ότι κάνουν το κάνουν για να είναι ελεύθεροι. Το Serenity αντίθετα σε αφήνει μόνο με άσχημα συναισθήματα, καθώς, τουλάχιστον την πρώτη φορά που θα το δεις, δυσκολεύεσαι να καταλάβεις σε ποιο επίπεδο «νικάνε» οι ήρωες όταν έχουν υποστεί τόσες απώλειες (αν το αναλύσω παραπάνω θ’ αρχίσω να δίνω spoilers, οπότε, αν δεν το έχεις δει, απλά εμπιστέψου με!).
Συμπέρασμα
Όσο κι αν προσπαθώ να το εκλογικεύσω ή να ασκήσω κριτική, η αλήθεια είναι ότι είμαι άκρως υποκειμενικός. Λατρεύω το Firefly και θα φορούσα περήφανα το καφέ παλτό — και σιχαίνομαι το καφέ!
Σου χαρίζει αρκετές ατάκες για να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου κάνοντας τον έξυπνο, σου προσφέρει αρκετή περιπέτεια και δράση για τις 10 ώρες και τα 57 λεπτά που θα χρειαστείς για να το δεις και (εδώ είναι το μεγάλο μυστικό) σε εμπνέει, που να πάρει! Κι αυτό αξίζει κάτι, έτσι δεν είναι;
Και στην τελική, δεν ήθελες πάντα να μάθεις να βρίζεις στα gorram κινέζικα;
