Αν και ο όρος είναι σχετικά μοντέρνος, καμία σχέση δεν έχει με τα tags του Ιnstagram, αφού δυστυχώς οι Ρωμαίοι δεν είχαν φωτογραφικές μηχανές για να απαθανατίσουν τη γαστρονομική ασυδοσία των οργίων τους.
Η γαστρονομία είναι η τέχνη τού να τρως καλά και καμία σχέση δεν έχει ούτε με κάποια δίαιτα, ούτε με το φαγητό της επιβίωσης. Αντίθετα, είναι ένα λεπτό μείγμα συστατικών, γεύσεων, συνταγών και τρόπων παρασκευής, ταυτισμένο με την απόλαυση και απευθυνόμενο προς όλες τις αισθήσεις, και όχι μόνο προς αυτή της γεύσης. Είναι η τάση που φέρνει τους σεφ να πρωταγωνιστούν ως επιδέξια αστέρια ενός αριστοτεχνικού μαραθώνιου έμπνευσης, πρόσμειξης και κατανάλωσης νέων ή ακόμα και άγνωστων υλικών, σε ένα πεδίο όπου όλα είναι πιθανά και καθετί μπορεί να παίξει τον ρόλο του στη δημιουργία μιας νέας συνταγής.
Η γαστρονομία δεν ακολουθεί κανόνες, πέρα από τους μαγειρικούς, οι οποίοι εξελίχτηκαν σε μεγάλο βαθμό από την περίοδο της Αναγέννησης (περίοδο που σηματοδοτεί την απαρχή της τάσης της περίτεχνης μαγειρικής) και διαμορφώθηκαν στην πορεία των χρόνων, λόγω βέβαια και όλων των νέων υλικών που άρχισε να φανερώνει ο Νέος Κόσμος, όπως η σοκολάτα, το πιπέρι, οι ντομάτες, το καλαμπόκι, οι πατάτες. Αν ο εκσυγχρονισμός και η δομή της γαλλικής γαστρονομίας οφείλουν πολλά στον Georges Auguste Escoffier, ο οποίος ήταν ο πρώτος που ευφάνταστα απλοποίησε το μενού και τη συνταγή του, ήταν μάλλον οι πρώτες κουζίνες γκαζιού και τα πρώτα ψυγεία του 19ου αιώνα η αιτία να αλλάξει για πάντα η δικτατορία της λιτής (αλλά ευφάνταστης) κουζίνας του και να αρχίσουν έτσι τα γεύματα να γίνονται πιο πληθωρικά, πιο γεμάτα, πιο ευφάνταστα.
Και κάπου εκεί, στα τέλη του 19ου αιώνα, θα αρχίσουν να τυπώνονται τα πρώτα βιβλία μαγειρικής και συνταγών, κάπου εκεί ξεκινάει η οπτική αποθέωση της προετοιμασίας του φαγητού, η λαμπερή εισβολή των εικόνων του στις εφημερίδες και στα περιοδικά, στις διαφημίσεις του ραδιοφώνου, αργότερα της τηλεόρασης, φτάνοντας στο σήμερα και στα χιλιάδες blogs ή την αμέτρητη ψηφιακή πληροφορία και στην τάση που εξυμνεί το φαγητό ως το απόλυτο υποκατάστατο της ερωτικής πράξης.
Η εισβολή της γαστρονομίας στα περιοδικά και τα χιλιάδεσ blogs και όλη η ψηφιακή πληροφορία που εξυμνεί το φαγητό ως σεξουαλικό υποκατάστατο δεν είναι κάτι μοντέρνο.
Ο όρος «food porn» φανερώθηκε για πρώτη φορά το 1984 στο βιβλίο της Rosalind Coward Female Desire, που γράφει χαρακτηριστικά: «Το μαγείρεμα ενός φαγητού και η όμορφη απεικόνισή του είναι μια πράξη υποτέλειας». Ωστόσο, η εξύμνηση του φαγητού ως υποκατάστατου της σεξουαλικής φαντασίωσης δεν είναι εντελώς νέο φαινόμενο: η σχέση του φαγητού με το σεξ υπήρχε πολύ πριν εφευρεθεί ο όρος, αρκεί να κάνει κάποιος μια αναδρομή στην ιστορία και να θυμηθεί τα ρωμαϊκά όργια. Βέβαια, στη σημερινή εποχή που η εικόνα μεταδίδεται τρομερά εύκολα και γρήγορα και η ποιότητά της μπορεί να βελτιώσει την οποιαδήποτε πραγματικότητα, σε συνδυασμό με τις τεχνικές των κινητών και των στιγμιαίων ερασιτεχνικών βίντεο, η υπόνοια γίνεται ένα κανονικό πορνό ντοκουμέντο, που περνάει από τα κανάλια του Instagram και του Facebook σε μια πληθώρα από blogs και sites, χτίζοντας έτσι ένα ψηφιακό «μεγάλο φαγοπότι» χωρίς τέλος.
