Genesis P-Orridge: Η τρέλα δεν πάει στα βουνά

Σήμερα παρά τις σκοτούρες που δέρνουν τον συντάκτη αυτού του άρθρου, αυτός λέει να σε μπουκώσει με μια πολύ συμπαθή περιπτωσάρα που μου την είχε συστήσει ένας παλιός γνωστός καθώς του είχε κάνει τρομερή εντύπωση μετά κατορθώματα του, όπου θα καταλάβετε παρακάτω τι εννοώ και τι συμβαίνει με αυτήν την περίεργη προσωπικότητα.

Το μενού έχει λοιπόν Genesis Breyer P-Orridge – κάτσε που πας! Μη φεύγεις! Θα βγάλεις γούστα σε λέω. “Τι είναι αυτό το P-Orridge;”, αναρωτιέται ο αναγνώστης που μας βρήκε μέσω facebook – και όμως μας αντέχει και μας διαβάζει ακόμα – ενώ παράλληλα, κάτι old school παλικαράκια πρέπει να τρίβονται ηδονικά αναλογιζόμενοι αυτό που θα ακολουθήσει.

Ο Genesis P-Orridge (ελληνικά: Τζένεσις Π Όριτζ) λοιπόν είναι μια παλαβή καλλιτεχνική οντότητα με ιδιαίτερη κλίση στη μουσική και στο προβοκατόρικο performance, που βέβαια έχει χωθεί και σε άλλες ωραίες καταστάσεις. Ξεκίνησε περιθωριακά και controversial, ενώ συνεχίζει να τιμάει το controversity του ακόμα και τώρα.

Δεν θέλω όμως να σου δώσω άλλο info στον πρόλογο, διάβασε παρακάτω και θα καταλάβεις με τι αφασία έχουμε να κάνουμε:

Ο Genesis γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1950 στο Manchester. Το κανονικό του όνομα είναι Neil Andrew Megson. Η παιδική του ηλικία απ’ όσο γνωρίζουμε ήταν αρκετά ήρεμη, δίχως κάποιο ιδιαίτερο δράμα να τον σημαδεύει.

Τα πράγματα για τον μικρό Neil σκούρυναν λίγο στα 14 του, όταν τον έστειλαν στο Solihull School — τι εστί αυτό; Ιδιωτικό σχολείο “της εκκλησίας” από εκείνα που θα έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν, μιας και κακοποιούν τους μαθητές τους ψυχοσωματικά, ενώ αν μπορούσαν μαζί με την εγγραφή να χαρίζουν και μία λοβοτομή θα το έκαναν. Και ο καημένος ο Neil από την τετραετή του φοίτηση σε αυτό το μπουρδέλο μια τέτοια εντύπωση αποκόμισε.

Με δικά του λογάκια: “Βασικά ήταν τέσσερα χρόνια ψυχικού και σωματικού βασανισμού“. Τουλάχιστον αυτά τα τέσσερα χρόνια ακούσιου μαζοχισμού τα πέρασε με παρέα. Στο Solihull γνώρισε άλλους τρεις πιτσιρικάδες που κουβαλούσαν κοινή πετριά με την αφεντιά του, τον Ian Evetts, τον Barry Hermon και τον Paul Wolfson.

Φαντάσου λοιπόν μία παρέα από όλιγον τι μη “popular” και περίεργους στα γούστα μικρούς, που έχουν συσπειρωθεί μεταξύ τους για να την παλέψουν στην απαλεψιά που επικρατούσε τριγύρω τους.

Το δεύτερο χρόνο φοίτησης του στο Solihull, ο Neil μαζί με τον Evetts και άλλα δύο παιδιά τον Peter Winstanley και την Jane Ray -όπου τραβιόταν με τον Neil – ίδρυσαν την πρώτη τους μπάντα, τους “Worm” – γυμνασιακές καύλες και άγιος ο Θεός. Παράλληλα έτρεχαν και ένα αυτοεκδιδόμενο περιοδικάκι, το “Conscience“, το οποίο επειδή κατά καιρούς έκραζε τα κακώς κείμενα του σχολείου τους, είχε απαγορευτεί η διανομή του μέσα σε αυτό. Οπότε οι δικοί μας, σαν καλοί έφηβοι σπάστες, το μοίραζαν ακριβώς έξω από την πύλη του.

Στα 17 του ο Neil, έπαθε μια αρκετά σοβαρή συγκοπή και χρειάστηκε να τον τρέξουν σε νοσοκομείο και να τον αφήσουν εκεί κάποιο διάστημα για να συνέλθει. Στο διάστημα ανάρρωσης του, αποφάσισε πως ο σκοπός του ήταν να κάνει τέχνη και να γράφει, και πως σε αυτό έπρεπε να αφιερωθεί.

Η πρώτη του δημόσια αρτιστική προσπάθεια έγινε το 1968 όπου μαζί με τον Wolfson και τον Hermon ίδρυσαν μια ψευδοκοινότητα με το όνομα “The Knights of the Pentecostal Flame” και την 1η Ιουνίου αυτού του έτους, διοργάνωσαν ένα happening με τίτλο “Beautiful Litter” όπου μοίραζαν χαρτιά γεμάτα με λέξεις όπως: “rainbow“, “dewdrop“, “white“, “silke“, “flower” και άλλα τέτοια. Κατά τον Neil αυτό ήταν μια καλλιτεχνική επανάσταση για το Solihull που θα έδινε έναυσμα στους ανθρώπους να αντιληφθούν πως η ζωή τριγύρω τους είναι γεμάτη ομορφιά και ηρεμία – so young and naive!

Την ίδια χρονιά, μέσα στο καλοκαίρι ηχογράφησαν και το πρώτο τους άλμπουμ με τους Worm, το “Early Worm“, το οποίο πατήθηκε σε βινύλιο, αλλά έβγαλε μόνο μια κόπια. Το επόμενο τους άλμπουμ το “Catching the Bird” από την άλλη, ενώ το ηχογράφησαν, δεν το πάτησαν καν σε βινύλιο. Όπως καταλαβαίνεις η ιστορία με τους Worm δεν πήγε και πολύ μακριά.

Αφού τελείωσε την μαζοχιστική τετραετία στο σχολείο του Solihull, ο μικρός Neil πήγε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει κοινωνικές επιστήμες και φιλοσοφία, όμως δεν του καλάρεσε και προσπάθησε να αλλάξει τομέα σε αγγλική φιλολογία, αλλά μπα. Εν τέλει το 1969 παράτησε την σχολή του και πήγε στο Λονδίνο.

Εκεί, μπήκε στην Transmedia Explorations, μια κοινότητα με χίπικο χαρακτήρα και καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Μόνο που ο Neil μετά από τρεις μήνες διαμονής εκεί, τα είδε κωλυόμενα, αποχώρισε και πήγε να κάνει τον γύρο της Αγγλίας.

Αφού τελείωσε το ταξίδι του, πήγε στο πατρικό του και είπε να κάνει ένα settle down και να δουλέψει εθελοντικά ως υπάλληλος στην εταιρία του πατέρα του. Σε εκείνη τη φάση ίδρυσε και τους “COUM Transmissions“. Η ιδέα κατά τον ίδιο ήρθε σαν επιφοίτηση.

Εκεί που καθόταν στο πίσω μέρος του αμαξιού των γονιών του, ενώ πήγαιναν εκδρομή στην Ουαλία , λέει πως: “βγήκε από το σώμα του, άκουγε φωνές, είδε του σύμβολο του COUM και άκουσε τις λέξεις COUM Transmissions” — ε, και τι κάνει ένας άνθρωπος όταν έχει μια τέτοια εμπειρία; Φτιάχνει αρτιστικο-μουσικό σχήμα!

Ξεκίνησαν αργά και σταθερά παίζοντας σε pubs του Hull, όντας αφασίες και κάνοντας διάφορες παλαβομάρες – εμ, performances εννοούσα- αλλά στο spotlight έπεσαν εν έτη 1971.

Εκείνη την χρονιά επίσης ο Neil υιοθέτησε το καλλιτεχνικό του προσωνύμι, “Genesis P Orridge“. Η πρώτη τους εμφάνιση σε mainstream media ήταν ένα άρθρο για αυτούς στην εφημερίδα Yorkshire Post. Και από εκεί ξεκίνησε ένας κύκλος νταβαντουριού, με έντυπα αφιερώματα, live sessions σε ραδιοφωνικές εκπομπές, διάφορα happenings σε μαγαζιά, αλλά και μπλεξίματα με την αστυνομία λόγω του controversity που τους έδερνε – και πάντα με κύριο χαρακτηριστικό τη προσβολή της Δημοσίας Αιδούς.

Το ’71 ο Genesis γνώρισε και τον Burroughs και μέσω του Burroughs γνώρισε τον Brion Gysin, που τον έμπασε σε αποκρυφιστικά μονοπάτια — από μικρός είχε συμπάθεια στον Crowley ο δικός μας άλλωστε.

To 1975 έχουμε τους Throbbing Gristle όπου λειτούργησαν περισσότερο σαν εξέλιξη των COUM Transmissions παρά σαν κάποιο καινούριο project. Τον επόμενο χρόνο βέβαια οι COUM Transmissions βγήκαν “εκτός λειτουργίας” αλλά ο τρελάκιας ο Genesis συνέχισε σε παρόμοιο χαβά με τους Throbbing Gristle. Πειραματισμοί, avant-gard-ίλες, μουσικές αλλαξοκωλιές, και τα ρέστα. Άσε που συνένοχος στο έγκλημα αυτό ήταν και ο Peter Christopherson όπου μετέπειτα έβαλε τα πλοκάμια του στους Coil, οπότε απ’ ότι καταλαβαίνεις μιλάμε για πολύ νταβαντούρι.

Το σωτήριο έτος 1979 o Genesis μαζί με τον Alex Fergusson ίδρυσαν τους “Psychic TV“, ενώ το 1981 ο Genesis άφησε τους Throbbing Gristle και στα καπάκια ίδρυσε το “Thee Temple ov Phychick Youth“, ένα δίκτυο ατόμων με καλλιτεχνικές ανησυχίες και μαγικές αναζητήσεις. Κύρια επιρροή του δικτύου ο θείος Spare, o Crowley, ο Burroughs και ο Brion Gysin. Ένα χρόνο αργότερα ακολούθησε και ο Christopherson στους Psychic TV και τότε έκαναν το ντεμπούτο τους. Για να μην στα πολυλογώ και για να ανοίξουμε ένα πιο ζουμερό κεφάλαιο στην ζωή του Genesis, οι Psychic TV επιβιώνουν μέχρι και σήμερα, έχοντας υποστεί πολλές αλλαγές σε line up, ονομασία και μουσικά είδη.

Και τώρα πάμε σε λίγο πιο ενδιαφέρουσες, για τον μέσο αναγνώστη, καταστάσεις: ο Genesis το 1993 γνώρισε την Jacqueline Breyer, γνωστή και ως “Lady Jane“. Ιδιαίτερη περίπτωση η κοπελιά. Το πρωί νοσοκόμα με ειδικότητα στην περίθαλψη νεογνών με επιπλοκές και το βράδυ dominatrix. Αξιαγάπητος συνδυασμός. Και εγώ στην θέση του Genesis θα ερωτευόμουν με την πρώτη ματιά. Ναι, λέγεται πως ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

Έτσι, τα δυο μας ξεκίνησαν τον κοινό βίο τους και στην δέκατη επέτειο τους ξεκίνησαν το project “Pandrogeny“. Τι είναι αυτό; Το ζεύγος θέλησε να γίνει μία οντότητα που απλά έχει δύο σώματα, να κάνει ας το πούμε ένα merge εξωτερικό και εσωτερικό.

Και πως γίνεται αυτό; Σε επίπεδο συμπεριφοράς άρχισαν να μιμούνται ο ένας τον άλλον, υιοθετώντας κοινές εκφράσεις προσώπου, συμπληρώνοντας ο ένας τις προτάσεις του άλλου και ουσιαστικά δρώντας σαν να είναι ένα άτομο χωρισμένο στα δύο — τίγκα γλυκό και αγαπησιάρικο, λίγο αρρωστημένο από την άλλη, ε; Και τώρα έρχεται το λίγο πιο φρικεζί για τον μέσο Έλληνα μέρος αυτού του project.

Σου είπα πως ήθελαν εκτός από τα “μέσα” τους, τις συμπεριφορές τους να γίνουν ίδιοι και εμφανισιακά, να την εξωτερικεύσουν την οντολογική συγχώνευση ρε παιδάκι μου. Οπότε ξεκίνησαν να κάνουν πλαστικές ώστε να αποκτήσουν παρεμφερή εμφάνιση.

Η πρώτη επέμβαση ήταν προσθετική στήθους, και ακολούθησαν και άλλες:μύτη, μάτια, χείλη, εμφυτεύματα στο σαγόνι και στα μάγουλα, λιποαναρρόφηση. Πέραν αυτών βαρούσανε σε tattoo κοινά beauty marks και έκαναν θεραπεία με ορμόνες. Την νέα οντότητα που θα έβγαινε από την ένωση αυτή την ονόμασαν “Breyer P-Orridge“.

Με αυτόν τον τρόπο, άρχισαν να γίνονται όσο πιο ανδρόγυνοι μπορούσαν, προσπαθώντας να αγγίξουν τον ερμαφροδιτισμό, χωρίς όμως να “βγάλουν” τίποτα από πάνω τους. Δηλαδή δεν υπήρχε σκοπός να πειράξουν τα γενετικά τους όργανα, μιας και η αλλαγή αυτή δεν ήταν σεξουαλικής, αλλά υπαρξιακής φύσης.

Έλα μου όμως που τα καλά δεν κρατάνε για πολύ. Κατά την διάρκεια του τέταρτου έτους της εξέλιξης του project, δηλαδή το 2007, η Lady Jane διαγνώστηκε με καρκίνο στο στομάχι και πέθανε στις 9 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, μέσα στα χέρια του Genesis. Ρομαντικοί και ερωτευμένοι μέχρι τέλους. Φυσικά το project δεν ολοκληρώθηκε και ο Genesis λογικό είναι να φάει άσχημη φρίκη, μιας και όλα έγιναν πολύ γρήγορα και ξαφνικά. Όμως παρόλα αυτά θεωρεί πως ένα μέρος της Jane ζει μέσα του.

Ο Genesis όσο μπορεί συνεχίζει να κινείται καλλιτεχνικά, αν και από το 2009 έχει εγκαταλείψει κάθε είδους τρέξιμο με τα μουσικά του project για να επικεντρωθεί στο γράψιμο, την τέχνη και τη μουσική σε πιο προσωπικό επίπεδο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ζει με πολλές αναμνήσεις από Lady Jane, αλλά έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες και οι μεγάλοι χαμοί. Ας είναι καλά ο χαοτικός παλαβιάρης ότι και να κάνει.

Και αν δεν χόρτασες με τις παραπάνω πληροφορίες που σου ανέφερα, τότε μη στεναχωριέσαι γιατί σου έχω παρακάτω δώρο μπόνους ορισμένες γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

Το 1976, όταν ακόμα υπήρχαν οι COUM Transmissions, είχαν κάνει ένα ωραιότατο event στο Institute of Contemporary Art του Λονδίνου με τίτλο “Prostitution

Εκεί έγινε το έλα να δεις: είχε έκθεση πορνογραφικού υλικού από περιοδικά, γυμνές φωτογραφίες, μια στρίπερ, ταμπόν μέσα στα ποτήρια, τραβεστί πορτιέριδες και τέλος πόρνες, πάνκιδες και κουστουμάτους, πληρωμένους ώστε να αναμιχθούν με το πλήθος. Η χαρά της προκλητικότητας και της προβοκάτσιας μαζί!

Το Κοινοβούλιο έφριξε με όλο αυτό, ο Harold Lever μάλιστα αποκάλεσε τους δικούς μας (και συγκεκριμένα τον Genesis και την Cosey Fanni Tutti) “wrekers of civilisation“.

Οι εφημερίδες πάλι δεν παρέλειψαν να τιμήσουν το νταβατούρι και οι δικοί μας δεν παρέλειψαν να τις τρολλάρουν, παίρνοντας τα αποκόμματα που αναφερόταν στο event και κορνιζάροντας τα στον εκθεσιακό χώρο.Οι δημοσιοκάφροι δεν το έπιασαν και πολύ φαίνεται, και ανέφεραν και αυτό το σκηνικό με αποτέλεσμα οι δικοί μας τρόλλιδες να κοτσάρουν στην έκθεση και τα αποκόμματα που αναφέρονταν στα αποκόμματα. Cut-upception!