ΑρχικήΨυχαγωγίαMovies-seriesΓυμνοί στο Δρόμο (1969 ταινία)

Γυμνοί στο Δρόμο (1969 ταινία)

Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει ουκ ολίγους γοητευτικούς άνδρες πρωταγωνιστές, πάνω στην ομορφιά και στην λάμψη των οποίων στηρίχτηκαν εξ ολοκλήρου ταινίες, οι οποίες δεν είχαν άλλο λόγο να διακριθούν. Αυτός που ξεχωρίζει ανάμεσά τους είναι αναμφισβήτητα ο Νίκος Κούρκουλος. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ένα είδος περίεργου ζεν πρεμιέ καθώς το φυζίκ του, του επέτρεπε να μεταμορφώνεται εύκολα και να μπορεί να υποδυθεί από τίμια φτωχόπαιδα και σκληρούς εραστές έως τίμιους ανακριτές ή και ασυνείδητους απατεώνες.

Σε αυτήν την παραγωγή του 1969 της Φίνος Φιλμ σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη, ο Νίκος Κούρκουλος ερμηνεύει τον Ανδρέα. Ο Ανδρέας είναι ένα παλικάρι που ζει σε μία φτωχογειτονιά στο Πέραμα, χτυπημένος αλύπητα από τη μοίρα – την πρώτη φορά όταν η οικογένειά του ξεριζώθηκε από τη Σμύρνη για να έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα και τη δεύτερη όταν για άλλη μία φορά αναγκάζονται να ξεσπιτωθούν εξαιτίας της εκβιομηχάνισης του Περάματος-. Ο Ανδρέας, ερωτεύεται την πλούσια κόρη του βιομηχάνου Κουμαριανού, ο οποίος στάθηκε η αιτία του θανάτου της μητέρας του, όταν τους έδιωξε από τα φτωχόσπιτά τους για να χτίσει εργοστάσιο. Η Ξένια Κουμαριανού ( Ζωή Λάσκαρη) είναι μία γυναίκα χειραφετημένη. Στα δεκαέξι της χρόνια έχει γνωρίσει τον πρώτο έρωτα, στα δεκαοχτώ της έχει παντρευτεί και έχει αποκτήσει ήδη μία σειρά από εραστές πριν πάρει το διαζύγιό της. Βρίσκει όμως την πραγματική αγάπη στο πρόσωπο του Ανδρέα, του λαϊκού αυτού παιδιού, χωρίς να υπολογίζει ούτε την απόρριψη της από τον κοινωνικό περίγυρο του Ανδρέα, ούτε ακόμα και τη δική του ανασφάλεια, τη δική του ζήλια, που «πληγώνει» τη σχέση τους.

Η ταινία βασίστηκε στο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η γειτονιά των αγγέλων» και αφηγείται μία δραματική ιστορία αγάπης απ’ αυτές που συγκινούν το ρομαντικό ελληνικό κοινό παρ’ όλη την υπερβολή που την διατρέχει αλλά και τις σοβαρές αδυναμίες στο σενάριο. Η κινηματογραφική αφήγηση διανθίζεται από τραγούδια καθώς ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να αποποιηθεί τις ρίζες του. Αυτό βέβαια δεν συγκαταλέγεται ούτε στα μείον της ταινίας ούτε βέβαια και στα συν της. Ορισμένως, κάποια τραγούδια βοηθούν την ροή ή για να το πω κάπως πιο ξεκάθαρα γεμίζουν της κοιλιές. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι πλαισιώνουν διάσημοι ηθοποιοί της εποχής όπως οι: Βαγγέλης Σειληνός, Σοφία Ρούμπου, Χρόνης Εξαρχάκος (ο χαρακτηριστικός ρολίστας είναι ίσως το μόνο σημείο άξιο αναφοράς της ταινίας) και Ανδρέας Μπάρκουλης (στο ρόλο του μάλλον αντιπαθητικού εκπροσώπου μίας ανώτερης κοινωνικής τάξης που έτεινε να εκλείψει).

Ο Δαλιανίδης λοιπόν καταπιάνεται με μία τετριμμένη ιστορία αγάπης, την ντύνει με μουσική και τραγούδια για να τονίσει το δραματικό στοιχείο όμως δεν παραλείπει να κάνει το αυτό σφάλμα με όλους σχεδόν τους έλληνες δημιουργούς της εποχής: γίνεται ανυπόφορα μελοδραματικός με αποτέλεσμα οι ήρωές του από ένα σημείο και έπειτα να παύουν να είναι ρεαλιστικοί. Και όταν οι ήρωες χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα είναι εξ ορισμού καταδικασμένοι στη λήθη. Μπορεί να συγκινούν προς στιγμή το κοινό που τους πρωτογνωρίζει αλλά δεν μπορούν να γίνουν διαχρονικοί.

Ο Νίκος Δημόπουλος έφερε την ευθύνη του φωτισμού και η αλήθεια είναι ότι έκανε ικανοποιητική δουλειά ειδικά σ’ ότι αφορά τα γκρο πλαν των πρωταγωνιστών. Η μουσική είναι του Σταύρου Ξαρχάκου και οι χορογραφίες του Βαγγέλη Σειληνού και ίσως τελικά να λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά ως προς τον στόχο της ταινίας που είναι να καταδείξει το ασυμβίβαστο μεταξύ των φτωχών βιοπαλαιστών και αυτών που κρατούν στα χέρια τους τον πλούτο. Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ξεχωρίζει ακριβώς λόγω της αδυναμίας του σεναρίου. Προβάλλουν υπέρ το δέον την εικόνα που το κοινό τους περιμένει εναγωνίως να απολαύσει – ο μεν Κούρκουλος αυτή του γοητευτικού φτωχόπαιδου – ιδανικού εραστή, η δε Λάσκαρη αυτήν της αιθέριας αγαπημένης, που πέφτει θύμα των προκαταλήψεων – και εκεί τελικά βασίζεται η όποια επιτυχία γνώρισε η ταινία όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες.

Η ταινία εκτός από την παρουσία δύο αγαπημένων πρωταγωνιστών και την ανάδειξη κάποιων τραγουδιών που αγαπήθηκαν δεν έχει να μας προσφέρει τίποτε άλλο καθώς σήμερα δεν τίθεται καν θέμα ταύτισης με κάποιον από τους ήρωες. Το σενάριο είναι άνευρο, τα κλισέ είναι εκεί που ακριβώς τα περιμένουμε, οι ήρωες παραπαίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους για να μας αφορούν, και ενώ το τραγικό φινάλε μπορεί να κλέψει δάκρυ από τον θεατή ωστόσο δεν παύει να το κάνει με έναν μάλλον «αναίσχυντο» τρόπο όπως κάθε ελληνικό μελόδραμα που σέβεται τον εαυτό του.

  • Βαθμολογία: 2/10
Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166