Οι άνθρωποι, όπως πρέπει να έχεις συνειδητοποιήσει ως τώρα, είναι πολύ περίεργα πλάσματα. Είναι ικανοί για πολλά πράγματα, δυσκολεύονται πολύ σε κάποια άλλα, είναι όλοι τόσο διαφορετικοί αναμεταξύ τους υπό κάποια πρίσματα και τόσο όμοιοι υπό κάποια άλλα.
Ατομικά, οι αντιλήψεις τους για τον κόσμο που τους περιβάλλει, τείνουν να είναι αποσπασματικές, συχνά γεμάτες σφάλματα αλλά οι ίδιοι προτιμούν να πιστεύουν πως αυτά που έχουν μέσα στο κεφάλι τους είναι εμπεριστατωμένα και στέκουν πέρα για πέρα. Εν συνεχεία, παρά τα γνωστικά τους σφάλματα και γενικά το χάος που παίζει μέσα στα κεφάλια τους, οι αντιλήψεις τους προεκτείνονται στον τρόπο συμπεριφοράς τους.
Όπως και οι αντιλήψεις, έτσι και οι συμπεριφορές ποικίλλουν σε είδη, συχνότητα, συνέπεια, ένταση και επηρεάζονται από μια ευρεία γκάμα παραγόντων, βιολογικών και περιβαλλοντικών. Υπάρχουν επίσης συμπεριφορές που έχουν άμεσο αντίκτυπο μόνο στο άτομο που τις παρουσιάζει και άλλες που εμπλέκουν άμεσα και τρίτα άτομα.
Όλο το σετάκι των ανθρώπινων συμπεριφορών και δη αυτών που φαίνονται έξω από την ασφάλεια της ατομικότητάς μας, αποτελούν -όταν παρουσιάζονται με μεγάλη συχνότητα- τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητα μας, αυτό που μας καθορίζει στα μάτια των άλλων αλλά και στα δικά μας, εφόσον έχουμε έως ένα βαθμό συναίσθηση των πράξεων μας.
Υπάρχουν λοιπόν σε αυτό το πλανήτη λογιών-λογιών άνθρωποι με λογιών-λογιών συμπεριφορές που τους χαρακτηρίζουν. Ανάμεσα σε αυτούς θα βρεις άτομα που τα χαρακτηρίζουν διάφορα γνωρίσματα, άλλα θετικά προς τους εαυτούς τους και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφονται και άλλα άσχημα ή και καταστρεπτικά για τους ίδιους και όσους υπάρχουν γύρω τους.
Σίγουρα δε μπορώ να σου κάνω σαφή κατηγοριοποίηση ανθρώπινων χαρακτήρων, άλλωστε δεν είναι της παρούσης, αλλά υπάρχει εκείνη η τοξική κατηγορία ανθρώπων που πλέον γνωρίζουμε ως κοινωνιοπαθείς ή “sociopaths” αγγλιστί. Το DMS τους βάζει πλέον στο κούτελο την ταμπελίτσα που γράφει “Antisocial Personality Disorder“, παθολογικοποιώντας τους για το καλό όλων μας.
Προφανώς αποτελούν εκείνο τον τύπο ανθρώπου που δεν θέλεις να έχεις στον κύκλο σου. Σε πρώτη επαφή φαντάζουν κάτι παραπάνω από συμπαθητικοί. Είναι χαρισματικοί, δείχνουν να έχουν δυνατή προσωπικότητα και σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα μαζί τους. Όταν αισθανθείς άνετα όμως και αρχίσεις να τους εμπιστεύεσαι, τότε πατάς μια εξαιρετικά γλιστερή μπανανόφλουδα. Θα γίνουν χειριστικοί, θα σε φλομώσουν στη παραμύθα, θα σε κάνουν κουρέλι και θα σε πετάξουν χωρίς να νιώσουν καμιά απολύτως τύψη για αυτό.
Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου με τέτοια ψυχοσύνθεση είναι η παντελής έλλειψη συμπόνιας και συναισθηματικής ταύτισης με τους ανθρώπους γύρω του, εξ αυτού και χαμηλή ως ανύπαρκτη κοινωνική συνείδηση, μεγάλη ευκολία στο να πει ψέμματα, ανικανότητα να νιώσει τύψεις, βίαιη συμπεριφορά έτσι και του θίξεις το συμφέρον του ή του υποδείξεις ότι κάνει κάτι λάθος.
Εν ολίγοις: ένα μάτσο κόπρανα.
Ο λόγος ύπαρξης τέτοιων περιπτώσεων ακόμα συζητιέται. Υπάρχουν, σχετικά πρόσφατα, στοιχεία που συνδέουν βιολογικά την ύπαρξη κοινωνικοπάθειας με χαμηλότερη έκκριση του μεταβολίτη σεροτονίνης 5-ΗΙΑΑ (5-Hydroxyindoleacetic acid, μη με κοιτάς εμένα, στον Γιάννη απευθύνσου) στα άτομα που την έχουν.
Κατά τ’ άλλα οι περισσότερες περιπτώσεις sociopaths συνήθως προέρχονται από πολύ έως πάρα πολύ δυσλειτουργικά οικογενειακά περιβάλλοντα, αν και κατά τη Martha Stout στο “Sociopath Nextdoor” οι βιολογικοί / περιβαλλοντικοί παράγοντες παίζουν σε ποσοστά 50-50 για την παρουσίαση μιας τέτοιας προσωπικότητας.
Σε αυτή την στήλη έχουμε πάρει το fair share μας από κοινωνιοπαθή τυπάπακια, από άτομα που ο μόνος σκοπός της ύπαρξης τους ήταν όχι μόνο η επιβίωση και η καλοπέρασή τους εις βάρος των άλλων, αλλά και συχνά η άντληση ηδονής από το να εκμεταλλεύονται και να προκαλούν ζημιά στους συνανθρώπους τους. Ο Rasputin ήταν τέτοιο παλιόπαιδο, o L.Ron Hubbard επίσης, καθώς και οι δόκτορες Mengele και Petiot.
Αν γενικά παρατηρήσεις όσες γνωστές μούρες έχουν τα χαρακτηριστικά και τη στάμπα του sociopath, συνήθως σχετίζονται με κούλτες ή πολύ μπρουτάλ φόνους και συχνά δε, συνδυάζουν αυτές τις δύο υπέροχες ενασχολήσεις μαζί (λέγε με Charles Manson — θα σε επισκεφτώ σε μεταγενέστερο άρθρο). Παρ’όλα αυτά δεν είναι όλοι οι sociopaths cult-leaders ή φονιάδες.
Ένας τέτοιος πρόλογος θαρρώ σε προϊδεάζει πως παρακάτω θα δούμε κάτι άσχημο. Κάτι πολύ άσχημο. Ο σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης αποτελεί μία από τις περιπτώσεις που με έκαναν να ακουμπήσω απελπισμένα το χέρι μου πάνω στο μέτωπό μου και να πω με ψιθυριστή πονεμένη φωνή: “Μα τα Αρκουδάκια της Αγάπης, γιατί;“
Το όνομα αυτού Herman Webster Mudgett (ελλήνικά: Δρ. Χένρυ Χάουαρντ Χολμς), αλλά κυκλοφορούσε στη πιάτσα με το ψευδώνυμο “Η.Η. Holmes”.
Αυτός ο σιχαμένος μπάρμπας ήταν ένας από τους πρώτους σύγχρονους serial killers (ελληνιστί κατά συρροήν δολοφόνος και απόκοσμα απάνθρωπος). Ήταν τόσο δολοφονικός και μπρουτάλ που με έκανε να αναθεωρήσω ακόμα και για τον Petiot, που μέχρι τώρα τον θεωρούσα έναν από τους τρανότερους κωλοπαιδαράδες εγκληματικής κοπής.
Τι έκανε ο Holmes; Πολλά και διάφορα άσχημα, ανάμεσα σε αυτά και 27 ομολογημένες δολοφονίες, αν και υπολογίζεται πως είχε στείλει γύρω στα 200 άτομα στο φάνκι κλαμπ του Άδη.
Όταν κάνω επίκληση στα Αρκουδάκια της Αγάπης πάντα υπάρχει σοβαρός λόγος. Αν δεις και πώς το έκανε θα αρχίσεις και εσύ να τα επικαλείσαι.
Αν θέλεις να κάνεις την αναγνωστική εμπειρία σου πιο έντονη βάλε το Dogun από Current 93 να παίζει σιγανά από πίσω στο repeat. Αν πάλι θέλεις να την βγάλεις πιο ήπια, πήγαινέ το ακαπέλα ή παίξε κάτι σε κλασσική μουσική.
Ο Holmes γεννήθηκε στις 16 Μαΐου του 1861 στο Gilmanton του New Hampshire. Το οικογενειακό του περιβάλλον απ’ όσο γνωρίζουμε ήταν κάτι λιγότερο από ευχάριστο. Μπαμπάς αλκοολικός και μαμά πωρωμένη μεθοδίστρια που τον κυνηγούσε για να του διαβάσει την Βίβλο. Παράλληλα, αναφέρεται από τον ίδιο πως υπήρξε θύμα τραμπουκίσματος στο σχολείο και πως σε κάποια φάση οι συμμαθητές του μαθαίνοντας πως έτρεμε τον τοπικό γιατρό, τον έβαλαν να δει και να αγγίξει έναν ανθρώπινο σκελετό.
Αυτός όμως όπως λέει, αντί να τρομοκρατηθεί, ενθουσιάστηκε και σύντομα άρχισε να αποκτάει εμμονή με τον θάνατο. Βέβαια το παραπάνω δεν κόβουμε και το χέρι μας ότι έχει συμβεί, μιας και είναι δική του μαρτυρία και οι μαρτυρίες των sociopaths δεν είναι και πολύ φερέγγυες λόγω του συνήθειου τους να ψεύδονται για το παραμικρό.
Στα 18 του παντρεύτηκε τη Clara Lovering και δύο χρόνια αργότερα απέκτησαν έναν γιο μαζί, τον Robert. Παράλληλα κατάφερε να γραφτεί και να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή του Michigan, από την οποία αποφοίτησε το 1884. Βέβαια όσο ήταν μέσα στη σχολή έκανε ένα σωρό κωλοπαιδιές — ας πούμε, έκλεβε πτώματα από τα εργαστήρια ή τα παραμόρφωνε έτσι ώστε να φαίνεται πως πήγαν από ατύχημα και μετά έτρεχε στις ασφαλιστικές και έκανε αρχιδιές ώστε να παίρνει αποζημιώσεις.
Και δεν έχεις δει ακόμα τίποτα.
Τελειώνοντας με τις σπουδές του, το τσουτσέκι μας πήγε στο Σικάγο για να ψάξει τη φάση πάνω στα φαρμακευτικά προϊόντα. Παράλληλα έκανε διάφορες -όχι και πολύ νόμιμες- και έντιμες μπίζνες που περιλάμβαναν πωλήσεις ακινήτων και διαφημιστικές προσφορές. Για αυτές τις σκατοδουλειές χρησιμοποιούσε και το ονοματάκι “Η. Η. Holmes”. Α, μην ξεχάσω να σου αναφέρω ότι το 1887 παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, δίχως να έχει χωρίσει από την πρώτη του σύζυγο. Το όνομα της άτυχης που έπεσε πάνω του και τον παντρεύτηκε ήταν Myrta Belknap και to 1889 απέκτησαν μια κόρη, τη Lucy.
Όσο καιρό ήταν παντρεμένος με την Myrta πηγαινοερχόταν μεταξύ Σικάγο και Willmette. Στο πρώτο έκανε τις μπίζνες του, στο δεύτερο είχε αφημένη την φαμίλια του. Περιττό να σου πω πως 5 χρόνια μετά τη γέννηση της Lucy – δηλαδή το 1894 – παντρεύτηκε για γαμημένη τρίτη φορά, την Georgiana Yoke από το Colorado, χωρίς να έχει πάρει διαζύγιο από τις προηγούμενες συζύγους του — το έχω απορία, πόσο τρύπιοι ή και ανύπαρκτοι παίζει να ήταν οι νόμοι περί διγαμίας (τριγαμίας στη περίπτωση του) τότε…
Το 1886 χώθηκε στο φαρμακείο του τότε ετοιμοθάνατου γιατρού Ε.S. Holton στο Σικάγο. Όταν ο γιατρός μας άφησε χρόνους, ο τσουτσέκης μας κατάφερε να πείσει κυρά Holton να του πουλήσει την επιχείρηση, ενώ θα την άφηνε να κρατήσει τον πάνω όροφο του κτιρίου όπου και διέμενε. Για την ηλικιωμένη χήρα, αυτή η προσφορά φάνηκε θεόσταλτη, μιας και δεν την πάλευε να κρατήσει η ίδια το φαρμακείο.
Βέβαια η φάβα δεν είχε μόνο ένα λάκκο. Ο Holmes όχι μόνο αγόρασε το φαρμακείο υποθηκεύοντας το στοκ του από φάρμακα και εξοπλισμό, όχι μόνο δεν κατάφερε να πληρώσει την υποθήκη, με αποτέλεσμα η κυρά Holton να τον τρέχει στα δικαστήρια, αλλά στο τέλος φρόντισε να “εξαφανίσει” την κυρά Holton και να καλύψει τον κώλο του λέγοντας στους γείτονες πως είχε πάει σε κάτι συγγενείς της στη Καλιφόρνια, της άρεσε εκεί και είπε να κάτσει μόνιμα.
Στη συνέχεια αγόρασε ένα οικόπεδο απέναντι από το φαρμακείο και έκτισε ένα κτηνώδες οικοδόμημα τριών ορόφων, το οποίο οι κάτοικοι τις περιοχής το ονόμαζαν “Κάστρο“. Στο ισόγειο αυτού του “Κάστρου” λοιπόν άνοιξε το δικό του φαρμακείο και μερικά ακόμη μαγαζιά, ενώ μέρος του δεύτερου ορόφου αποτελούσε το γραφείο του.
Και τώρα περνάμε στα ωραία: ξέρεις το στο διάολο έκανε τον υπόλοιπο ενάμιση όροφο που είχε στη διάθεση του; Ένα παρανοϊκό playground το οποίο χρησιμοποιούσε με την πρόφαση του ξενοδοχείου.
Αυτή η κοινωνιοπαθής παιδική χαρά αποτελούνταν από από έναν λαβύρινθο με πολύπλοκους ντανταϊστικούς διαδρόμους, πόρτες που από πίσω έκρυβαν τοίχους, σκάλες που δεν οδηγούσαν πουθενά και 100+ δωμάτια δίχως παράθυρα. Κατά τη κατασκευή αυτού του τέρατος άλλαζε συνέχεια τους κτίστες, ώστε μόνο αυτός να έχει σαφή αντίληψη του πως ακριβώς ήταν διαμορφωμένος ο χώρος.
Την περίοδο που κατασκεύαζε το “ξενοδοχείο του τρόμου” προσεταιρίστηκε έναν τύπο, τον Benjamin Pitezel, ο οποίος είχε κακοποιό παρελθόν και επίσης ήταν ιδιαίτερα εύκολος στο να χειραγωγηθεί από το sociopath καθίκι μας και να γίνει το υποχείριο που θα του έκανε τα χαμαλίκια. Κράτα τον αυτόν για αργότερα
Το Horror Hotel εγκαινιάστηκε το 1893 μαζί με το World’s Columbian Exposition και ήταν προορισμένο ώστε να “φιλοξενήσει” όσους θα κατέφθαναν στο Σικάγο για την εν λόγω εμποροπανήγυρη. Ναι αγάπη μου, ο Holmes δεν είχε φτιάξει έναν τέτοιο λαβύρινθο απλά για να κόβει μόνος του βόλτες και να γελάει παρανοϊκά. Ήθελε να έχει και παρέα να τον ακούει να γελάει παρανοϊκά, η οποία παρέα βέβαια ήταν αναλώσιμη και πήγαινε στον άλλο κόσμο με όχι και τόσο ευχάριστους τρόπους.
Τα θύματά του ήταν συνήθως κοπέλες -ναι φίλος, το καταλάβαμε ότι είσαι μισογύνης και χαίρεσαι για αυτό- και περιελάμβαναν πέρα από όσους άτυχους επέλεγαν να μείνουν εκεί, τις εργαζόμενες του ξενοδοχείου και τις ερωμένες του. Τα θύματά του φυσικά πρώτα τα βασάνιζε και έπειτα τα σκότωνε, συχνά κλείνοντάς τα σε δωμάτια που είχε διαμορφώσει σαν θαλάμους αερίων – εδώ ερχόμαστε να αφαιρέσουμε creativity points από τα Ναζιά και να τα δώσουμε σε τούτον τον μοναχικό άρρωστο.
Το ακόμα πιο απαίσιο της υπόθεσης είναι πως μετά “έπαιζε” με τα πτώματα: τα πετούσε από μια χαρούμενη καταπακτή στην υπόγα του και εκεί είτε τα τεμάχιζε, τους έβγαζε τη σάρκα και κρατούσε τους σκελετούς ώστε να τους πουλήσει σε σχολές ιατρικής (μα καλά, κανείς δεν αναρωτήθηκε που τα βρίσκει τόσα κόκαλα αυτός ο μαλάκας;) είτε τα έκαιγε σε κλιβάνους, είτε τα έβαζε σε δεξαμενές με ασβέστη α λα Petiot — αν και πάλι εδώ παίρνει πόντους ο Holmes, γιατί το έκανε πριν τον Petiot.
Λίγο καιρό μετά το άνοιγμα του ξενοδοχείου, αναγκάστηκε να φύγει από το Σικάγο γιατί χρωστούσε στους δανειστές του. Quel dommage!
Άφησε το όμορφό του σφαγείο και έτρεξε στο Τέξας για να γλιτώσει. Σα καλός αριβίστας και οπορτουνιστής που ήταν όμως, προσπάθησε να βγάλει τα σπασμένα κληρονομώντας περιουσία από δύο ματσωμένες αδερφές, στην μία εκ των οποίων είχε τάξει γάμο -που, όπως θα περίμενες, δεν έγινε ποτέ-. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο καθίκης εν τέλει έσφαξε τις δύο αδερφές.
Ύστερα επιχείρησε να κτίσει στο Τέξας ένα παρεμφερές τερατάκι για να παίζει δολοφονικό hide ‘n’ seek με τους ανίδεους τεξανούς που θα ψάρευε για πελάτες και προσωπικό, αλλά δεν του έκατσε οι φάση, διότι οι τεξανοί είναι ζόρικα παιδιά και δεν θέλουν μαλάκες να κτίζουν αυθαίρετα σφαγεία στο τσιφλίκι τους. Οπότε ο δικός μας εγκατέλειψε το εγχείρημα και το Τέξας και άρχισε να γυρνοβολάει στο Αμέρικα και στο Καναδά, πιθανότατα σφάζοντας και άλλο κόσμο στη πορεία.
Το 1894 έκανε μια βόλτα από την ψειρού για μια απάτη με άλογα. Μέσα στη ψειρού αποφάσισε να σκηνοθετήσει τον θάνατό του, ώστε να καβατζώσει από μια ασφαλιστική εταιρία 10.000 δολάρια εκ των οποίων τα 500 θα πήγαιναν σε έναν συγκρατούμενό του, τον Marion Hedgepeth. Δυστυχώς για αυτούς η απάτη απέτυχε μιας και η ασφαλιστική δεν έχαψε τη παραμύθα, αλλά ο καθίκης είπε να ξαναδοκιμάσει την τύχη του με άλλη εταιρία, αυτή τη φορά χρησιμοποιώντας σαν συνεργάτη τον καλό και πιστό του Pitezel.
Το σχέδιο είχε ως εξής: ο Pitezel θα εμφανιζόταν στην ασφαλιστική ως ένας επιστήμων με το όνομα “B. F. Perry” και μετέπειτα θα “σκοτωνόταν” σε ένα “τραγικό ατύχημα στο εργαστήριο“. Τα λεφτά από τα ασφάλιστρα (πάλι δεκαχίλιαρο ήταν) θα τα έπαιρνε η σύζυγός του και θα τα μοίραζαν στα τρία μαζί με τον Holmes και έναν δικηγόρο που είχε αναλάβει να το παίξει νομικός σύμβουλος, ώστε να χτιστεί η κομπίνα. Ο ρόλος του δικού μας σκατένιου σε όλο αυτό ήταν να βρει ένα πτώμα που θα έπαιζε πολύ ενεργά -όπως μόνο ένα πτώμα μπορεί- τον ρόλο του νεκρού επιστήμονα.
Επειδή ο σκατάς μας όμως ήθελε περισσότερο παραδάκι από την μπάζα, αποφάσισε να σκοτώσει τον ίδιο τον Pitezel, κάνοντας τον θάνατό του να φανεί σαν αυτοκτονία. Φυσικά στη σύζυγό του είπε πως ο δικός της έφυγε για Αγγλία, ενώ κατάφερε να την πείσει να του δώσει 3 εκ των 5 κουτσούβελων της “για να τα προσέχει” — και ξέρεις πόσο καλό ήταν το babysitting που έκανε ο Holmes. Δολοφονικά καλό.
Σε κάποια φάση η μαντάμ Pitezel ενημέρωσε τις αρχές για την εξαφάνιση των παιδιών της. Τα πτώματα των δύο εξ αυτών βρέθηκαν στο Τορόντο, ενώ κόκαλα και δόντια του τρίτου βρέθηκαν στο τζάκι του σπιτιού που διέμενε ο Holmes στην Indianapolis.
Εν τέλει έγινε τσακωτός στις 17 Νοεμβρίου του 1894 από το γραφείο ερευνών Pinkerton – μερικές φορές τα μαντρόσκυλα της εξουσίας τυχαίνει να κάνουν και καμιά ουσιαστικά καλή πράξη. Μετά τη σύλληψή του έγινε έρευνα στο “Κάστρο” του και άρχισε να ξετυλίγεται “το νήμα της φρίκης” που κρυβόταν πίσω από τη περίπτωση του.
Κρατήθηκε και δικάστηκε στη Φιλαδέλφεια. Πούλησε την τελική του ομολογία για 7.500 δολάρια, στην εφημερίδα Hearst Newspapers, η οποία ομολογία μέχρι να βγει, βγήκε η ψυχή των ανακριτών και του δικαστικού σώματος. Αρχικά είπε πως ήταν αθώος, μετά ότι μπήκε μέσα του ο Σατανάς και διάφορες άλλες ιστορίες για αγρίους, ώστε τελικά να ομολογήσει ότι σκότωσε 30 άτομα (3 από αυτά ήταν ακόμη ζωντανά, οπότε έχουμε 27 πραγματικούς φόνους ομολογημένους από την πάρτη του).
Η ποινή του ήταν θάνατος δια απαγχονισμού και έλαβε τόπο στη φυλακή Moyamensing της Φιλαδέλφειας στις 7 Μαΐου του 1896. Όταν έπεσε το πορτάκι της αγχόνης και ο Holmes βρέθηκε να κρεμιέται στον αέρα, ο λαιμός του δεν έσπασε όπως γίνεται συνήθως, αλλά πέθανε αργά και βασανιστικά από ασφυξία. Ο θάνατος του επιβεβαιώθηκε 20 λεπτά αργότερα — served him right, I guess.
Ως είναι αναμενόμενο, μετά τον θάνατο του γράφτηκαν διάφορα βιβλία για τη σκατένια πάρτη του και η παραφιλολογία πίσω από το όνομά του συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τον τρισέγγονο του καθικιού μας, τoν Jeff Mudgett, να κάνει έρευνες για να ταυτοποιήσει πως ο προ-προπάππος του ήταν ο Jack o Αντεροβγάλτης.
Μια σύγκριση γραπτών του Holmes και του Jack έδειξε 97,95% ομοιότητα στο γραφικό χαρακτήρα και επίσης είναι εξακριβωμένο πως τo 1888, όταν ο Jack σκότωνε πόρνες στο Λονδίνο, ο Holmes βρισκόταν στο Λονδίνο. Από την άλλη πάλι έρχονται οι ripper-ο-λογοι (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!) να μας πουν πως όσα γράμματα δημοσιεύτηκαν από τον Jack στις εφημερίδες ήταν κάλπικα και κυρίως γραμμένα από δημοσιογράφους, πράγμα που βγάζει την υπόθεση του Jeff άκυρη. Πάντως αυτός συνεχίζει να το ψάχνει.
Όπως και να έχει, η περίπτωση του Holmes είτε συνδέεται με αυτή του Αντεροβγάλτη, είτε όχι παραμένει μια ωδή στην ανθρώπινη κτηνωδία.
Αυτές οι ιστορίες σχεδόν πάντα έχουν τραγική κατάληξη και για τον ίδιο τον θύτη, πράγμα κάπως ανακουφιστικό, αν και δυστυχώς δεν διορθώνει τη ζημιά που προκάλεσε και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί “θεία δίκη“. Απλά όταν παίζεις με επικίνδυνα πράγματα και το κάνεις κατά συρροήν, κάποια στιγμή ο κίνδυνος θα χτυπήσει και το δικό σου κεφάλι. Είναι η φυσική κατάληξη θαρρώ.
Ουφ. Εδώ τελειώνουμε.
Σηκώνω το ταμπελάκι “δε σχολιάζω άλλο“, πάω να κάνω γαργάρες με Listerine για να μου φύγει η εμετίλα, να πιω τσάι και να ζωγραφίσω κάτι χαρούμενο.
. Κατά συρροήν δολοφόνος και απόκοσμα απάνθρωπος){kind=link}