Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Φέτος οι περισσότεροι Έλληνες κλείνουµε σχεδόν δυο χρόνια οικονοµίας και αυστηρής οικογενειακής διαχείρισης. Το τελευταίο δε οκτάµηνο απογειώθηκε αυτό που λέγεται εξοικονόµηση πόρων, αποταµίευση, τεχνητή έλλειψη, τσιγκουνιά, πείτε το όπως θέλετε, ο καθένας το προσλαµβάνει διαφορετικά. Δεν µιλάω γι’ αυτούς που έχασαν τις δουλειές τους και ζουν δραµατικά, αλλά για όλους εµάς που συνεχίζουµε µε µειωµένα ή δυστυχώς δραµατικά µειωµένα έσοδα.
Στη ζωή µου πάντα µε εξέφραζε το τσιτάτο «Σηκώνοµαι και συνεχίζω». Δεν τα παράτησα ποτέ στη µέση ενός προβλήµατος, εκτός αν ήταν µαθηµατικού τύπου στο γυµνάσιο, οπότε δεν ασχολιόµουν καν, προτιµούσα να σχεδιάζω µπότες και γόβες στο περιθώριο της σελίδας. Πολλές φορές δε παρατήρησα αποσβολωµένη πως πολλά προβλήµατα έθρεψαν τη φαντασία και τη δηµιουργικότητά µου ή µε έκαναν να εξεγερθώ από µια τελειωµένη, άρρωστη πρότερη κατάσταση, και να στραφώ αλλού και µε άλλο τρόπο για να βρω ισορροπία στο πρόβληµά µου.
Οι Έλληνες είµαστε γεννηµένοι για να γκρινιάζουµε και να δυσανασχετούµε µε τα προβλήµατα, όµως είµαστε σίγουρα άλλο τόσο πεισµατάρηδες και φιλότιµοι µ’ έναν µόνιµα πληγωµένο εγωισµό όταν πρέπει να µπούµε στη λύση του προβλήµατος. Φέτος αποφάσισα πως µετά από δυο χρόνια και άλλα δύο που έρχονται εξίσου ή ίσως και περισσότερο δυσοίωνα, αυτό που πραγµατικά επείγει είναι κάτι που ποτέ δεν ήταν το φόρτε µου είναι η αλήθεια το σωστότερο ισοζύγιο στις προσωπικές µου δαπάνες.
Έχω περάσει αλησµόνητες στιγµές shopping στο παρελθόν, όπου «ψώνιζα άρα υπήρχα» στις δραµατικές µου ώρες κατάθλιψης, στη διασκέδασή µου, στην ψυχοχαλαρωτική µου θεραπεία. Όλα αυτά εδώ και δυο χρόνια ανήκουν στη σφαίρα του ανεξήγητου αλλά και σε µια παλαιά ανθηρή εποχή που δεν ξέρω αν θα ξαναζήσω. Εντούτοις δεν έχω σκοπό να πιω και άλλο δηλητήριο και να περιµένω τον αργό βασανιστικό µου θάνατο (φυσικό και στυλιστικό).
Κόβοντας, ράβοντας, τραβώντας τα κονδύλια που µου αντιστοιχούν, απαρνούµενη πάρα πολλά είναι η αλήθεια, επιλέγω φέτος να επιβιώσω και µε σωστή στρατηγική να καταφέρω, έστω και µε δραµατικά µειωµένο (ανύπαρκτο για τα παλιά δεδοµένα) budget, να αναστηλώσω τη σερνόµενη αυτοπεποίθησή µου ίσως µε ένα νέο ζευγάρι γόβες που θα µου αλλάξουν πραγµατικά τη διάθεση, ένα και µόνο ένα καλό κοµµάτι, ίσως παλτό, που θα αλλάξει τη συνολική µου εικόνα, ένα και µόνο ένα ζευγάρι µπότες φίδι που θα µε κάνουν µια «άλλη» σε πολλές και διαφορετικές γνωστές παλιές µου εµφανίσεις.
Ο αγοραστικός οργασµός µπορεί να περιµένει και φέτος, όµως αν είναι να βρω βασανιστικό θάνατο αυτόν τον χειµώνα από µια πτώχευση που όλοι λένε πως ήρθε, έρχεται, είναι εδώ, κ.λπ. κ.λπ. και έχει µετατρέψει το νευρικό µου σύστηµα σε δερµάτινα κρόσσια Roberto Cavalli, προτιµώ αυτός ο θάνατος να µε βρει αναπαυµένη chic µε µαύρο στενό φόρεµα και λευκό γιακαδάκι Emilio Pucci και ένα ζευγάρι αθάνατες γόβες Manolo Blahnik στα πόδια. Ο (οικονοµικός) θάνατος τελικά µου πάει πολύ…
Υστερόγραφο. Διασκεδάστε µε σαρκασµό και χιούµορ την κατάσταση, ο,τιδήποτε άλλο, σας το εγγυώµαι, δεν οδηγεί πουθενά. Σηκωθείτε και συνεχίστε µε ψηλά το κεφάλι, η ζωή θα συνεχιστεί και χωρίς εµάς…
