Η κόρη μου, Στ’ δημοτικού σήμερα σε δημόσιο σχολείο, μου δήλωσε με αγωνία πως δε θέλει να κάνει προσευχή ενώπιον όλου του σχολείου το πρωί. Μου φάνηκε αυτονόητο εκείνη την ώρα να της απαντήσω πως δεν είναι υποχρεωμένη να το κάνει αν δε θέλει. Επέμεινε πως είναι υποχρεωτικό και θέλησα να το διευκρινίσω με τη διευθύντρια του σχολείου.
Με απροθυμία, είναι αλήθεια, αποδέχτηκε το αίτημά μου να μην την υποχρεώσουν αν δε θέλει, αλλά τελικά δεν ήταν τόσο απλό, γιατί μετά από λίγες ημέρες μου είπε πως τώρα την πιέζουν οι συμμαθήτριές της να βγει στην προσευχή. Μου είπε μάλιστα πως άλλη συμμαθήτρια την έσυραν διά της βίας μέχρι το μικρόφωνο και σήμερα θα ήταν η σειρά της. Της πρότεινα να εμφανιστεί στο σχολείο μετά το τέλος της προσευχής κι εγώ ξαναενόχλησα τη συμπαθέστατη διευθύντρια για το ίδιο θέμα. Μου υποσχέθηκε να το διευθετήσει αλλά έχουν περάσει 10 μέρες και οι συμμαθήτριες συνεχίζουν να την απειλούν πως θα τη σύρουν με το ζόρι και γι αυτό εμφανίζεται πια συστηματικά μετά την προσευχή.
Δε θέλω να προσβάλλω το θρησκευτικό συναίσθημα κανενός, αναρωτιέμαι όμως πότε θα τελειώσει αυτός ο παραλογισμός. Πότε θα καταλάβουν οι Έλληνες και το υπουργείο Παιδείας πως τα θρησκευτικά μας καθήκοντα μπορούμε κάλλιστα να τα ασκούμε στις εκκλησίες. Ο καθένας στη δική του. Ότι το σχολείο δεν μπορεί να διδάσκει τη μια και μόνη αλήθεια· πως η γνώση κερδίζεται με την αναζήτηση και όχι με δόγματα και βεβαιότητες.
Και λυπάμαι πολύ όταν σκέφτομαι πόσο πολύ καταπιέζονται στα ελληνικά σχολεία τα παιδιά όχι μόνο αλλόθρησκων οικογενειών αλλά και παιδιά που ενώ επισήμως είναι χριστιανοί και ορθόδοξοι, δεν είναι απολύτως βέβαιοι πως τα πράγματα είναι ακριβώς όπως υποστηρίζει η επίσημη εκκλησία.
Λυπάμαι πολύ για όλους αυτούς τους αγνωστικιστές σαν και μένα που χωρίς βεβαιότητες πορευόμαστε και καταπιεζόμαστε σε μια χώρα που δεν μπορείς να εκφράσεις τις ανησυχίες σου χωρίς να προσβληθεί ο συνομιλητής σου. Εμείς οι άμοιροι αγνωστικιστές είμαστε σίγουρα μειονότητα αλλά υπάρχουμε.
Πότε θα εφαρμοστεί στην Ελλάδα η ανεξιθρησκεία;
