Υπόθεση: Μια κακιά μάγισσα που σαν χόμπυ έχει την καταστροφή βασιλείων θέλει να μείνει για πάντα νέα κι όμορφη και για να το καταφέρει τρώει καρδιές ζωντανών πουλιών και διάφορα άλλα κοκορετσοειδή αλλά επειδή της ανεβάζουν τη χοληστερινή και τα τριγλυκερίδια αποφασίζει να κάνει κάτι πιό δραστικό – και δεν εννοώ μπότοξ. Αποφασίζει να φάει την καρδιά της Χιονάτης που είναι αγνή, αθώα και πλούσια σε πολυακόρεστα λιπαρά.
Η Χιονάτη όμως λίγο πριν σερβιριστεί σαν γεύμα καταφέρνει ν’ αποδράσει… μ’ ένα καρφί. Στην απόδραση τη βοηθάνε δυο μπεκάτσες που είναι καλύτερες κι απ’ τους χάρτες της Michelin: στην αρχή της δείχνουν το καρφί που η Χιονάτη αποσπά απ’ τον τοίχο σαν το Σουγκλάκο, μετά της δείχνουν την είσοδο του υπονόμου και όταν καταλήγει στη θάλασσα την οδηγούν και σε μια πιάτσα με ταξί… συγγνώμη άλογα.
Μετά την κυνηγάει ο αδερφός της μάγισσας και καταλήγει στο Σκοτεινό Δάσος που δε φυτρώνει τίποτα, ζουν μόνο τέρατα και σε κάθε βήμα παραισθησιογόνες αναθυμιάσεις σε μαστουρώνουν (σαν τη Γαύδο τον Αύγουστο δηλαδή). Επείδη τη μάγισσα την πιάνουν οι αλλεργίες της στη φύση, δεν έχει δυνάμεις στο δάσος και γι’ αυτό αναθέτει στον Θωρ να βρεί τη Χιονάτη. Ναι σου λέω, ο Θωρ είναι, μόνο που αντί για σφυρί κρατάει τσεκούρι (τι ωραία που θα ήταν να κρατούσε δρεπάνι).
Από εκεί και πέρα τα ξέρετε, ο κυνηγός ομφαλοσκοπεί και συνειδητοποιεί το μάταιο της μέχρι τώρα ζωής του, η Χιονάτη το ξεκινάει από παιδί των λουλουδιών και καταλήγει στο τέλος Ζίνα πριγκήπισσα πολεμίστρια, εμφανίζονται οι νάνοι, εμφανίζεται ο πρίγκηψ με τα τζούφια φιλιά, πεθαίνει ο αδερφός της μάγισσας, πεθαίνει η μάγισσα, γίνεται η Χιονάτη βασίλισσα και πέφτουν οι τίτλοι τέλους χωρίς να ξέρουμε αν επέλεξε τον κυνηγό ή τον πρίγκιπα.
Η ταινία αποτελεί ένα υψηλής αισθητικής καλλιτεχνικό πόνημα πλήρες νοήματος. Ειδικά οι σκηνές όπου οι εξαθλιωμένοι χωριάτες διώχνουν τη Χιονάτη και που οι υπήκοοι περιμένουν να κάνει μπάνιο η μάγισσα στο ξινόγαλο για να πιουν τ’ απόγαλα (όπως λέμε τα απόνερα), σε σας που βλέπετε πολύ ΣΚΑΪ θα φανούν πολύ οικείες εικόνες: κάπως έτσι περιγράφουν τη μελλοντική Ελλάδα. (Ο φίλος μου ο Σάκης: – δε φτάνει ρε καραγκιόζη που γράφεις όποτε σου καπνίσει θα γράψεις και για πολιτική; Γύρνα το στην καλλιτεχνία για θα σε πάρει και θα σε σηκώσει).
Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών κρίνονται από ικανοποιητικές ως μνημειώδεις: να πούμε για τη μάγισσα, για τον κυνηγό, τη Χιονάτη, τον Ουίλλιαμ, τους νάνους, το ψηφιακό τρολ, το ελάφι με τη νυμφομανή σύζυγο, τα ξεδοντιασμένα μπλιμπλιόνια του δάσους; Όλοι στέκουν στο ύψος των περιστάσεων συνεχώς, ειδικά όταν μιλάνε και κυρίως όταν έχουν μονολόγους. Ρίγη συγκίνησης θα διαπεράσουν τη σπονδυλική σας στήλη ακούγοντας τη Χιονάτη και τον κυνηγό.
Σε κάποιους βέβαια πάρα πολλές σκηνές θα φανούν κλεμμένες από άλλες ταινίες αλλά αυτό δε τη μειώνει καθόλου γιατί το κάνει με τρόπο… πολύ… χαριτωμένο (ρε Στελλίτσα δε μου βγαίνει τίποτα καλό να γράψω, λυπήσου με, ένα λάθος έκανα στην ιστορία κατεύθυνσης, δε χρειάζεται να τιμωρηθώ τόσο σκληρά).
Να πάτε να τη δείτε την ταινία, σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, θα σας βοηθήσει ιδιαίτερα για ν’ αποδεχτείτε τα γηρατειά. Δεν είναι κακό, φυσικό είναι. Όλοι θα γεράσετε και θα μαραγκιάσετε σα μαρούλια, θα γίνετε σταφιδιασμένοι, χοντροί και φαφούτηδες, οι περισσότεροι θα ξεμωραθείτε και θα κατουράτε το κρεβάτι σας, θα χουφτώνετε τους – τις νοσοκόμους που σας φροντίζουν και θα βλέπετε παιδεραστικά όνειρα. Θα αναζητήσετε τη σωτηρία στις κρέμες, τα γαλακτώματα, τα ινστιτούτα και τους πλαστικούς αλλά εις μάτην. Εγώ σας το λέω και να το λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν: το μόνο που μπορεί να σας λυτρώσει προσωρινά είναι η Τέχνη.
. Περιπέτεια και φαντασία. Υπόθεση: Μια κακιά μάγισσα που σαν χόμπυ έχει την καταστροφή βασιλείων θέλει να μείνει){kind=link}