Η παρακάτω συζήτηση έγινε με φίλη που εργάζεται στο Κοινοβούλιο:
«Έχω πάρει 3 δάνεια, έχω κάνει προγραμματισμό και μου λές να γίνουν περικοπές στις αμοιβές μου και … να πάω φυλακή;»
«Δουλεύουμε περισσότερες ώρες από τους άλλους δημόσιους υπαλλήλους»
«Ας πιάσουν αυτούς που φοροδιαφεύγουν πρώτα και μετά να μιλήσουν για μείωση απολαβών»
«Εγώ δεν κλέβω το δημόσιο»
«Τι σοσιαλιστής είσαι (εγώ;!) που είσαι υπέρ των μειώσεων σε εργαζόμενους. Πάντα οι εργαζόμενοι την πληρώνουμε»
Ξεκινάω από το τελευταίο. Παρότι δεν νομίζω ότι είμαι σοσιαλιστής (με τη μαρξιστική έννοια), της υπενθύμισα ότι:
- Το έτος που προσελήφθη, με παρέμβαση Βουλευτή βεβαίως, στήριζε άλλο κόμμα, και μάλιστα κατηγορώντας έντονα αυτό του συγκεκριμένου Εκπροσώπου .. Αφού όμως πήρε τη θέση, άλλαξε γνώμη
Επίσης, ότι εγώ -ως εργαζόμενος ή μη λαμόγιο ελεύθερος επαγγελματίας- και εκείνη δεν είμαστε στην ίδια κατηγορία «εργαζομένου». Δεν είμαι μόνιμος, δεν πληρώνομαι 60% ως 150% παραπάνω από όσα δίνει η αγορά. Και βεβαίως πριν με προσλάβει κάποιος κάνει στοιχειώδη αξιολόγηση ή -έστω- αυθαίρετη, αλλά είναι δικά του (ή του ιδιοκτήτη) τα χρήματα
Και πάμε στο «εγώ δεν κλέβω το δημόσιο» …
«Καλή, εργατική (πράγματι είναι) μου φίλη», της θυμίζω, «έκλεψες τη θέση -για πάντα- ενός άλλου εξίσου, αν όχι πιο ικανού ανθρώπου, πληρώνεις μικρότερο φόρο, στην ίδια αμοιβή, απ’ότι εγώ, και προσφέρεις αστείο επίπεδο υπηρεσιών»
το για πάντα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σημαίνει 800 ευρώ μεγαλύτερος μισθός από τον συγκρίσιμο της αγοράς, επί 16 αμοιβές ανά έτος, επί -περίπου- 25 ακόμα χρόνια εργασίας. Ήτοι, περί τις 320.000 ευρώ
σε ότι αφορά το «να πιάσουν αυτούς που φοροδιαφεύγουν»
«Μαζί σου», με μεγάλο ζήλο. Διότι ως ελεύθερος επαγγελματίας (που δηλώνω όλες μου τις αμοιβές) θα ωφεληθώ όταν αρχίσουν -επιτέλους- να πληρώνουν κι οι άλλοι «συνάδελφοι». Ως πολίτης θα μπορώ να ζητάω καλύτερες υπηρεσίες. Ως πατέρας θα αφήσω μικρότερο (δημόσιο) χρέος στα παιδιά μου.
Για το 2ο, το «δουλεύουμε πιο πολύ από άλλους δημόσιους υπαλλήλους», έχω να πω τα εξής δύο:
Πρώτον, δεν ισχύει αυτό, αφού -όπως η ίδια μου είχες πει σε ανύποπτο χρόνο- δεν τηρείται η τυπική υποχρέωση, και δουλεύετε κατά κύριο λόγο 7 με 8 ώρες.
Δεύτερο, ως ιδωτικός υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας, δουλεύω περισσότερες ώρες (προσωπικά δε με πειράζει, δουλειά να υπάρχει κι είμαι καλά). Α, και μέρες. Αφού δεν «κλείνω» εβδομάδες ολόκληρες κατά το πρόγραμμα του Κοινοβουλίου.
Πάμε και στα «3 δάνεια» και τον προγραμματισμό που χαλά …
Ειλικρινά, σε καταλαβαίνω, αφού ότι προγραμματισμό και να κάνω, πάντα μου βγαίνει εκτός. Πότε οι έκτακτες εισφορές, πότε οι αναδρομικοί φόροι, η ανεργία ή η εκτός προγράμματος μείωση τζίρου (ακρίβεια, διαδηλώσεις, κ.λπ.), όσο να ’ναι, έχω μια εμπειρία.
Τέλος, φυλακή για οφειλές σε τράπεζες δεν πας (εδώ και χρόνια), αντίθετα ακούγεται ότι μπορεί κάποιος κάλλιστα να καταλήξει σε κελί αν δεν πληρώσει οφειλές προς το κράτος.
Καλή, και άξια (το εννοώ) μου φίλη, ελπίζω να συμβάλλουμε όλοι για να ξεπεράσουμε την κρίση αυτή, ώστε να έχω τη δυνατότητα ως μιςθωτός ή/και -έντιμος- ελευθερος επαγγελματίας να καταβάλλω τους φόρους μου. Ώστε να μπορείς και συ να μένεις συνεπής στον προγραμματισμό σου
Ελπίζω αυτή να είναι η Βουλή και των δυο μας
Στο ψητό: χρειάζεται να καθορίσουμε από πριν α) τι θέλουμε να κάνει μια υπηρεσία β) με ποιους θα το κάνει (πόσους, τι ειδικότητες) σε κανονικά ωράρια εργασίας γ) πώς θα ελέγχεται-αξιολογείται η υπηρεσία και το προσωπικό ότι έκαναν την δουλειά που είχε ανατεθεί στους χρόνους που προβλεπόταν και (όπου είναι στοιχείο της δράσης) με εξυπηρέτηση του πολίτη και προώθηση της καινοτομίας. Με αυτά τα δεδομένα, καθορίζουμε τις αμοιβές -με κριτήριο την κάλυψη ουσιαστικών αναγκών, όχι την αγορά εξοχικού ή σκάφους…
Αυτά τα ολίγα για να μην επεκταθώ σε θέματα φορολογίας και κατανομής ή στο αγαπημένο μου θέμα του χρόνου που δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι ανήκει σε καμία δουλειά, δημόσια ή ιδιωτική.
Το πρόβλημα που έχω αρχίσει να βλέπω στον Δημόσιο είναι ότι επειδή κανείς δεν κρίνεται με βάση το τί προσφέρει (και δεν υπάρχουν καν το κριτήρια), καταλήγουμε σε on-size-fits-all αμοιβές και σχέσεις εργασίας. Το αποτέλεσμα είναι οι κακοί να πληρώνονται περισσότερο και οι καλοί λιγότερο από ότι πρέπει.
Στην βουλή υπάρχουν υπάλληλοι που εργάζονται και Σαββατοκύριακα, και τις μέρες που η Βουλή είναι κλειστή, και μέχρι αργά το βράδυ. Όχι όλοι. Αυτοί που ακολουθούν ευλαβικά το ωράριο, είναι απίστευτα ευνοημένοι. Οι άλλοι, ριγμένοι. Δυστυχώς όμως είναι αδύνατο να πεις ότι ο ένας θα παίρνει διπλάσιο μισθό από τον άλλο.
Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στο αφορολόγητο επιδομάτων (που δυστυχώς ισχύει για διάφορα επιδόματα στο δημόσιο). Όλα τα εισοδήματα πρέπει να φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο, ανεξάρτητα από την πηγή τους.
Αλλά από την άλλη (και με την προσωπική μου εμπειρία πλέον) δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς μπορείς να φέρεις ικανούς ανθρώπους, που η αγορά κοστολογεί ακριβά τις ικανότητές τους, στο δημόσιο τομέα…
Δεν δικαιολογώ, προβληματισμό εκφράζω.