Εγκλωβισμένη μεταξύ των απαιτήσεων των δανειστών μας να προχωρήσει στη λήψη νέων μέτρων και της άρνησης πολλών βουλευτών, τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ να δώσουν στα μέτρα αυτά την «ευλογία» τους με τη ψήφο τους στη Βουλή, είναι τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση. Το μεγάλο της πρόβλημα ωστόσο δεν είναι ούτε οι πιέσεις που δέχεται από την τρόικα, ούτε το… αντάρτικο που δηλώνουν ότι θα στήσουν ορισμένοι βουλευτές, αλλά η ίδια της η ερμαφρόδιτη τακτική και κυρίως η έλλειψη πίστης της πλειοψηφίας των ίδιων των στελεχών της στη ρότα που έχει χαράξει το «καράβι» της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια.
Η κυβέρνηση, μετρώντας τους αριθμούς και προφανώς «μαγειρεύοντάς» τους λιγάκι κατά τον πατροπαράδοτο τρόπο των greek statistics, θέλησε να παίξει ενόψει της φθινοπωρινής διαπραγμάτευσης το χαρτί του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το επιχείρημα: «κύριοι, ορίστε, έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, οπότε δεν θα λάβουμε νέα (ή οριζόντια) μέτρα…»
Η τρόικα ωστόσο, είτε επειδή δεν δείχνει καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, είτε επειδή έχει κάνει τους δικούς της υπολογισμούς που δείχνουν άλλα, είτε από, ας πούμε, μανία και ιδεοληπτική εμμονή στον χειρισμό της ελληνικής κρίσης, δε δέχεται τα επιχειρήματά της και ζητάει επιτακτικά τη λήψη μέτρων. Τώρα, αν αυτά ονομάζονται «οριζόντια», «κάθετα» ή «τριγωνικά», ελάχιστους ενδιαφέρει. Από την πλευρά της, η τρόικα δεν έχει και πολύ άδικο. Βασικά ζητάει να υλοποιηθούν πράγματα που λίγο πολύ έχουν συμφωνηθεί εδώ και καιρό.
Τώρα όμως η κυβέρνηση εμφανίζεται απρόθυμη να υποκύψει – και το χάσμα μοιάζει αυτή τη στιγμή αγεφύρωτο. Ενδεικτική είναι η δήλωση που έκανε την Τρίτη αξιωματούχος της ΕΕ, ο οποίος ανέφερε ότι «μας χωρίζουν μίλια και δισεκατομμύρια». Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, που δήλωνε νωρίτερα ότι «έχει αρχίσει να σπάει ο πάγος», θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις απαντώντας ότι «μας χωρίζουν μέτρα» (και όχι μίλια), αλλά αφενός δεν έκανε καμία αναφορά στα «δισεκατομμύρια» (δεν είπε, π.χ. ότι μας χωρίζουν «χιλιάδες»!) και αφετέρου, η δήλωσή του αυτή μάλλον ελάχιστη έως καθόλου αίσθηση δεν προκάλεσε σε Βρυξέλες και Βερολίνο. Έτσι κι αλλιώς, στην Ευρώπη τονίζουν ευθαρσώς ότι μπορούν κάλλιστα «πρώτα να πάνε για σκι» και μετά να ασχοληθούν με την Ελλάδα.
Όσον αφορά στο… εσωτερικό μέτωπο, ομάδα βουλευτών εμφανίζεται αποφασισμένη να μην προχωρήσει στη ψήφιση του φόρου ακινήτων και άλλων μέτρων που θα βυθίσουν τους Έλληνες ακόμα πιο βαθιά στη δυστυχία. «Ας πέσει η κυβέρνηση κι ας πάει στη ευχή της Παναγίας», δήλωσε ο βουλευτής το ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Κασσής, που υπογραμμίζει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα ψηφίσει τον φόρο ακινήτων (βέβαια, αυτά τα ακούσαμε κι άλλες φορές στο παρελθόν από διαφόρους, που στο τέλος όμως ψήφισαν τα μέτρα «για να σωθεί η Ελλάδα»).
Όλα αυτά δείχνουν να δημιουργούν πρωτοφανές αδιέξοδο, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μη φαίνεται σε θέση να προχωρήσει ούτε μπρος, ούτε πίσω, να μη μπορεί ούτε να ελιχτεί ούτε να αναδιπλωθεί, αλλά αντιθέτως να στυλώνει τα πόδια στο χώμα σαν… πεισμωμένο μουλάρι!
Το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει οφείλεται όμως σε ένα πολύ απλό γεγονός: στο ότι προσπαθεί να πετύχει τόσο ανέφικτα πράγματα όσο να τετραγωνίσει τον κύκλο ή να χορτάσει τον σκύλο της χωρίς όμως να του δώσει κάποιο κομμάτι από την πίτα. Με λίγα λόγια, το αδιέξοδο οφείλεται στο ότι καλείται να υλοποιήσει μέτρα στα οποία δεν πιστεύει, αλλά για τα οποία θέλει να πείσει (εμάς αλλά και τους ίδιους της τους εαυτούς) ότι είναι ορθά.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις ακραιφνώς μνημονιακών πολιτικών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, που δυσκολεύεται να κρύψει τη χαρά του όταν μιλάει για απολύσεις κλπ.), κανείς από τους εκλεγμένους κυβερνώντες δε δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι τα μέτρα που τους έχουν βάλει να εφαρμόσουν και αυτά που θα τους βάλουν να εφαρμόσουν στο μέλλον, είναι τα ενδεδειγμένα για να πάνε την Ελλάδα μπροστά. Γιατί ουδείς έχων σώας τας φρένας δεν μπορεί, λόγου χάρη, να πιστέψει ότι αποτελεί λύση για τον τόπο να χάσουν τη κατοικία τους και να μείνουν στο δρόμο μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν το δάνειό τους, και μάλιστα με το πρόσχημα ότι αν επιτραπούν εκ νέου οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, θα σπεύσουν αμέσως στις τράπεζες ορισμένοι μπαταχτσήδες, που έχουν χρήματα αλλά δεν πληρώνουν επειδή τους προστατεύει ο νόμος! Και τρελοί δεν είναι οι (περισσότεροι) κυβερνητικοί βουλευτές…
Τώρα, το γιατί προχώρησαν τα τελευταία χρόνια στη λήψη των καταστροφικών μέτρων και, πάνω από όλα, γιατί προσπάθησαν να μας πείσουν ότι τα μέτρα αυτά κινούνταν στη σωστή κατεύθυνση, παρότι δεν τα πολυπίστευαν είναι ένα ερώτημα που οι ίδιοι οι βουλευτές της κυβέρνησης οφείλουν να απαντήσουν πρώτα στον εαυτό τους και ακολούθως σε όλους τους άλλους! «Τα ψηφίζουν, γιατί κοιτάνε μόνο το τομάρι τους και τη θέση τους στη Βουλή», θα έλεγαν, βέβαια, πολλοί και με υπερβολική ευκολία, ίσως. Το κατά πόσο αυτό ισχύει… ουδείς το γνωρίζει!
Η έλλειψη πίστης στην ίδια της την πολιτική είναι, όπως φαίνεται ξεκάθαρα, αυτή που δημιουργεί σήμερα το αδιέξοδο. Γιατί αν η κυβέρνηση την πίστευε, δεν θα είχε πρόβλημα να συμφωνήσει με την τρόικα στη λήψη νέων μέτρων, όπως έκανε τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν, και να προχωρήσει στη ψήφισή τους στη Βουλή. Αν, κύριοι, όντως πιστεύατε ότι θα σώσετε τη χώρα με αυτό τον τρόπο, όπως δηλώνατε, τότε δεν πρέπει να έχετε κανέναν μα κανένα δισταγμό να λάβετε και πάλι όλα τα μέτρα που χρειάζονται για να το πράξετε, όσο σκληρά και αντιλαϊκά και να είναι, όσους «χαραμοφάηδες» κι αν στείλουν στο τάφο. Γιατί μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν σε ακραίες καταστάσεις. Αν τα πιστεύετε, λάβετε τα μέτρα. Να έχετε το θάρρος της γνώμης σας και να τα υπερασπίζεστε, ακόμα και αν πέσει η κυβέρνηση. Ακόμα κι αν μετά σας… στήσουμε στο απόσπασμα. Γιατί εσείς θα έχετε κάνει το καθήκον σας, όπως εσείς το αντιλαμβανόσασταν. Ξεκάθαρα πράματα! Αν πάλι δεν τα πιστεύετε, πείτε ένα ξεκάθαρο «όχι – ως εδώ και μη παρέκει»!
Το να τα λαμβάνετε και να τα εφαρμόζετε χωρίς να τα πιστεύετε, υποτονικά και αναιμικά όπως κάνετε (προσπαθώντας να κοροϊδέψετε τους «κουτόφραγκους» εφαρμόζοντας μόνο κατά το ήμισυ ή κατά τα ¾ τα «προαπαιτούμενα» και τα συμφωνημένα, και στη συνέχεια προβάλλοντας δικαιολογίες της δεκάρας ή αναζητώντας κάλυψη πίσω από μεγαλόστομες τυμπανοκρουσίες και λεονταρισμούς), είναι μια ερμαφρόδιτη τακτική που υπερβαίνει γελοιωδώς τα όρια της σχιζοφρένειας και της… παρένδυσης, μια τακτική καταδικασμένη να οδηγήσει εσάς και τη χώρα στην αποτυχία και στον όλεθρο. Και, για να επανέλθω σε έναν προηγούμενο παραλληλισμό, ο σκύλος θα μένει πάντα νηστικός, όσο κι αν εντέλει τον ταΐζετε!
Αλλά, από την άλλη, δεν είναι η γελοιότητα, η σχιζοφρένεια και η παρένδυση βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τουλάχιστον τις δυο τελευταίες δεκαετίες;
