Υπάρχει ένα ρούχο στην αντρική γκαρνταρόμπα που φέρει ανεπιτήδευτα την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων: Ναι, ασφαλώς και αναφερόμαστε στη φθαρμένη μας γκρι φόρμα…
H γκρι φορμα… Το ευτυχισμένο μπαϊράκι της αντρικής καρδιάς. Μπορεί το «πνεύμα» της να υπονομεύτηκε με τα χρόνια από τα απανταχού εγχειρίδια του στυλ, όμως στην πραγματική ζωή κανείς δεν κατόρθωσε να διαβάλει τη δοκιμασμένη χρηστικότητά της.
Ο άντρας μέσα στην γκρι φόρμα του αισθάνεται ασφαλής. Ξέρει ότι μπορεί να καλύψει ένα ευρύ φάσμα της μέρας του. Ομως, είναι η πρακτικότητα της γκρι φόρμας που είναι εντυπωμένη στο αντρικό DNA: Τη φοράς γρήγορα. Τη βγάζεις ακόμη πιο γρήγορα. Δεν λερώνεται εύκολα. Ταιριάζει με (σχεδόν) τα πάντα. Επιτρέπει ελευθερία κινήσεων που θα ζήλευε και εναερίτης της Δ.Ε.Η. Τι άλλο χρειάζεται ένας άντρας; Ή, πολύ περισσότερο, ένα παιδί; Κάπως έτσι το ταπεινό γκριζωπό ύφασμα, λεκιασμένο από τη σκόνη του χρόνου, κατάφερε –αθόρυβα– να γίνει μέρος της ποπ κουλτούρας μας.
Η καθολική επικράτηση της γκρι φόρμας παρατηρήθηκε τη δεκαετία του ’50 χάρη στα κολεγιόπαιδα των αμερικανικών πανεπιστημίων, που αναζητούσαν στα σκεπασμένα από καρβουνόσκονη στάδια κάτι εύχρηστο και πρακτικό. Περί επιδειξιομανίας, εκκεντρικότητας ή φαντεζί, ούτε λόγος. Οι γκρι φόρμες «ρυθμίστηκαν» εξαρχής να εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνον αληθινές ανάγκες, να επωμίζονται αδιαμαρτύρητα «ασήμαντες» στιγμές της καθημερινότητας.
Η επικράτηση της γκρι φόρμας κραταει από τη δεκαετία του ’50 χάρη στα κολεγιόπαιδα των αμερικανικών πανεπιστημίων.
Εξ ου και επιβιώσαν έως σήμερα στους διαδρόμους της δημόσιας μνήμης ως ένα ρούχο πανταχού παρόν: Στις βόλτες με το σκύλο, στα 5×5 με τους κολλητούς, στην εθελοντική απομόνωση στον καναπέ για «κατανάλωση» αμερικανικών σειρών, στο κρεβάτι αγκαλιά με το κορίτσι, στα ψώνια, στα μαστορικά μερεμέτια, στο πότισμα του κήπου, στο ταξίδι με το πλοίο, στον καφέ με τα παιδιά, στις ατέλειωτες ώρες στην αλάνα, ενίοτε και στις εθνικές εορτές. Όταν, ως μικροσκοπικοί τσολιάδες, ανεβαίναμε στην ετοιμόροπη σχολική σκηνή να πούμε το ποίημά μας, ντυμένοι από τη μέση και πάνω Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες και Ανδρούτσοι και από τη μέση και κάτω Τσαλουχίδηδες με γκρι φόρμα και σπορτέξ. Ναι, κομματάκι αλλοπρόσαλλο το outfit για εθνικοαπελευθερωτές μπόμπιρες, όμως τα πειστήρια στα άλμπουμ των περισσοτέρων στέκουν περήφανα εκεί.
Ως μια επιλογή που απορροφά αγόγγυστα το γαργαλητό στο στομάχι που προκαλούσαν οι στυλιστικές μας επιλογές στα 80’s και τα 90’s. Φαρδιά ή στενή, βαμβακερή ή μη, με λάστιχο κάτω ή χωρίς, φθαρμένη ή καινούρια, η γκρι φόρμα αποδείχθηκε για πολλά χρόνια μια πιστή σύντροφος, αντικατοπτρίζοντας έως σήμερα την ανεξέλεγκτη λαχτάρα του άντρα να ξανανιώσει παιδί. Να καταβροχθίσει τη ζωή δίχως να νοιάζεται για το πού είναι και τι φοράει. Αρκεί να νιώθει άνετα. Οσο άνετα ένιωθε τότε…
Λίγο σέβας
Παρότι η ετοιματζίδικη «φθορά» είναι της μοδός όχι μόνο στα τζιν, αλλά εσχάτως και στις γκρι φόρμες, δείξτε το δέοντα σεβασμό στην «γκρι αγαπημένη» και επιτρέψτε στο χρόνο να κάνει σωστά τη δουλειά…
