Σήμερα, θα ξεφύγω λίγο από την αίγλη της στήλης με τις βιογραφίες και θα εκμεταλλευτώ όλους τους… “περίεργους”, που παραδοσιακά έρχονται κάθε Παρασκευή για να πάρουν τη δόση του Στέλιου τους, για να σας πω την ιστορία του Μάικ. Ενός κοτόπουλου που κατάφερε να ζήσει χωρίς το κεφάλι του για 18 ολόκληρους μήνες — παρόλο που δεν μπορούσε -φυσικά – να φορέσει γυαλιά ηλίου ή καπέλο(!)
Ο Μάικ λοιπόν, γεννήθηκε την Άνοιξη του 1945 σε μια φάρμα, στη Fruita του Κολοράντο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κάνοντας τους γονείς του να φωνάζουν “It’s a boy! It’s a boy!“. Ένα υγιέστατο και αρτιμελές κοτοπουλάκι, που θα γινόταν σύντομα ένας κατάλευκος καμαρωτός κόκορας, ενώ κάποια στιγμή αργότερα θα κατέληγε ως μεσημεριανό για την οικογένειας Olsen.
Οι πρώτοι 5.5 μήνες ζωής του στην φάρμα κύλισαν ήρεμα και ευτυχισμένα χωρίς να διαφέρουν ούτε στο ελάχιστο από τη ζωή ενός οποιουδήποτε κοτόπουλου: πρωινό ξύπνημα, βόλτα, φαγητό, κουβεντούλα με τις κότες κ.λ.π. Όμως στις 10 Σεπτεμβρίου 1945, οι πεινασμένοι και άφραγκοι Όλσεν αποφάσισαν να ξεκληρίσουν την οικογένειά του και να σκοτώσουν μερικά κοτόπουλα, άλλα για να τα πουλήσουν και άλλα για να τα φάνε. Ο κύριος Όλσεν θα “έπαιρνε” την αμαρτία και θα τα σκότωνε, ενώ η κυρία Όλσεν θα τα ξεπουπούλιαζε και θα τα καθάριζε.
Φυσικά από αυτή τη γενοκτονία δε θα μπορούσε να γλιτώσει και ο Μάικ. Ο Όλσεν του “παίρνει το κεφάλι” το οποίο πετάγεται, εντελώς νεκρό, μακριά, όμως το σώμα του παραμένει ζωντανό. Είναι βέβαια ευρέως γνωστό πως τα κοτόπουλα μπορούν και ζουν για λίγη ώρα χωρίς το κεφάλι τους (για τα παιδικά μου τραύματα θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή), έτσι ο Όλσεν δεν παραξενεύτηκε όταν είδε το σώμα του Μάικ να μένει ατάραχο και να του λέει με τι στάση του: “Ναι, τι;“.
Δεν ξέρω αν το κοτόπουλο εν τέλει ήταν “αναίσθητο”, βλαμμένο ή πανέξυπνο (αν και ανεγκέφαλο), πάντως κατάφερε να ζήσει και την επόμενη ημέρα. Οι Όλσεν που απ’ ότι φαίνεται δεν ζούσαν και την πιο συναρπαστική ζωή, αλλά χαιρόντουσαν με απλά και καθημερινά πράγματα, αποφάσισαν να τον ταΐσουν για να δουν πόσες μέρες μπορεί να αντέξει.
Με ένα σταγονόμετρο, ο Λόιντ Όλσεν, άλεσε σιτάρι, το ανακάτεψε με νερό και του το χορήγησε από το λαρύγγι. Έκπληκτος διαπίστωσε πως το κοτόπουλο, μέρα με την ημέρα όχι μόνο δεν ένιωθε “κομμάτια” αλλά κέρδιζε ολοένα και περισσότερο βάρος, μπορούσε να ισορροπεί στα υψηλότερα σημεία του κοτετσιού χωρίς να πέφτει, “έξυνε” τα φτερά του με το ανύπαρκτο κεφάλι του και κακάριζε βγάζοντας έναν ήχο που ερχόταν κατευθείαν από το λαρύγγι του.
Στην γειτονιά των Όλσεν έγινε σούσουρο για το θαύμα του ακέφαλου κοτόπουλου και έτσι πολύ σύντομα εμφανίστηκε στην οικογένεια ο ατζέντης Χόουπ Ουέιντ, ο οποίος τους έπεισε πως ο Μάικ θα μπορούσε να είναι ο σταρ μιας περιοδείας “Freak Show” που ετοίμαζε, και οι ίδιοι θα κέρδιζαν τόσα χρήματα που δε θα χρειαζόταν ποτέ ξανά να ασχοληθούν με τα πουλερικά, τα κεφάλια τους και τα πούπουλά τους. Οι Όλσεν δέχθηκαν, πήραν το κεφάλι από έναν άλλο κόκκορα (μια που του Μάικ το είχε φάει μια γάτα), το έκαναν τουρσί σε μια κονσέρβα και μαζί του άρχισε ο ταλαίπωρος μα “Θαυμαστός Μάικ“, όπως ήταν το καλλιτεχνικό όνομα που του δόθηκε, να περιοδεύει σε ολόκληρη την Δυτική Ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Μάικ έγινε κατευθείαν γνωστός, ενώ η δημοτικότητά του αυξήθηκε όταν το περιοδικό “Life” δημοσίευσε έξι μήνες μετά τον αποκεφαλισμό του, ένα άρθρο για εκείνον. Όλοι μπορούσαν να τον θαυμάσουν πληρώνοντας ένα εισιτήριο μικρού αντιτίμου, ενώ στις “χρυσές του εποχές” κέρδιζε περίπου 4.500 δολάρια την ημέρα ή 48.000 σημερινά δολάρια, ποσό εξωπραγματικό! Όπως ήταν αναμενόμενο πολλοί ζήλεψαν και άρχισαν να αποκεφαλίζουν τα κοτόπουλά τους για να βρουν το alter ego του Μάικ και να γίνουν κι εκείνοι πάμπλουτοι.
Διάφορα κοτόπουλα κατάφεραν να επιζήσουν, αλλά για λίγο, ενώ ο κόκορας “Lucky” ήταν τυχερός επειδή έμεινε ζωντανός για 11 ημέρες, αλλά ταυτόχρονα άτυχος μια που βρήκε τραγικό θάνατο πέφτοντας μέσα στο μπουρί μιας σόμπας!
Αρκετός κόσμος – όπως φαντάζομαι και εσύ, δύσπιστε αναγνώστη – πίστεψε πως η ιστορία του Μάικ ήταν μια καλοστημένη φάρσα καιροσκόπων. Έτσι οι Όλσεν, ο Ουέιντ και ο Μάικ πήγανε μια επίσκεψη σε γιατρούς για να επιβεβαιώσουν το αληθινό του “θαύματος”.
Αυτοί επιβεβαίωσαν την ηλιθιότητα του Όλσεν, που όπως αποδείχθηκε, δεν μπορούσε ούτε ένα κοτόπουλο να σφάξει σωστά, μια που παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού του Μάικ είχε κοπεί, το ένα αυτί, η καρωτίδα, αλλά και ο εγκεφαλικός του μίσχος (το κέντρο αντανακλαστικών των πουλερικών), είχαν μείνει άθικτα ενώ ένας θρόμβος τον προστάτευσε από το να πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία.
Επίσης, διαπίστωσαν πως με αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο ζωής ο Μάικ ήταν χαλαρός και cool και δεν υπέφερε καθόλου.
Αν αυτό δεν είναι τύχη, τότε τι είναι; Το κυριότερο πρόβλημα του όμως (πέρα από τα γυαλιά και το καπέλο που ανέφερα στην αρχή) ήταν το ότι κατάπινε το ίδιο του το σάλιο, το οποίο οι Όλσεν το αντιμετώπιζαν απορροφώντας το με μια απλή σύριγγα.
Το Μάρτιο του 1947 το ακέφαλο κοτόπουλο και οι “προστάτες” του, επιστρέφοντας στο Κολοράντο μετά από μια περιοδεία, αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν σε ένα πανδοχείο στο Φοίνιξ. Στην μέση της νύχτας οι υπόλοιποι άκουσαν τον Μάικ να πνίγεται και μέχρι να διαπιστώσουν πως είχαν ξεχάσει την σύριγγα στο τσίρκο στο οποίο βρισκόντουσαν την προηγούμενη ημέρα, ο καημένος κόκορας τα είχε κακαρώσει.
Οι αψυχολόγητοι Όλσεν, για κάποιο λόγο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, διέδωσαν πως είχαν πουλήσει τον Μάικ και πως το κοτόπουλο βρισκόταν σε περιοδεία, μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια αρκετό καιρό αργότερα.
Οι σουρεαλιστικοί 18 μήνες ζωής του χωρίς το κεφάλι του, τον έκαναν να μείνει στην ιστορία κάνοντας πολλούς να απορούν και να τον “θαυμάζουν” ακόμα και τόσα χρόνια μετά το θάνατό του. Ο Μάικ έγινε trademark και ενέπνευσε από κομίστες και γλύπτες, μέχρι απλές κεντήστρες!
Το ενδιαφέρον του κοινού -και το ακόμα περισσότερο κέρδος- οδήγησαν τους κατοίκους της γενέτειράς του Fruita να διοργανώσουν το 1999 στις 17 Μαΐου, για πρώτη φορά την “Ημέρα του Μάικ, του Ακέφαλου κοτόπουλου“. Στο φεστιβάλ το οποίο συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, λαμβάνουν χώρα δραστηριότητες με ονομασίες: “Σαν Ακέφαλο Κοτόπουλο”, “Καρφώστε το Κεφάλι στο Κοτόπουλο, “Κακάρισμα του Κοτόπουλου” ενώ σερβίρονται φαγητά με…κοτόπουλο!
Η χθεσινή Ημέρα Ευχαριστιών και το θέμα σε εθνικό επίπεδο της “χάρης” που δίδεται από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών σε δύο γαλοπούλες κάθε χρόνο, μου θύμισαν την ιστορία του Μάικ αλλά και το πόσο παλαβοί είναι τελικά και οι Αμερικάνοι!
