Η θεωρία του μέσου όρου είναι το όπιο που κρατά μια κοινωνία κοιμισμένη, αδρανή και καχύποπτη απέναντι στην επιτυχία, το όραμα, την καινοτομία και την πεμπτουσία της προσπάθειας: Του να ξεχωρίζεις.
Λίγο οι καιροί, λίγο οι συνθήκες, φαίνεται ότι ο κόσμος α) ενδιαφέρεται έπειτα από δεκαετίες πάλι για την πολιτική, β) αισθάνεται την ανάγκη να ξαναψηλαφίσει την αξία του ατόμου μέσα στο οικοσύστημα της δουλειάς, του κλάδου, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα και γ) θέλει να τοποθετηθεί απέναντι στα ηθικά και σε άλλα διλήμματα με τα οποία είναι επιφορτισμένες οι εξελιγμένες, δυτικές κοινωνίες.
Η δεκαετία του ’70 έχει σφραγίσει τη μετέπειτα ιστορία, αλλά η σημερινή εποχή τής μοιάζει περισσότερο. Με τη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχει η ψευδαίσθηση πως τα προβλήματα θα λυθούν επειδή θα πιαστούμε όλοι χέρι χέρι κάτω από τον ζεστό ήλιο. Η ζωή δεν είναι new-age τελετή και τα ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με ομαδικό ζεν. Χρειάζεται να καταλάβει ο καθένας βαθιά μέσα του την αξία που έχει, αλλά και την ευθύνη που φέρει σε αυτό που συμβαίνει γύρω του, και όχι να κρύβεται στην ασφαλή αγκαλιά της μάζας.
Η πολιτική τα επόμενα χρόνια ξαναμπαίνει στη ζωή μας με άλλη προσέγγιση. Στο κέντρο θα είναι ο άνθρωπος και οι προοπτικές που του παρέχονται να αξιοποιήσει τις ικανότητές του. Δεν θα είναι ο άνθρωπος ως μέρος ενός συνόλου που πρέπει να ακολουθήσει τελετουργικά μια συγκεκριμένη πορεία. Η λογική του μέσου όρου, η κινούμενη άμμος της ομογενοποίησης που βάζει ταβάνι στα όνειρα των ανθρώπων, το «εμείς μέχρι εκεί μπορούμε» ή «έως εκεί επιτρέπεται να πάμε για να μη διαταραχθεί η ισορροπία» είναι μια παγίδα που απαγορεύει την αποτυχία, δυσφημεί την επιτυχία και καταπιέζει ηθικά τα μέλη ενός σχολείου, μιας δουλειάς, μιας κοινωνίας, βάζοντας κόφτη στην εξέλιξή τους.
Άνθρωποι προσπαθούν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις στον τομέα τους, χαράσσουν τον δικό τους δρόμο παραμερίζοντας φόβους και ξυπνούν κάθε πρωί με στόχο να εκπλήξουν τον αυστηρότερο κριτή, τον εαυτό τους.
Ήδη διαμορφώνονται οι συνθήκες για τη γέννηση μιας αντίληψης του αυτονόητου. Προτεραιότητα των νέων είναι να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, να πιστεύουν στον εαυτό τους και στις ιδέες τους, όχι στη φιλοσοφία της βολής στην κρατική θαλπωρή και στη φαντασίωση του λαχείου και του μεγάλου κόλπου. Γύρω μας μετράμε ανθρώπους δημιουργικούς που κάνουν τα μικρά τους όνειρα πραγματικότητα, που συνεχίζουν υπό αντίξοες συνθήκες να υλοποιούν ιδέες πρωτόγνωρες για τα δεδομένα αυτής της χώρας και διακρίνουν πιθανότητες εκεί που κάποιοι άλλοι αγνοούν. Βλέπουμε άλλους που καθημερινά προσπαθούν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις στον τομέα τους, που χαράσσουν τον δικό τους δρόμο παραμερίζοντας φόβους και ξυπνούν κάθε πρωί με στόχο να εκπλήξουν τον αυστηρότερο κριτή, τον εαυτό τους. Εχουν τόση ενέργεια που αν την πυροδοτήσουν όλοι μαζί θα προκαλέσουν ένα big bang δημιουργικότητας.
Είναι συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που προχωρούν, πέφτουν και ξανασηκώνονται. Διότι αυτό δεν είναι ψυχαναγκασμός, είναι στάση ζωής. Βλέπουμε επαγγελματίες να προσπαθούν, κόντρα στο ρεύμα, να βελτιώνονται κάθε μέρα, δημιουργικούς ανθρώπους που θέλουν να ξεχωρίσουν από τον μέσο όρο, γιατί αυτή είναι η πεμπτουσία της προσπάθειας, δεν είναι η ηθική του Μετρίου και της ισοπεδωτικής εξίσωσης. Η Επιτυχία δεν είναι ενοχή, είναι όραμα. Και η Αποτυχία δεν είναι ντροπή, είναι μέσα στη ζωή, και τις περισσότερες φορές μας δείχνει τον δρόμο. Αρκεί να ξανασηκωνόμαστε.
