Όνομα και πράγμα ο τίτλος του debut – album του αμερικανού βιρτουόζου!.. Χαρακτηρίζει ίσως μια ολόκληρη γενιά κιθαριστών – «μουσικανθρώπων», οι οποίοι με την αστείρευτη έμπνευσή τους, την γνώση τους, το μεράκι τους προτιμάτε, «προχώρησαν» το όργανο πολλά βήματα πιο πέρα από τα συνηθισμένα στερεότυπα ενός απλά τεχνικά άρτιου «παίχτη». Και εξηγούμαι.
Ο Joe Satriani αποτελεί «ιδρυτικό» μέλος μιας πολύ μικρής «ελίτ εξωγήινων», ‘out of this world’ κιθαριστών, που μεγαλούργησαν την δεκαετία του 1980 , θεοποιήθηκαν όσο κανένας από τους οπαδούς του σκληρού ήχου και επηρέασαν την μουσική μας… όσο η 11/9 τον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη! Ως κυριότερους εκπροσώπους αυτής της «κλειστής ελίτ προτύπων», θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε τον Yngwie Malmsteen,τον Steve Vai, τον Eddie Van Halen, τον Randy Rhoads (R.I.P.),τον Jason Βecker(..τον μεγάλο άτυχο αυτής της γενιάς, ακόμα πιο άτυχος από τον Rhoads..), τον Friedman και φυσικά τον Joe Satriani, για διαφορετικούς «κιθαριστικούς λόγους» τον καθένα, αλλά με έναν κοινό παρονομαστή ικανό να τους ομαδοποιήσει, έστω και με τους παραπάνω ακραίους χαρακτηρισμούς. Και ποιος είναι αυτός; …Το ότι όλοι τους προσθέσανε κάτι το διαφορετικό σ’ αυτό που ονομάζουμε σήμερα σύγχρονη ηλεκτρική κιθάρα.
Πολλοί θα προσθέσουν και άλλους μουσικούς σε αυτήν την ανώτερη «κάστα κιθαριστών»(και όχι άδικα), όμως μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την δεκαετία του ’80 και φυσικά μιλάμε για heavy metal… Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους θεωρώ ότι ο τίτλος του συγκεκριμένου album, πέρα από το ότι είναι « το πρώτο Satriani» , σημειολογικά, σημαίνει και πολύ περισσότερα… για μένα τουλάχιστον.
Στην ουσία τώρα των πραγμάτων, ο Satriani, αφού «βαρέθηκε» να διδάσκει κιθαρίστες που λατρέψαμε, όπως ο Steve Vai (!), o Kirk Ηammet (Metallica), ο Andy Timmons (Danger Danger), o Alex Skolnick (Testament), και η λίστα δεν τελειώνει… αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο δισκογραφικό του πόνημα, που ναι μεν παρουσιάζει τις τεχνικές του αρετές αλλά δεν αποτελεί και την κορυφαία στιγμή στην συνθετική του καριέρα.
Αυτή αδιαμφισβήτητα ανήκει στο επόμενό του album, δηλαδή το ‘Surfing with the alien’, το οποίο όχι μόνο εκτόξευσε την καριέρα του αλλά παραμένει να ακούγεται τόσο ίδιο φρέσκο και τώρα όπως και τότε … το 1987 που κυκλοφόρησε. ‘Oσον αφορά το στοιχείο του «μεταφυσικού»(..alien), που υπάρχει και σ’αυτό το album…τα είπαμε στην προηγούμενη παράγραφο νομίζω. ..
Το “Not of this earth” , ηχογραφημένο με ηλεκτρονικά drums, για μένα, είναι απλά η πρώτη γνωριμία του ακροατή με το φαινόμενο Satriani. Yπάρχουν σ’ αυτό όλα τα στοιχεία τα οποία ο ίδιος καθιέρωσε ως κιθαρίστας , δηλαδή αυτό το ιδιότυπο και μεστό «1,2,3,πάμε» ύφος των συνθέσεων του, με έναν σχεδόν «καρφί» στον ενισχυτή ήχο, χωρίς υπερβολικές «φαμφάρες» άλλων συναδέλφων του, αλλά με κύριο χαρακτηριστικό μια fussion, groovie, funky, «δροσερή» και «καλοκαιρινή» διάθεση.
Τα κομμάτια του συγκεκριμένου album μειονεκτούν, πιστεύω, ως συνθέσεις σε γενικές γραμμές, σε σύγκριση πάντα με την μετέπειτα πορεία του, όμως ο Satriani εδώ απλά μας προιδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, και ουσιαστικά μας εισάγει στον δικό του «κιθαριστικό κόσμο»… έναν «κόσμο» που ελίσσεται μέσα σε διαφορετικούς «αινιγματικούς» μουσικούς δρόμους, όπως στα φοβερά ‘The snake’ και ‘Εnigmatic’, … σε έναν «κόσμο» που αφήνει «υποσχέσεις», όπως στο ’Βrother john’, που εύκολα «ακούς» μια πρώιμη μορφή του ‘Μidnight’,…σε έναν «κόσμο» που καταλήγει να σε «οδηγεί» στις βόλτες σου τα βράδια , όπως στο ‘Driving Αt Νight’ και το ‘Μemories’…
. Όνομα και πράγμα ο τίτλος του debut - album του αμερικανού βιρτουόζου κιθαρίστα){kind=link}