Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ (αγγλικά John Cameron Mitchell) γεννήθηκε 21 Απριλίου 1963 στο Ελ Πάσο του Τέξας, ήταν το δεύτερο παιδί μιας συντηρητικής καθολικής οικογένειας, με πατέρα αξιωματικό του στρατού και μητέρα δασκάλα. Οι γονείς του μετακόμιζαν συχνά από την μια στρατιωτική βάση στην άλλη παίρνοντας μαζί τους και τα δυο τους αγόρια, μέχρι που αποφάσισαν να τα βάλουν εσωτερικά σε καθολικό σχολείο.
Το 1985 – λίγο μετά το τέλος των σπουδών του στο Northwestern University – ο Mitchell εξομολογείται στην οικογένεια και τους φίλους του ότι είναι ομοφυλόφιλος και ξεκινά με ελαφρύτερες αποσκευές, για την θεατρική του καριέρα στο Μπροντγουει. Σε ηλικία μόλις 29 ετών, ο John Cameron Mitchell ήταν ήδη γνωστός σαν ένας νέος πολλά υποσχόμενος θεατρικός συγγραφέας. Παρ’ όλα αυτά, η διασημότητα που έχει πλέον κατακτήσει κερδήθηκε μέσα από τους ρόλους που ερμήνευσε σε διάφορα αμερικάνικα σήριαλ και σε κάποιες τηλεοπτικές ταινίες.
Το 2001 πρωταγωνιστεί και υπογράφει την σκηνοθεσία του “Hedwig and the Angry Inch”. Η ταινία είναι ένα ροκ μιούζικαλ – αξιοπρόσεκτος εδώ είναι και ο τρόπος που ο σκηνοθέτης έχει ενσωματώσει την μουσική στο σενάριο ή το αντίστροφο -. που αφηγείται τις περιπέτειες μιας τρανσέξουαλ, που γεννήθηκε στο Βερολίνο την χρονιά της πτώσης του τείχους(!), και παρά την εγχείρηση αλλαγής φύλου δεν κατάφερε ποτέ να απαλλαγεί οριστικά από τον «ανδρισμό» της, κουβαλώντας παντού ένα ανατομικό ψεγάδι τόσο ανεπαίσθητο αλλά τελικά τόσο σημαντικό.
Την στιγμή που η ηρωίδα του περιπλανιέται από μπαρ σε μπαρ, ψάχνοντας να βρει το κοινό που θα αναγνωρίσει το ταλέντο της – στο μεταξύ έχει μετακομίσει στην Αμερική και έχει στήσει ένα μουσικό συγκρότημα – ο Mitchell αναρωτιέται αν μπορούν δυο «τέλειοι» άνθρωποι να χωρέσουν στο ίδιο κορμί, χωρίς στο τέλος της μέρας να χρειαστεί να «ευνουχίσεις» τον έναν από τους δυο.
Το 2006 κάνει την δεύτερη ταινία του, τα γυρίσματα της οποίας, μαζί με την επιλογή των ηθοποιών, διήρκησαν τρία χρόνια. Το Shortbus είναι ένα υπόγειο κλαμπ κάπου στη Νέα Υόρκη, στο οποίο καταφεύγουν διαφόρων κοινωνικών τάξεων άνθρωποι που θέλουν να πραγματοποιήσουν καταπιεσμένες σεξουαλικές τους επιθυμίες. Η βασική ιδέα του Mitchell ήταν να απενοχοποιήσει το σεξ σε όλα τα επίπεδα – και αν είναι εφικτό και κινηματογραφικά.
Να θυμίσει στον κόσμο ότι μπορεί να το χρησιμοποιεί σαν ένα ακόμη μέσο επικοινωνίας, και στο μέτρο που είναι δυνατόν να βοηθήσει τους μπερδεμένους να βρουν μιαν άκρη. Ο σκηνοθέτης δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη για επικοινωνία, μπροστά στην οποία βρίσκονται καθημερινά οι σύγχρονοι άνθρωποι που έχουν αντικαταστήσει την με σάρκα και οστά επαφή με μια οθόνη υπολογιστή και μια πλαστική πιστωτική κάρτα.
Αυτό που πραγματικά εκπλήσσει όταν παρακολουθείς το Shortbus δεν είναι οι πραγματικές σκηνές σεξ – στις οποίες όπως έχει δηλώσει, συμμετείχε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης – αλλά η αμηχανία που αισθάνεσαι όταν ακούς τους ήρωες να «σου» μιλούν για τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους. Στο Shortbus καταργούνται τα φύλα και οι «εξωγενείς φραγμοί» και μένει μόνο η ουσία… άνθρωποι που για να συνεχίσουν να υπάρχουν έχουν ανάγκη από άλλους ανθρώπους.
