Joy Ride (2001). Ποτέ μη μιλάς σε ξένους

• Είδος: Ταινία θρίλερ, τρόμου
• Σκηνοθεσία: John Dahl
• Ηθοποιοί: Leelee Sobieski, Paul Walker, Steve Zahn, Jim Beaver, Matthew Kimbrough
• Διάρκεια: 96 λεπτά
• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 5 Οκτωβρίου 2001
• Ελληνικός τίτλος: Ποτέ μη μιλάς σε ξένους
• Παραγωγή: 20th Century Fox
• Προϋπολογισμός ταινίας: 23 εκατομμύρια δολάρια
• Ακαθάριστα έσοδα: 36 εκατομμύρια δολάρια

Για όσους τους αρέσει το καλοκαίρι και θα επιθυμούσαν να βρίσκονται στην καρδιά του θέρους, τότε μην ανησυχείτε γιατί υπάρχει μια καθαρά καλοκαιρινή ταινία. Το όνομα αυτής “Ποτέ μη μιλάς σε ξένους”, μια ονομασία που δεν χρησιμοποιείται πρώτη φορά για ταινία. Είχε χρησιμοποιηθεί ξανά το 1995 για ένα ερωτικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τους Antonio Banderas και Rebecca De Moray. Oι ομοιότητες μηδαμινές, οι πιθανότητες να θυμάστε την συνονόματη ταινία του 1995 ακόμη λιγότερες.

Το καλοκαίρι έφθασε και ο φοιτητής Lewis Thomas (Paul Walker) είναι αποφασισμένος να διασχίσει τους μεγάλους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους προκειμένου να συναντήσει την φίλη του Venna Wilcox (Leelee Sobieski) για τις κοινές τους διακοπές. Στον πηγαιμό όμως για την “Ιθάκη” ο δρόμος θα αποδειχθεί μακρύς… Θα συναντήσει τον αδερφό του Fuller Thomas (Steve Zahn), ο οποίος στο όνομα μιας κακόγουστης φάρσας θα τον πείσει να υποδυθεί μία γυναικεία φωνή (με το όνομα “ζαχαρένια”) και να κάνει πλάκα μέσω ασυρμάτου σε έναν οδηγό φορτηγού. Το ραντεβού κλείνεται και οι δύο νέοι αναμένουν με χιουμοριστική διάθεση την άφιξη του ανυποψίαστου οδηγού στο διπλανό δωμάτιο. Όταν το επόμενο πρωινό ο ένοικος του διπλανού δωματίου θα βρεθεί κατακρεουργημένος τα πράγματα θα πάρουν απρόσμενη τροπή. Τώρα η πλάκα είναι σε βάρος τους…

Ο πυρήνας της ταινίας ταυτίζεται απόλυτα με την καλοκαιρινή ατμόσφαιρα. Κι αυτό γιατί παραδοσιακά το καλοκαίρι οι ταινίες είναι ανάλαφρες. Από τη συγκεκριμένη φόρμουλα δεν ξεφεύγει και η ταινία αυτή. Συνδυάζοντας στοιχεία θρίλερ και δράσης με την παρουσία νεαρών πρωταγωνιστών (τα κατάλληλα εφόδια για το νεανικό target group στο οποίο εστιάζει η ταινία) αποτελεί την ιδανική κινηματογραφική πρόταση διασκέδασης.

Φυσικά, μην περιμένετε το ιδανικό σενάριο με κάθε του πτυχή απόλυτα δικαιολογημένη. Δε θα χρειαστεί ιδιαίτερη προσπάθεια για να εντοπίσει κανείς τις “τρύπες” του σεναρίου. Ο θεατής, όμως, τις προσπερνά εύκολα αφού αυτό που επιζητά από μια τέτοια ταινία το λαμβάνει: καλοκαιρινή κινηματογραφική ψυχαγωγία.

Παρόλα τα αρνητικά της (τα οποία ευτυχώς για την ταινία δεν είναι υπερβολικά πολλά όπως μας έχουν συνηθίσει τα νεανικά θρίλερ των τελευταίων ετών), υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία αξίζει να σταθούμε λιγάκι. Πρώτα απ’όλα η υπόθεση (στις γενικές τις διαστάσεις): δύο νέοι τρομαγμένοι στη μέση του πουθενά προσπαθούν να γλυτώσουν από τον παρανοϊκό δολοφόνο.

Καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εκτυλίσσεται κυριολεκτικά στο δρόμο, η αίσθηση της φυγής είναι διάχυτη. Αυτό εντείνει την αγωνία, στην οποία βασίζεται κυρίως η ταινία για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα road movie (ένα είδος που γενικά θεωρώ αρκετά βαρετό) το οποίο διανθίζεται με έντονο σασπένς και εδώ είναι ο παράγοντας που διαφοροποιεί τα πράγματα.

Οι στιγμές του “μπαμπούλα”, όπου ξαφνικά τρομάζει ο θεατής (πετάγεται από το καθισμά του, θα ήταν μια πιο ακριβής φράση) είναι λίγες και πολύ καλά δουλεμένες. Προσθέστε και λίγες νότες χιούμορ μαζί με την παρουσία της Leelee Sobieski και το “γεύμα” είναι έτοιμο για σερβίρισμα. Ένα γευστικό δίωρο στην άκρη του καθίσματός σας…

Και επειδή έχει γίνει μόδα σε ένα θρίλερ να μιλάμε πάντα για το τέλος του (αχ Έκτη Αίσθηση τι μας έκανες…), θα το χαρακτηρίζαμε αναμενόμενο. Δηλαδή, το κλασσικό – πλέον – μοτίβο που θέλει πρωταγωνιστές και θεατές να ανακουφίζονται από την απειλή που παραμόνευε και στη συνέχεια να αφήνεται το υπονοούμενο πως όλα ήταν μια λανθασμένη εντύπωση και ο δολοφόνος έχει ήδη αρχίσει να αναζητεί το επόμενο θύμα του. Ο “σπόρος” της αμφιβολίας είναι η τελευταία γεύση που θα σας μείνει από την ταινία πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Τέλος, θα ήθελα να σταθώ σε μερικά ακόμη σημεία. Δύο πράγματα που παρατήρησα και είναι (μαζί με άλλα βέβαια) από αυτά που δίνουν μια δική της ταυτότητα στην ταινία, είναι τα κοντινά πλάνα στον ασύρματο όποτε χρησιμοποιείται και το ότι ποτέ ο θεατής δεν βλέπει το πρόσωπο του δολοφόνου. Διακρίνει την παλάμη του, τα πόδια του, το κορμί του αλλά ποτέ το πρόσωπό του. Όσο για τη φωνή του δολοφόνου “Rusty Nail” (που ακούγεται από τον ασύρματο) είναι του παλιού μας γνώριμου από τη Σιωπή των Αμνών ηθοποιού Ted Levine που υποδυόταν τον δολοφόνο Buffalo Bill.

Τα τελικά συναισθήματα από την ταινία δεν είναι καθόλου ανάμεικτα. Πρόκειται για μια ωραία κινηματογραφική επιλογή που έχει κάθε δυνατότητα να τραβήξει το νεανικό κοινό.

Άλλη μια περίπτωση από τις πρόσφατες κυκλοφορίες DVD που καθυστέρησε αισθητά καθώς η βιντεοκασσέτα της ταινίας ήταν διαθέσιμη αρκετό καιρό πριν στα video clubs. Η ψηφιακή μορφή της ταινίας έχει αποδοθεί σωστά και ικανοποιητικά όχι μόνο από άποψη ήχου αλλά και από άποψη εικόνας. Οι πρόσθετες παροχές έχουν ως εξής:

1. 3 Commentaries από σκηνοθέτη, συντελεστές και πρωταγωνιστές.
2. Featurette με σκηνές από την ταινία και συνεντεύξεις από τους συντελεστές (4 λεπτών).
3. Deleted Scenes & Alternate Endings (με δυνατότητα σχολιασμού από τον σκηνοθέτη και τους πρωταγωνιστές):
   1. Original Ending (27 λεπτών)
   2. Fuller Kisses Venna (3 λεπτών)
   3. 1st Reshoot Ending (8 λεπτών)
   4. Venna Saves the Day (3 λεπτών)
   5. Storyboad Alternate Ending (5 λεπτών)
4. 1 Theatrical Trailer
5. More Than One Rusty Nail. Σύγκριση της φωνής του Ted Levine (Rusty Nail) με τις φωνές άλλων δύο ηθοποιών (Eric Roberts & Stephen Shellen).

More Than One Version. Με την ενεργοποίηση αυτής της επιλογής μπορείτε να δείτε την ταινία με τις κομμένες σκηνές και το εναλλακτικό τέλος της αρεσκείας σας.

Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Joy Ride (2001). Ποτέ μη μιλάς σε ξένους.