Σύνοψη ταινίας: Juno (2007)
- Σκηνοθέτης: Jason Reitman
- Ηθοποιοί: Allison Janney, Ellen Page, J.K. Simmons, Jason Bateman, Jennifer Garner, Michael Cera, Olivia Thirlby
- Είδος: Teens, Δράμα, Κωμωδία, Ρομαντική
- Έτος κυκλοφορίας: 2007
Θετικά: Ο αφοπλιστικός χαρακτήρας της Juno, η σκηνοθεσία, το σενάριο, οι ερμηνείες, η μουσική, τα πάντα!
Αρνητικά: Κανένα.
Η αξιολόγησή μας: 5 / 5 – Αριστούργημα
Γεια σας αγαπητοί μου φίλοι, και πριν ξεκινήσω να λέω το οτιδήποτε, σας εύχομαι καταρχάς μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου να είσαστε να είσαστε υγιείς, και παράλληλα χαρούμενοι και με το χαμόγελο στο στόμα.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι ευχές μου πιάνουν τόπο, μα δεν χάνω τίποτα με το να σας στείλω την θετική μου σκέψη. Ας είναι το 2022 μια χρονιά γεμάτη υγεία, αγάπη και εκπλήξεις. Αν τελικά συμβούν όλα αυτά, να θυμάστε ότι ευθύνομαι εγώ αποκλειστικά για την ευδαιμονία που σας περιέβαλε, αν όχι, τι να κάνω ο καψερός, μόνο με λόγια και ευχές δεν χτίζονται κάστρα!
Πολλές φορές παρομοιάζουμε μία καλή χρονιά ως κάτι δεδομένο, και φυσικά πως μας την χρωστούσε ο Θεός ή ακόμη και η μοίρα, κάτι που αντικειμενικά είναι πέρα για πέρα λάθος και δεν χρειάζεται να μπω σε περαιτέρω αναλύσεις αναφορικά με αυτό το ζήτημα.
Αυτή η στερεοτυπική εικόνα είναι η έμπνευση πίσω από την σημερινή πρόταση μου, το “Juno”, την πρώτη για το 2019. Είναι ταυτόχρονα μία από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, ένα από τα καλύτερα soundtracks και έχει την αγαπημένη μου Ellen Page στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Εντάξει, οι πιθανότητες για κάποιον να μην έχει δει το φιλμ αυτό (το οποίο κέρδισε το Όσκαρ σεναρίου και ήταν υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και καλύτερο γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο — για να μην αναφέρω τα 50τόσα βραβεία που κέρδισε σε διάφορα φεστιβάλ της υφηλίου) είναι ελάχιστες. Και διάολε, γιατί όχι, είναι μία από τις ομορφότερες ταινίες που αξίζει να δει και να ξαναδεί κανείς, τόσο για το τρυφερό της θέμα όσο και τον ευαίσθητο τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζουν οι συντελεστές της ταινίας.
Εσείς οι 12 όμως που δεν την έχετε δει ακόμα δεν έχετε καταλάβει Χριστό ακόμα, έτσι; Θα σας λύσω τις απορίες αμέσως!
Βρισκόμαστε στην κρύα Μιννεσότα. Μια έφηβη γεμάτη εξυπνάδα και ανασφάλεια, ονόματι Juno, μένει έγκυος από τον nerdy φίλο της, Bleeker (με την πρώτη το κατάφερε ο καρπερός). Φρικάρει αρχικά, μα στη συνέχεια το αντιμετωπίζει με εξαιρετική ωριμότητα, αναλύοντας κάθε δυνατή επιλογή. Η απόφαση που παίρνει την οδηγεί σε νέα αδιάβατα μονοπάτια. Στην 9μηνη πορεία της θα μάθει κάποιες αλήθειες για τη ζωή και θα επανεκτιμήσει κάποιες αξίες. Δε λέω περισσότερα για να μη χαλάσω τις εκπλήξεις.
Το όλο project είναι πλημμυρισμένο με νιάτα. Η σεναριογράφος Diablo Cody παρουσίασε το πρώτο της σενάριο στον Jason Reitman, ο οποίος είχε στο ενεργητικό του μόλις άλλη μία μεγάλου μήκους ταινία. Όσο για τους μικρούς πρωταγωνιστές, δεν είναι ούτε 20 ετών στα γυρίσματα της ταινίας. Όλα αυτά δείχνουν πως όταν βάζεις τόσο χαρισματικά άτομα σε μια ομάδα, κάτι μοναδικό θα γεννηθεί! Όλοι οι δημιουργοί εκεί έξω λοιπόν, πιστέψτε στην αξία σας!
Πληροφορίες
Η Juno είναι μια ώριμη για την ηλικία της δεκαεξάχρονη έφηβη ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αποφασίζει να κυοφορήσει και να δώσει το παιδί της για υιοθεσία σε ένα πλούσιο άτεκνο ζευγάρι.
Το σενάριο της ταινίας έχει γράψει με μπρίο η πρώην stripper Diablo Cody (είναι η πρώτη δουλεία της που βλέπουμε). Με εναρκτήριο θέμα μια εφηβική εγκυμοσύνη ( που από μόνο του είναι δύσκολο) θίγει θέματα όπως έκτρωση, υιοθεσία καθώς και την αντιμετώπιση του κοινωνικού περίγυρου μιας κοπελίτσας με φουσκωμένη κοιλιά. Με μια πιο επιπόλαιη πένα το θέμα αυτό θα μπορούσε να αγγίξει τα όρια της νεανικής φαρσοκωμωδίας που βλέπουμε κατά καιρούς (American pie και λοιποί κλώνοι). Η θα μετατρεπόταν σε μια προπαγανδιστική ταινία γεμάτη περιττούς διδακτισμούς. Αντί αυτών η Cody πλάθει χαρακτήρες που διέπονται από ψυχραιμία, αξιοπρέπεια και ήθος. Η ίδια η Juno αντιμετωπίζει το «πρόβλημα» της χωρίς την νεανική ανωριμότητα πιθανών συνομήλικων της.
Εδώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο και η επιλογή της πρωταγωνίστριας. Η νεότατη (21 χρόνων) και πολύ όμορφη Ellen Page (την έχουμε δει παλιότερα στο αμφιλεγόμενο θρίλερ Hard Candy) είναι η ιδανική για το ρόλο. Είναι τσαμπουκαλεμένη και στέκεται στα πόδια της. Έχει αυτοπεποίθηση χωρίς να είναι αδιάβλητη. Είναι μια σοβαρή έφηβη χωρίς πομπώδη σοβαροφάνεια. Χωρίς ερμηνευτικές κορώνες δίνει για τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη ερμηνεία που κατέληξε να είναι υποψήφια στης πεντάδα των Όσκαρ. Δίκαια αν μη τι άλλο. Εκτός βέβαια από εκείνη το υπόλοιπο cast είναι αρκετά ικανοποιητικό στηρίζοντας και αναδεικνύοντας και χαρακτηριστική άνεση τις σπιρτόζικες ατάκες που έχει γράψει για αυτούς η Cody.
Τι θα ήταν όμως όλα αυτά χωρίς κάποιον ικανό στο τιμόνι της ταινίας; Ο σκηνοθέτης Jason Reitman (γνωστός από το περσινό thank you for not smoking) συνθέτει όλα τα παραπάνω σε ένα πολύχρωμο (ως οφείλει λόγω του νεανικού θέματος) σύμπαν. Χωρίζει ζωγραφιστά τα κεφάλια της ταινίας και καταφέρνει να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη ταινία (ένα indie flick που λένε και οι αμερικάνοι) χωρίς τις αχρείαστες ιδιαιτερότητες που ενσωματώνουν πολλοί συνάδελφοι του. Στρέψει σωστά την κάμερα στο νατουραλιστικά εκφραστικό πρόσωπο της Page και των συνάδελφων της μεταδίδοντας άγχος, χαρά και ενίοτε συγκίνηση. Κινηματογραφεί με ενδιαφέρον το χρόνο που η πρωταγωνίστρια και ο υποψήφιος πατέρας (Jason Bateman) μιλάνε για μουσική και ταινίες για να δώσει έμφαση στους χαρακτήρες περισσότερο απ’ ότι στην υπόθεση. Όσον αφορά το χιούμορ, δεν χρειάστηκε να κάνει παρά ελάχιστα αφού το σενάριο είναι πνευματωδώς αστείο.
Η ταινία περιβάλλεται από ένα υπέροχο soundtrack. Δεν περιέχει καθόλου score παρά μόνο ένα όμορφο compilation από παλιότερα και μη «κιθαρίστικα» τραγούδια. Σαν αυτά που θα έλεγε η Juno με την μπάντα της στο γκαράζ ενός σπιτιού. Υπό τις μελωδίες των Velvet Underground, Belle and Sebastian και της Cat Power βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να καταπιάνεται και να καταφέρνει να διαχειριστεί αποφάσεις και αξίες πέρα από το νεαρό της ηλικίας της.
Το Juno είναι μια όμορφη γλυκόπικρη κωμωδία που επαναλαμβάνει αυτό που πέτυχε πέρυσι του Little Miss Sunshine. Παροπλισμένο με ένα έξυπνο σενάριο, ταλαντούχους πρωταγωνιστές και την επιβαλλόμενη indie μουσική, χτύπησε κόκκινο στο box office ανάμεσα σε Blockbusters. Είναι φρέσκο μεταξύ αναπαλαιώσεων κόμιξ και τηλεοπτικών κινουμένων σχεδίων. Στερείται εντυπωσιασμού αλλά αντιπαραβάλει (με το παραπάνω) αυθεντικότητα και ταλέντο. Είναι μια fell good ταινία που χαίρεσαι να βλέπεις στη λίστα των επιλογών της ακαδημίας.
Αρκετά φλυάρησα όμως, σας προτείνω να παρακολουθήσετε την ταινία, ούτως ώστε να βγάλετε και εσείς τα δικά σας συμπεράσματα.
Τα λέμε τσακάλια, και να θυμάστε ότι η ευτυχία θέλει αγώνα για να έρθει.