Όλοι μας, λίγο ή πολύ ο καθένας, έχουμε κάποιες τραγελαφικές ιστορίες να διηγηθούμε από περιστατικά με δημοσίους υπαλλήλους. Επιτρέψτε μου να σας εξιστορήσω την προσωπική μου εμπειρία, ένα περιστατικό που έλαβε χώρα στις 11 Δεκεμβρίου 2003.
Είχα μία διαφορά με την εφορία (η οποία με είχε χρεώσει με επιπλέον 2.500 ευρώ από τη χρήση 1998) και προκειμένου να μην παραγραφεί το δικαίωμα μου να εισπράξω το συγκεκριμένο ποσό, είχα κληθεί να προσκομίσω στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. το βιβλίο εσόδων, εξόδων της ατομικής επιχείρησης που διατηρώ. Μπήκα λοιπόν στο γραφείο του υπεύθυνου ελεγκτή και αντίκρισα τον εν λόγω υπάλληλο με τα πόδια πάνω στο τραπέζι και έναν ατημέλητο τύπο καθισμένο απέναντί του. Φυσικά, από τον εξοπλισμό του γραφείου, δεν έλειπαν οι απαραίτητοι φραπέδες. Ο εν λόγω ελεγκτής, με πρόγκηξε λες και είχα διαπράξει κάποιο έγκλημα:
«Περάστε έξω, σας παρακαλώ! Και κλείστε και την πόρτα».
Υπάκουσα αιφνιδιασμένος από την ξαφνική, λεκτική επίθεση, πλην όμως, εντός ολίγων λεπτών, η αρχική μου σαστιμάρα, είχε αντικατασταθεί από πρόδηλο εκνευρισμό. Κι αυτό, διότι παρ’ όλο που η πόρτα ήταν κλειστή, ο διάλογος που λάμβανε χώρα μέσα, ακουγόταν πεντακάθαρα και είχε ως αποκλειστικό θέμα …τον ποδοσφαιρικό αγώνα Γιουβέντους – Ολυμπιακός 7-0, που είχε διεξαχθεί την προηγούμενη ημέρα!! Παρά το εξωφρενικό του ζητήματος – και μην επιθυμώντας να μπω στο μάτι του ελεγκτή, εποίησα τη νήσσα και περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η πλήρης ανάλυση του ματς, η κριτική στις επιλογές του προπονητή, καθώς και …η αλητεία του διαιτητή, ο οποίος είχε ακυρώσει ‘’κανονικό’’ γκολ του ποδοσφαιριστή Καστίγιο, τη στιγμή που οι πρωταθλητές Ελλάδος έχαναν μόλις με 6-0 (!!!). Κι αφού η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε και ο συνομιλητής του εφόρου απεχώρησε του γραφείου, μπήκα με τη σειρά μου για να διεξαχθεί επιτέλους ο έλεγχος.
Από την αρχή, αντελήφθην ότι ο υπάλληλος, ήταν σαφώς αρνητικά διακείμενος προς το άτομό μου. Ίσως, γιατί είχα το θράσος να τον διακόψω προηγουμένως, ίσως γιατί ήθελε να προβάλλει τη θέση ευθύνης – και εξουσίας – απέναντί μου. Ίσως και τα δύο. Όποιος όμως και να ήταν ο λόγος, κατάφερε συντομότατα να με εκνευρίσει περαιτέρω, ερωτώντας με για την προέλευση του οποιουδήποτε τιμολογίου συμπεριλαμβανόταν στα έξοδά μου κατά την επίμαχη χρονιά. Για τα περισσότερα, μπορούσα άνετα να απαντήσω, καθ’ όσον αφορούσαν σε συνήθεις προμηθευτές μου, όμως όπως είναι φυσικό, δε θυμόμουν όλους εκείνους που είχαν εκδώσει παραστατικά τέσσερα χρόνια πρωτύτερα. Εύλογα λοιπόν, συντομότατα απέκτησα κι εγώ με τη σειρά μου ειρωνικό ύφος, κάτι που κορυφώθηκε στον κάτωθι χαρακτηριστικό διάλογο:
«Ποιός είναι ο Ξυλούρης»;
«Ο Νίκος Ξυλούρης ήταν ένας εξαιρετικός Κρητικός αοιδός. Τραγούδησε μεταξύ άλλων το Ζαβαρακατρανέμια, καθώς και άλλες μεγάλες επιτυχίες».
Με κοίταξε με υποτιμητικό βλέμμα.
«Αυτός σας έκοψε το τιμολόγιο των τριακοσίων τριάντα ευρώ»;
«Το βλέπω δύσκολο. Είχε πεθάνει είκοσι χρόνια πρωτύτερα».
«Άρα, ποιος σας έκοψε αυτό το τιμολόγιο»;
«Δε θυμάμαι, κύριέ μου. Έχουν περάσει χρόνια από τότε. Απορώ πώς έχετε την αξίωση να θυμάμαι απ’ έξω όλους τους προμηθευτές μου».
Το συμπέρασμα που έβγαλε ο εν λόγω υπάλληλος, δεν είχε ίχνος λογικής:
«Έχουν γίνει καραμπινάτες απάτες εδώ πέρα. Να μου φέρετε τα τιμολόγιά σας».
Η αξίωσή του με έβγαλε από τα ρούχα μου.
«Δε σας φέρνω τίποτα. Όταν σας μίλησα χθες στο τηλέφωνο, σας ρώτησα ξεκάθαρα αν θέλατε να σας τα φέρω και μου απαντήσατε αρνητικά. Αν πιστεύετε πως έχουν γίνει απάτες, να έρθετε ο ίδιος στην έδρα μου να ελέγξετε ό,τι θέλετε. Αν όμως δεν προωθήσετε την περίπτωσή μου άμεσα με τέτοιου είδους δικαιολογίες και χάσω την προθεσμία της επιστροφής φόρου, θα σας κάνω προσωπικά μήνυση».
Με τα πολλά, ο υπάλληλος υποχώρησε – προφανώς εκτιμώντας πως περαιτέρω τυχόν έλεγχος θα αποτελούσε απλά, επιπλέον χάσιμο χρόνου, και ειδοποίησε να μου εκδοθεί το αντίστοιχο διπλότυπο είσπραξης. Φεύγοντας, ήθελα να έχω την τελευταία λέξη:
«Δε σας παρεξηγώ. Κι εγώ αν είχε φάει εφτάρα η ομάδα μου, θα ήμουν εξίσου εκνευρισμένος».
Δε διεκδικώ δάφνες πρωτοτυπίας για το συγκεκριμένο περιστατικό. Είμαι απολύτως βέβαιος πως οι περισσότεροι από ‘σας είχατε παρόμοιες εμπειρίες στο παρελθόν. Και ίσως κάποιοι να χρειάστηκε να καταφύγετε ακόμα και σε χρηματισμό υπαλλήλων – κάτι που εγώ ευτυχώς απέφυγα – για να διεκπεραιώσετε ακόμα και την πλέον εύκολη, καθημερινή εργασία σας. Προφανώς, οι διάφορες οικονομικές υπηρεσίες καθώς και οι πολεοδομίες, αποτελούν τους πρωταθλητές τέτοιων υπόγειων δοσοληψιών. Και ως επί το πλείστον, σε τέτοιες πρακτικές καταφεύγουν όσοι πραγματικά έχουν να κρύψουν κάτι ουσιαστικό και όχι φυσικά ένα αστείο τιμολόγιο αξίας τριακοσίων τριάντα ευρώ. Να γιατί η φοροδιαφυγή παραμένει ανεξέλεγκτη εν έτει 2011. Διότι ένας επιχειρηματίας που έχει λερωμένη τη φωλιά του και πρέπει να πληρώσει επί παραδείγματι ένα εκατομμύριο στο δημόσιο ταμείο, προτιμάει να δώσει ένα – δύο ‘κατοστάρικα στους αρμόδιους ελεγκτές και εκείνοι τεχνηέντως με τη σειρά τους, εξαφανίζουν τα ευρήματα του ελέγχου.
Στις πολεοδομίες, τα ίδια και χειρότερα. Καραμπινάτες παρανομίες που ενίοτε ενέχουν και κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή αποκρύπτονται επιμελώς, ενώ από την άλλη, μία απλή έκδοση οικοδομικής άδειας παραπέμπεται στις καλένδες, εκτός και αν προηγουμένως έχει καταβληθεί το περίφημο ‘’γρηγορόσημο’’, οπότε μπαίνει σε διαδικασία …fast track!
Τώρα όμως, οι καιροί άλλαξαν. Η ζήτηση για νέες οικοδομικές άδειες είναι αστεία και τα λουριά σφίγγουν επικίνδυνα για τους επιτήδειους επίορκους υπαλλήλους. Έρχεται, με το καλό, και ετούτη η περιβόητη εξίσωση μισθών στο δημόσιο τομέα για να δέσει το γλυκό. Κάπως έτσι, οι επί σειρά δεκαετιών κοτζαμπάσηδες της καθημερινότητάς μας, όλοι αυτοί οι κηφήνες που αποτελούσαν ένα πραγματικό καρκίνωμα στο υγιές επιχειρείν και με τον τρόπο τους λυμαίνονταν τα δημόσια ταμεία, μπρος στο φάσμα της απώλειας των εξωφρενικών τους προνομίων, βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την πρώτη απόπειρα περιορισμού της αλόγιστης σπατάλης στο δημόσιο που καταγράφεται στα πρόσφατα χρονικά της χώρας!
Είναι προφανές πως υποστηρίζω ένθερμα τις έστω και καθυστερημένες προσπάθειες της κυβέρνησης για εξορθολογισμό των εν λόγω δαπανών, όμως βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή και αυτά που πρέπει να αποφασιστούν – και εν συνεχεία, να εφαρμοστούν – είναι ακόμα πάρα πολλά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το βαθμό αποφασιστικότητας που διακρίνει την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική της ομάδα να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές, αλλά υποψιάζομαι πως δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Και είναι λογικό, καθώς οι απαραίτητες ενέργειες θίγουν ευθέως τον πυρήνα του κομματικού τους μηχανισμού. Τα πρωτοπαλλήκαρα της ΑΔΕΔΥ, όπως και οι διάφοροι Φωτόπουλοι των ΔΕΚΟ, είναι όλοι ετούτοι που στήριξαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και κάποιοι σαφώς λιγότεροι, τη ΝΔ, στην οικοδόμηση αυτού του σαθρού πελατιειακού κράτους που εξελίχθηκε σε τερατούργημα από τη δεκαετία του 1980 και έπειτα. Κάπως έτσι, φτάσαμε από τους 300.000 δημοσίους υπαλλήλους το 1983, στο σημερινό μαύρο χάλι να διαθέτουμε περισσότερους από δαύτους απ’ ότι η Γερμανία, ένα κράτος με οκτώ φορές μεγαλύτερο πληθυσμό (το οποίο παρεμπιπτόντως, είναι και προφανώς πιο αποτελεσματικό). Κι όλους αυτούς, πρέπει να τους πληρώνει ο μικρός ιδιωτικός τομέας, ο μόνος που προσπαθεί να παράξει πλούτο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Για αυτό το λόγο, εξοργίζομαι κυριολεκτικά μπροστά στο κύμα αντιδράσεων όλων αυτών των προνομιούχων που αρνούνται πεισματικά να απεμπολήσουν έστω κι ένα ψιχίο από τα εξωφρενικά τους προνόμια, όπως είναι το επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία και το επίδομα μεταφοράς φακέλλου. Για αυτό και βρίζω σκαιότατα όλους αυτούς τους ξετσίπωτους αρχηγούς κομμάτων, με πρώτους και καλύτερους τον Τσίπρα και το Μητσοτάκη που προσπαθούν να προσεταιριστούν τους δυσαρεστημένους προνομιούχους του χθες για να τσιμπήσουν τίποτα ψηφαλάκια, με άθλιες εξαγγελίες του στυλ «παραμονή στην εργασιακή εφεδρεία μέχρι τη συνταξιοδότηση για τους άνω των πενήντα ετών» που ευαγγελίζεται ο όψιμα σοσιαλιστής Αντώνης.
Το θέμα είναι τεράστιο και δεσμεύομαι να επανέλθω, όσο βλέπω πως τα πράγματα δεν κινούνται με τον απαιτούμενο από τους καιρούς ρυθμό.
Υστερόγραφο νούμερο 1: Για να μη σας αφήσω με καμία απορία, να σας πληροφορήσω ότι τελικά ο επίμαχος Ξυλούρης, ήταν γραφείο ταξιδίων που είχα χρησιμοποιήσει για να εκδώσω κάποια εισιτήρια.
Υστερόγραφο νούμερο 2: Η πώληση δημόσιας περιουσίας κατά τον πεφωτισμένο ηγέτη των απανταχού αριστερών Αλέξη Τσίπρα, αποτελεί ‘’έσχατη προδοσία’’! Κι όμως, αναφέρεται σε ψηφισμένο νόμο του ελληνικού κοινοβουλίου και μέρος των διεθνών συμφωνιών που έχει υπογράψει η χώρα! Τι άλλο να πει κανείς για το νοσταλγό του εμφυλίου σπαραγμού, που διατρανώνει ότι η τύχη της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική αν δεν πραγματοποιείτο η Συμφωνία της Βάρκιζας; Κρίμα, γιατί το παλληκάρι στην αρχή της ενασχόλησής του με τα κοινά είχε πείσει μεγάλο μέρος των παραδοσιακών αριστερών πως κάτι καλό κυοφορείτο στο χώρο τους. Όμως, μπροστά στο φαινόμενο ‘’Τσίπρα’’, ωχριά ακόμα και η παρωχημένη ρητορική του Περισσού…
Υστερόγραφο νούμερο 3: Ο τίτλος του άρθρου, είναι copyright του συμπαθούς συγκροτήματος Ημισκούμπρια, τα οποία έχουν κυκλοφορήσει ομώνυμο άσμα. Είναι άκρως διαφωτιστικό της κατάστασης που επικρατεί στις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το ακούσετε. Ο κορυφαίος τους στίχος λέει συγκεκριμένα: ‘’Από ‘δω δε με κουνάνε ούτε τα κομάντα, γι’ αυτό τα ξύνω μόνιμα. Δημόσιο για πάντα!!’’. Οψόμεθα…
