Killer Joe (2011): Ταινία με τεράστιες ερμηνείες

Σύνοψη ταινίας: Killer Joe (2011)

• Σκηνοθέτης: William Friedkin
• Ηθοποιοί: Emile Hirsch, Gina Gershon, Juno Temple, Matthew McConaughey, Thomas Haden Church
• Είδος: Film Noir, Δράμα, Θρίλερ
• Έτος κυκλοφορίας: 2011

Θετικά: Ιδανική σκηνοθεσία, τεράστιες ερμηνείες από όλο το καστ.

Αρνητικά: Κανένα

Η αξιολόγησή μας: 5 / 5 – Αριστούργημα.

Γεια σας και καλώς ήρθατε στο ξεκίνημα της 4ης χρονιάς των Μικρών Αποδράσεων (τελικά τι θα γίνει, θα ανακηρυχθεί δια νόμου η έναρξη του έτους τον Οκτώβρη να τελειώνουμε με αυτό το μπέρδεμα;). Το καλοκαίρι που αφήσαμε ήταν μια περίοδος σημαντικών αλλαγών για αρκετούς από εμάς στο Texnologia.Net, κάποιοι διακόψαμε νωρίτερα από όσο έπρεπε τις στήλες μας (γκουχ γκουχ), όμως ο πραγματικός κόσμος λατρεύει να μας παρουσιάζει απειλητικές προθεσμίες και να παίζει με τα νεύρα μας και τις αντοχές μας.

Για τους ίδιους λόγους, τους πρώτους δύο μήνες της σαιζόν, η στήλη θα βρίσκεται μαζί σας μία φορά την εβδομάδα και μετά ελπίζουμε να επανέλθουμε στους κανονικούς ρυθμούς μας, του διπλού χτυπήματος κάθε Σαββατοκύριακου (η αποστολή θετικής ενέργειας είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη).

Δεν είχα καμμία αμφιβολία για το ποια θα ήταν η πρώτη επιλογή της χρονιάς, καθώς το καλοκαίρι του ’13 στιγματίστηκε από το αναπάντεχα υπέροχο Mud, όπου ο McConaughey μαζί με τον πιτσιρικά πρωταγωνιστή δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών. Έτσι λοιπόν, και καθώς το φιλμ δεν κυκλοφόρησε ακόμα στα βιντεοκλάμπ, αποφάσισα να θυμίσω την προηγούμενη μεγάλη ερμηνεία του Αμερικάνου ηθοποιού (μάλλον την καλύτερη του) στην ταινία Killer Joe.

Με τιμονιέρη τον βραβευμένο σκηνοθέτη William Friedkin (θυμήσου τα The French Connection, The Exorcist, Rules of Engagement) και μια ιστορία που αρχικά γράφτηκε για το θέατρο -μια εικοσαετία νωρίτερα- από τον Tracy Letts (με θέμα όμως που παραμένει φρέσκο), το Killer Joe είναι ένα δράμα με στοιχεία film noir που χτυπάει τους θεατές σαν τσεκούρι σε κεφάλι μωρού. Το μόνο που μένει στο τέλος είναι ένα σοκ που σε κάνει να παραμιλάς και να ψάχνεις τα κομμάτια σου.

Βασικοί πυλώνες της πλοκής είναι η οικογένεια του Κρις και ο Τζο. Η τετραμελής οικογένεια είναι τυπική white trash Τεξανή, που ζει σε τροχόσπιτο, άξεστη και ημιμαθής. Ο πρεζάκιας γιος ζει με την χωρισμένη μάνα του αλλού, όμως οι συχνοί καβγάδες τον φέρνουν στο τροχόσπιτο να βγάζει τη νύχτα με τον πατέρα, την (ανήλικη) αδερφή και την μητριά του.

Η οικονομική τους κατάσταση επιτρέπει την επιβίωση και τίποτα παραπάνω. Λογικό λοιπόν είναι, όταν ο γιος ζητάει δανεικά από τον πατέρα για ένα χρέος, εκείνος να μην έχει φράγκο να του δώσει. Τα δανεικά τα χρειάζεται επειδή θεωρεί τον εαυτό του πολύ πιο έξυπνο από όσο είναι και έχει μπλεχτεί με μικροαπατεωνιές και τζόγο, αδυνατώντας να πετύχει τους στόχους κέρδους. Αφού το σχέδιο «δανεικά από την οικογένεια» δεν πιάνει, ίσως ήρθε η ώρα να σκεφτούν το εναλλακτικό σχέδιο, από το οποίο θα βγούνε ωφελημένοι όλοι.

Αυτό περιλαμβάνει τρία απλά βήματα: πρόσληψη ενός ικανού δολοφόνου, ξεπάστρεμα της μάνας, εξαργύρωση της ασφάλειας ζωής της από την μικρή κόρη. Ζήτω! Καταπληκτικό σχέδιο!

Ο εκτελεστής (που την ημέρα δουλεύει σαν ντετέκτιβ της αστυνομίας) είναι ο Τζο και είναι πολύ μεθοδικός και αποτελεσματικός στην δουλειά του. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι χρειάζεται τα λεφτά μπροστά, κάτι που σύμφωνα με το σχέδιο είναι αδύνατο. Η λύση είναι να δωθεί η αδερφή του Κρις σαν ενέχυρο στον Τζο μέχρι να γίνει η πληρωμή. Ναι, πολύ καλή λύση…

Ο σκηνοθέτης κρατάει την θεατρική φόρμα του έργου και χρησιμοποιεί κλειστούς χώρους για να εξελίξει την δράση. Στα ελάχιστα εξωτερικά πλάνα που υπάρχουν, υπάρχει η αίσθηση της θεατρικής σκηνής και το περιβάλλον έχει μινιμαλιστική επίδραση. Θυμήσου το αυτό όταν οι νταήδες βρίσκουν τον Κρις για να ζητήσουν την γρήγορη πληρωμή του χρέους, ή όταν τα δύο αδέρφια περπατάνε στις ράγες του τραίνου και η κάμερα απεικονίζει αυτούς μόνο.

Χωρίς την απόσπαση εντυπωσιακών σκηνικών λοιπόν, η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι ακόμα πιο εύκολη και ουσιαστικότερη. Όλο αυτό δρα σαν μεγεθυντικός φακός και οι ερμηνείες είναι αναγκαστικά άψογες, καθώς το παραμικρό ψεγάδι, η οποιαδήποτε απόκλιση από την χορογραφία του σκηνοθέτη θα καταστρέψει τα πάντα. Το χτίσιμο της έντασης σε δύο σκηνές ειδικά, στο δείπνο του Τζο με την ανήλικη κοπέλα και την μάζωξη μετά την κηδεία, θα έπρεπε να μελετηθούν από κάθε σπουδαστή της κινηματογραφικής τέχνης. Καθηλωτικές και σαγηνευτικές με την βία και τον ανήθικο ερωτισμό τους.

Αν πρέπει να πείσετε γρήγορα κάποιον φίλο σας ότι πρέπει να δει το φιλμ, πείτε του ότι η φάση είναι Tarantino χωρίς το χιούμορ του (που εκτονώνει τις καταστάσεις) και με βία που τον ξεπερνά (ειδικά η βία που υπονοείται και δεν απεικονίζεται στην οθόνη). Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας του Τζο κάνει καλή παρέα με τον Τζουλς και τον Βίνσεντ (από το Pulp Fiction).

Συνολικά, πρέπει να το δείτε για κάθε λόγο. Μπλεγμένο στόρι, εξαιρετική σκηνοθεσία, γαμάτες ερμηνείες από όλους. Μην απορήσετε αν τα ερωτήματα που θέτει μονοπωλήσουν την συζήτηση της παρέας για όλη την υπόλοιπη βραδιά, ενώ καλό θα ήταν να βάλετε ένα στοίχημα για να δείτε ποιος θα καταλάβει πρώτος τι πραγματικά συμβαίνει. Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια σας, αρκεί να κάνετε τις σωστές ερωτήσεις!

Κλείνοντας, οφείλω να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό, δηλαδή όταν κυκλοφόρησε το Killer Joe το 2011 πέρασε απαρατήρητη από το ευρύ κοινό και δεν έτρεξε στις αίθουσες του κινηματογράφου για να την παρακολουθήσει, και είχε ως αρνητική συνέπεια, ότι τα συνολικά έσοδα από τις προβολές στα σινεμά δεν κάλυψαν ούτε το 1/3 του budget. με λίγα λόγια, η ταινία ήταν ζημιογόνα για τους παραγωγούς. δεν πειράζει όμως, αυτός δεν είναι σοβαρός δείκτης ποιότητας και το ξέρουμε όλοι. άλλωστε εν μέσω κρίσης το σινεμά θεωρείται πλέον πολυτέλεια…

Τα λέμε σύντομα.