Le Samouraï (1967): Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο

Σύνοψη ταινίας: Le Samouraï (1967)

• Σκηνοθέτης: Jean-Pierre Melville
• Ηθοποιοί: Alain Delon, François Périer, Nathalie Delon
• Είδος: Film Noir, Δράμα
• Έτος κυκλοφορίας: 1967

Θετικά: Ο Αλέν Ντελόν σκληρός και άκαμπτος σαν ατσάλι, και μάλιστα δίνει ρέστα σε αυτή την ταινία, κάνοντας το γυναικείο φύλο να τον ερωτεύεται.

Αρνητικά: Κανένα

Η αξιολόγησή μας: 5 / 5 – Αριστούργημα.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να επισημανθεί πως ο ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο».

Μερικές φορές, η σωστή επιλογή του καστ κάνει την διαφορά. Έχοντας απολαύσει τον Alain Delon στον πρωταγωνιστικό ρόλο του “Le Samouraï“, απλά αδυνατώ να δεχτώ κάποιον άλλο ηθοποιό να υποδύεται τον λιγομίλητο και μετρημένο Τζεφ Κοστέλο.

Η εικονική μορφή του κλασσικού film-noir αντί-ήρωα, με την μπεζ καπαρντίνα και τη σκούρα ρεπούμπλικα, βρίσκει τον τέλειο ενσαρκωτή της στο πρόσωπο του Delon. Φυσικά όλα αυτά θα πήγαιναν περίπατο αν το σενάριο και η σκηνοθεσία δεν μπορούσαν να σταθούν στο ίδιο ύψος. Αλλά αυτό που κάνουν είναι να προσφέρουν ένα στέρεο υπόβαθρο πάνω στο οποίο στέκεται ο cool χαρακτήρας της ταινίας και από κάτω όλοι εμείς προσκυνάμε!!

Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ένας πληρωμένος δολοφόνος, μεθοδικός και τελειομανής στις δουλειές του, έχει μόλις “καθαρίσει” με μαεστρία τον ιδιοκτήτη ενός κλαμπ. Δυστυχώς, κάτι πάει στραβά και μια κοπέλα γίνεται μάρτυς της σκηνής. Μέσα από μια βιαστική κούρσα εξασφάλισης άλλοθι και κυνηγητού της αστυνομίας, πρέπει να βρει τρόπο να λύσει και το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την μάρτυρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από αυτή του Σαμουράι, εκτός ίσως από εκείνη του τίγρη στην ζούγκλα.

Από το βιβλίο του Μπασάιντο

Σε γενικές γραμμές, είμαι πεπεισμένος πως αν το συγκεκριμένο έργο γυριζόταν σήμερα, τότε νομίζω πως θα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει και να περιθωριοποιηθεί, κατά πρώτο λόγο γιατί είναι μία γαλλόφωνη ταινία, και φυσικά πως είθισται να συμβαίνει στις μέρες μας, οποιοδήποτε φιλμ δεν είναι στην Αγγλική γλώσσα, και κατ’ επέκταση δεν γυρίστηκε από εταιρία παραγωγής του Hollywood περνά σε δεύτερη μοίρα. Είναι ένα μυστήριο που χωράει πολλές ερμηνείες, και εννοείται πως οι απόψεις διίστανται σε αυτό το θέμα.

Και κατά δεύτερο λόγο, προφανώς γιατί δεν έχει αυτά τα καταπληκτικά εφέ που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, όπως και εκείνα τα εξεζητημένα σκηνικά που ίσως να ανέβαζαν ένα σκαλί ποιότητας παραπάνω το όλο concept.

Πάντως, το Le Samouraï (1967) είναι εκείνο το έργο που θα σε κάνει να αναθεωρήσεις όσα ήξερες για τον κινηματογράφο, εφόσον το έχεις δει για πρώτη φορά και δεν είσαι προκατειλημμένος από τα ξεπερασμένα στερεότυπα που επιβάλλουν να θεωρείς μία ταινία ως καλή μόνο από τα νούμερα πώληση εισιτηρίων στις κινηματογραφικές αίθουσες, και όχι από το καθαυτό περιεχόμενο που είναι και το ζητούμενο της υπόθεσης για να κρίνεις αντικειμενικά αν είναι αξιόλογη ή το ακριβώς αντίθετο.

Άλλωστε, αρνητικό ρόλο σε τούτη την κατάσταση παίζουν και οι κριτικοί κινηματογράφου, όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, και προφανώς τις περισσότερες φορές οι απόψεις τους δεν συμπίπτουν μεταξύ τους, λες και λαδώνονται με διάφορα χρηματικά ποσά κάτω από το τραπέζι, αλλά δεν πιστεύω να συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί μπορεί να είναι η ιδέα μου. Εσείς τι λέτε;