Δεν πολυγουστάρω να πολιτικολογώ. Βασικά βαριέμαι απίστευτα την πολιτική — χίλιες φορές να δω το «Μαλλί της Άλλης» και τα «Σπαστικά της Εδέμ» πλάτη-πλάτη, παρά πολιτικό talk show στην τηλεόραση (όπου “talk“ βάλε πέντε λαμόγια-κοκόρια να κάνουν διαγωνισμό ποιος θα γκαρίξει δυνατότερα ότι έκλεψε λιγότερα — κι εκεί εξηγείται και το “show“)!
Από την άλλη, θεωρώ πως ό,τι ήταν να ειπωθεί για τη σύγχρονη πολιτική σκηνή και την κρίση στην Ελλάδα έχει ειπωθεί προ πολλού και πολλάκις — και από ανθρώπους που το κατέχουν πολύ καλύτερα από μένα το θέμα. Βασικά, είμαι τόσο άσχετος που ακόμα και η Έφη-σταυρώστε-με-μουντζώστε-με-Σαρρή το έχει πιο πολύ από μένα…
Σήμερα, όμως, θα κάνω μια εξαίρεση. Σκεφτόμουν εδώ και μήνες να την κάνω, αλλά κρατιόμουν γιατί όταν γράφω εγώ για πολιτικά είναι σαν να γράφει ο Στέφανος Χίος για την καμεράτα. Με αφορμή, όμως, τη μεγάλη επέτειο του ενός χρόνου ΔΝΤ στην Ελλάδα (που κόντεψε να συμπέσει με τον ένα χρόνο texnologia — διόλου τυχαίο, και το ΔΝΤ κρυάδα μας έδωσε…), αποφάσισα να μοιραστώ επιτέλους μαζί σας το μεγάλο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα: όλοι οι Έλληνες είναι τα αθώα θύματα μίας πλεκτάνης που έστησαν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας…
Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι -από τη μέρα που μας κατσικώθηκε στο σβέρκο η Τρόικα κι άρχισε να κόβει ακόμα και το μήκος στα Πακοτίνια- έχουμε αρχίσει όλοι, μα όλοι, ένα ρεσιτάλ απίστευτης κλαψομίρλας, τύπου αρχαίας Επιδαύρου. Ξέρετε, τραβάμε μαλλιά και βυζιά, σκίζουμε ρούχα και σπαράζουμε με οιμωγές, μόνο η Λυδία Κονιόρδου λείπει.
ΟΚ, το κάνω κι εγώ και το κάνω συχνά! (Όσοι μονολογήσατε «σώπα!» μπορείτε να ψοφήσετε). Το πρόβλημά μου, όμως, δεν είναι να κλαφτείς ή να βγάλεις το παράπονό σου, μια και το μόνο που σε κρατά από το να αρπάξεις μία καραμπίνα και να τους ανοίξεις εξαερισμό στο κεφάλι είναι η εκτόνωση του θυμού σου με την πατροπαράδοτη γκρίνια! Το πρόβλημά μου είναι ότι το κάνουν οι πάντες — ακόμα κι αυτοί που θα έπρεπε να κάνουν τουμπεκί!
Όλοι όσοι ακούω κλαίγονται για το ΔΝΤ και τους κλέφτες που μας κυβερνούν. Όποιο μπλογκ διαβάσω κλαίγεται για το ΔΝΤ και τους κλέφτες που μας κυβερνούν — καλά, όχι όλα, μερικά ασχολούνται και με βρακιά διασήμων. Όλοι γύρω μου είναι αντίθετοι με το ΔΝΤ και τους κλέφτες που μας κυβερνούν! Τέτοια σύμπνοια σε εθνικό επίπεδο έχει να μας πιάσει από τότε που η Παπαρίζου κέρδισε τη Eurovision! Κάτι δεν πάει καλά εδώ, όμως… Οι πολιτικοί δεν είναι αυτοφυή όντα που μια μέρα φύτρωσαν μέσα στη Βουλή, κλείδωσαν τις πόρτες κι άρχισαν τη μοιρασιά!
Δεν δικαιολογώ σε καμιά περίπτωση κανένα από τα ρεμάλια που από θέση ισχύος μας έφερε στη θέση που είμαστε σήμερα. Αλλά ούτε μπορώ, από την άλλη, να αιτιολογήσω τα ντεμέκ αναθέματα υποκριτών που τόσα χρόνια ζούσανε παρασιτικά και μουλωχτά από αυτή την κατάσταση. Δεν γίνεται όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας να παριστάνουν ξαφνικά τα κακοποιημένα θύματα — δεν βγαίνει στατιστικά, ρε παιδί μου! Διότι αν όλοι έχουμε πρόβλημα με τους πολιτικούς, τότε ποιος διάολος τους ψήφισε; Οι κάτοικοι της Κοίλης Γης;
Υπάρχουν, λοιπόν, αυτοί που τους ξετινάζει μία κρίση στην οποία δεν συνέβαλαν και υπάρχουν κι εκείνοι που τη δημιούργησαν σταθερά και σταδιακά με τις παρταλο-επιλογές τους. Ποιός είναι ο αδικημένος εδώ; Αυτός που προσπάθησε να είναι σωστός και έφαγε το αγγούρι αλάδωτο ή εκείνος που τόσα χρόνια έδινε το αγγούρι στους άλλους και κάποια στιγμή του είπαν: «σειρά σου, τρελό αγόρι, γύρνα και αφέσου!»;
Βγήκε το άλλο το παχύδερμο και ανακοίνωσε ότι «μαζί τα φάγαμε» και αμέσως ξεσηκωθήκανε όλοι, επειδή τους πάτησε τον κάλο. Τι κλαίγεσαι, ρε; Όταν τόσες δεκαετίες ανέβαζες αυτόν και τη φάρα του -μπλε ή πράσινη, δεν έχει σημασία- στην εκάστοτε κυβέρνηση, τι ακριβώς περίμενες ως αποτέλεσμα; Ανάπτυξη και Ευημερία; ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Και μόνο που το είδα γραμμένο, κατουρήθηκα στο γέλιο! Πιο πιθανό είναι να βρεις χρυσό στις πέτρες της χολής σου, παρά πολιτικό που θα δουλέψει για το συμφέρον των άλλων. Τόσα χρόνια δεν το έχεις μάθει το παραμύθι, πια;
Όταν ψηφίζεις τον κλέφτη, του δίνεις παράλληλα και τις ευλογίες σου να φάει και να φάει και να φάει και να γεμίσει τη σάπια την κοιλιά του μέχρι σκασμού, στην «υγειά του μ@$#&α που τον ψήφισε». Σκάσε τώρα! Μη μιλάς, μην κλαίγεσαι και μη ζητάς τα δίκια σου που «μαζί τα φάγατε» αλλά μόνο εσύ έμεινες νηστικός.
Άσε που κονδύλια μπορεί να μην έφαγες εσύ, αλλά τη θεσούλα κάποιου άλλου (πιο ικανού, υποψιάζομαι) στο Δημόσιο την έφαγες σίγουρα. Δεν εξηγείται αλλιώς η ψήφος σου! Μέχρι και τα νούφαρα έχουν μάθει πια ότι όποτε βγαίνουν αυτοί κυβέρνηση, τρώνε ακόμα και τα σοβατεπί από τα υπουργεία. Οπότε η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι αντάλλαξες την ψήφο σου με κάτι άλλο.
Έεελα τώρα… Αφού όλοι στη γειτονιά ξέρουν ότι η κόρη σου είναι τόσο στουρνάρι που κόβεται και στις εξετάσεις αίματος — πώς στο καλό κατάφερε και μπήκε στο Δημόσιο; Τώρα που στη φέρανε πισώπλατα, λοιπόν, και χάνεις και τη θεσούλα και τα 400 επιδόματα, βούλωσέ το και κάτσε στη γωνία να πιπιλήσεις το δάχτυλό σου. Sucker!
Ήσουν συνεργός στο έγκλημα – και μάλιστα από εκείνους τους ηλίθιους που στις ταινίες κάνουν όλη τη δουλειά και μετά βλέπουν τον άλλο να την κοπανάει με τα λάφυρα ενώ αυτοί καταλήγουν να παίζουν «κλαρίνο» στη φυλακή.
Σταμάτα να κλαίγεσαι, λοιπόν, αν ωφελήθηκες έστω και στο ελάχιστο από τις τακτικές που μας έφεραν στο αδιέξοδο! Σκασίλα μας για το δράμα σου! Το βιώνουμε κι εμείς και σε χειρότερο βαθμό, μάλιστα — διότι εσύ τουλάχιστον πρόλαβες κι άρπαξες κάτι στο μεσοδιάστημα, εμείς άντε να αρπάξαμε κάνα κρυολόγημα το πολύ. «ΟΚ, έχεις δίκιο» θα μου πεις μεταμελημένος και γονυπετής. «Και τώρα τι;». Τώρα το κακό έγινε, ρε τρόμπα, τι θες; Να σου δώσουμε και έπαινο; Το θέμα είναι τι κάνουμε στο εξής ώστε να φροντίσουμε να αποφύγουμε παρόμοια αγγούρια στο μέλλον. Αν μας μείνει καθόλου κι απ’ αυτό, γιατί αυτοί κοντεύουν να ιδιωτικοποιήσουν και τα Τέμπη.
«Μα δεν φταίω εγώ!» θα μου κλαφτείς πάλι, πανάθεμά σε, «Το σαθρό πολιτικό σύστημα φταίει, που δέχεται σκουλήκια σαν κι εμένα να το γυροφέρνουν!». Πρώτον, τα σκουλήκια είναι χρήσιμα, εσύ είσαι παντελώς άχρηστος. Δεύτερον, δεν σε ανάγκασε κανείς να παραστήσεις το σκουλήκι, στο αίμα σου είναι το βόλεμα προφανώς!
Οπότε, τι λύσεις μένουν;
Πλήρης αδιαφορία στη σαπίλα;
Το δοκιμάζω εδώ και χρόνια, αλλά για κάποιο λόγο, όσο κι αν αγνοώ το αγγούρι, εξακολουθώ να το τρώω!
Συθέμελη αλλαγή στο πολιτικό σύστημα;
Καλή τύχη σε όποιον το προσπαθήσει, σε χαντάκι θα τον βρούνε μάλλον!
Αναθεώρηση εκ βάσεως ολόκληρου του Δημοκρατικού πολιτεύματος;
Ναι, μη μπερδεύεσαι, Δημοκρατία έχουμε, απλώς μοιάζει λίγο με Οικογενειοκρατική Ολιγαρχία.
Αναρχία;
Μη σου έρχονται στο μυαλό κουκουλοφόροι και μολότοφ – αυτό δεν είναι αναρχία! Αλλά είπαμε, αν ήσουν έξυπνος, δεν θα ψήφιζες όπως ψηφίζεις μέχρι σήμερα…
Ε, δεν έχω ιδέα! Δεν είμαι κοινωνιολόγος ούτε πολιτικός αναλυτής, σπασίκλας είμαι. Η μόνη, ρομαντική και -ριζοσπαστικότερη- λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι «αλλαγή μυαλών και νοοτροπίας». Πραγματικά, αν δεν αλλάξουμε μυαλά και δεν πάψουμε να είμαστε βολεμένα παρτάλια, δεν πα να το γυρίσουμε και σε Προεδρευόμενη Διαγαλακτική Διακυβέρνηση με Πρόεδρο τον σαφρακιασμένο τον Γιόντα; Πάλι θα βρούμε τον μαγικό τρόπο να τα κάνουμε όλα μπάχαλο.
Αλλά δεν βαριέσαι βρε αδελφέ… Υπάρχει περίπτωση να γίνει καμιά ριζική αλλαγή σε αυτή τη χώρα; Τη δύναμη του βολεμένου κομματόσκυλου δεν την ξεπερνά ούτε ο Θεός ο ίδιος. Όχι ότι ασχολείται κι Εκείνος πλέον. Έναν δεύτερο Κατακλυσμό θα ρίξει και θα ησυχάσει οριστικά από την κλάψα και την επόμενη φορά που θα έχει κάψες να Δημιουργήσει, θα το κάνει με Play Doh…
