Πάει καιρός από τη πρώτη φορά που σκέφτηκα πώς να βασανίσω κάποιον. Ήμουν μικρός και αθώος τότε, όταν πέρασε από το μυαλό μου αυτή η απεχθής -στις περισσότερες περιπτώσεις- σκέψη. Δεν πρέπει καλά καλά να ήξερα τι σημαίνει κάποιος να βασανίζει ή να βασανίζεται…
Πολλοί μπορεί να σκεφτείτε “Μα καλά, τι ανώμαλος και διεστραμμένος είναι αυτός που γράφει αυτό το άρθρο; Πως τολμά ο εκάστοτε αρχι-συντάκτης να διατηρεί κάτι τέτοιο εδώ μέσα; Που είναι η αστυνομία, το κράτος, ο ΟΗΕ και τα ανθρώπινα δικαιώματα; Που είναι το Δρομοκαΐτειο όταν διακαώς χρειάζεσαι ένα συνολάκι από τη νέα του εαρινή collection;” Κι όμως, αγαπητοί αναγνώστες… Κι όμως, αυτές οι σκέψεις, δεν έχουν περάσει μονάχα από το δικό μου μυαλό… Είμαι σίγουρος μάλιστα, πως έχουν περάσει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και από το δικό σας μυαλό, και μάλιστα ουκ ολίγες φορές…
Θυμάστε πότε σας παράτησε ο πρώτος σας έρωτας; Πότε δηλητηρίασαν το αγαπημένο σας κουτάβι ή γατάκι; Θυμάστε πως ήσασταν όταν κάποιος έβαλε τον ανιψιό της θείας της ξαδέρφης του στη δουλειά που εσείς τόσο χρειαζόσασταν και παρακαλούσατε γι’ αυτήν; Πως αισθανθήκατε όταν κάποιος έδειρε το αγαπημένο σας αδερφάκι κι εσείς δεν μπορούσατε να κάνετε τίποτα;
Ναι, λοιπόν… Κι εσείς σκεφτήκατε πως θα ήταν να αισθανόταν αυτός ή αυτή που σας έβλαψε να υπέφερε όπως σας έκανε να υποφέρετε. Πώς θα ήταν να βλέπατε, να ακούγατε, να νιώθατε το τρέμουλο στη φωνή και στο κορμί αυτού του μιαρού πλάσματος; Πώς θα παλλόταν από ηδονή οι πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής σας, όταν ο άνθρωπος που σας έκανε τόσο να πονέσετε παλλόταν από τη δική του οδύνη…
Είναι σαν ήδη να βλέπω το βλέμμα σας να αποκτά μια σκοτεινή και διόλου αθώα λάμψη, ένα σαρδόνιο χαμόγελό να διαγράφεται ασυναίσθητα στα πρόσωπά σας και το δέρμα γύρω από τα μάγουλά σας να αποτραβιέται και να αποκαλύπτονται οι διαρκώς μεγεθυνόμενοι κυνόδοντές σας…
Αρκετά όμως με τις φαντασιώσεις. Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, η οποία πολλές φορές δεν είναι και τόσο απλή…
Τι παίζει με τα 12 Ευαγγέλια και που κολλάνε τα βασανιστήρια
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΟΧΙ, τα Ευαγγέλια ΔΕΝ είναι 12! Φυσικά, αντιλαμβάνομαι τον πόνο που σας προκαλώ με αυτή μου την ανακοίνωση. Δε φαντάζεστε πόσο αντιληπτό μου γίνεται… Συντριβή! Όλεθρος! Χάος! Μια κοσμοθεωρία ολόκληρη αναιρείται, και πάνω στα ερείπιά της πρέπει να οικοδομηθεί άμεσα μια νέα…
Γι’ αυτό κι εγώ, μέσα στην αμέριστη συμπάθεια που με διατρέχει μπροστά στον πόνο σας, προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους γνώστες της εξωτερικής εμφάνισης του βιβλίου της Καινής Διαθήκης, να ανοίξουν στις πρώτες (ή τελευταίες) σελίδες της, όπου βρίσκεται ο γνωστός και από άλλα βιβλία “Πίνακας Περιεχομένων”. Τώρα, για όσους δε διαβάζουν βιβλία παρά μόνο Άρλεκιν, περιοδικά τύπου αστρολογίας και εφημερίδες που ασχολούνται με το string και τις διακοπές στη Μύκονο διαφόρων επωνύμων, προτείνω να ανατρέξουν στο αντίστοιχο εξώφυλλο. Το σύστημα αυτό γλυτώνει τον επίδοξο αναγνώστη από την αναζήτηση οποιουδήποτε -ανύπαρκτου συνήθως- πίνακα περιεχομένων.
Τι θα δείτε; Πως τα Ευαγγέλια που αναφέρονται φτάνουν τον εντυπωσιακό αριθμό των τεσσάρων! “Εεε; Πως γίνεται αυτό; Και γιατί δηλαδή λένε πως τα Ευαγγέλια είναι 12;” Θα βιαστείτε να αντιδράσετε… Διαβάστε ξανά τον πίνακα περιεχομένων, τι λέει; Κατά Ματθαίον, κατά Λουκάν, κατά Μάρκον, κατά Ιωάννη… Πάλι δεν καταλάβατε; Ιδού λοιπόν η απάντηση, που επί αιώνες τώρα διατρέχατε κόσμους ολάκερους για να βρείτε.
Τα “12 Ευαγγέλια” δεν είναι παρά 12 περικοπές (τμήματα δηλαδή), των 4 αυτών Ευαγγελίων, που αναφέρονται στην πορεία του Χριστού προς τον Γολγοθά (τον “κρανίου τόπο”). Η όλη περιγραφή του Θείου Πάθους γίνεται κυρίως στα δώδεκα ευαγγελικά αναγνώσματα του Όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, ο οποίος διαβάζεται ειδικά για την περίσταση το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Οι περικοπές αυτές προέρχονται κατά κύριο λόγο από τα ευαγγέλια του Ματθαίου και του Ιωάννη, αλλά γίνεται χρήση και περικοπών από τους άλλους δύο, τον Μάρκο και τον Λουκά.
Πως εκτυλίσσεται η όλη ιστορία;
Θυμόμαστε από πριν, πως την Μεγάλη Τετάρτη ήταν όλοι μαζί οι μαθητές και ο Χριστός στον Μυστικό Δείπνο. Κάποια στιγμή, και αφού ο Χριστός ουσιαστικά λέει στον Ιούδα πως ξέρει τι έχει σκοπό να κάνει, ο Ιούδας φρικάρει και φεύγει βιαστικά για να πάει στο Μεγάλο Συμβούλιο, το Σανχέντριν, στους αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Από εκεί αρχίζουν να εκτυλίσσονται περίπου τα παρακάτω:
Ιούδας: Λοιπόν, ήρθα για να μου δώσετε τα χρήματα.
Αρχιερέας: Ποια χρήματα; Δε βλέπω τον Ιησού εδώ…
Ιούδας: Δώσε μου τα χρήματα, αφού σου είπα που είναι.
Αρχιερέας: Όχι, πρώτα θα μου τον φέρεις και μετά θα στα δώσω.
Ιούδας: Μα, αφού σου είπα που να τον βρεις!
Αρχιερέας: Θα πας με την φρουρά αυτή που θα σου δώσουμε, και αφού τους τον παραδώσεις, θα έρθεις να σου δώσουμε τα χρήματα…
Πάνε λοιπόν ο Ιούδας μαζί με την φρουρά των αρχιερέων (ειδική εβραϊκή “στρατιωτική φρουρά, όχι ρωμαϊκή), στο λεγόμενο Όρος των Ελαιών, γιατί στο μεταξύ οι υπόλοιποι είχαν τελειώσει το φαγητό τους και πήγανε να ξεκουραστούν κάπου ήσυχα. Φυσικά, εφόσον δεν έπαιζε χρήμα, έμεναν όπου μπορούσαν.
Σε κάποια φάση, και ενώ όλοι κοιμόταν, ο Ιησούς ήδη είχε απομακρυνθεί για να προσευχηθεί μόνος του. Αφού προσευχήθηκε, επιστρέφει στους μαθητές που κοιμόταν, κι εκείνη τη στιγμή σκάει μύτη ο Ιούδας, κουνάμενος κουνάμενος με τη φρουρά των αρχιερέων. “Δάσκαλε, εδώ είσαι!“, λέει, και τσουπ, του σκάει ένα φιλάκι στο μάγουλο. Τον βλέπουν οι στρατιώτες και πάνε να τον τσιμπήσουνε… “Καλά ρε Ιούδα, με δουλεύεις;“, λέει ο Χριστός.
Ξυπνάνε οι μαθητές από τα μουγκρητά των στρατιωτών, πετάγονται πάνω, πάει να πέσει ξύλο. Αρπάζει ο Πέτρος το σπαθί από έναν από τους στρατιώτες και του κόβει το αυτί!! “Πέτρο άσ’το κάτω, το καλό που σου θέλω!“, λέει ο Χριστός. “Δάσκαλε, αφού…“. “Άσ’ το κάτω τώρα! Όποιος σηκώνει ξίφος εναντίον άλλου, πεθαίνει από ξίφος!“. Και τελικά παίρνουν τον Χριστό και τον πάνε στους αρχιερείς Άννα και Καϊάφα.
Εκεί, εκτυλίχθηκε περίπου αυτό:
Αρχιερέας: Εσύ είπες να γκρεμιστεί ο ναός του Σολομώντα και πως θα τον ξαναχτίσεις σε τρεις μέρες;
Χριστός: …. [Σιγή]
Αρχιερέας: Πες μου, το είπες εσύ αυτό; Πως την είδες δηλαδή, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού;
Χριστός: Μόνος σου το είπες. Αλλά έννοια σου και θα με δεις να έρχομαι πάνω σε σύννεφα, με δύναμη και εξουσία…
Αρχιερέας: Αααργκ! {Σκίζει τα ρούχα του}Θα τραβήξω τις κοτσίδες μου! Καλέ, πάρ’τε τον από μπροστά μου αυτόν! Δεν μπορώ άλλο, δεν μπορώ… Πάλι μου ανέβηκε η πίεση! Αέρα… Νερό…!
Τα Θεία Πάθη ξεκινούν από την έκτη κατά σειρά περικοπή, που προέρχεται από το κατά Μάρκον ευαγγέλιο (κατά Μάρκον, 15: 16-32). Τον κοροϊδεύουν, τον χλευάζουν, τον μαστιγώνουν. Σκίζουν τα ρούχα του, όχι όπως θα ήθελε ο κάθε σεξουαλικά πεινασμένος που θα ούρλιαζε από τα βάθη των πνευμόνων του “Ξεσκίστε με!“, αλλά σαν “έπαθλο” ενός που τόλμησε να τους προσφέρει μια νέα οπτική στην καθημερινότητά τους. Ένας από τους στρατιώτες τον ντύνει με κόκκινη χλαμύδα και του βάζουν ακάνθινο στεφάνι.
Τον παρουσιάζουν έτσι στον Πόντιο Πιλάτο (ο οποίος δεν είναι “Πόντιος”! — νομίζατε πως παντού έχει έναν Πόντιο;), και μετά από μια πολύ σύντομη συνομιλία, λέει πως δεν τον θεωρεί ένοχο για τίποτα. Λέει επίσης πως θέλει να τον αφήσει ελεύθερο, όχι να ακούει τις βλακείες που λένε οι αρχιερείς των εβραίων που έχουν όρεξη για φασαρίες πασχαλιάτικα… Προτείνει στο πλήθος που είχε μαζευτεί από κάτω, λόγω Πάσχα, να απελευθερώσει είτε αυτόν είτε τον Βαραββά, έναν εγκληματία ένοχο για φόνο και προδοσία ενώπιον του ρωμαίου αυτοκράτορα. Το πλήθος επιλέγει τον Βαραββά και ξεκινά και η πορεία του Χριστού προς τον Γολγοθά.
Όλα όσα συμβαίνουν στον Ιησού Χριστό, αλλά και οι πράξεις εκείνων που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στα γεγονότα των Παθών, όπως των πολιτικών Ρωμαϊκών αρχών, των Ιουδαϊκών θρησκευτικών αρχών, των στρατιωτών, των Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού, αποτελούν εκπλήρωση προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης για τον Μεσσία.
Πάνω στον Γολγοθά και την ώρα της Σταύρωσης, ειπώθηκαν τα γνωστά: “Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί” και “Τετέλεσται” Αυτά τα δύο τελευταία βέβαια σημαίνουν “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες” και “ολοκληρώθηκε“.
Κυκλοφορούν φήμες, βέβαια, πως αυτοί που ήταν από κάτω δεν άκουσαν καλά αυτά που έλεγε ο Χριστός, και έλεγε μάλλον κάτι σε στυλ “Ισλί, Ισλί“, ότι δηλαδή είχε υπογλυκαιμίες. Αυτό βέβαια, μπορούμε να αντιληφθούμε πως δεν είναι λογικό, αφού σε περιπτώσεις αιμορραγίας ο ασθενής επιθυμεί μάλλον νερό και όχι Ισλί, Εκλαίρ και λοιπά γλυκά όπως τα Κανταΐφια, οι Μπακλαβάδες και τα Χανούμ Μπουρέκ.
O θάνατος, αν δεν επερχόταν από το πολύ έντονο φραγγέλωμα (μαστίγωμα), ερχόταν από τη σταύρωση. Οι κρατούμενοι πολλές φορές έμεναν μέρες ολόκληρες πάνω στο σταυρό, ανάλογα με την προηγούμενη υγεία του βασανιζόμενου, τις ακριβείς μεθόδους βασανισμού και τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Συνηθέστερες μέθοδοι θανάτου ήταν η ακατάσχετη αιμορραγία, σηψαιμία από μόλυνση που θα προκαλούνταν ή ακόμα και αφυδάτωση ή υποβολαιμικό σοκ. Κάποιες φορές πέθαιναν και από ασφυξία, ειδικά όταν σπάγανε τα πόδια στους σταυρωμένους, έτσι ώστε να μην μπορούνε να στηριχτούν και να πέφτουν μπροστά, πιέζοντας έτσι το θώρακά τους με τρόπο που να προκαλεί ασφυξία.
Βασανίζονταν κόσμος εκείνη την εποχή;
Και όμως, η απάντηση σε αυτή σας την ερώτηση θα είναι θετική…
Αυτό ήταν μια φυσιολογική διαδικασία, αφού οι ρωμαίοι θεωρούσαν το μαρτύριο ως έναν “νόμιμο” τρόπο για να αποκομίσουν την αλήθεια σε νομικές διαμάχες, ειδικά αν επρόκειτο για αλλοδαπούς ή σκλάβους. Αργότερα ήταν η κλασική πρακτική για προδότες και μάγους. Για αυτοκράτορες όπως ο Νέρωνας, ο Τιβέριος και ο Καλλιγούλας τα βασανιστήρια ήταν σχεδόν ένα είδος “hobby”.
Ήταν από μόνα τους τα βασανιστήρια μια ποινή ή προετοιμασία εκτέλεσης ή εξορίας, σε διαμάχες για αστικού τύπου και κακουργηματικές πράξεις. Αν έκλεβε κάποιος, του κόβανε το χέρι, αν έβριζε τον αυτοκράτορα του κόβανε τη γλώσσα. Αν αποπλανούσες κάποιον ή κάποια, καυτό μολύβι χυνόταν στο στόμα και το λαιμό σου… Αν σκότωνε κάποιον, τον σέρνανε με ένα άρμα ώσπου να διαλυθεί το σώμα του στο έδαφος, ή τον ρίχνανε στα θηρία. Ακόμα και οι δανειστές μπορούσαν εκείνην την εποχή να βασανίσουν αυτούς που τους χρωστούσαν.
Σίγουρα, οι σημερινοί τοκογλύφοι δεν απέχουν πάρα πολύ από αυτά όταν χρησιμοποιούν διάφορους “μπράβους”, αλλά ούτε και οι σημερινές τράπεζες με τις κατασχέσεις τους, καταλήγοντας ο καθένας σε βασανιστήρια του δανειζομένου, με τους δικούς του τρόπους…
Τουλάχιστον, μπορούμε να πούμε πως όλα αυτά τα βασανιστήρια ενέπνευσαν ποιητές, τραγουδοποιούς, καλλιτέχνες… Ω! Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Νέρωνα, που έκαψε τη Ρώμη, για να μπορέσει να “ζήσει επιτέλους” ένα μεγαλείο όπως αυτό που διάβαζε σε αρχαίες τραγωδίες και έγραφε στα ποιήματά του. Όταν είχε καεί ήδη ένα σημαντικό μέρος της πόλης και έφτασε μπροστά στους ρωμαίους πολίτες, που περίμεναν με αγωνία το λόγο του, αφού καταστράφηκαν οι περιουσίες τους, εκείνος στάθηκε με το μοβ μανδύα του και το χρυσό στεφάνι, μπροστά στους φλογισμένους ναούς και σκεφτόταν το αιώνιο μεγαλείο που θα τον περίμενε, μόλις θα εξιστορούσε την φλογισμένη Ρώμη.
Το χειρότερο είναι βέβαια, πως μόλις τραγούδησε, απήγγειλε, έπαιξε το όργανό του (μη με ρωτήσετε ποιο, θα δυσκολευτώ να σας απαντήσω), ξέσπασε σε κλάματα από την ομορφιά αυτών που έλεγε… Έπρεπε να υπάρχει ο Freud εκείνη την εποχή, για να του διδάξει τι σημαίνει ναρκισσισμός και να του πει να μην παίζει το όργανό του τόσο πολύ (μη ρωτήσετε ποιο, τα είπαμε αυτά)…
Ο ιστορικός Suitonius, αναφέρει τον αυτοκράτορα Τιβέριο ως τον εφευρέτη μιας νέας μεθόδου βασανιστηρίων στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Σ’ αυτήν, αφού το θύμα έπινε μεγάλες ποσότητες κρασιού, του δενόταν ο ουρητήρας με κάποιο σκοινί, ώστε να μην μπορεί να ουρήσει και να “σκάσει”. Άλλο, ήταν το “τέντωμα” του θύματος με μεγάλα βάρη, οπότε έπιανε τόπο η σύγχρονη στρατιωτική ορολογία “να τον τεντώσετε”. Αυτό δε δίστασε να το κάνει σχεδόν σε όλους όσους θεωρούσε ύποπτους για προδοσία, ακόμα και έναν κοντινό του φίλο! Πρόκειται για το γνωστό ρητό “Κάνε φίλους να δεις καλό”.
Ευτυχώς ήρθε ο Καλλιγούλας ως διάδοχος του Τιβερίου, ο οποίος δε συνέχισε αυτήν την πρακτική. Εφήρμοσε όμως άλλες! Είχε τη φήμη πως παρακολουθούσε τους κρατουμένους του να υποφέρουν καθώς έτρωγε. Οι βασανιστές είχαν συγκεκριμένες εντολές να κάνουν το θύμα να “αισθάνεται πως πεθαίνει“, κάτι που οδηγούσε σε πολλά μικρά κοψίματα και τρυπήματα, πληγές που σίγουρα θα έφερναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Άλλες γλυκές ιδέες του περιείχαν το πριόνισμα στα δύο, το κάψιμο ενώ είναι ακόμα ζωντανός κάποιος, ακόμα και το δέσιμο με σίδερα ενός μονομάχου και το χτύπημά του για δύο μέρες, ώσπου τα μυαλά του χύθηκαν έξω από το κεφάλι του. Ο Καλλιγούλας πρόλαβε, βέβαια, να του πει πως βρωμούσε ολόκληρος…
Ο αυτοκράτορας Μαξιμίνος συνέχισε τις ενέργειες του προκατόχου του, προτιμώντας το κρέμασμα από ψηλά με τραχιά και κοφτερά σκοινιά. Τα πόδια του βασανιζόμενου τσουρουφλίζονταν από μια φωτιά που έτρωγε τη σάρκα και έσταζε μέσα στη φωτιά, ενώ τα κόκκαλά του γίνονταν κάρβουνο που τον έκαιγε την ίδια στιγμή.
Επίσης σημαντικός συγγραφέας που εμπνεύστηκε, ενέπνευσε και εφήρμοσε βασανισμούς ανθρώπων, είναι ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Τα έργα του κινούνται ανάμεσα στον ερωτισμό και τη διαστροφή, το βασανισμό και το φόνο. Φυλακίστηκε από τον ίδιο τον βασιλιά του οποίου ήταν υπασπιστής, για βίαιη συμπεριφορά σε ιερόδουλες, κυνηγήθηκε και ξαναμπήκε φυλακή, αλλά μυαλό δεν έβαζε! Τελικά πέθανε ενώ κοιμόταν σε στο άσυλο φρενοβλαβών και ηρέμησε ο κόσμος… Για ένα διάστημα τουλάχιστον, γιατί το έργο του μελετήθηκε (και εφαρμόστηκε) πολύ, τους τελευταίους 3 αιώνες!
Την καλύτερη παρέα με τον Μαρκήσιο ντε Σαντ θα έκανε ο Λεοπόλδος φον Μαζόχ-Ζάχερ, ο οποίος μέσα από τα φετίχ, την υποταγή και το βασανισμό επιθυμούσε να επιτύχει την προσωπική του ηδονή, αλλά και την ηδονή της γυναίκας και αφέντρας του, βαρόνης Φάννι Πίστορ. Δεν είναι τυχαίο που ο “μαζοχισμός” και ο “σαδισμός” πάνε χεράκι-χεράκι…
Κάπου στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου βρίσκεται η εικόνα ενός σαδιστή και ενός μαζοχιστή. Ο μαζοχιστής σκυφτός, υποταγμένος, ανήμπορος να αντιδράσει στις επιθυμίες του Αφέντη του, παρακαλά σπαρακτικά: “Χτύπα με, βρίσε με, κάνε με να υποφέρω, κατέβασέ με στης ψυχής μου τον πάτο κι ακόμα πιο κάτω…!!“.Ο σαδιστής με το ύφος της εξουσίας, σε πλεονεκτική και κυριαρχική θέση απέναντι στον σκλάβο, απαντά κουνώντας μόνο τον δείκτη του χεριού του “Τς τς τς τς τς…“!
Όλοι ξέρουμε πως ο άνθρωπος έχει κάποια όρια αντοχής πόνου. Καταφέρνουμε πολλές φορές να τα φτάνουμε, ηθελημένα ή άθελά μας. Αν σκεφτώ πρακτικά, και επειδή ξέρω πως όλοι μας κατά βάθος (πολύ στο βάθος) θέλουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος, θα προτιμήσω να τα φτάσουμε ηθελημένα. Ο Στέλιος κάποτε μας διηύρυνε τις γνώσεις γύρω από τις ενδορφίνες, όπως και ο John Marigkos φρόντισε να μας τις διευρύνει γύρω από το BDSM.
Ναι, για τους φανατικούς αναγνώστες του Texnologia, αυτά είναι γνωστά. Για τους άλλους, δυστυχώς το αρνητικό karma μεγαλώνει κάθε δευτερόλεπτο που οι δονήσεις τους δεν έχουν ανέβει επίπεδο μέσα από την ανάγνωση των άρθρων αυτών. Και όχι, μικροί και αθώοι μου, δεν αναφέρομαι σε δονητές οποιουδήποτε τύπου, μεγέθους και λειτουργικότητας, όπως αυτούς που κατά καιρούς ευρίσκετε σε διάφορα sex shop της περιοχής σας ή μέσα στο Internet! Κάθε τόσο έρχεται η στιγμή να κάνουμε τις επιλογές μας.
Τι ρούχα θα φορέσουμε, τι θα φάμε, πόσα χρήματα θα ξοδέψουμε, που θα πάμε διακοπές, με ποιον ή ποιαν θα γαμηθούμε (εεπ! να τελεστεί ο γάμος, εννοούσα!). Άλλοι σχεδιάζουν, προγραμματίζουν, οργανώνουν, άλλοι προχωράνε χωρίς κάποιο προ-ορισμένο σχέδιο δράσης. Άλλοι βέβαια καταλήγουν να βιώνουν καταστάσεις ακραίες όπως αυτές των ρωμαϊκών βασανιστηρίων. Ποιος θα ήθελε να τα ζήσει όλα αυτά; Ποιος θα ήθελε να κάνει κάποια από αυτά σε άλλον άνθρωπο; Θα άντεχε να τον βλέπει να υποφέρει, ή θα παρακαλούσε ο ίδιος ο βασανιστής να πεθάνει ο βασανιζόμενος, για να μην υποφέρει άλλο;
Το σίγουρο είναι πως όλοι σκεφτόμαστε την προσωπική μας ηδονή, με κάθε δυνατό τρόπο. Σκεφτόμαστε πόσα ακόμα μπορούμε να κάνουμε για να “ευχαριστηθούμε” λίγο παραπάνω τη ζωή μας. Είναι όμως αυτό που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να εκπληρώσουμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας σ’ αυτήν τη ζωή;
Μια γεύση του πως περίπου ήταν η πορεία από τα Πάθη ως τη σταυρική Θυσία του Χριστού, μπορείτε να δείτε εδώ. Το γιατί όμως έγινε όλη αυτή η διαδικασία και δεν “απλοποιήθηκαν” τα πράγματα, είναι ένα θέμα που μόνο βιωματικά μπορούμε να νιώσουμε…
