Κουϊντέτο χαράς (συγκρότημα πέντε μουσικών που εκτελούν μαζί μια σύνθεση)

Η μουσική τη μόνη σχέση με τον γραπτό λόγο την έχει μέσω της ποίησης! Ας σκεφτούμε διάφορες εικόνες κάπου στην Ιταλία, στο Αιγαίο ή σε χωριά της Βόρειας Αφρικής που βλέπουν τη Μεσόγειο!

1. Μια μικρή ομάδα μουσικών διασχίζει με τα πόδια την πλατεία. Καθένας έχει τον οπλισμό του. Σαν περιπλανώμενοι ιππότες που πάνε σε μονομαχία, φορούν τα χρώματα της αγαπημένης τους. Παίρνουν θέση με εκστατική προσήλωση. Σχηματίζουν ένα ημικύκλιο κάτω από ένα κιόσκι, δοκιμάζουν πολεμικές στάσεις. Χρησιμοποιούν μεταλλικά αναλόγια αντί για ασπίδες. Απαντούν αρχικά με άναρχες νότες στην κυμαινόμενη ανάσα του πλήθους που βρίσκεται προσηλωμένο σε ξύλινες κερκίδες. Υστερα ξεκινούν να παίζουν.
2. Η μουσική εξαπλώθηκε σαν κύμα, άνοιξε σαν τριαντάφυλλο, φτερούγισε σαν πουλί. Ο πόθος αναδύθηκε και καταδύθηκε, έγινε σκιές, έγινε φως, έγινε παρανάλωμα πυρός και στάχτη. Διείσδυσε στις αρχαίες εκκλησίες και στα πέτρινα φρούρια. Με τις πρώτες νότες η αγάπη εξαϋλώθηκε σαν πρωινή δροσιά, αργότερα έγινε ματιά, έγινε δάκρυα, έγινε φθινοπωρινή βροχή, ρυάκι που τρέχει στο πλακόστρωτο.
3. Το ένα μισό της πόλης λούζεται μέσα σε αέρινες σιωπές. Το άλλο μισό κάνει άλματα με συγχορδίες. Μπορείς να νιώσεις την Αρμονία ακόμα και στις παύσεις. Στο αιθέριο θρόισμα των φύλλων. Στα σκαλοπάτια που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Στους ανθισμένους κήπους με το γλυκό άρωμα του γιασεμιού. Στα πέτρινα σπιτάκια που έχουν τις πόρτες ορθάνοιχτες, πρόσκαιρο άσυλο για έρωτες με ρυθμό. Συνομοσπονδία της Αναρχίας, της Αδελφότητας και της Ηδονής.
4. Οι σκηνές εκτυλίσσονται σαν μια σειρά από τυχαίες εικόνες και στάσεις. Είναι παροδικές, είναι μόνιμες, είναι αποσπασματικές εκφράσεις συναισθημάτων, είναι αιώνιες, αρχαϊκές μεταβλητές και αμετάβλητες. Η ομάδα των μουσικών μοιάζει με κόκκινη κλωστή, με συνδετικό κρίκο, με γέφυρα που ενώνει εποχές. Παίζει μουσική με τη δύναμη των συναισθημάτων. Ακούγεται στο χθες. Ακούγεται στο σήμερα.Ταξιδεύει στο αύριο. Μια μηχανή του χρόνου που δραπετεύει, εναρμονίζοντας τους κτύπους της καρδιάς με τις δονήσεις του σύμπαντος.
5. Η μουσική ξεδιπλώνεται κι αναδιπλώνεται σαν σύννεφο που ταξιδεύει. Σαν μαγικό χαλί υπερίπταται πάνω από την πόλη. Είναι ρυθμός που ξεφεύγει από όρια. Είναι αρμονία που απελευθερώνει. Είναι χιλιάδες εικόνες συμπυκνωμένες σε πειρασμική ενέργεια.Είναι ο Ερωτας που επιστρέφει κι ο Θάνατος που απομακρύνεται. Η μουσική είναι η Πόλις που έχει συνείδηση της ύπαρξής της και συνομιλεί με την πρώτη μέρα της Δημιουργίας!