Κυριακή μεσημέρι για φαγητό και ο Ηρώδης (ως συνήθως) με ρεπό

Πόσες φορές θα χρειαστεί να το πω ρε παιδί μου! Η Ελληνίδα μάνα έχει σοβαρό πρόβλημα με την ανατροφή των τέκνων της (αλλά κι εμείς τι φταίμε;)

Μεσημέρι Κυριακής με ωραία λιακάδα αποφασίζουμε να πάμε σε γειτονικό ταβερνάκι να απολαύσουμε φαγητό και ήλιο … Κούνια που μας κούναγε! Με το που καθόμαστε και περιμένουμε το γκαρσόνι για να παραγγείλουμε, φασαρία και φωνές έρχονται από το διπλανό τραπέζι που όπως φαίνεται έχει ήδη αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος!!

Τρία παιδάκια ήταν όλα κι όλα (ηλικίας 7 έως 10 ετών) που με τις φωνές και τις τσιρίδες τους, μας σήκωσαν την τρίχα στο σβέρκο! Σε πέντε λεπτά όλο το μαγαζί ήταν στο πόδι, αγανακτισμένα τα γκαρσόνια προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τους υπόλοιπους πελάτες αποφεύγοντας όσο καλύτερα μπορούσαν τα … σκασμένα που τρέχανε ανάμεσα στα τραπέζια τσιρίζοντας, … όσο για τους γονείς στο χαλαρό, κουβέντα, φαγητό «και φούρνος να μην καπνίσει»! Συγκαταβατικά τα χαμόγελα των διπλανών και των παραδίπλα, το αίμα στο κεφάλι μου εμένα! Έλεος, Κυριακάτικα!!

… γιατί κυρία μου δεν το μαζεύεις το παιδάκι σου; Εδώ είναι εστιατόριο / ταβέρνα / ή ότι άλλο είναι – και σίγουρα όχι παιδική χαρά! Ερχόμαστε για να φάμε, να πιούμε και να κουβεντιάσουμε ήσυχα κι ωραία …

.. γιατί πρέπει να έχω το παιδάκι σου να μου παίρνει το μυαλό ντάλα μεσημέρι;

… γιατί πρέπει να προσποιούμαι πως όλα είναι μια χαρά, πως τίποτε δε με ενοχλεί – και πολύ περισσότερο – αυτό το τέρας;

… γιατί θεωρείς δεδομένο πως πρέπει να χαμογελάω με κατανόηση (του τύπου: παιδάκι είναι, δεν πειράζει!) και να συνεχίζω το φαγητό και την κουβέντα μου σα να μην τρέχει τίποτα;

… γιατί δεν το πιάνεις μια φορά να του πεις πως δεν είναι σωστό (!) να τσιρίζει δίχως λόγο λες και το σφάζουν; (Άμα το πιάσω να το σφάξω θα έχει τους χίλια δίκια να τσιρίζει όσο θέλει!!)

… Αλλά έχεις το θράσος να σηκώνεις το φρύδι και να έρχεσαι με τσαμπουκά προς το μέρος μου μόλις με δεις να του κάνω παρατήρηση. Στην τελική δεν είναι δικό μου, δικό σου είναι! Άρα, έλα και ΜΑΖΕΨΕ το!! … (κατά το σήκωσέ το) …

… ή νομίζεις πως πρέπει όλοι να έχουμε τη δική σου υπομονή, ενώ έτσι που το έχεις κάνει ώρες ώρες ούτε εσύ το αντέχεις,

… και επειδή το έχεις όλη μέρα (και κάθε μέρα) στο κεφάλι σου και σήμερα είναι η μέρα σου να βγεις και να ξεσκάσεις, θεωρείς πως πρέπει να φρικάρουμε εμείς οι υπόλοιποι;

… σε τελευταία ανάλυση, αγάπη μου, δικό σου είναι το παιδάκι, κάτσε σπίτι μαζί του και κάνε το κουμάντο!

Αλλά τι κάθομαι και συγχύζομαι, αφού κάποιες φορές γίνεσαι τόσο εγωίστρια και ανεγκέφαλη, που θεωρείς χρέος μας να κάτσουμε όλοι στη σειρά να μας «πατήσει» το παιδάκι (σου) γιατί θέλει να … παίξει! (φαντάζομαι πως αν στην πορεία του έρθει η όρεξη να μας δαγκώσει για να δει αν πονάμε θα πρέπει να το υπομείνουμε με το χαμόγελο στα χείλη …)

Α, ρε Ηρώδη, κάτι ήξερες εσύ κι ας έμεινες στην ιστορία με γράμματα bold!!

Γιατί βλέπεις, έχω υπόψη μου κι άλλες μανούλες «γάτες» που τα παιδιά τους όχι μόνο δε βγάζουν τσιμουδιά όταν κάθονται στο τραπέζι ήσυχα κ α ι ήρεμα, αλλά τρώνε (μόνα τους) το φαγητό τους, χωρίς να εκτοξεύονται ποικίλες μπουκίτσες προς κάθε κατεύθυνση και χωρίς να τα «τρέχουν» από κοντά με το κουτάλι! Παιδιά που έχουν αγωγή κ α ι παιδεία κ α ι αντίληψη του χώρου και του χρόνου και μόνο αφού τελειώσουν το φαγητό τους σηκώνονται για παιχνίδι (και μάλιστα χωρίς να χαλάνε τον κόσμο)!

Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα βλέπω πολλές τέτοιες περιπτώσεις αναισθησίας και αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να κάτσω να ξεκατινιαστώ και να αναλάβω τον κλασσικό ρόλο του κακού ή να σηκωθώ να φύγω … μα που να πάω (που λέει και το τραγούδι …) αφού σίγουρα κι αλλού (και μάλιστα, Κυριακή μεσημέρι που βγαίνω για φαγητό) τα ίδια θα συναντήσω!!