Σύνοψη ταινίας: Le Cercle Rouge (1970)
- Σκηνοθέτης: Jean-Pierre Melville
- Ηθοποιοί: Alain Delon, Andre Bourvil, Gian Maria Volonté, Yves Montand
- Είδος: Film Noir, Αστυνομική, Δράμα, Θρίλερ
- Έτος κυκλοφορίας: 1970
Θετικά: Η ατμόσφαιρα, οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, το τέλος.
Αρνητικά: Κανένα, και σας το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια, και σαφώς δεν πρόκειται για σχήμα λόγου, αφού είναι ένα εξαιρετικό έργο που γυρίστηκε πριν πενήντα ολόκληρα χρόνια και είναι ακόμη διαχρονικό.
Η αξιολόγηση μου: 5 / 5 – Αριστούργημα.
Σε τούτο το σημείο οφείλω να επισημάνω πως ο Ελληνικός τίτλος της ταινίας είναι «Ο κόκκινος κύκλος».
Είναι σχεδόν πεντακάθαρη η ανάμνηση ενός πιτσιρικά του δημοτικού να κάθεται στο χαλί του σαλονιού και να παρακολουθεί μαζί με τον πατέρα του το Le Cercle Rouge. Το «ρητό» στην αρχή του γαλλικού φιλμ, που άφηνε υποψίες ότι κάτι υπερφυσικό ελέγχει τις αποφάσεις μας, τον ακολουθούσε για χρόνια (φυσικά, ο Βούδας ποτέ δεν είπε κάτι τέτοιο, ήταν επινόηση του σεναριογράφου/σκηνοθέτη). Και ήταν η ατμόσφαιρα που αιχμαλώτιζε την προσοχή του παιδιού και όχι η πλοκή που, λόγω ηλικίας, δυσκολευόταν να καταλάβει.
Και ο Jean-Pierre Melville σίγουρα ξέρει πώς να κατασκευάσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να «ρουφήξει» τον θεατή μέσα σε κάθε κατάσταση. Ίσως όμως, εν έτει 2012, σε μια εποχή που όλα κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, οι αργοί ρυθμοί του φιλμ να ξενίσουν. Συνηθίσαμε στον παραλογισμό της υψηλής ταχύτητας και νομίζουμε ότι είναι ο κανονικός ρυθμός μας, χρειαζόμαστε ταινίες από το παρελθόν σαν και αυτή για να μας υπενθυμίσουν ότι έχουμε φτιαχτεί για να ζούμε αλλιώς…
Πάμε λοιπόν πίσω, σε μια εποχή δίχως κινητά τηλέφωνα και δορυφορική αποβλάκωση, όπου τρεις άγνωστοι άντρες θα βρεθούν μαζί από ένα παιχνίδι της τύχης.
Ο ένας (Βόγκελ) είναι ένας κρατούμενος που επιχειρεί μια τολμηρή απόδραση μέσα από κινούμενο τραίνο και ψάχνει ένα μέρος να κρυφτεί.
Ο δεύτερος (Κόρεη) είναι ένας προδωμένος πρίγκηπας του υποκόσμου που αποφυλακίζεται από ένα κύκλωμα ώστε να κάνει μια ακόμα ριψοκίνδυνη «δουλειά» για λογαριασμό τους.
Ο τρίτος (Γιάνσεν) είναι ένας πρώην διακεκριμένος αστυνομικός που έχει «χαθεί» σε μια μαύρη τρύπα ψυχοπάθειας και ανύπαρκτων φόβων, ζώντας μια μοναχική ζωή.
Η συνάντηση τους θα κάνει εφικτή την ληστεία που ο Κόρεη χρωστάει στο κύκλωμα που μερίμνησε ώστε να κερδίσει την ελευθερία του. Ένα βήμα ξωπίσω τους όμως, είναι ένας επιθεωρητής που η σύλληψη του Βόγκελ είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσει την δουλειά του.
Σύμπραξη Melville και Delon έχουμε ξαναδεί στο Le Samourai, στο Le Cercle Rouge όμως η επιτυχία δεν στηρίζεται μόνο στις πλάτες του ιδανικού, για τον Melville, ερμηνευτή αλλά και στο υπόλοιπο καστ. Προσεγμένη ανάπτυξη χαρακτήρων, μπλέξιμο των εννοιών «καλός» και «κακός» καθώς οι αντι-ήρωες του Melville πάντα ξεχώριζαν για την πολυπλοκότητα τους αλλά και το πόσο λιγομίλητοι είναι.
Αντ’ αυτού, αφήνουν τις πράξεις τους να μιλάνε. Περίεργοι ηθικοί φραγμοί, ένας κώδικας τιμής που έχει ξεχαστεί και εσωτερικοί δαίμονες που πρέπει να νικηθούν, όλα στοιχεία απαραίτητα για να γίνει κατανοητή η τραγικότητα καθενός από τους πρωταγωνιστές. Και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς φίλε Τάκη: δεν έχουν επίγνωση οι πλαστοί αυτοί άνθρωποι ότι οδηγούνται στο πουθενά; Θαρρώ πως έχουν. Μα συνεχίζουν, ζητώντας λύτρωση ή θάνατο.
Μπορείς πάντα να δεις μια ταινία με εντυπωσιακές -μα κούφιες- εκρήξεις, ατάκες μιας χρήσεως και περιεχόμενο ακατάλληλο για ανηλίκους που δεν προσδίδουν τίποτα στην πλοκή, μόνο σε κάνουν ηδονοβλεψία. Ή μπορείς να δεις τον Κόκκινο Κύκλο και να σου μείνει για μια ζωή. Σου το λέω εκ πείρας…
: Ο κόκκινος κύκλος. Είναι σχεδόν πεντακάθαρη η ανάμνηση ενός πιτσιρικά του δημοτικού να κάθεται στο χαλί του σαλονιού){kind=link}