Love Exposure (2008): Ai no mukidashi

Σύνοψη ταινίας: Love Exposure (2008)

• Σκηνοθέτης: Shion Sono
• Ηθοποιοί: Hikari Mitsushima, Hiroyuki Onoue, Sakura Andô, Sô Hirosawa, Takahiro Nishijima, Tasuku Nagaoka, Yûko Genkaku, Yutaka Shimizu
• Είδος: Αισθησιακή, Δράμα, Κοινωνική, Ρομαντική
• Έτος κυκλοφορίας: 2008

Θετικά: Τέσσερις ώρες γαματοσύνης. Δεν βαριέσαι ούτε λεπτό. Εξαιρετική φωτογραφία. Μόνιμη κλιμάκωση σε ένταση. Καταπιάνεται με πολλά και σοβαρά θέματα με χιούμορ και βαθιά σκέψη — και καταφέρνει να μην είναι ούτε καρικατούρα ούτε “σοβαρή” ταινία.

Αρνητικά: Τέσσερις ώρες είναι τέσσερις ώρες — ίσως δεν είσαι έτοιμος να αφιερώσεις τόσο χρόνο σε μια ταινία. Δεν προτείνεται σε ανθρώπους με εμμονές αντίστοιχες της θεματολογίας της. Πολύ αίμα. Πολύ Ιαπωνική.

Η αξιολόγηση μου: 5 / 5 – Αριστούργημα.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως ο γνήσιος τίτλος της ταινίας είναι «Ai no mukidashi».

Παρουσίαση

Είναι ορισμένες ταινίες που σε σακατεύουν για μια ολόκληρη ζωή. Ρωτήστε τη Γεωργία πώς αισθάνεται για το Rubber, για παράδειγμα, όπου ένα serial killer λάστιχο αυτοκινήτου σκοτώνει τα πάντα στο διάβα του: από μπουκάλια αναψυκτικών ως πουλιά ως ανθρώπους, χρησιμοποιώντας τηλεπάθεια για ν’ ανατινάξει τον εγκέφαλό τους, ενώ η αστυνομία της περιοχής το κυνηγάει και το κοινό της ταινίας παρακολουθεί από απόσταση, δηλητηριασμένο. Ή ρωτήστε οποιονδήποτε μπήκε ποτέ στο σπίτι μας, την περίοδο που είχαμε αποκτήσει κόλλημα με το Sound of Noise — την ταινία-ηχητικό-αριστούργημα, όπου μια συμμορία από τρομοκράτες drummers αποφασίζει να χτυπήσει με μουσική έξι αυξανόμενα δύσκολους στόχους, δημιουργώντας ήχους από εγχειριζόμενους ασθενείς, ωδεία που τρίζουν και καταρρέουν από χτυπήματα μπουλντόζας και… καταλήγοντας να παίζει μουσική με μια ολόκληρη πόλη.

Ή ρώτα οποιονδήποτε είδε το Love Exposure του Sion Sono, ένα πολυβραβευμένο μεγαθήριο τεσσάρων ωρών που μιλάει για την αγάπη και τις εμμονές της, την οικογένεια και την διαστροφή της, την θρησκεία και την τρομακτική ανωμαλία της και την… εκατό τοις εκατό φυσιολογική τέχνη της νίντζα-φωτογράφησης κυλότων από περαστικά κοριτσάκια. Ναι, φυσικά και είναι γιαπωνέζικη ταινία. Πώς το κατάλαβες;

Η ταινία είναι χωρισμένη σε πέντε μέρη. Στο πρώτο παρακολουθούμε την ζωή του κύριου πρωταγωνιστή, του Yu, καθώς η μητέρα του πεθαίνει και ο πατέρας του αποκτά μια εμμονή με την χριστιανική θρησκεία που σταδιακά γίνεται όλο και πιο αλλόκοτη. Καταλήγει παπάς, καλοσυνάτος και αλτρουιστής. Πριν η μητέρα του πεθάνει, τον ορκίζει να βρει την δική του “Μαρία Παρθένο”, και αυτό ακριβώς γίνεται η αντίστοιχη εμμονή του Yu. Ο πατέρας του, τώρα, αποκτά ερωτική σχέση με μια εντελώς φρικιντίκι σαλταρισμένη γκόμενα που θέλει να γίνει χριστιανή, και πριν καλά καλά το καταλάβουμε τα πάντα έχουν γυρίσει τούμπα: ο καλός παπάς-μπαμπάς γίνεται φρικτός σατράπης, ο Yu ξοδεύει τις μέρες του εφευρίσκοντας αμαρτίες που δεν διέπραξε προκειμένου να ικανοποιήσει τον πατέρα του στις εξομολογήσεις, η γκόμενα την έχει κοπανήσει γι’ αλλού…

Εδώ είναι το πρώτο ενδιαφέρον γύρισμα της ταινίας: ο Yu αποφασίζει να γίνει στ’ αλήθεια αμαρτωλός. Ο πατέρας του φεύγει από το σπίτι, ο Yu διαπράττει ληστείες, μπαίνει σε συμμορία και ανακαλύπτει πως η χειρότερη αμαρτία είναι ο πόθος, οπότε και ξεκινάει την μακρόχρονη καριέρα του φωτογράφισης κυλότων από περαστικά κορίτσια. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα οργανωμένο, πανέμορφο χάος ανάλυσης χαρακτήρων και κοινωνικών δομών: οικογενειών, θρησκειών και αιρέσεων, συμμοριών και φιλιών.

Στα επόμενα δύο μέρη της ταινίας γνωρίζουμε τους άλλους πρωταγωνιστές της σε βάθος: την Koike, ημίτρελη αρχηγό μιας αίρεσης που συνδυάζει μηδενισμό και χριστιανισμό [!], η οποία κακοποιείται μονίμως από τον πατέρα της μέχρι που μετά από ένα εγκεφαλικό του τελευταίου η Koike τον αποκεφαλίζει — στο κάτω κεφάλι, αν με πιάνεις. Γνωρίζουμε και την Yoko, την κοπέλα που θα καταλήξει η “Μαρία Παρθένος” του Yu, και η οποία επίσης έχει… επιβιώσει μυρίων οικογενειακών προβλημάτων, με αποτέλεσμα να μισεί τους άντρες.

Στο τέταρτο και σημαντικότερο μέρος της ταινίας, η Yoko αντιμετωπίζει προβλήματα με μια συμμορία, ο Yu την υπερασπίζεται μεταμφιεσμένος σε γυναίκα και οι δυο τους ερωτεύονται: ο Yu επειδή για πρώτη φορά στη ζωή του έχει στύση, πράγμα που στο μυαλό του επιβεβαιώνει πως η Yoko είναι η Παναγία [!] και η Yoko επειδή βρίσκει στον μεταμφιεσμένο Yu την τέλεια γυναίκα: έτοιμη να μοιράσει ξύλο σε μαφιόζους αλλά ευαίσθητη και ερωτική.

Και κάπου εδώ, πρέπει να σ’ αφήσω να δεις το πέμπτο και τελικό μέρος μόνος σου, γιατί έχω ήδη αποκαλύψει πάρα πολλά — πίστεψέ με, όμως, απόκρυψα και άλλα τόσα. Σου περιέγραψα τα ελάχιστα άνοστα και διαδικαστικά κομμάτια του σεναρίου — τα πραγματικά πιπεράτα, έντονα και νόστιμα σ’ αφήνω να τ’ ανακαλύψεις μόνος σου. Και αν δεν βαρέθηκες διαβάζοντας τα όσα έγραψα, θα ενθουσιαστείς.

Η ταινία έχει απίστευτα καλά δομημένη ιστορία για τις τέσσερις ώρες που κρατάει — δεν θα βαρεθείς ούτε λεπτό. Το κύριο σχόλιο, κάθε φορά που την είδα με φίλους ήταν “πω ρε μαλάκα, όσο πάει γίνεται όλο και πιο ακραίο αυτό το έργο!“. Οι ηθοποιοί γεμίζουν τους ρόλους τους άξια, οι χαρακτήρες γίνονται πραγματικοί μπροστά στα μάτια σου παρά τις μύριες ακρότητες που διαπράττουν, η φωτογραφία είναι ένα άλφα παραπάνω από ΑΑΑΑΑ+ και το όλο σύνολο συναρπαστικό.

Ας το πω αλλιώς: είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που σε σακατεύουν για μια ολόκληρη ζωή.

Περισσότερες πληροφορίες για την ταινία μπορείς να βρεις στο IMDB. Το άρθρο είναι αφιερωμένο στα παλικαράκια που διψούν για κάτι διαφορετικό έως κάτι πιο ακατάλληλο από τα συνηθισμένα έργα.