Άρθρο του Γιάννη Παπαδόπουλου.
Είναι μία ταινία με προφανή πλαστικότητα έκφρασης που σε πολλά σημεία οικειοποιείται ένα καθαρά γεωμετρικό λεξιλόγιο. Ένας οραματικός κόσμος προβάλλει πίσω από τις εκπάγλου καλλονής φυσικές μορφές και τα συναισθήματα των ηρώων. Διακρίνεται η σκηνοθετική διάθεση για αφαίρεση από τη δύσμορφη πραγματικότητα με τα αφηρημένα μορφικά συμπλέγματα και την αντισυμβατική ρυθμική ανάπτυξη.
Για όσους δεν κατάλαβαν:
- είδα το είδα το Μαχητές των δρόμων: Ληστεία στο Ρίο (Fast Five) 2011
- έδωσα πανελλαδικές (έκθεση, αρχαία, λατινικά, βιολογία, ιστορία και κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας) και
- επειδή δεν έγραψα σχεδόν τίποτα στις κόλλες θα την πληρώσετε εσείς.
Υπόθεση (αν και δε χρειάζεται): ο Βιν Ντίζελ και ο φίλος του που επειδή δε θυμάμαι το όνομα του θα τον αποκαλούμε Αμόλυβδο 98 οκτανίων για ευκολία, φτάνουν στη Βραζιλία και επειδή έχουν γυναίκα κι αδερφή γκαστρωμένη και κάτι αφραγκίες ξεγυρισμένες ξαναμπλέκουν με το έγκλημα.
Όταν τους προδίδουν οι ντόπιοι γκάνγκστερς αποφασίζουν να ληστέψουν ένα κάθαρμα που το μεγαλύτερό του έγκλημα είναι πως δε βάζει τα ναρκωδόλλαρα στη Citibank και την Goldman Sachs, αλλά στη CAJA DE RIO. Ο Ντιζελοκίνητος και η παρέα του δεν αρκούν για να τον κλέψουν κι έτσι τους βοηθάει και ένας πράκτορας του FBI που αρχικά ήθελε να τον συλλάβει. Με τούτα και με κείνα κλέβουν τα λεφτά, σκοτώνουν τους κακούς, τσιμπάνε τις τσίκες και καταλήγουν σε τροπικά νησιά να πίνουν pina colada.
Για τους αρχαίους Έλληνες ίσχυε το: “ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος”, για τους σύγχρονους Αμερικάνους ισχύει το: “ανδρών φαλακρών πάσα γη Αριζόνα”. Αριζόνα για τους μη γνωρίζοντες είναι εκείνο το state απ’ τα πενηντακάτι που οι 8χρονοι αντί για νεροπίστολα και πετροσφεντόνες κουβαλούν μυδραλιοβόλα και μπαζούκας και αντί για σπλητζάρια και σπουργίτια κυνηγούν ισπανόφωνους μετανάστες, συμμαθητές και δασκάλους. Στo Ρίο ντε Τζανέιρο απ’ όπου περνούν αυτά τα καλόπαιδα, οι νεκροί είναι περισσότεροι κι από τα σπυριά του καλαμποκιού που ρίχνει η βάβω μου στις κότες.
Δε μας φτάνει που στα πλαίσια του ΝΑΤΟ θα μπορούσαμε να έχουμε τους πεζοναύτες έξω από τις πόρτες μας, τώρα μαθαίνουμε πως μπορεί να έχουμε και το FBI. Την τροχαία, την εφορία και τους επιθεωρητές πολεοδομίας θα μας τους κουβαλήσουν όταν ο Γιωρκάκης υπογράψει το μνημόνιο Νο2. Το παν τη σήμερον ημέρα είναι να είσαι αμερικάνακι.
Δεν πα να είσαι κλέφτης, βιαστής, δολοφόνος, κοπρολάγνος, μπανιστιρτζής, ζωόφιλος ή ακόμα και ατάλαντος ορμονιασμένος ηθοποιός, άμα κουβαλάς αμερικάνικο πασαπόρτο η αμνηστία, τα λεφτά και τα γκομενάκια θα ‘ρθουν συστημένα να σε βρουν και θα σου κολλήσουν τόσο δυνατά που δε θα τα ξεκολλάς ούτε με σκαρπέλο.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ερμηνευτικό τάλαντο των δύο κεντρικών χαρακτήρων, του Βιν και του αρχιπαλαιστή The Rock που βαρέθηκε να τις τρώει από τον Undertaker και το γύρισε στην ηθοποιία (η κυρά Θοδώρα, η κουβαρίστρα, η νεράιδα, η παλιοπετούγια, η πάστα σοκολατίνα, η ρόμπα η ξεκούμπωτη η λουλουδάτη).
Δεν περίμενα τίποτα μνημειώδεις ερμηνείες αλλά αυτοί με εξέπληξαν δυσάρεστα. Τελικά, πρώτα θα πιάσουν ψείρες και μετά θα μάθουν να υποκρίνονται. Πήγαν χαμένα τόσα αναβολικά, τρία ολυμπιακά μετάλλια θα έπαιρναν μ’ αυτά οι Γιάνγκηδες.
Αντί επιλόγου μια καταγγελία: καταγγέλλω την επιτροπή επιλογής θεμάτων για τα κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας γιατί επέλεξε ένα κείμενο του Σολωμού που εδώ και 178 χρόνια δεν έχει καταλάβει κανείς τι ήθελε να πει και περίμεναν από τη δύσμοιρη μαθητιώσα νεολαία να το αναλύσει, επίσης καταγγέλλω την αντίστοιχη επιτροπή για τα λατινικά γιατί έβαλε τον Κικέρωνα και άφησε εκτός τον SUPER SOS Αστερίξ στους Βέλγους.
Δείτε παρακάτω το τρέιλερ της ταινίας Μαχητές των δρόμων: Ληστεία στο Ρίο (Fast Five) που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2011:
 2011. Είναι μία ταινία με προφανή πλαστικότητα έκφρασης που σε πολλά σημεία οικειοποιείται ένα καθαρά){kind=link}