Το δυνατό κεφάλαιο των Avengers με υπότιτλο Infinity War που προσγειώθηκε στους κινηματογράφους, σε μια περίοδο που ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί fans δικαίως είχαν αρχίσει να κουράζονται από την υπερπροσφορά και την επανάληψη των MCU ερεθισμάτων, ενώ μέχρι και κάποιοι ηθοποιοί περιμένουν πώς και πως να πεθάνει ο χαρακτήρας τους για να αποδεσμευτούν από το συμβόλαιό τους και να την κάνουν με ελαφρά.
Στο MCU, δηλαδή στο Marvel Cinematic Universe δεν ανήκουν όλες οι ταινίες που έχει κάνει cameo ο Stan Lee, αλλά αυτές που μοιράζονται ένα συγκεκριμένο σύμπαν. Δηλαδή από την παρακάτω λίστα απουσιάζουν οι X-Men, ο Deadpool κ.λπ. που πορεύονται ανεξάρτητα. Ναι, ξέρω, μπέρδεμα και πολύ κακό για το τίποτα, αλλά επειδή οι λίστες είναι η χαρά του βλαμμένου και στο Texnologia.Net τέτοιοι είμαστε, πάμε να φάμε τα μούτρα μας κατατάσσοντας τις MCU ταινίες από την πιο φόλα στην πιο αριστουργηματική.
Σημείωση: Θα παρουσιαστούν μόνο οι κινηματογραφικές παραγωγές. Αν πιάσουμε και τις τηλεοπτικές δεν τελειώνουμε ούτε στην πρεμιέρα των μεθεπόμενων Avengers.
Thor: The Dark World (2013)
Από τις λίγες Marvel ταινίες με διάρκεια κάτω των 2 ωρών, τόσο αδιάφορη που μοιάζει με τετράωρη. Μόνος διασωθείς από το ναυάγιο ο Tom Hiddeleston, επειδή πάντα είναι γαμάτος.
The Incredible Hulk (2008)
Ο Edward Norton λάκησε από το franchise πριν καν τον συνηθίσουμε ως Bruce Banner, εξηγωντας ότι δεν ενδιαφέρεται να τυποποιηθεί σε έναν μόνο χαρακτήρα, όπως συμβαίνει σε όσους μπλέκουν με super-hero movies. Ή επειδή σήμερα κανείς δεν θυμάται καν ότι υπήρξε αυτή η ταινία, όπως συμβαίνει με πολλές super-hero movies.
Iron Man 3 (2013)
Το film που θα το θυμόμαστε ως αυτό που μέχρι κι ο ίδιος ο Robert Downey Jr άρχισε να βαριέται ξεδιάντροπα (και δικαιολογημένα) μπροστά στον φακό.
Black Panther (2018)
Σαν κακό Lion King αλλά με ανθρώπους. Και γαμώ που η τρομακτική εμπορική του επιτυχία δείχνει ότι ξεμπερδέψαμε με την αποκλειστικότητα λευκών ηρώων (και λευκής κουλτούρας) στην εμπροσθοφυλακή του mainstream σινεμά, αλλά αυτό δεν το κάνει και καλή ταινία.
Avengers: Age of Ultron (2015)
Ό,τι έκανε καλά το πρώτο Avengers, συμβαίνει εδώ από την ανάποδη. Χαοτική δομή, βαρετή δράση, παιδικό χιούμορ και ένας κακός λιγότερο απειλητικός κι από νοικυρά-δολοφόνο σε επεισόδιο Κόκκινου Κύκλου.
Iron Man 2 (2010)
Όποιος ισχυρίζεται ότι θυμάται κάτι πέρα από την εντυπωσιακή είσοδο του Iron Man με AC/DC, είναι ΨΕΥΤΗΣ.
Thor (2011)
Πλακίτσες και ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία από τον “σοβαρό” Kenneth Branagh σε ένα μέτριο origin story που το κοινό του έδωσε άφεση επειδή ο Chris Hemsworth είναι μορφονιός και η Natalie Portman είναι η Natalie Portman.
Guardians of the Galaxy Vol. 2 (2017)
Ο James Gunn ξαναζεσταίνει το πρώτο, πετυχημένο Guardians και τα συστατικά που χάθηκαν στα μικροκύματα ήταν το πετυχημένο χιούμορ και η (όποια) πρωτοτυπία. Αυτά που ευτυχώς έμειναν είναι η φοβερή αισθητική και οι ατάκες προορισμένες για slogan και memes.
Thor: Ragnarok (2017)
Καλό, για απόγευμα με κάνα ανιψάκι, χωρίς να πατάμε παύσεις στο κατούρημα. Ο κόσμος το προσκύνησε επειδή τα άλλα Thor ήταν σχεδόν ανύπαρκτα.
Doctor Strange (2016)
Βαθιά μέσα στην περίοδο που η Marvel υιοθέτησε τον αυτοσαρκασμό ως όπλο ενάντια στην τεμπέλικη σεναριακή γραφή, το Dr Strange κατέληξε ένα πετυχημένο πείραμα πάνω στο πόσο αυνάρτητος μπορεί να γίνει ο κόσμος αυτών των ταινιών χωρίς να χάνουν το fun τους. Χωρίς τον φοβερό Cumberbatch βέβαια, μάλλον θα ψάχναμε τον δόκτωρ κάπου μεταξύ των Iron Man sequels.
Ant-Man (2015)
Ό,τι ισχύει στον Strange αλλά λίγο καλύτερα. Ο Paul Rudd ως Ant-Man παίρνει τον εαυτό του λιγότερο στα σοβαρά από οποιονδήποτε άλλον Marvel ήρωα κι αυτό κατά κάποιον τρόπο μεταφράστηκε σε πολύ καλό κωμικό timing.
Iron Man (2008)
Από εδώ ξεκίνησαν όλα και συγκεκριμένα από την εμφάνιση του Samuel L. Jackson στην post-credits σκηνή, την οποία βέβαια όταν πρωτοείδαμε ούτε που φανταζόμασταν τι τσουνάμι θα ακολουθούσε. Πιο πριν γίναμε μάρτυρες ατακοδόρικης εξυπνάδας, καλοζυγισμένης δράσης, nerd is the new sexy σεναρίου και διασκεδαστικών ερμηνειών, ό,τι δηλαδή πήραν οι μεταγενέστερες ταινίες και το ξεχείλωσαν όσο δεν πάει. Επίσης η ταινία φέτος κλείνει 10 χρόνια. Νιώσε γέρος.
Spiderman: Homecoming (2017)
Ξεκινάμε με το αξίωμα ότι το Deadpool είναι η καλύτερη ταινία από το ευρύτερο Marvel σύνολο, οκ; Ε, το Homecoming είναι σαν Deadpool για όλες τις ηλικίες. Πανέξυπνο, ιλιγγιώδες, με φοβερό Michael Keaton για κακό και σχεδόν καθαρόαιμη κωμωδία. Του λείπει μόνο η αφέλεια μιας origins super-hero movie. Με τα γκάτζετ του Σταρκ δεν αναπαράγεις το φοβερό feeling του πρώτου Spiderman του Raimi.
Guardians of the Galaxy (2014)
Μετά το πρώτο κύμα των προβολών, μεγάλες Hollywood ντίβες τύπου Al Pacino παρακαλούσαν για μια θεσούλα στο sequel για όταν θα γυριζόταν. Ουσιαστικά οι Guardians είχαν το θάρρος περισσότερο από κάθε άλλη MCU ταινία να παρουσιάσουν τον ξερό χαβαλέ ως blockbuster πρόταση κι όχι μόνο βγήκαν θριαμβευτές αλλά μας χάρισαν και την πιο awsome mix κασέτα των 10s.
Captain America: The First Avenger (2011)
Ο ατσαλάκωτος Avenger μπορεί να είναι η τελευταία σου επιλογή για να βγεις για μπύρα, αλλά όταν βρίσκεται μπροστά από τον φακό οι δημιουργοί του MCU σα να σοβαρεύουν απότομα. Το First Avenger περισσότερο από τυπική super-hero movie είναι πολεμικό δράμα και action κωμωδία μαζί, παραπάνω από τίμια για το είδος της και σαφώς αποτέλεσε έμπνευση για τη μοναδική σύγχρονη DC προσπάθεια που βλέπεται (Wonder Woman).
Captain America: Civil War (2016)
Σε φιλοδοξία και μπούγιο περισσότερο θυμίζει Avengers ταινία παρά solo ιστορία του Cap, αλλά το πάει πολύ καλύτερα από το νερόβραστο Age of Ultron. Και πέρα από τη φοβερά καλοστημένη δράση, τα διλήμματα που το σενάριο ρίχνει στο τραπέζι (και που έσπασαν τους Avengers στα δύο) τα λες και θαρραλέα πολιτική θέση για blockbuster.
The Avengers (2012)
Έτσι πρέπει να γίνεται, απλά κάπου στην πορεία χάθηκε. Απίστευτος συγχρονισμός αμέτρητων χαρακτήρων, χορογραφημένη δράση με κατανοητό κι όχι υπερφορτωμένο ρυθμό, κοντρίτσες Stark και Cap καλογραμμένες σαν παλιό καλό sitcom και όποιος το είδε και δεν πέρασε καλά να πάει να δει κάνα Justice League.
Captain America: The Winter Soldier (2014)
Στον σνομπ φίλο σου που βρίσκει αυτές οι ταινίες σινεμά β’ κατηγορίας (ντάξει, είναι λίγο) και σου λέει να κάτσετε να δείτε τις Τρεις Μέρες Του Κόνδορα για 10η φορά, του βάζεις το Winter Soldier και το βουλώνει. Κατασκοπευτικό θρίλερ στον πυρήνα του, γυρισμένο με μεράκι και παλιομοδίτικη ματιά στις πιο αργές στιγμές του και με σεμιναριακό ρυθμό στις πιο γρήγορες, καταφέρνει να κάνει το Cap συμπαθή, επαναστάτη (;) και τον αγαπημένο σου Avenger. Παίζει και να τρώμε αμάσητες πολλές Marvel φόλες μόνο και μόνο με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξαναδούμε ένα Winter Soldier.
