Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι το πιο κοσμοπολίτικο πράγμα που διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Εντάξει, τώρα που το καλοσκέφτομαι, το ίδιο κοσμοπολίτισσα είναι και η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, αλλά, με τον Τζιμ Τζάρμους φετινό καλεσμένο, ο ενθουσιασμός μου πήγε στο φουλ. Το περιμένω πώς και πώς. Και ξέρω ανθρώπους που κατά τη διάρκειά του κάνουν χρήση της άδειάς τους για να ζήσουν τον πυρετό του απερίσπαστοι. Δεν τη φυλάνε ούτε για τα Χριστούγεννα ούτε για το καλοκαίρι, μόνο κρατάνε και μερικές μέρες για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, αφού οι ταινίες είναι το χούι τους.
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου το γλεντάω. Κάνω πρόγραμμα, μαρκάρω ταινίες, βγάζω τα μάτια μου, αφού υπάρχουν μέρες που στο σερί βλέπω τέσσερις με πέντε, ξενυχτάω, συχνάζω στα πάρτι του, στήνω αυτί όταν «οι του χώρου» ανταλλάσσουν κουτσομπολιά, προγνωστικά, αστεία ή κακίες. Από την πλευρά των σινεφίλ, η διοργάνωση λίγο απέχει από την έννοια του παράδεισου.
Εντάξει, ως δημοσιογράφος που συμβαίνει να ξέρει πρόσωπα, καταστάσεις και παρασκήνιο, πέρα από τα όσα γνωρίζει ο μέσος όρος των καλόπιστων θεατών, τα τελευταία χρόνια έγινα μάρτυρας ίντριγκας και σασπένς, καθώς καλλιτεχνικοί διευθυντές εναλλάσσονταν φροντίζοντας ο ένας να βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, θηριωδίες ως προς το κόστος κάποιων διοργανώσεων αποκαλύφθηκαν -αν ήταν δυνατόν, κάτι που είναι άμεσα συνδεδεμένο με το ελληνικό κράτος και ειδικότερα το υπουργείο Πολιτισμού, να είναι άσπιλο και αθώο. Προτιμώ όμως, τέτοιες μέρες, να τα βλέπω όλα υπό τη ρομαντική ματιά τού σινεμανιακού.
Να στήνομαι στις ουρές, να κοιτώ τις κομψές ηλικιωμένες κυρίες μετά των υπέργηρων συνοδών τους να σχολιάζουν, να ονειρεύομαι πως κάποια μέρα κι εγώ, στα 70 μου, μόνο έτσι θα περνάω τη ζωή μου: με σκηνοθέτες και σενάρια επί του πανιού.
Επικεντρώνω στους εθελοντές και τους μεταφραστές, στους δημιουργούς που μετά την ταινία στήνουν κουβέντα με την πιτσιρικαρία. Σε αυτή την πόλη, την μπαγιάτισσα, την περίκλειστη, τη γεμάτη μιζέρια και φθόνο, είναι μεγάλο πράγμα να είσαι φοιτητής και νεολαίος, και να επιμορφώνεσαι, να βλέπεις πώς είναι ο κόσμος πέρα από τα Μάλγαρα, να έχεις μια ευκαιρία να πίνεις καφέδες, αλλά και να πιάνεις κάποιου άλλου είδους συζητήσεις, πέρα από ΠΑΟΚ, γούστα, κλαμπάκια και τηλεόραση.
Κι έχει μια τρελή ισορροπία η Θεσσαλονίκη τις μέρες που διαρκεί το πανηγύρι, ειδικά η πλατεία Αριστοτέλους, καθώς οι φυλές είναι μοιρασμένες. Οι αιώνιοι φραπεδαριστές, αλλά και απέναντί τους οι άλλοι, οι «περίεργοι», οι «ονειροπαρμένοι», που ψάχνουν αλήθειες πέρα από τις αυτονόητες που προσφέρει αυτή η πόλη και αυτή η χώρα. Αυτό σημαίνει κοσμόπολις, κατ’ εμέ: ευκαιρίες, ερεθίσματα, εικόνες και ενδιαφέροντα για όλους. Και για αυτούς που αγαπούν τα σκυλάδικα του Παντελίδη αλλά και για τους άλλους που λατρεύουμε τους βρυχηθμούς του Τομ Γουέιτς. Το έγραψα και πιο πάνω, πως δηλαδή ο φετινός καλεσμένος Τζιμ Τζάρμους, όχι μόνο για το «Down by the Law» και το «Μια νύχτα στον κόσμο» αλλά συνολικά, με κάνει να ανατριχιάζω και να περιμένω πώς και πώς να κλείσουν τα φώτα.
