Ότι σχεδιάζει αυτός ο λαμπερός άνθρωπος, πάντα πραγματοποιείται, γιατί πάντα ακολουθεί το όνειρο του. Τον αποκαλούν ως το πιο γρήγορο χορευτή σε όλο τον πλανήτη τα πόδια του κάνουν 27 κινήσεις σε ένα δευτερόλεπτο. Είναι ο μοναδικός ο οποίος δημιούργησε δική του βιομηχανία στο θέμα ιρλανδέζικου χορού, θεωρώντας το απολύτως μη εμπορικό. Ταυτόχρονα τον αποκαλούν ένα από τους πιο πετυχημένους επιχειρηματίας τους showbiz.
Με τα δικά του λεφτά δημιούργησε και έγινε ο μοναδικός ιδιοκτήτης του χορευτικού προγράμματος Lord of the Dance. Έχει ακουστεί ότι για πρώτη χρονιά λειτουργίας της ομάδας έκανε πενήντα εκατομμύρια δολάρια και την επόμενη χρονιά έβγαλε διπλάσια κέρδη. Ζει σε πολυτέλεια, αν πίνει, πίνει μόνο το Chateau Petrus, που κοστίζει $ 1.300 ή Chateau Latour, που κοστίζει 2.400 δολάρια, αλλάζει τα ρολόγια χρυσά Cartier με Rolex με διαμάντια, έχει γιοτ, τζετ και μερικές βίλες στην ακτή της Μαλιμπού, όπως και σε άλλα μέρη του κόσμου, στο λογαριασμό του υπάρχει ένα στρογγυλό ποσό των 450.000.000 δολάρια.
Θεωρητικά πως μπορεί να ζει άνετα χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα, εν τω μεταξύ συνεχίζει να δουλεύει ακόμα πιο εντατικά και στο ελεύθερο του χρόνο παίζει φλάουτο, κάνει παραγωγή ταινιών, και γράφει βιβλίο για την επιχείρηση του. Μερικοί τον αποκαλούν ερασιτέχνη, ή αγενή νάρκισσος. Μονάχα ο Μιχαλάκης δεν ξεχνάει ποτέ την προέλευση του και λέει πως πάντα θυμάται από πού ξεκίνησε και πως ήταν πολύ δύσκολο να βρει δρόμο στη ζωή και να φτάσει στην κορυφή από μια πολύ φτωχή οικογένεια.
Δεν έκανε ποτέ μαθήματα χορού, στα 27 του χρονιά δούλευε στις οικοδομές και έσκαβε αποχετεύσεις στην πόλη που έχει γεννηθεί, το Σικάγο. Ο ίδιος λέει πως αν αύριο οι επιχειρήσεις του θα καταστραφούν, με μεγάλη του χαρά θα αρχίσει όλα από την αρχή. Δεν θα περάσει ούτε ένας χρόνος και πάλι θα είναι στην κορυφή, γιατί ξέρει το μονοπάτι του. Μεγάλη περηφάνια και αυτοπεποίθηση, δεν έχει;
Έχει θυσιάσει πάρα πολλά πράγματα για να γίνει αυτό που έγινε. Δούλευε πάρα πολύ με τον εαυτό του, πολύ συχνά χωρίς να παρατηρεί τι συμβαίνει γύρω του, αλλά δεν νομίζει ότι αυτό λέγεται εγωισμός.
«Όταν μεγαλώνεις και δίνεις όλες τις δυνάμεις στο επάγγελμα σου, αυτό φαίνεται νορμάλ και γίνεται τρόπος ζωής. Είναι πολύ δύσκολο όταν είσαι ακόμα μικρός και σε στερούν τις μικρές χαρές, διότι πρέπει να κάνεις αυτό που πρέπει». Αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο και μποξ. Ο πατέρας του τον πήγε στο γυμναστήριο να κάνει μποξ, η μητέρα του, όταν έγινε 11 χρονών, τον πήγε στην σχολή χορού. Το σχολείο, μποξ και χορός – πια πλέον δεν έφτανε ελεύθερος χρόνος ούτε για ποδόσφαιρο, ούτε για διασκέδαση.
Ο Michael δούλεψε τόσο πολύ με τα πόδια του που στο τέλος είχε ξεχάσει πώς να περπατάει και έκανε όλα τρέχοντας. Στα 17 του χρόνια έγινε ο πρώτος αμερικάνος που κέρδισε αξιοπρεπή διαγωνισμό των ιρλανδέζικων χορών στο Dublin Irish World Dance Championship. Ένα χρόνο μετά από το βραβείο αυτό έχει κερδίσει σε αγώνες του μποξ «Χρυσά γάντια». Αλλά για να χορέψει την Ιρλανδική τζιγα, έπρεπε να αρνηθεί την καριέρα του επαγγελματία μπόξερ.
Όμως δεν αισθάνεται θύμα του επαγγέλματος – το επάγγελμα τον έχει φτιάξει. Όλα αλληλοσυνδέονται. Το επάγγελμα του του έδωσε την ζωή, τον έδωσε την ευκαιρία να ζει με χαρά, επειδή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό. Ζούσε μόνο με το όνειρο, συνέχεια να κάνει το χορό. Το όνειρο του πραγματοποιήθηκε. Τα όνειρα πρέπει να πραγματοποιούνται!
Δουλεύει όλη την μέρα – από τις 6 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Θα μπορούσε να φτιάξει την μέρα του διαφορετικά , αλλά δεν το θέλει. Δεν έχει την οικογένεια, ούτε παιδιά. Είναι συνεχεία στα αεροπλάνα – τη μισή του ζωή την ξοδεύει στα αεροπλάνα. Τα δικά του κορίτσια ξέρουν ότι δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Έχουν συνηθίσει ότι μια είναι εδώ, μια δεν είναι εδώ. Υπάρχουν κορίτσια που έχουν κουραστεί από τα ατελείωτα ταξίδια του, δεν θέλουν να συνεχίζεται έτσι, αλλά καμία από αυτές δεν του έχει πει πως έχει βαρεθεί το χορό του, ότι φταίει ο χορός. Λέει πως ποτέ δεν θα ανήκει σε κανέναν εντελώς. Η δική του οικογένεια – η δουλειά του!
Για να φτάσει κανείς στο όνειρο του, μόνο ένα πράγμα – όχι τρία, όχι δέκα – μόνο ένα πράγμα πρέπει να ανησυχεί τον άνθρωπο, να τον ανάβει, για αυτό πρέπει να πιστεύετε με όλη την καρδιά, για αυτό πρέπει να δουλεύει μέρα νύχτα, και δεν πρέπει να φοβάται να το παρακάνει. Γιατί, όταν κανείς αγαπάει αυτό που κάνει, τότε η δουλειά ποτέ δεν θα είναι κόπος ή βάρος.
Αυτό και είναι ευτυχία. Όλη του τη ζωή έλεγε στο εαυτό του και σε άλλους: “Ακολουθήστε τα όνειρα σας»,και σήμερα όπως δέκα, είκοσι χρόνια πίσω, – ακολουθεί”.
Ένα θέαμα που εμπνέει δέος
Το 2004 στο θέατρο του Λικαβιτού πραγματοποιήθηκαν 3 συναυλίες και άλλες 3 στην Θεσσαλονίκη, ένα υπερθέαμα που έχουν ζήσει 50 εκατομμύρια άνθρωποι σε 40 χώρες. Ένα θέαμα- παράσταση Lord of the Dance αλλα αυτή τη φόρα χωρις τον ιδιοκτήτη και τον πρωταγωνιστή τον Michael Flatley. Ακόμα για μια φορά έθεσε νέα στάνταρντς στο κόσμο του θεάματος και άλλαξε εκ θεμελίων την αίσθηση για το χοροθεατρική πολυθέαμα.
Ένα παραμύθι που χορεύεται, που δεν σε αφήνει ούτε για μια στιγμή, σε κρατάει σε αγονία, μια δημιουργία του Michael Flatley, βασισμένη εξ ολοκλήρου στο σύνολο της γοητευτικής κελτικής μουσικής παράδοσης, με ρυθμούς και χορούς που κρατούν αιχμαλωτισμένες τις αισθήσεις μας από την αρχή ως το τέλος της παράστασης.
Μια πολυπρόσωπη και πολυμεταβλητή χορευτική σύνθεση, χρησιμοποιεί κάθε ρυθμό που μπορούμε να φανταστούμε και μας ανοίγει μια μαγική πύλη στο κόσμο της μυθικής ιρλανδέζικης ηχορυθμίας. O Michael Flatley είναι χορευτής, ηθοποιός, μουσικός – έτσι απλά. Είναι όμως και μια ιδιοφυία που παίρνει απλά συστατικά από την τέχνη της μουσικής, του χορού και θεάτρου και χτίζει με αυτά έναν ολόκληρο κόσμο που κόβει την ανάσα μέσα από την ομορφιά του.
Σκηνοθετεί και χορογραφεί με τρόπους που μόνο μια δημιουργική και καλπαζουσα φαντασία γεννάει, φτιάχνοντας το παρόν του σύγχρονου χοροδράματος και αφήνοντας το ορθάνοιχτο για το μέλλον, γεννάει μια ευτυχία που μπορείς να νιώσεις.
Ακόμη μια χρονιά και ακόμη μια προσπάθεια από ένα άλλο συγκρότημα του Ιρλανδέζικου χορού που φιλοξενεί Coronet για αρκετές παραστάσεις. Αυτή τη φορά είναι μια άλλη άποψη, μια καινούρια ιστορία με το παράδειγμα του Michael Flatley να ερμηνευτεί το πάθος των ποδιών. 14 μέλη του συγκροτήματος δίνουν το καλύτερο εαυτό τους σαν συνεχεία η ακολουθία της παράδοσης του Ιρλανδέζικου λαού.
Μας ταξιδεύει από τα γρήγορα jigs και reels του βιολιού, τον Ιρλανδικό αυλό και ακορντεόν, το συνθεσάιζερ και την κιθάρα μέχρι τούς συναισθηματικούς ήχους της γκάιντας και του bodran (ιρλανδέζικο τουμπελέκι), ενώ παράλληλα παρακολουθούμε χορό step dance με τις χαρακτηριστικές ιρλανδέζικες κλακέτες. Το Ragus γιορτάζει τον αισθησιακό κόσμο ενός παραλίγο ξεχασμένου πολιτισμού με αιώνια οράματα και μια σύγχρονη όρεξη για ζωή.
Ένα μυστήριο που θα λυθεί πάνω σε σκηνή, μια παρασταση γεμάτη από ευτυχία και πάθος, μια αναγέννηση, μια λύτρωση. Μια άλλη απόδειξη ότι το πάθος δεν πεθαίνει ποτέ.
