- Πλατφόρμα: Windows
- Εταιρεία ανάπτυξης: Tri Synergy
- Είδος: Adventure
Μας άρεσαν:
- Αλλόκοτος κόσμος.
- Δυνατή υπόθεση.
- Ενδιαφέροντες, ως επί το πλείστον, γρίφοι.
Δε μας άρεσαν: Ο εκτός τόπου και χρόνου πρωταγωνιστής.
Η αξιολόγηση μας: 3.5/5 – Καλό
Παρουσίαση του παιχνιδιού
Μόλις μπήκαμε στο καινούργιο έτος και το μυαλό μου προσπαθούσε από το ξεκίνημα της να σκεφθεί το πιο ακατάλληλο για τούτες τις μέρες adventure. Υπάρχουν κάποιες ερασιτεχνικές δουλειές στο internet που παρουσιάζουν τη ζωή του Ιησού σε παιχνίδι (κάπως εναλλακτικά και βλάσφημα είναι η αλήθεια), δεν ήθελα όμως να προκαλέσω το χριστιανικό αίσθημα (και ξέρουμε άλλωστε τι παθαίνουν όσοι το προκαλούν), και γι’ αυτό προσπάθησα να βρω έναν τίτλο που θα είναι απλά (;) αιματηρός. Από την άλλη, αν δεις τα πράγματα από την οπτική του Μελ Γκίμπσον, ίσως το “αιματηρός” δεν είναι και τόσο άσχετη λέξη.
Εντάξει το καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι σε παραλήρημα, αλλά δεν είναι λόγος αυτός για να εγκαταλείψετε το άρθρο. Άλλωστε σε λίγο καιρό η στήλη αυτή θα εμφανίζεται κάθε δεκαπέντε μέρες κι έτσι δεν θα έχετε την ευκαιρία να διαβάζετε τις επιλογές μου τόσο συχνά όσο γινόταν μέχρι τώρα (και ξέρω πόσο καιγόσασταν κάθε Πέμπτη να εμφανιστεί το άρθρο μου).
Η σημερινή μου επιλογή έχει πολλά και ενδιαφέροντα θεματάκια που αξίζουν να αναφερθούν: είναι δημιούργημα ρωσικής εταιρίας, έχει μερικές από τις πιο παρανοϊκές πρώτες ώρες που έχω απολαύσει σε adventure, έχει μια υπόθεση που ενώ συνουσιάζει και ξυλοφορτώνει στο ξεκίνημα, γρήγορα πέφτει στην παγίδα πολυφορεμένων κλισέ, και έχει κι έναν ήρωα που είναι κάτι μεταξύ Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και αστυνόμο Μακλέιν, αλλά για το τελευταίο θα πούμε περισσότερα παρακάτω.
Ξυπνάς μέσα σε έναν σάκο για πτώματα, το κεφάλι σου πονάει, η μνήμη σου δεν βοηθάει και πολύ για να θυμηθείς πως βρέθηκες εκεί μέσα. Είσαι σε ένα νοσοκομείο. Κάπως περίεργο νοσοκομείο. Αν εξαιρέσεις πως όλοι είναι νεκροί στο κτίριο, και μάλιστα με ποικίλους και πολλές φορές σαδιστικούς τρόπους, στους τοίχους υπάρχουν αμέτρητες διαφημιστικές αφίσες… πώς να το πω… κάπως παρανοϊκές. Εκτός λογικής. “Κου κου ρου κου“. Το πιάσατε το υπονοούμενο.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, μαθαίνουμε ακόμα για τις εξελίξεις πάνω στην υπόθεση ενός serial killer στην φανταστική ρωσική πόλη Black Lake, που έχει δολοφονήσει εκατοντάδες και η αστυνομία το μόνο που μπόρεσε να κάνει είναι να την εκκενώσει μπας και βρεθεί ο δολοφόνος. Φευ.
Μήπως το μακελειό στο νοσοκομείο είναι έργο αυτού του τύπου; Κι αν ναι, εσύ γιατί είσαι ο μόνος ζωντανός; Και αφού γλίτωσες από όλη αυτή την τρέλα, γιατί σου συμπεριφέρονται τόσο περίεργα με το που θα τα καταφέρεις να βγεις από το νοσοκομείο;
Ερωτήματα που δεν θα μείνουν για πολύ αναπάντητα, απλά δεν ξέρω αν οι απαντήσεις που θα έρθουν θα είναι οι επιθυμητές.
Το Midnight Nowhere ξεκινάει δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες. Αυτές δεν θα πω πως καταβαραθρώνονται, σίγουρα όμως το πράγμα ισιώνει σε μια κλισεδιάρικη ιστορία πολύ γρήγορα. Καλά, κλισέ μπορεί να είναι για όσους παίζουν πολλά adventures ή βλέπουν πολλά θριλεράκια, οπότε ας μην απογοητευθούν όσοι θέλουν να του ρίξουν μια ματιά (και καλά θα κάνουν). Αυτό που βίωσα ως παίκτης, από τη στιγμή που ξυπνάς μέσα στο κρεματόριο μέχρι να βγεις από το νοσοκομείο, είναι κάτι που μου έχει συμβεί σε ελάχιστα παιχνίδια, και μόνο και μόνο για αυτή την ατμόσφαιρα κάθε παίκτης που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να το φορτώσει για να τη ζήσει.
Εκείνος όμως που τα γαμάει όλα είναι ο ήρωας μας. Ο τύπος λοιπόν, σα να μην συμβαίνει τίποτα, σαν όλα αυτά που κοιτάει να είναι καθημερινά συμβάντα, κάνει αστεία και ειρωνεύεται συνεχώς. Βρε αποκεφαλισμένα πτώματα θα βρούμε, βρε τοίχους βαμμένους στο αίμα, ανατριχιαστικά videos κ.λ.π. κ.λ.π., αυτός τέρας ψυχραιμίας. Θα βρει το χωρατό του για να το ξεστομίσει κι ούτε που θα ιδρώσει ελάχιστα από την όλη φρίκη. Δεν ξέρω τι σκηνοθετική επιλογή ήταν αυτή, αλλά ξενερώνει στο πιτς φιτίλι τον παίκτη.
Τα γραφικά είναι πολύ καλά και ξαναλέω το πόση εντύπωση μου έκαναν τα posters των τοίχων του νοσοκομείου και όχι μόνο. Οι λεπτομέρειες κάνουν πραγματικά τη διαφορά. Ο ήχος είναι ικανοποιητικός φτιάχνοντας την απαιτούμενη ατμόσφαιρα για τις φωνές, μην τα ξαναλέμε, τις περισσότερες φορές θα ακούτε τον πρωταγωνιστή μας να μονολογεί και θα θέλετε να τον καρυδώσετε.
Οι γρίφοι δεν είναι κάτι πολύ δύσκολο. Στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού θα αναλωθείτε στην προσπάθεια να δραπετεύσετε από το νοσοκομείο. Ξέρετε, τα κλασικά: που είναι το κλειδάκι, που είναι η κάρτα εσόδου, πώς θα κάνω το ασανσέρ να λειτουργήσει. Όλα κατανοητά και δυσκολούτσικά. Στη συνέχεια το πράγμα γίνεται λίγο παράλογο και θα πρέπει να σκεφθείτε πια έξω από τα συνηθισμένα ή και τους νόμους της φυσικής για να βγάλετε άκρη… αλλά πιθανότατα θα βγάλετε. Κάπου διάβασα κι ένα dead end του παιχνιδιού αλλά εγώ δεν το εντόπισα, οπότε πριν το παίξετε, διαβάστε κάτι παραπάνω σχετικά με το θέμα και το κυριότερο: πολλά saves.
Είναι το Midnight Nowhere παιχνίδι που πρέπει να παίξετε αυτές τις μέρες;
Πιθανότατα ναι. Βέβαια όχι για όλους αυτούς τους λόγους που ανέφερα στην πρώτη περιγραφή (μαζί με εμένα και ο Μελ Γκίμπσον) αλλά γιατί πολύ απλά έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο adventure. Μπορεί να μην εκτοξεύεται ποτέ στην στρατόσφαιρα όπως υπόσχεται η αρχή του, παραμένει όμως μια απολαυστική εμπειρία που γίνεται ακόμα καλύτερη αν κλείσετε τα φώτα, διώξετε τους πάντες από το σπίτι και… γράφετε στα υποδήματα σας τα σχόλια του πρωταγωνιστή.
Προσοχή σε αυτό που (δεν) θα συναντήσετε στην επόμενη γωνία.
