ΑρχικήΨυχαγωγίαΟ εφιάλτης του πανελίστα στα ελληνική τηλεόραση

Ο εφιάλτης του πανελίστα στα ελληνική τηλεόραση

Ξύπνησα κάθιδρη.

Είδα πως έχω πεθάνει και στη μικρή επαρχιακή μου πόλη, ήμουν πρώτη είδηση.

Όλο το συνοθύλευμα των κακοπληρωμένων, νεοβάρβαρων, σοβατισμένων μαϊντανοπανελιστών, είχαν να κάνουν με μένα.

Το άλγος της επιβίωσης είχε δώσει ένα περίλυπο ύφος στις μάσκες τους, για ακριβώς 21 λεπτά. Τόσο, όσο διαρκούσαν οι τηλεοπτικές νεκρολογίες μου από ανθρώπους που ήξεραν το όνομα μου.

Ο προσωπικός μου γυμναστής αφηγούταν με κάθε λεπτομέρεια τον γκροτέσκο τρόπο που κρατούσα τις λαβές του power plate.

O Xάρης ο κολλητός μου έκλαιγε σε γκρο πλαν, καθώς θυμόταν τον τρόπο που πηδούσα τα κάγκελα της αυλής του σχολείου – πριν μας δώσουν κλειδιά- καθώς «τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να την κρατήσει κλειδωμένη».

Ο άθλιος τροχαίος που μου έκοψε πρόστιμο 750 ευρώ για το κόκκινο, εξηγούσε πως δεν είχε άλλη επιλογή.

Σε απευθείας μετάδοση η μαμά μου ήταν σαστισμένη, ημιλιπόθυμη, η κάμερα ζούμαρε στις ρυτίδες της και η ξακουστή της πρασσόπιτα γινόταν κάρβουνο στην κουζίνα, ενώ ο άνθρωπος μου, κλαίγοντας στην άλλη γραμμή μιας ασταθούς σύνδεσης, ήταν χαμένος στις σκέψεις του, φωναχτά.

Όλοι δε, έψαχναν ένα ιντερνετικό μου φλερτ, ώστε να αγοράσουν σε ιλιγγιώδη ποσά τα email μου.

Με είχε πλακώσει η σκιά μου και νιώθοντας το στόμα κολλημένο, ούρλιαζα πως «έχω δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο». Όμως η φωνή δεν έβγαινε από τα χείλη.

Μετά, είχε διαφημίσεις για σερβιέτες και μια γυναικεία καρικατούρα που έζεχνε poison στάζοντας ρίμελ, διαλαλούσε πως είχαν αποκλειστικές φωτογραφίες από το πρώτο μου πάρτι και το πρώτο μου τσιγάρο.

Έτρεμα μην έχουν κι αυτή που ήπια την πρώτη μου σλιμοβίτσα, μια βραδιά στα ακορντεόν, το ’97.

Σε κάθε πάνελ υπήρχε και μια λεπτεπίλεπτος μεγαλοκοπέλα να βάζει με περισσή αυστηρότητα και σολοϊκιστικούς γραμματισμούς, τα πράγματα στη θέση τους: «έχω παρακαλέσει, ας σεβαστούμε τον ιερό πόνο της οικογένειας και ας μείνουμε σε αυτά»…

Και μετά ζουμ στις φωτογραφίες μου και πάλι.

Και το χειρότερο…ω, Θεέ μου…το χειρότερο…τα ηχητικά μπακράουντ… Ξυλούρης, Γαλάνη, Χατζηγιάννης, Αλεξίου και πολλά τραγούδια που δεν είχα ακούσει ποτέ. Του χαμού και της θλίψης.

Έπαιζαν μελαγχολικά καθώς γινόταν το ζουμ στα μάτια μου, που τώρα σάπιζαν στο χώμα.

Ευτυχώς δεν είχα παιδιά κι ευτυχώς δεν τα είδα πουθενά να σπαράζουν και μαζί με αυτά να δακρύζει κάθε νεκρολάγνος τηλεθεατής και κάθε βαμπιρουλικός πανελίστας.

Στη θέα της οδύνης της οικογένειας μου, λοβοτομημένες νοικοκυρές ξεχνούσαν τα οικιακά τους προβλήματα και κακοπληρωμένες τηλετελάλισσες δάκρυζαν για τη τύχη μου.

Λίγο πριν ασπαστώ τον Άγιο Πέτρο, σκεφτόμουν πως έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει, αφού κανείς δεν καταγγέλλει αυτό το ανθρωποφαγικό χάλι.

«Κάτι τρέχει Άγιε με τους Έλληνες.» είπα. «Δεν είναι δυνατόν να σκυλεύουν έτσι το μυστήριο του θανάτου και να μη μπορείς να τηλεπεθάνεις αξιοπρεπώς».

Αυτή ήταν η τελευταία μου ατάκα πριν κλείσω για πάντα τα μάτια και ακούσω την απάντηση.

«Τηλεόραση και αξιοπρέπεια, είναι δυο έννοιες αντίθετες».

Στέλιος Θεοδωρίδης
Στέλιος Θεοδωρίδης
Ο ήρωας μου είναι ο γάτος μου ο Τσάρλι και ακροάζομαι μόνο Psychedelic Trance
RELATED ARTICLES

Αφήστε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Πρόσφατα άρθρα

Tηλέφωνα έκτακτης ανάγκης

Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 11188
Ελληνική Αστυνομία: 100
Χαμόγελο του Παιδιού: 210 3306140
Πυροσβεστική Υπηρεσία: 199
ΕΚΑΒ 166