- Είδος: Φαντασία
- Εταιρεία: Οξύ
- Συγγραφέας: Neil Gaiman
Θετικά:
- αστείρευτη φαντασία του Gaiman που δείγματα της συναντάμε σε κάθε σελίδα αυτού του βιβλίου
- Η πρωτότυπη υπόθεση και το ακόμα πιο πρωτότυπο τέλος
- Η εκπληκτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων των θεών
Αρνητικά: Ο κάπως κλισέ χαρακτήρας και η εξέλιξη του πρωταγωνιστή
Η αξιολόγηση μου 4 / 5 – Πολύ Καλό
Παρουσίαση του βιβλίου
Την λατρεία μας στον Neil Gaiman την έχουμε εκφράσει εδώ στο Texnologia.Net με περισσότερους από έναν τρόπους: πρώτα εγώ, σε ένα αμφιλεγόμενο κείμενο για τα graphic novels (έχει πλάκα να ονομάζεις τα ίδια σου τα άρθρα αμφιλεγόμενα), κι ύστερα το Ανό με ένα μικρό βιογραφικό του (αγιογραφία θα το ονόμαζα).
Ήταν λοιπόν αναμενόμενο να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με την πάρτη του. Και σε αυτή τη στήλη, μιας και όπως θα διαβάσετε παρακάτω, ο Gaiman έχει γράψει μερικά από τα ομορφότερα σύγχρονα βιβλία φαντασίας, αλλά και στη στήλη για τα κόμικ μιας και στο “Sandman” αξίζει μια εκτενέστατη αναφορά.
Η πρώτη μου γνωριμία με τον Gaiman έγινε με τον πολυθρύλητο Μορφέα. Δεν θα πω κουβέντα για αυτόν (θα κρατηθώ, θα κρατηθώ), παρά μόνο πως μαζί με το “Watchmen” είναι τα δύο κόμικ που η συγγραφική τους αρτιότητα ξεπερνάει κατά πολύ το 90% των λογοτεχνικών πονημάτων φαντασίας που θα βρείτε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο.
Ο άνθρωπος λοιπόν που είναι υπεύθυνος για μία τέτοια δουλειά, δεν θα ήταν δυνατόν να μην δοκιμάσει τις δυνάμεις τους και στην λογοτεχνία αυτή καθαυτή. Οι πρώτες του προσπάθειες ήταν πραγματικά ενθαρρυντικές, το μεγάλο μπαμ όμως έρχεται με τον “Πόλεμο των Θεών“, που κυκλοφόρησε το 2001 και εκτός από τις πωλήσεις (που τις έχει και εύκολες ο Gaiman), σάρωσε και τα βραβεία, κατακτώντας τα σημαντικότερα στο χώρο της φαντασίας (Hugo, Nebula, Locus μεταξύ πολλών άλλων).
Και τι είναι ο πόλεμος των θεών; Ο πόλεμος των θεών είναι μία μοναδική δουλειά, η σύγχρονη φαντασία, όπως πρέπει να την χειρίζονται οι υπηρέτες της.
Υπάρχει ένας όρος που τον εφεύρα όταν διάβασα για πρώτη φορά Gaiman: Αστική Φαντασία. Αυτό το ανακάτωμα του παραμυθιού με τις σύγχρονες πόλεις και με τους σύγχρονους ανθρώπους που ελάχιστοι έχουν πετύχει. Κάπως έτσι θα περιέγραφα και αυτό το έργο του. Σε αντίθεση με το “Sandman” (δεν είπαμε δεν θα μιλήσουμε γι΄αυτό;), στον “Πόλεμο των θεών” δεν βουτάμε κατευθείαν στα βαθιά. Κάνουμε μια πρώτη γνωριμία με τον πρωταγωνιστή μας, έναν μάλλον αντιπαθητικό τύπο, λίγο μαγκάκο, λίγο γαμάουα, που αποφυλακίζεται νωρίτερα από την ολοκλήρωση της ποινής του για να παραβρεθεί στην κηδεία της γυναίκας του. Της γυναίκας του, που όπως μαθαίνει, σκοτώθηκε σε τροχαίο την ώρα που τσιμπουκολογούσε τον καλύτερο του φίλο.
Καταπληκτικός τρόπος για να ξαναρχίσεις τη ζωή σου.
Απελπισμένος, οργισμένος και χωρίς φράγκο στην τσέπη, επιστρέφει στην παλιά του δουλειά και αναλαμβάνει σωματοφύλακας ενός πολύ περίεργου τύπου που γυρίζει όλες τις ΗΠΑ ανταμώνοντας με διάφορους παλιούς φίλους και γνωστούς.
Αυτό όμως που δεν ξέρει ο ανυποψίαστος ήρωας μας, είναι πως στην πραγματικότητα έχει αναλάβει να προστατεύει τον Όντιν, τον πατέρα όλων των θεών, ο οποίος επιστρατεύει όλους τους παλιούς συντρόφους για μία επική μάχη με τους σφετεριστές των θρόνων τους, τους καινούργιους Αμερικάνικους θεούς (απ’ όπου και ο original τίτλος του βιβλίου “American Gods“). Καινούργιοι θεοί που δεν είναι άλλοι από τις ενσαρκώσεις των πραγμάτων που λατρεύουν οι σύγχρονοι άνθρωποι: την τηλεόραση, τη διασημότητα, τα ναρκωτικά κ.ο.κ..
Η φιλοσοφία που διέπει το βιβλίο είναι πως υπάρχουν θεοί όσο πιστεύουμε σε αυτούς και γίνονται δυνατότεροι όταν οι πιστοί πολλαπλασιάζονται. Υπό αυτό το πρίσμα, οι παλιοί θεοί δίνουν μια χαμένη μάχη, είναι η μοίρα τους να κάνουν στην άκρη για τους αδυσώπητους καινούργιους ηγήτορες αυτού του κόσμου. Η άρνηση τους, φανερώνει το πείσμα των θρύλων και των μύθων, να βρίσκουν μία θέση πάντα στον σύγχρονο κόσμο και να αρνούνται να εξαφανιστούν.
Α, έχουμε κι έναν πρωταγωνιστή… ναι. Που ειλικρινά θα προτιμούσα να μην υπάρχει. Να έπαιρνε αυτό το ρόλο κάποιος από τους θεούς. Βέβαια έχει και αυτός την εξέλιξη του. Προφανώς και “κάποιος” είναι και δεν επιλέχθηκε τυχαία ο ρόλος του σε αυτή τη σύγκρουση, όμως εκεί που ο Gaiman θα μπορούσε να είναι πλήρως ανατρεπτικός και να μας παρουσιάσει μία ιστορία χωρίς κάποιον κεντρικό χαρακτήρα για πυρήνα, δεν το κάνει και μας σερβίρει μία οικεία εξέλιξη αυτού από την πλήρη άγνοια στην θεοποίηση… κυριολεκτικά…:)
Αυτό το τελευταίο όμως μπορεί να βρίσκεται μόνο στο μυαλό μου. Και επ’ ουδενί δεν μειώνει στην ένταση και τη φλόγα του βιβλίου.
Όταν ο Gaiman αρχίζει να ζεσταίνεται μετά τις αρχικές συστάσεις, οι σελίδες φεύγουν η μία μετά την άλλη και δυσκολεύεσαι πολύ να αφήσεις στην άκρη το βιβλίο για να πραγματοποιήσεις βασικές ανάγκες όπως είναι ο ύπνος και το φαΐ. Είναι συναρπαστικό το πώς συνταιριάζονται η φαντασία με την απτή πραγματικότητα των ΗΠΑ, των μεγάλων λεωφόρων, των πόλεων στη μέση του πουθενά, του internet και η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο. Είναι επίσης συναρπαστικός ο τρόπος που ο Gaiman δομεί κάθε χαρακτήρα: τους χαώδεις και ορμητικούς Νορβηγικούς θεούς και τους ναρκίσσους και εγωπαθείς σύγχρονους θεούς, όσους στροβιλίζονται γύρω από όλους αυτούς και την τρομερή τους μάχη.
Το τέλος επιφυλάσσει μια ωραία έκπληξη προδοσίας που νοστιμίζει ακόμα περισσότερο το πιάτο. Δεν θα χρειαζόταν όμως αυτό για να καταλάβουμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα υπέροχο έργο. Αυτό γίνεται κατανοητό μόλις αντιληφθείς τι παίζει και πόσο τραβάει το σχοινί της φαντασίας και της πρωτοτυπίας ο Gaiman. Έστω κι αν ώρες ώρες αποκαλύπτει τα δάνεια του από τον Stephen King, έστω κι αν αποτίει φόρο τιμής σε πολλούς Αμερικάνους συγγραφείς (και φυσικά όχι μόνο της φανταστικής λογοτεχνίας), το “Ο πόλεμος των θεών” είναι μία μοναδική δουλειά, η σύγχρονη φαντασία όπως πρέπει να την χειρίζονται οι υπηρέτες της.
Ο Gaiman πήρε τα παράσημα του και σαν συγγραφέας και έχω την εντύπωση πως τα καλύτερα τα περιμένουμε.
