Θα γίνω κακός σήμερα, φίλε αναγνώστη — πρωτότυπο, θα μου πεις, δεν κάνω και τίποτε άλλο εδώ μέσα! Σήμερα, παρ’ ολ’ αυτά, θα ξεπεράσω τον εαυτό μου, καθώς είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρω να προσβάλω έμμεσα το 90% των αναγνωστών του Texnologia.Net (το υπόλοιπο 10% είναι παχύδερμα και δεν θα καταλάβουν καν την προσβολή…).
Ας τα πάρω από την αρχή, για να καταλάβεις τι λέω. Και όταν λέω «αρχή», εννοώ την αρχή!
Πριν από 4,54 δισεκατομμύρια χρόνια, λοιπόν (σε προειδοποίησα!), μέσα στο αχανές, απέραντο και ατελείωτο πισσοσκόταδο που ονομάζουμε Σύμπαν δημιουργήθηκε ένας μικρός, γαλάζιος πλανήτης που σήμερα όλοι γνωρίζουμε ως «Γη». Ξέρω, το ξεφτίλισα στην απλοποίηση, αλλά αν ξεκινούσα να γράφω για ηλιακά νεφελώματα, πρωτοπλανητικούς δίσκους και μαγνητικά πεδία, στο τέλος ο μόνος αναγνώστης που θα έμενε, θα ήταν το πνεύμα του Αρίσταρχου του Σάμιου…
Στην αρχή η Γη ήταν λιγουλάκι αφιλόξενη — κάτι σαν την οδό Μενάνδρου το βράδυ. Μη φανταστείς τίποτε τραγικό, ψιλοπράματα: την κάλυπταν κάτι αέρια θερμοκηπίου, δεν υπήρχε οξυγόνο, είχε μερικά ηφαιστειάκια που ξερνούσαν ολημερίς μάγμα και κάμποσους μικροσεισμούς που θα έκαναν αυτόν της Ιαπωνίας να μοιάζει με λίκνισμα λεύκας στο ανοιξιάτικο αγέρι.
Μετά τα πράματα στρώσανε λίγο και εμφανίστηκε η πρώτη μορφή ζωής: απλοί, μονοκύτταροι οργανισμοί, όπως αμοιβάδες, βακτηρίδια και ρεπόρτερ του Σταρ (δεν μπόρεσα να κρατηθώ). Πάλι δεν θα σε ζαλίσω με έννοιες όπως «προκαρυωτικός», «ευκαριωτικός» κτλ., γιατί είσαι και λίγο μπετόν αρμέ και θα νομίζεις ότι σου μιλάω για νησιώτικους χορούς… Οι μονοκύτταροι οργανισμοί τα πήγαιναν μια χαρά με τη Γη — άλλωστε τι κακό να σου κάνει ένας μονοκύτταρος οργανισμός; Το μόνο που κάνει όλη μέρα είναι να κάθεται και να σκέφτεται πότε θα αποφασίσει να διχοτομηθεί.
Αφού κύλησαν μερικά δισεκατομμύρια χρονάκια, σαν το νερό στο αυλάκι, εμφανίστηκαν και οι πρώτες πολυκύτταρες μορφές ζωής που είχαν λέπια, φτερά, ποδαράκια, χεράκια και διάφορα άλλα χρήσιμα αξεσουάρ. Ανάμεσά τους ήταν και εκείνες οι σαυρούλες σε μέγεθος πολυκατοικίας, που δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα θα έκαναν τον Σπήλμπεργκ ζάμπλουτο.
Και αυτοί οι οργανισμοί τα πήγαιναν καλά με τη Γη. Κυνηγιόντουσαν και τρώγονταν μεταξύ τους όλη μέρα, σαν καλά παιδάκια. Άσε που όταν ψόφαγαν έκαναν πρώτης τάξεως λίπασμα! Καθώς περνούσε ο καιρός, κάποια είδη εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν στο περιβάλλον και κάποια άλλα τα βρήκανε σκούρα και εξαφανίστηκαν — ευτυχώς, δηλαδή! Αν σου φαίνεται ότι έχει κίνηση τώρα η Μεσογείων, για φαντάσου την και με ένα κοπάδι βροντόσαυρων να σουλατσάρει!
Και φτάσαμε στο κοσμοϊστορικό γεγονός που συνέβη μόλις 200.000 χρόνια πριν, σύμφωνα με τους παλαιοντολόγους και ανθρωπολόγους. Ο Homo sapiens έκανε την εμφάνισή του στον πλανήτη! Μη σε μπερδέψει το “Homo”, δεν μιλάμε για τον μουσάτο θείο σου με το δερμάτινο παντελόνι και το περιλαίμιο. Η έκφραση σημαίνει πάνω-κάτω: «Σοφός άνθρωπος».
Βλέπεις, μέχρι τότε, τα πρωτεύοντα θηλαστικά απλώς γρύλλιζαν και τρώγανε το ένα τις ψείρες του άλλου. Ο ερχομός του Σάπιου Sapiens, όμως, σήμανε την εποχή που το ανθρώπινο είδος άρχισε να οργανώνεται σε κοινωνίες, να επικοινωνεί, να χειρίζεται εργαλεία και να λύνει σταυρόλεξα. Χαρακτηριστικό δείγμα του είδους είναι και αυτό!
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι το να έχεις το όνομα δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι έχεις και τη χάρη!
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, τα 200.000 χρόνια μας στην πιάτσα ισοδυναμούν περίπου με το 0,00045% της συνολικής ζωής του πλανήτη. Από την άλλη, είμαι και τελείως σκράπας στα μαθηματικά και δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα κλάσμα από ένα κλύσμα, οπότε αν υπάρχει κάποιος σχετικός, αυτή είναι η μεγάλη του ευκαιρία να με ξεφτιλίσει online!
Συγκριτικά, λοιπόν, με τα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ύπαρξης της Γης, η παραμονή μας πάνω σε αυτή ισοδυναμεί με τη διάρκεια ενός απλού ρεψίματος. Κι όμως, καταφέραμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας στον πλανήτη, όπως ένας τυφώνας κατηγορίας 5 θα άφηνε το αποτύπωμά του σε Παγκόσμιο Τουρνουά Ντόμινο.
Απομυζήσαμε τους φυσικούς πόρους, μολύναμε τις θάλασσες και τον αέρα, στραγγίξαμε τα νερά, εξαφανίσαμε ολόκληρα ζωικά είδη, αποψιλώσαμε δάση, γεμίσαμε τα πάντα τσιμέντο, ανεβάσαμε τη θερμοκρασία και ανοίξαμε και τρύπα στο όζον! Wow! Και μιλάμε για έναν πλανήτη που επέζησε από Εποχές Παγετώνων, πτώσεις μετεωριτών, συνεχείς μετακινήσεις των λιθοσφαιρικών πλακών και σύγκρουση με έναν αστεροειδή στο μέγεθος του Άρη!
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την Ανθρωπότητα σαν ένα κακό σπυρί στον κώλο, που το ξύνεις κι αυτό σκάει κι εξαπλώνεται σε όλο το σώμα. Απλωθήκαμε κι εμείς πάνω στη Γη κι απ’ όπου περάσαμε αφήσαμε το στίγμα μας: σκουπίδια, μόλυνση και ποπ μουσική. Και τώρα ψάχνουμε τρόπους να ταξιδέψουμε και σε άλλους πλανήτες, για να μας απολαύσουν κι εκείνοι σε όλο μας το μεγαλείο: ο περιοδεύων θίασος με τις διαστημικές ακρίδες!
Ερχόμαστε, λοιπόν, στο σήμερα. Αφού τα κάναμε όλα σαν τα μούτρα μας (και όταν λέω «μούτρα» εννοώ τέτοια μούτρα!) αποφασίσαμε στο παρά πέντε ότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και γεμάτοι ενθουσιασμό και όρεξη για δράση και αλλαγή, ανασκουμπωθήκαμε, σηκώσαμε τα μανίκια και πήραμε δραστικά μέτρα! Δραστικότατα! Αποφασίσαμε κάθε τελευταίο Σάββατου του Μαρτίου να σβήνουμε για μια ώρα τα φώτα μας!
Ακριβώς! Από τις 8.760 ώρες που έχει το έτος (ο μαθηματικός να επέμβει πάλι), εμείς αφιερώνουμε πανηγυρικά στον πλανήτη μία ώρα!
«Ουάου! Εξήντα ολόκληρα λεπτά; Θα σβήσω τα φώτα τώρα!» βροντοφώναξε ενθουσιασμένη η Λίτσα Τσότρα αδειάζοντας μισό μπουκάλι λακ στην κουρούπα της, ενώ ταυτόχρονα έπλενε στο πλυντήριό της τρεις κιλότες…
«Έσβησα τα φώτα στο σπίτι και νιώθω κιόλας σαν να άλλαξα τον κόσμο!» δήλωσε περιχαρής ο Δημοσθένης Μαλαστούπας μαρσάροντας το κωλοφτιαγμένο Φιατάκι του και αδειάζοντας το γεμάτο τασάκι στην άσφαλτο…
«Είμαι ευτυχισμένος που συμμετέχω σε αυτή την προσπάθεια!» είπε δακρυσμένος ο Μανώλης Λουλές, πλένοντας το τροχόσπιτό του με τη μάνικα, ενώ άδειαζε τον κουβά με τις σαπουνάδες σε ένα παρτέρι.
8.759 ώρες για τον άνθρωπο. Μία ψωριάρα ώρα για τη Γη… Πάντα μου προκαλούσαν εμετό τέτοιες νεοεποχίτικες, βραχύβιες εξάρσεις δήθεν οικολογικής ευαισθησίας. Μία ώρα είναι αρκετή να εφησυχάσεις τη συνείδησή σου, φαντάζομαι. Μετά μπορείς να συνεχίσεις να γεμίζεις σκουπιδομάνι το Λεκανοπέδιο, να ανάψεις όλα τα φώτα και τις συσκευές στο σπίτι και να αφήσεις το σκύλο ελεύθερο να χέσει στο χαλάκι του γείτονα ή στο πόδι της ανοϊκής γιαγιάς του που κάθεται στα σκαλιά.
«Μα, είναι μία συμβολική κίνηση!» θα σπεύσουν να δηλώσουν τα πρόβατα που λατρεύουν να συμμετέχουν σε τέτοια παγκόσμια happening, ειδικά αν τα διαφημίσει και κάνα τσόλι στην τηλεόραση! Και τι ακριβώς συμβολίζει, πέρα από την αδυναμία σου να σταθείς και να δράσεις ως μονάδα, αν δεν το κάνουν κι άλλα 800 άτομα μαζί σου;
Ξέχνα τις ώρες και τα λεπτά, μπουνταλά μου. Αν θες να σωθεί η Γη -και κατ’ επέκταση το καλοζωισμένο, τροφαντό τομαράκι σου- πρέπει να αλλάξεις μυαλά και νοοτροπία. Μερικά, απλά, καθημερινά παραδείγματα:
- Σβήνε τα φώτα στα δωμάτια που δεν μπαίνεις — μη φοβάσαι το μπαμπούλα, στην ηλικία σου το έμφραγμα είναι πιο τρομαχτικό!
- Κλείνε τις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές σου συσκευές από το κεντρικό τους κουμπί, μην τις βάζεις σε αναμονή, εκτός αν σου κρατάει παρέα το κόκκινο φωτάκι τους επειδή είσαι loser και δεν έχεις αληθινούς φίλους.
- Σταμάτα να σπαταλάς νερό, επιτέλους! Δεν χρειάζεται να γεμίζεις ολόκληρη τη μπανιέρα για να πλατσουρίσεις μέσα, παλιοκήτος!
- Κάνε ανακύκλωση! Όχι, ανακύκλωση δεν είναι όταν φοράς τα ίδια εσώρουχα τρεις βδομάδες, γυρνώντας το μέσα έξω — αυτό είναι Αηδία! Ξεχώριζε από τα σκουπίδια σου τα χαρτιά, το πλαστικό και το γυαλί και πέτα τα στους αντίστοιχους κάδους.
- Πάρε και κάνα λεωφορείο ή περπάτα λιγάκι, μπας και πέσει η πατσοκοιλιά που κοντεύει να γίνει σαν το Σινικό Τείχος! Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις στο περίπτερο με το αυτοκίνητο!
- Σταμάτα να πετάς σκουπίδια όπου βρεις, γύφτουλα!
Και υπάρχουν και αμέτρητα άλλα που μπορώ να σου προτείνω, από ενεργειακούς λαμπτήρες μέχρι carpooling, αλλά σε βλέπω ήδη ιδρωμένο και φοβάμαι μη μου πάθεις τίποτα… Τι έγινε, καμάρι μου; Σου έπεσε βαριά η οικολογική συνείδηση; Προτιμάς την ευκολία της μίας ωρίτσας; Το ίδιο και οι περισσότεροι, δυστυχώς, γι’ αυτό και δεν βλέπω πολλές ελπίδες για το ανθρώπινο γένος…
Τέτοιοι που είμαστε, φαντάζομαι ότι αν η Γη μπορούσε να εκφραστεί με λόγια θα έλεγε μόνο μία φράση: «Μία να είναι η δική σας ώρα, ρε — κι εκείνη στο κρεβάτι!». Αλλά δεν πειράζει… Έχω εμπιστοσύνη στη Μητέρα Φύση και ξέρω ότι όταν σκουρύνουν τα πράγματα κι άλλο, θα αναλάβει εκείνη! Και ξέρει να κάνει καλές εκκαθαρίσεις, αν χρειαστεί, μικρέ μου Homo sapiens!
