Αγαπητέ πατέρα.
Ευχαριστώ για το γράμμα σου, το οποίο έλαβα εν μέσω καύσωνος και σκέψεων για δροσιστικές καλοκαιρινές αποδράσεις. Ευτυχώς δεν είναι μακριά η μέρα των διακοπών μας εδώ και αυτό μας δίνει κουράγιο να προχωρούμε χωρίς να επηρεαζόμαστε από τις αντίξοες συνθήκες του περιβάλλοντος. Θεωρώ, όπως σου έχω πει και στο παρελθόν, ότι όλοι μας χρειαζόμαστε μια ανάπαυλα από το φόρτο της καθημερινότητας και την κόπωση της χρονιάς.
Οι διακοπές προσφέρουν ακριβώς αυτό και είναι απολύτως χρήσιμες για την καλή υγεία, ψυχική και σωματική των εργαζομένων. Ξέρεις, θεωρώ ότι το ανθρώπινο σώμα είναι ως ένα βαθμό σαν μια μηχανή, η οποία θέλει όχι μόνο συντήρηση, αλλά και κατάλληλη ανάπαυση, ώστε να είναι δυνατό να αποδίδει διαρκώς. Η έλλειψη ευαισθησίας σε αυτό το θέμα, μπορεί να φέρει δυσάρεστα αποτελέσματα στην υγεία μας.
Είναι απαραίτητο να υπάρχουν οι κατάλληλες “βαλβίδες εκτόνωσης”, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μηχανές εκείνες όπου η πίεση αυξάνεται από τη βαθμιαία συγκέντρωση ατμών ή υγρών. Το κακό με την αντιστοιχία στον ανθρώπινο οργανισμό είναι η δύσκολη αναστρεψιμότητα των συνεπειών της υπερφόρτωσής του, γεγονός το οποίο πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου και να φροντίζουμε τον εαυτό μας κατάλληλα.
Σε σχέση με την επιστολή σου και την εμπειρία του φίλου μου, θέλω να συμφωνήσω μαζί σου, ότι η ανακοίνωση μιας πολιτικής συνεργασίας με τους πελάτες μιας εταιρείας δημιουργεί και τις αντίστοιχες προσδοκίες από τη μεριά τους.
Θα ήταν πραγματικά καταστροφική η αθέτηση των διακηρυσσόμενων εκ μέρους της επιχείρησης για οποιοδήποτε λόγο. Βεβαίως πιστεύω ότι και σε αυτή την περίπτωση σημαντικό ρόλο παίζει η δέσμευση της διοίκησης σχετικά με την πολιτική αυτή. Μόνον αν η διοίκηση η οποία ξεκινά υπο κανονικές συνθήκες την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής εξυπηρέτησης ενστερνισθεί και φροντίσει να υποστηρίξει την πολιτική αυτή στην πράξη, δίνοντας μάλιστα και το παράδειγμα με όποιον τρόπο μπορεί καλύτερα, μόνον τότε μπορεί κανείς να μιλά για πιθανότητα επιτυχίας του οποιουδήποτε προγράμματος.
Αυτό μου φέρνει στο μυαλό την περίπτωση της Κατερίνας, μιας καλής μου φίλης η οποία είναι διευθύντρια οργάνωσης σε μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση. Η Κατερίνα λοιπόν, ανέλαβε πρόσφατα ένα πολύ μεγάλο έργο, σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης των δραστηριοτήτων της εταιρείας όπου εργάζεται. Αυτή η επιχείρηση, η οποία έχει αρκετά χαρακτηριστικά μιας οικογενειακής εταιρείας, αλλά και αρκετά σημεία μιας οργανωμένης επιχείρησης, αποφάσισε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται μια από τις βασικές της λειτουργίες.
Η αλλαγή αυτή θα φέρει, όταν εφαρμοσθεί πλήρως, σημαντικές βελτιώσεις στην ταχύτητα εκτέλεσης της εργασίας, την ακρίβεια των πληροφοριών οι οποίες διακινούνται σε όλες τις θέσεις απασχόλησης, την ελαχιστοποίηση του όγκου των χαρτιών τα οποία τώρα διακινούνται με κόπο και απώλειες και εντέλει τον αμεσότερο και ακριβέστερο τρόπο ενημέρωσης της διοίκησης, προϋπόθεση σημαντική για την αποτελεσματικότερη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη διοίκηση της εταιρείας.
Για να προχωρήσει στην ολοκλήρωση του έργου αυτού, η Κατερίνα, όπως είναι συνηθισμένη να δρα, ξεκίνησε από την ανάλυση της υπάρχουσας κατάστασης, χάραξε τον τελικό της στόχο, δηλαδή όρισε το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να φτάσει έπειτα από το προκαθορισμένο χρονικό διάστημα το οποίο είχε προβλεφθεί, συνεργάσθηκε με τα άτομα εκείνα τα οποία θα εμπλέκονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην εφαρμογή της συγκεκριμένης αλλαγής, τόσο τους ομόβαθμούς της, όσο και τους εργαζομένους σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, κατέγραψε τις παρατηρήσεις τους μέσα από ομαδικές συναντήσεις, έκανε τις απαραίτητες τροποποιήσεις στο σχεδιασμό της, ενημέρωσε τη διοίκηση για τις σκέψεις και τις ενέργειές της και ζήτησε από τον Πρόεδρο και Γενικό Διευθυντή της επιχείρησης να υποστηρίξει τον όλο σχεδιασμό, εφόσον συμφωνούσε κι εκείνος με αυτόν, ώστε να επιτύχει η εφαρμογή των αλλαγών στην πράξη.
Γνώριζε πολύ καλά, ότι πάντα όταν εφαρμόζονται αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο μια ολόκληρη εταιρεία έχει συνηθίσει να εργάζεται για χρόνια, υπάρχουν αντιδράσεις σε αυτές. Οι αντιδράσεις μάλιστα αυτές μπορεί να φτάσουν στο σημείο της καθολικής αποτυχίας εφαρμογής των νέων μεθόδων. “Βασικός και κρίσιμος παράγοντας στην επιτυχία”, μου έλεγε η Κατερίνα, “είναι η δέσμευση και υποστήριξη την οποία παρέχει η διοίκηση. Αυτήν την υποστήριξη λοιπόν προσπάθησα να επιτύχω από τη διοίκηση για τις αλλαγές τις οποίες έπρεπε να εφαρμόσω με την πρότασή μου…”
Εκείνο το οποίο συνέβη, ήταν η έκδοση μιας επιστολής από τη διοίκηση, η οποία απευθυνόταν σε όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες, και η οποία κατέληγε με τη φράση: “…οι αλλαγές αυτές θα εφαρμοσθούν οπωσδήποτε. Δεν θα δεχθούμε καμμιά δικαιολογία για τη μη εφαρμογή τους. Η έναρξη της δοκιμαστικής περιόδου είναι άμεση…”
Ξεκινώντας τη δοκιμαστική αυτή εφαρμογή, η Κατερίνα διαπίστωσε ότι σε αρκετές περιπτώσεις, χρειαζόταν ορισμένες επιπρόσθετες επενδύσεις στην υπάρχουσα υποδομή και κυρίως στο έμψυχο υλικό της επιχείρησης. Εν ολίγοις χρειαζόνταν προσλήψεις νέων ατόμων, γεγονός το οποίο σήμαινε μεγαλύτερο κόστος λειτουργίας κάτω από το νέο σχήμα.
Η Κατερίνα δεν ήταν βέβαιη αν η διοίκηση ήταν διατεθειμένη να επιβαρύνει το κοστολόγιό της έστω και στο ελάχιστο, για οποιαδήποτε αιτία. “Ο καθένας γνωρίζει ότι ο πρωταρχικός στόχος μιας επιχείρησης είναι το κέρδος”, μου έλεγε. “Μήπως λοιπόν ορισμένα πράγματα τα οποία γίνονται με παραδοσιακό τρόπο, ο οποίος δεν είναι τόσο αποτελεσματικός, αλλά αφήνει περισσότερα περιθώρια κέρδους, πρέπει να παραμένουν ως έχουν, ώστε εκτός των άλλων να μη διαταράσσεται η ηρεμία των εργαζομένων από το άγχος και την αντίδραση την οποία θα φέρει η αλλαγή;”
Χωρίσαμε με αυτό το ερώτημά της αναπάντητο και εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα να ζητήσω τη γνώμη σου γι’ αυτό.
Σε φιλώ, με εκτίμηση Λέων.
Αγαπητέ Λέων.
Ευχαριστώ για το γράμμα σου και την εμπιστοσύνη στην κρίση μου. Χαίρομαι από το γεγονός ότι έχεις φίλους και φίλες μαχόμενους με επιτυχία αλλά και γόνιμο προβληματισμό στο στίβο της διοίκησης, ένα τόσο δύσκολο, αλλά και ενδιαφέρον πεδίο της επιχειρηματικής ζωής. Το ερώτημα το οποίο θέτεις είναι στην επιφάνειά του δύσκολο να απαντηθεί. Από την άλλη μεριά, αν κάποιος έχειι συγκεκριμένες αρχές με τις οποίες πορεύεται στην επαγγελματική του ζωή σαν manager, μπορεί σχετικά εύκολα να αποφασίσει για τον ενδεδειγμένο τρόπο δράσης του.
Στο συγκεκριμένο θέμα, φαίνεται κατ’ αρχήν ευκολότερο και ελκυστικό να απαντήσει κανείς ότι από τη στιγμή κατά την οποία καλύπτεται η βασική αρχή του άμεσου οικονομικού κέρδους της επιχείρησης, θα είναι προτιμητέο να ακολουθηθεί η οδός εκείνη η οποία το διασφαλίζει. Γιατί να ασχοληθεί κανείς με κάτι το οποίο αφενός μεν θα φέρει πιθανές αντιδράσεις στο ανθρώπινο δυναμικό της επιχείρησης και αφετέρου θα μειώσει το κέρδος της επιχείρησης;
Η απάντησή μου είναι ότι η απόφαση για την ενδεδειγμένη ενέργεια είναι δύσκολη και θα έπρεπε να λάβει κανείς υπ’ όψιν του όχι μόνο το οικονομικό κέρδος, αλλά και τη μελλοντική πορεία της επιχείρησης.
Αν η μόνη παράμετρος λήψης αποφάσεων είναι το οικονομικό κέρδος, χωρίς να εξετάζεται για παράδειγμα η τεχνολογική ανάπτυξη της επιχείρησης, ή η είσοδός της σε άλλες αποδοτικές αγορές, ή η εδραίωση της ανταγωνιστικότητάς της μακροπρόθεσμα, τότε υπάρχει σίγουρα πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Κάποτε πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι η διασφάλιση του βραχυπρόθεσμου κέρδους δεν είναι απαραίτητα η βέλτιστη στρατηγική.
Οι επιχειρήσεις εκείνες οι οποίες φροντίζοντας μεν να είναι κερδοφόρες, βλέπουν ταυτόχρονα τον χρονικό ορίζοντα και σχεδιάζουν το αύριο, έστω κι αν είναι ευχαριστημένες με το σήμερα, αυτές οι «ανήσυχες» επιχειρήσεις, είναι εκείνες οι οποίες τελικά ηγούνται στον κλάδο και τον χώρο τους μακροπρόθεσμα.
Σε φιλώ, ο πατέρας σου.
