Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Τα αψεγάδιαστα «φαντάσματα» που στοιχειώνουν τόσο κομψά το αντρικό στυλ εδώ και δεκαετίες έμαθαν ότι γιορτάζουμε και απαίτησαν τον χώρο τους. Υπάρχουν πολλές στιγμές στη ζωή μου που έχω ευχηθεί να ήμουν άντρας, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλους πιο σοβαρούς (όπως το να δω πώς είναι να συνυπάρχεις με ένα εξωτερικό γεννητικό όργανο), άλλους λιγότερο: Να σου δώσει ο παππούς το ρολόι του, ένα τέλειο, λεπτό vintage ρολόι με μαύρο δερμάτινο λουράκι, στα εικοστά πρώτα γενέθλιά σου, να σε μάθει ο πατέρας σου πώς δένεται η γραβάτα μπροστά στον καθρέφτη και άλλα τέτοια.
Όπως ίσως έχετε καταλάβει, λατρεύω τους άντρες. Τους λατρεύω αρκετά ώστε να βρω την ευτυχία της ζωής μου στο να γεννήσω έναν από δαύτους. Από την (πιο μακρόχρονη από όσο θα ήθελα) καριέρα μου ως μητέρας, συζύγου, κόρης, ερωμένης, αδερφής, αδερφομάνας και ούτω καθεξής, έχω συμπεράνει λοιπόν ότι οι άντρες χρειάζονται κανόνες. Είναι ένα σημείο αναφοράς, το στήριγμά τους σε έναν κόσμο, μέσα στον οποίο ορμούν γεμάτοι φιλοδοξίες και ορμόνες. Αυτό ισχύει και στο ντύσιμό τους.
Απλό παράδειγμα: Αν δεν είσαι μοντέλο του label Duckie Brown ή κλόουν, το μπατζάκι του παντελονιού δεν πρέπει να αφήνει τον αστράγαλο ακάλυπτο. Αντίθετα, πρέπει να παράγει ένα υπέροχο «break» λίγο κάτω από το καλάμι πριν καταλήξει πάνω στο παπούτσι. Ο Ambrose Bierce ένας πολύ καλοντυμένος άντρας του παρελθόντος, είχε δώσει στο Devil’s Dictionary το 1911 έναν εύστοχο ορισμό για τη μόδα: «Ένας τύραννος τον οποίο οι σοφοί γελοιοποιούν και υπακούουν».
Καταραμένοι από την κοινωνία και τον άχαρο ρόλο τους μέσα σε αυτήν, οι άντρες, και ειδικά οι Ελληνες άντρες, είχαν επί χρόνια εκπαιδευτεί στο πρώτο και καθόλου στο δεύτερο. Θυμηθείτε τη δεκαετία του ’70 και του ’80· ο καλοντυμένος άντρας ξεχώριζε ως «λοξός» στα μάτια όχι μόνον των ομοίων του, αλλά και των εκπαιδευμένων από τους πατεράδες τους γυναικών.
Στην πραγματικότητα, το αντρικό ντύσιμο δεν είναι ακριβώς μόδα. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, κανένα αρσενικό δεν χρειάζεται να εφευρίσκει εκ νέου την εικόνα που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό του κάθε σεζόν.
Μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν αλλάξει πολλά. Ακόμη και οι κοινωνικοί περιορισμοί (λευκά κολάρα/μπλε κολάρα) έχουν καταρρεύσει, καθιστώντας το καλοντυμένο ιδανικό προσιτό σε οποιονδήποτε μπορεί να το πληρώσει –είτε σε εκδοχή Kiton είτε σε εκδοχή H&M. Ενα μόνο πράγμα δεν έχει αλλάξει: Τα ίδια τα ρούχα. Και αυτό, το οφείλουμε στους κανόνες.
Στην πραγματικότητα, το αντρικό ντύσιμο δεν είναι ακριβώς μόδα. Σε αντίθεση με τις γυναίκες, κανένα αρσενικό δεν χρειάζεται να εφευρίσκει εκ νέου την εικόνα που έχουν οι άλλοι για τον εαυτό του κάθε σεζόν· ένα όμορφο polo θα είναι όμορφο και έπειτα από είκοσι χρόνια.
Και αυτοί οι κανόνες δεν καλύπτουν πλέον μόνον κάτι τόσο «comme il faut» όπως το blazer του Καρόλου, αλλά και κάτι τόσο πάλαι ποτέ «ανατρεπτικό» όπως το τζιν και το Τ-shirt του Bruce Springsteen.
Σε επτά από αυτούς, με τη μορφή διαχρονικών συνόλων, προσπάθησε το Texnologia.Net εν όψει των γενεθλίων του να βρει την αλήθεια που καθιστά έναν άντρα καλοντυμένο και από την πρώτη στιγμή σκόνταψε πάνω στις εξαιρέσεις τους: Όταν ο Miles Davis συνδύαζε εν έτει 1959 ένα κλασικό khaki παντελόνι και ένα polo-neck με ένα υπέροχο, τεράστιο σκουρόχρωμο μαντίλι τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό, το κλασικό συναντούσε τη μαγεία της ανατροπής.
Διότι μπορεί, όπως προαναφέραμε, ο άντρας να έχει μάθει να λειτουργεί σύμφωνα με κανόνες, αλλά με έναν ιδιαίτερα γοητευτικό τρόπο πάντα τους χρησιμοποιεί έτσι ώστε τελικά να γίνεται το δικό του.
