1965: Ο Κώστας Ματάτης ήταν στρατιώτης στο τάγμα πυροβολικού. Παιδί αριστερών γονέων πού χάθηκαν στον Εμφύλιο. Στην θητεία του συνάντησε έναν συνταγματάρχη και μέλλοντα δικτάτορα, τον Γεώργιο.Παπαδόπουλο. Ο Παπαδόπουλος ήταν διοικητής στο τάγμα που υπηρετούσε ο Ματάντης, στον Έβρο. Ένα βράδυ, ο Ματάντης συνελήφθη επειδή ο Παπαδόπουλος τον κατηγόρησε ότι είχε ρίξει ζάχαρη στο ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου για να κάνει σαμποτάζ και να ανατρέψει το πολίτευμα. Ο κίνδυνος της κομμουνιστικής εκτροπής προβάλλεται από όλα τα μέσα. Ο Ματάντης φυλακίζεται και βασανίζεται. Παράλληλα, αρκετοί αξιωματικοί βρίσκουν την ευκαιρία που διακαώς έψαχναν να «σώσουν την χώρα από τους κομμουνιστάς».
Θα μου πείτε, τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας;
Αλήθεια, στις μέρες μας δεν ακούμε διάφορους να καυχιούνται ότι μας «έσωσαν», ότι αν δεν τους στηρίξουμε θα καταστραφούμε, ακόμα και ότι «οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια…». Δεν ακούμε υπουργούς να βαφτίζουν «ακροαριστερά κακομαθημένα πλουσιόπαιδα» όσους τολμούν να διαφωνούν με τις πρακτικές τους; Δεν ζούμε στην Ελλάδα που κυβερνά o Γρηγοράκος που φτιάχνει νόμους που απειλούν όποιον μετανάστη καταγγέλλει αστυνομική βία , ο Βορίδης που έκανε επιδρομές με τσεκούρια, ο Γεωργιάδης που μαθήτευσε δίπλα στον εθνικοσοσιαλιστή Κώστα Πλεύρη και μιλώντας για την Κωνσταντινούπολη, το διαβεβαίωνε «όταν έρθει η ώρα του αγώνος θα δώσουμε το αίμα μας», ο Κρανιδιώτης που αποκαλεί “ντιντήδες” του μετριοπαθής βουλευτές της ΝΔ, ο Θανάσης Πλεύρης που ζητάει νεκρούς στα σύνορα και πιστεύει πως η λύση στο μεταναστευτικό είναι «σε όσους έρχονται στην Ελλάδα να κάνουμε την ζωή κόλαση» και ο Σαμαράς που έχει… ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τον Θεό. Αυτοί λοιπόν θέλουν να σώσουν την χώρα από τον κίνδυνο. Κάποτε ο κίνδυνος ήταν οι «κομμουνιστές», τώρα είναι η «χρεοκοπία». Οι «σωτήρες» όμως δεν άλλαξαν και πολύ…