Μια φορά και έναν καιρό, τα ρολόγια ήταν κάτι τεράστια πράγματα που έκαναν «τικ, τακ», «τικ, τακ». Τα περισσότερα χρειάζονταν φροντίδα καθημερινά για να συνεχίσουν να κάνουν «τικ, τακ», «τικ, τακ», αλλιώς σταματούσαν.
Τα πράγματα άλλαξαν για πάντα όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήρθαν τα ψηφιακά ρολόγια. Αυτά τα φοβερά gadget-άκια είχαν κάτι τοσοδούλες κόκκινες led ενδείξεις και ένα μικρό κουμπάκι που ήθελε λίγο πείραγμα με το δάχτυλο για να δείξει την ώρα. Βέβαια, η εποχή αυτή έχει παραγάγει αριστουργήματα. Πέρα από το πρωτότυπο της Hamilton για το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος του Kubrick, που είχε προηγηθεί το 1968, στην αγορά κυκλοφόρησαν και εξαίσια κομμάτια όπως το άκρως φινετσάτο lip της ομώνυμης γαλλικής εταιρείας, σε σχέδιο του Roger Tallon, του ίδιου ανθρώπου που έχει σχεδιάσει την Teleavia, την πρώτη φορητή τηλεόραση, και τα ταχύτατα γαλλικά τρένα tgv.
Μέχρι να έρθει η δεκαετία του ’80, όλα τα αγόρια κυκλοφορούσαν με ένα από αυτά τα φοβερά ρολόγια, που τώρα ήταν ντυμένα με πλαστικό, με τον καιρό απέκτησαν κάτι οθόνες σε ασύλληπτα φωτεινό γαλάζιο και τους θύμιζαν όλες τις περιπέτειες που τους συντρόφευαν καθώς μεγάλωναν: Τον Michael Knight να καλεί τον Κιτ μέσα από το ψηφιακό του ρολόι, ασύρματο. Tον Marty McFly να γυρνά με τον «Doc» Brown στο 1955 και να τον καψουρεύεται η μάνα του, ψυχραιμία, μιλάμε για την ταινία «Επιστροφή στο Μέλλον» ή τον Ryan Gosling στο Half Nelson. Βέβαια, η τεχνολογία είναι σαν τις ταινίες τρόμου. Όπως βλέπεις την ταινία που σε τρόμαζε όταν ήσουν μικρός και τώρα χασμουριέσαι, έτσι κι αυτό που τότε σου φαινόταν φοβερή hi-tech πρόοδος σήμερα μοιάζει λίγο αστείο, άτεχνο. Ωστόσο, κανένας άντρας δεν πρέπει να ντρέπεται για το γεγονός ότι κάποτε αποθέωνε το πλαστικό ψηφιακό του ρολόι. Ίσα ίσα, αυτή η περίοδος άφησε μια μοναδική παρακαταθήκη στο στυλ του.
Πάντα κάπου μέσα του θα βλέπει το ρολόι όχι μόνο ως status symbol, αλλά ως κάτι χαριτωμένο, ως ένα gadget, κι όταν το κοιτάει, ίσως να γυρνάει λίγο ο χρόνος πίσω σ’ εκείνη την εποχή της απίστευτης αθωότητας, όπου ακόμη δεν φοβόταν να φλερτάρει –κι ας ήξερε ότι θα φάει τα μούτρα του. Όπου τα κορίτσια τον κοιτούσαν να πλησιάζει εκστασιασμένα αν και οδηγούσε παπί. Αν υπάρχει κάτι που χρωστάμε στο ψηφιακό ρολόι, είναι ότι έδωσε στο χρόνο λίγη από τη γεύση της περιπέτειας, την ψευδαίσθηση ότι μπορούσες να ξεκινήσεις από το σπίτι και η μέρα σου να εξελιχθεί όπως του MacGyver, έχοντας στη διάθεσή σου μια ντομάτα και ένα αγγούρι, αντί να κόψεις χωριάτικη, να πρέπει να σταματήσεις μια (επίσης ψηφιακή) ωρολογιακή βόμβα. Το ψηφιακό ρολόι είναι ένα απομεινάρι της εποχής όπου ακόμη πιστεύαμε πως όλα ήταν δυνατά, κι αυτό ακριβώς μας έκανε δυνατούς. Γι’ αυτό του έχουμε αδυναμία.
