Άρθρο του Πέτρου Γιαννοπούλου.
Επιστρέφοντας σπίτι μου εχθές το βράδυ, περνούσα από έναν δρόμο ο οποίος από τη μια μεριά είναι πάντα γεμάτος παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Δηλαδή αν τύχει και βρεις εκεί να παρκάρεις, το αφήνεις και πας στο πρακτορείο να ρίξεις κανένα τζόκερ. Τέτοιο πράγμα.
Λίγα μέτρα μπροστά μου είναι ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο, το οποίο έχει ανάψει τα alarm, και μέσα είναι 2 νεαροί οι οποίοι μιλάνε. Εκείνη τη στιγμή έρχεται ένα τζιπάκι, γυναίκα μεσήλικας η οδηγός, η οποία στέκεται ακριβώς λίγο πιο πίσω από το αυτοκίνητο με τα alarm, σαν να περιμένει να φύγουν οι νεαροί για να το βάλει εκείνη στη θέση τους. Ανάβει κι αυτή λοιπόν τα alarm, και περιμένει.
Πίσω της αρχίζει να σχηματίζεται σιγά σιγά μια ουρά δύο, τριών, τεσσάρων και λοιπά αυτοκινήτων. Οι νεαροί δεν κάνουν κάποια κίνηση ότι θα φύγουν, εξακολουθούν και βρίσκονται μέσα στο αυτοκίνητο, κλείνουν όμως τα alarm.
Φυσικά, μετά από 15 δευτερόλεπτα, αρχίζουν οι πρώτες κόρνες. Η οδηγός του τζιπ, ατάραχη, περιμένει. Οι κόρνες αρχίζουν να γίνονται πιο επίμονες. Κάποια στιγμή βγάζει το κεφάλι από το παράθυρο και φωνάζει στους νεαρούς:
- “Άντε λοιπόν, κουνηθείτε, έχουμε κλείσει το δρόμο!”
Ο νεαρός που καθόταν στη θέση του συνοδηγού στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο, της απαντά: - “Δεν φεύγουμε, μπορείτε να προχωρήσετε”
- “Αφήστε τα αυτά, με είδατε ότι περιμένω να παρκάρω και δεν θέλετε να σας πιάσω τη θέση. Κουνηθείτε λοιπόν!” απάντησε αυτή.
- “Σας λέω ότι δεν έχουμε σκοπό να φύγουμε, προχωρήστε λοιπόν γιατί εσείς έχετε κλείσει το δρόμο, όχι εμείς”
Η γυναίκα τι κάνει; Σβήνει τη μηχανή και κατεβαίνει από το τζιπ. Κάθεται δίπλα στην ανοιχτή πόρτα και τους λέει - “Ωραία, εγώ λοιπόν θα σας περιμένω. Κάποια στιγμή θα φύγετε, δεν γίνεται να κάτσετε εκεί για πάντα!!!”
Περιττό να πω ότι οι από πίσω έχουν αρχίσει να κορνάρουν επίμονα, ενώ ήδη άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα “κοσμητικά” επίθετα.
Ο νεαρός που της μιλούσε τόση ώρα, με αρκετή ευγένεια μπορώ να πω της ξαναλέει:
- “Ακούστε με, δεν έχουμε εμείς σκοπό να φύγουμε, δεν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε ούτε καθόμαστε εδώ για να μην μας πάρετε τη θέση. Απλά καθόμαστε στο αυτοκίνητο, είναι κακό αυτό;”
- “Δεν πιάνουν αυτά σε μένα, ξέρω πολύ καλά τι κάνετε, γιαυτό σηκωθείτε και φύγετε τώρα. Εγώ δεν το κουνάω από δω.”
Κάποια στιγμή κάποιος από τα πίσω αυτοκίνητα (που τώρα μετρούσαν τουλάχιστον 25 στην ουρά) άρχισε να της φωνάζει έξαλλος να πάρει τον κουβά της και να ανοίξει το δρόμο.
Εκείνη, αφού είδε και απόειδε, μπήκε στο τζιπ, έβαλε μπροστά, και πριν φύγει σπινιαριστή φώναξε στους νεαρούς
- “Γιαυτό πάμε κατά διαόλου, με τα μαλακισμένα σαν και σας…!!!”
Οι νεαροί φυσικά έμειναν άναυδοι, μαζί κι εγώ! Εδώ δεν είναι το χάσμα των γενεών, εδώ είναι το χάσμα στο κεφάλι της συγκεκριμένης γυναίκας και της παντελούς αδιαφορίας για όλους τους υπόλοιπους που την ακολουθούσαν.
Καθώς περνούσαν μετά τα αυτοκίνητα από μπροστά μου, άκουγες διάφορα… το πιο ωραίο που πρόλαβα να ακούσω ήταν “… τρεις φορές ξύλο την ημέρα για να στρώσει…”
Παράνοια…
