Άρθρο του Γιάννη Σαρόγλου.
Σήμερα πήρα τα παιδιά και κατεβήκαμε στο κέντρο της Αθήνας. Μια βόλτα που τους την είχα τάξει από τις αρχές της εβδομάδας και που θυμόντουσαν κάθε μέρα. Για τα μικρά το κάθετί σε μια τέτοια βόλτα είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία, κάτι πρωτόγνωρο, θαυμαστό. Και κάθε φορά εντυπωσιάζομαι κι εγώ με το γεγονός ότι έστω και κάτι ασήμαντο και συνηθισμένο για μας μπορεί για τα παιδιά να είναι αντικείμενο θαυμασμού ή απορίας.
Οι ερωτήσεις που κάνουνε είναι αν μη τι άλλο διασκεδαστικές. Ακόμα και οι παρατηρήσεις τους, εύστοχες, μας κάνουν να ξαναβλέπουμε κι εμείς τα πράγματα με λίγο πιο φρέσκο μάτι. Κάποιες σε κάνουν να αισθάνεσαι κι αμήχανα, ίσως και άβολα…
- Πω πω τι μεγάλη σκάλα είναι αυτή! (στο μετρό).
- Μπαμπά, πού πάνε τα σκαλοπάτια;
- Τα τραίνα όταν συναντιούνται, χαιρετιούνται ανάβοντας τα φώτα τους;
- Ο οδηγός αν θέλει να κάνει όπισθεν, πώς βλέπει πού θα πάει; Έχει καθρέπτη όπως στο αυτοκίνητο;
- Γιατί αυτός ο κόσμος πάει εκεί που πάμε κι εμείς;
- Μπαμπά, τι κάνει αυτός εκεί κάτω; (ζητιάνος ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο)…
- Γιατί δεν έχει χέρι;
- Αυτό το λεωφορείο κάνει μονόζυγο; (τρόλλεϋ)
- Μπαμπά πώς ξέρουν τα περιστέρια ότι θα τα ταΐσουμε κι έρχονται στο χέρι μας; (στο Σύνταγμα)
- Αυτός μπαμπά που δεν κουνιέται, αν θέλει να κάνει πιπί του θα τα κάνει πάνω του; Φοράει πάνα; (για τους τσολιάδες στο Σύνταγμα)
- Γιατί στην τηλεόραση η Βουλή είναι μικρή;
- Είναι ο Καραμανλής μέσα τώρα; (ουουουου!)
- Το μετρό γιατί είναι κάτω από τη γη; Κι αν πέσει το ταβάνι;
- Μπαμπά, αν ήμουνα μαϊμού θα με άφηναν να σκαρφαλώσω στους φοίνικες; (ναι) Τότε γιατί δεν έχει μαϊμούδες εδώ; (είχε παλιά) Και τι έγιναν, τις σκότωσαν οι τσολιάδες που φυλάνε τον Καραμανλή;
- Δηλαδή κι εσένα σε έφερνε ο παπούς σου στο Σύνταγμα να δεις τους τσολιάδες; (ναι) Και πώς δεν έχουν κουραστεί τόσα χρόνια να κάθονται ακίνητοι; Δεν κάνουν ποτέ τους πιπί;
Και άλλα πολλά τέτοια ερωτήματα και παρατηρήσεις. Το σίγουρο είναι ότι με ένα παιδί (με δύο μάλλον) ποτέ δεν βαριέσαι 🙂
