Άρθρο της Μαρίας Παπαδοπούλου.
Το ξυπνητήρι χτυπάει ήδη 20 λεπτά όταν αποφασίζω επιτέλους να το κλείσω. Ο αποχωρισμός από το πάπλωμα είναι πολύ σκληρός. Σηκώνομαι με βαριά καρδιά κι ετοιμάζομαι με τα χίλια ζόρια να φύγω για το γραφείο. Το ομολογώ, δεν έχω καμιά όρεξη να πάω για δουλειά.
Αποφασίζω να κάνω μια προσπάθεια να αλλάξω την κακή μου διάθεση και σταματάω στην αγαπημένη μου καφετέρια να πάρω έναν καφέ στο χέρι. Το βλέμμα μου πέφτει ασυναίσθητα στην κοπέλα πίσω απ’ το ταμείο. Είναι αγέλαστη, έχει άσχημο ύφος και δεν λέει ευχαριστώ όταν της αφήνω 2 ευρώ πουρμπουάρ. Ξέχασαν να μου βάλουν στον καφέ γάλα, είναι πικρός και δεν πίνεται, οπότε κι εγώ αναγκάζομαι να τον πετάξω, έχοντας πιει μονάχα μια γουλιά. Χμμμμ, δεν αρχίσαμε καλά…
Έχω ήδη αργήσει και στο δρόμο τρέχω με 100. Στο φανάρι ο οδηγός από τα αριστερά μου χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος κατεβάζει το τζάμι του αυτοκινήτου του, μου σερβίρει μια ωραιότατη μούντζα αποκαλώντας με πολύ… ευγενικά πατσαβούρα και με προσπερνάει σαν δαιμονισμένος, μόλις ο Γρηγόρης ανάβει πράσινο.
Close up στο γραφείο. Το αφεντικό έχει τη χείριστη των διαθέσεων (για την ομάδα που έχασε κάνει έτσι ή δεν «κοιμήθηκε» καλά;), μου κάνει παρατήρηση γιατί πάλι άργησα, ενώ έχω έρθει δέκα λεπτά πιο μπροστά κι η συνάδελφος στο απέναντι γραφείο έχει μια μουράκλα να. Προσπαθώ να την κάνω να ευθυμήσει και της πιάνω την κουβεντούλα, αλλά εκείνη φαίνεται αποφασισμένη να μη μου ανοιχτεί, οπότε κι εγώ ξανασκύβω στα χαρτιά μου και δεν ξαναβγάζω μέχρι το τέλος της μέρας, μιλιά.
Το βραδάκι πετάγομαι στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσω μονάχα 2 πράγματα, στην ουρά όμως για να πληρώσω η κυρία μπροστά μου αρνείται αναιδέστατα να μου παραχωρήσει την σειρά. Ένας νεαρός με σπρώχνει στην έξοδο, ρίχνοντας κάτω την σακούλα που κρατάω μα δεν ζητάει «συγνώμη» και στο διάδρομο της πολυκατοικίας πέφτω πάνω στην ξινισμένη σπιτονοικοκυρά, που μου κάνει παρατήρηση γιατί τα καναρίνια λέει που έχω ενοχλούν, αφού κελαηδούν δυνατά. Δεν πάει καλά ο κόσμος… Καθόλου καλά!
Είναι ιδέα μου ή όλοι έχουν τις μαύρες τους ή τα νεύρα τους και κανένας δεν χαμογελά; Προχωρούν με σφιγμένα τα δόντια, μοιάζουν βυθισμένοι στις μαύρες τους σκέψεις κι έτοιμοι να τα βάλουν με το παραμικρό με τους γύρω τους, γιατί τίποτα δεν τους πάει καλά. Προσβάλλονται με ένα τίποτα, αρπάζονται για ψύλλου πήδημα, ξεκινoύν αμέσως τον καυγά. Τους ζητάς μια χάρη, σε κοιτούν περίεργα, τους κάνεις ένα αστείο το παίζουν ενοχλημένοι, κάνεις ένα μικρό λάθος κι αντιδρούν λες και τους σκότωσες τη μάνα. Είναι δική μου ιδέα ή κάτι πάει πολύ στραβά με τους ανθρώπους αυτή την εποχή; Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, κι εγώ τελευταία τι έχω πάθει κι όλα με πειράζουν, γιατί δεν είμαι ο εαυτός μου που συνήθως χαμογελά;
Δεν ξέρω τι φταίει φίλες μου κι αν συμφωνείτε αλλά έχω την εντύπωση ότι όλοι μας τραβάμε ζόρι. Είναι που τα οικονομικά μας είναι πολύ στενά και ζούμε μέσα στο άγχος πως θα τα βγάλουμε πέρα; Μας έχει κάνει κακό όλη αυτή η κινδυνολογία για την οικονομική (κι όχι μόνο) καταστροφή, που θα χτυπήσει λένε αργά ή γρήγορα την πόρτα μας και δεν κοιμόμαστε καλά; Μας τρώει το στρες και δεν έχουμε αρκετό χρόνο για τον εαυτό μας; Oι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες και μας παιδεύει η μοναξιά; Δεν είμαστε ικανοποιημένοι με τη ζωή μας, δεν είμαστε ευτυχισμένοι κι υποφέρουμε που τα όνειρά μας δεν βγήκαν αληθινά; Δεν είμαι η Τένια Μακρή για να δώσω μια τεκμηριωμένη, επιστημονική απάντηση, αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο δική μου ιδέα ότι το κλίμα γύρω μας είναι βαρύ. Πολύ βαρύ… ενίοτε δε, κι ασήκωτο!
Ας κρατήσουμε το χαμόγελο φιλενάδες μας κι ας κάνουμε με την συμπεριφορά μας τη διαφορά. Μην αφήνουμε να μας ρίχνει η κακή μας διάθεση και -προς Θεού!- μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γίνει άλλος ένας μουρτζούφλης, περίεργος άνθρωπος που τα βλέπει όλα μαύρα. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε μόνο η αισιοδοξία θα μας σώσει κι η καλή καρδιά! Keep on smiling και να έχετε μία πανέμορφη μέρα,
