Η εμφανισιακή συγγένεια του χαρτοφύλακα με τη δερμάτινη παραλληλόγραμμη σάκα του φοιτητή δεν είναι τυχαία. Ο πρώτος εξελίχθηκε από τη δεύτερη (η οποία ακούραστα μετέφερε πολύτιμα έγγραφα από το 14ο αιώνα) όταν η εταιρεία Godillot de Paris εισήγαγε στο σχήμα της ένα μεταλλικό σκελετό εν έτει 1826.
Από τότε, ο χαρτοφύλακας έχει κάνει πράγματα πολύ πιο συγκλονιστικά από το να κουβαλάει φακέλους δικαστικών υποθέσεων: Έχει μεταφέρει διάφορα μυστικά (ειδικά κατά την ψυχροπολεμική περίοδο), έχει αντικατασταθεί με κάποιον ίδιο (τρόπος κλοπής διάσημος σε πράκτορες καθώς και σε πιο διάφανους τύπους, που ήθελαν απλώς τα λεφτά), έχει συνδεθεί στενά με ακόμη ένα αξεσουάρ, τις χειροπέδες που συνδέουν το χερούλι του με τον καρπό του μεταφορέα του.
Πάντως, ο πιο μυστηριώδης χαρτοφύλακας παραμένει αυτός του Pulp Fiction: Τελικά, τι περιείχε; Σύμφωνα με τη συγκλονιστική εκδοχή, την ψυχή του Marcellus Wallace. Αν θυμάστε, στην ταινία η πρώτη φορά που τον βλέπουμε είναι από πίσω, με έναν επίδεσμο στον αυχένα. Επίσης, αν θυμάστε, ο συνδυασμός που άνοιγε το χαρτοφύλακα ήταν «666». Πώς συνδέονται αυτά τα δύο δεδομένα; Σύμφωνα με μια παράδοση, ο διάβολος κλέβει την ψυχή σου από το πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Ο Marcellus Wallace, λοιπόν, είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο και επιθυμούσε να την αγοράσει ξανά.
Για αυτό και στη σκηνή με τους πυροβολισμούς μετά το περίφημο «Εζεκιήλ 25:17», όταν ο Vincent και ο Jules γλίτωσαν από τις σφαίρες που (δεν) τους βρήκαν προσπαθώντας να παραλάβουν το χαρτοφύλακα, αυτό που συνέβη ήταν όντως ένα θαύμα (όπως, άλλωστε, επέμενε ο Jules) από τον Μεγάλο ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή της ψυχής στο δικαιούχο της.
Φυσικά, υπάρχει και η μονότονη εκδοχή ότι το όλο μυστήριο γύρω από το περιεχόμενο του χαρτοφύλακα ήταν απλώς ένα κόλπο για το ξεσήκωμα του θεατή, μια τεχνική που είχε χρησιμοποιήσει πρώτος ο Alfred Hitchcock και την είχε ονομάσει «Μακ Γκάφιν» (εντάξει, δεν την λες και «μονότονη εκδοχή»).
