Προβλέπεται πως δεν θα υπάρξουν νέα παγκόσμια ρεκόρ στο στίβο, μελλοντικά.
Είναι γνωστό πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες θεωρείται το ύψιστο γεγονός για κάθε αθλητή στίβου (όχι μόνο), και εκείνο που τραβάει συνήθως τα βλέμματα είναι το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά τι γίνεται αν φθάσαμε στα όρια του ανθρώπινου σώματος;
Μερικοί επιστήμονες έχουν προειδοποιήσει σχετικά με το τρέξιμο στο στίβο- από σπριντ μέχρι μαραθώνιο – ότι η εποχή νέων παγκοσμίων ρεκόρ μπορεί να έφτασε στο τέλος.
Δηλαδή, εκτός αν η επόμενη αθλητική εξέλιξη είναι τεχνητή και συνοδεύεται από ντόπινγκ, παρά από ανθρώπινη προσπάθεια, ως εκ τούτου αναμένεται μελλοντικά τα τεκταινόμενα του στίβου να αλλάξουν δραματικά προς την αρνητική πλευρά, με λιγότερο θέαμα εννοείται.
Μόνο ένα παγκόσμιο ρεκόρ επιτεύχθηκε στα φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της IAAF στο Λονδίνο, και συγκεκριμένα στην πρόσφατα αναγνωρισμένη κούρσα των 50χλμ γυναικών.
Επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο 2016, μόλις δύο παγκόσμια ρεκόρ επιτεύχθηκαν από τον Wayde van Niekerk της Νότιας Αφρικής στο γεγονός των ανδρών των 400 μέτρων και της Almaz Ayana της Αιθιοπίας στα 10.000μ γυναικών.
Μετά τις μεγάλες προόδους του 20ου αιώνα, «ο ρυθμός βελτίωσης πλησιάζει το μηδέν για την πλειοψηφία των αθλητικών δραστηριοτήτων», δήλωσε ο Marc Andy, ερευνητής στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθλητισμού Βιοϊατρικής Έρευνας και Επιδημιολογίας (IRMES).
Το 2007, το ινστιτούτο ανέλυσε την ιστορία των Ολυμπιακών δίσκων από τότε που οι σύγχρονοι αγώνες ξεκίνησαν το 1896 και υπολόγισαν ότι οι αθλητές έφτασαν το 99% του δυνατού μέσα στα όρια του εφικτού στην ανθρώπινη φυσιολογία.
Η πιο πρόσφατη σημαντική επίδοση στον μαραθώνιο έγινε τον Μάιο, όταν ο Eliud Kipchoge της Κένυας έφτασε αγωνιστικά σε ένα παγκόσμιο ρεκόρ, χωρίς όμως να το καταρρίψει, τρέχοντας το μαραθώνιο σε 2:03:05, και δεν τα κατάφερε για μόλις 25 δευτερόλεπτα.
Αξίζει να σημειωθεί πως το παγκόσμιο ρεκόρ το κατέχει ένας συναθλητής του από την Κένυα, ο Dennis Kimetto ο οποίος έτρεξε τα 42 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου σε 2:02:57 το 2014.
Ο τέλειος δρομέας
Οι προπονητές και οι επιστήμονες έχουν προσπαθήσει από καιρό να υπολογίσουν τις βέλτιστες συνθήκες απόδοσης για την εκτέλεση της κλασικής μαραθώνιας απόστασης των 42.195 χιλιομέτρων.
Πέρα από την ιδανική θερμοκρασία – που είναι γύρω στους 12 βαθμούς Κελσίου (53 βαθμούς Φαρενάιτ) – ο δρομέας απαιτείται να είναι μικρόσωμος, «υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες που παίζουν ρόλο για ένα τέλειο δρομέα στο Μαραθώνιο, από τον τύπο σώματος έως τα φυσιολογικά και τεχνικά προσόντα», δήλωσε ο Pierre Sallet, που είναι επικεφαλής ενός οργανισμού που προάγει την ακεραιότητα του αθλητισμού.
«Το ζήτημα είναι πως θα προσδιορίσουμε αυτές τις παραμέτρους σε αυτές τις κατηγορίες. Δηλαδή πώς θα διαχειριστούμε τη διατροφή και την προπόνηση σε διάφορα υψόμετρα καθώς και τη μεγιστοποίηση της μορφής και της ενέργειας για να φτάσουμε στη βέλτιστη ψυχολογική και φυσική κατάσταση; επισήμανε ο Σάλλετ.
Πέρα από το περιβάλλον και το σχήμα του σώματος, “τίθενται και άλλες μεγάλες φυσιολογικές παράμετροι που μπαίνουν στον μαραθώνιο”, δήλωσε στο AFP ο Vincent Pialoux, αναπληρωτής επικεφαλής του Δια-Πανεπιστημιακού Εργαστηρίου Βιολογίας της Λυών.
Σε επιστημονικό επίπεδο η αντοχή είναι η ικανότητα δημιουργίας της ενέργειας που καταναλώνει οξυγόνο ένας αθλητής, η οποία μετριέται από τη μέγιστη χωρητικότητα πρόσληψης οξυγόνου (VO2 max) του δρομέα και την ικανότητα του σώματος να εξοικονομεί ενέργεια μέσω αυτής της μεθόδου, δήλωσε ο Pialoux.
Από αυτούς τους παράγοντες που περιγράφηκαν παραπάνω, εάν λάβουμε τα καλύτερα δεδομένα που μετρήθηκαν σε εργαστηριακές συνθήκες δοκιμών σε διάφορους αθλητές, φτάνουμε μερικές φορές αρκετά κάτω από τα όρια που προβλέπεται κανονικά, σχετικά με τα αθλητικά μοτίβα που βασίζονται στην εξέλιξη της απόδοσης, είπε Pialoux.
