Αυτά τα παιδιά πάντα τα συμπαθούσα για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένας από τους λόγους αυτούς ήταν πως δε μείνανε ποτέ στάσιμοι. Από την αλητεία και το αστικό δράμα των πρώτων δίσκων τους μεταφέρθηκαν στο πιο ολοκληρωμένο “OK Computer” και από ‘κει κυριολεκτικά στο άπειρο.
Όταν πλέον έγιναν ορατά τα αποτελέσματα της μπόμπας με το όνομα “πειρατεία” στο διαδίκτυο (αλήθεια θυμάται κανείς σήμερα το napster;..) και πάλι φάνηκαν πολύ κιμπάρηδες άλλα παράλληλα και μεγάλα αλάνια, διαθέτοντας το προηγούμενο album τους “In Rainbows” (2007) δωρεάν για δύο ολόκληρους μήνες, να το κατεβάσεις και να γουστάρεις, ενώ ταυτόχρονα μπορούσες να αφήσεις, αν ήθελες, κάποιο χρηματικό ποσό!
Σκέψου πόση προβολή τους χάρισε αυτό το δίμηνο και από πόσα διαφημιστικά έξοδα τους γλίτωσε αυτή η κίνηση, σε καιρούς που ονόματα-δεινόσαυροι όπως οι U2 αναγκάζονταν να περιοδεύουν ανελέητα και εξοντωτικά, για να βγάλουν όσα δε βγάζαν πια από τις πωλήσεις δίσκων και να παραμένουν στις αγκάλες πολυεθνικών εταιριών.
Παρόμοια τακτική ακολουθούν και με τη φετινή τους κυκλοφορία, ονόματι “King of Limbs“, με πολύ περισσότερη Do It Yourself άποψη όμως. Ο δίσκος κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες στο διαδίκτυο με την ίδια λογική του δωρεάν κατεβάσματος και πριν κάποιες μέρες βγήκε στην κυκλοφορία η έκδοσή του σε CD. Για αρχή παραδόθηκε σε τρεις ειδικά οργανωμένες γι’ αυτό το λόγο εκδηλώσεις σε Γλασκόβη, Λονδίνο και Μάντσεστερ (πραγματοποιήθηκαν άλλες 59 ανά τον υπόλοιπο κόσμο) οπού με ή χωρίς το δισκάκι, τσιμπούσες δωρεάν την εφημεριδούλα “The Universal Sigh” στην οποία θα δημοσιεύονται κείμενα των Robert Macfarlane και Jay Griffiths μεταξύ άλλων. Επίσημη διανομή υπάρχει και επί Ελληνικού εδάφους εδώ.
Τώρα, εκτός από την εφημερίδα που έβγαλε το συγκρότημα για να προωθήσει το δίσκο, θα υπάρχει και μία ειδική έκδοση του album (η “The Newspaper Edition”) που απ’ ότι φαίνεται από τις περιγραφές των ίδιων θα είναι πολύ πρωτοποριακή, φτιαγμένη μάλλον από ανακυκλώσιμα υλικά και ελαφρύ χαρτί εφημερίδας (ευτυχώς γιατί η ειδική έκδοση του In Rainbows ήτανε πιο βαριά κι από τη πούτσα του τσολιά) και ουδεμία σχέση θα έχει με την Universal Sigh!
Αυτή τη φορά μπήκε στο παιχνίδι και το YouTube αφού ο δίσκος υπάρχει και εκεί να τον ακούσεις ολόκληρο σε ένα ενιαίο αρχείο, σε σχετικά καλή ποιότητα και μάλιστα με τη δυνατότητα επιλογής κομματιών.
Επειδή δε μ’ αρέσει (και ειδικά αφού δε μιλάμε για χρέη ή γυναίκες) να λέω ψέματα, οφείλω να σημειώσω πως τις πρώτες δυο-τρεις φορές που άκουσα όλο τον δίσκο, αισθάνθηκα σα να φασώνω τυχαία γκόμενα σε μπαράκι μετά από πολλά λίτρα μπύρα. Εκείνη την ώρα όλα καλά δηλαδή. Την επομένη όμως δε θυμάσαι τίποτα!
Προσοχή!
Στην αρχή θα σου φανεί απίστευτα μονότονο και μιλάμε για ένα δίσκο που κρατάει μόλις 38 λεπτά!
Χρειάστηκα αρκετές επαναλήψεις, για να καταφέρω να συγκρατήσω έστω κάτι απ αυτό που θέλει να πει ο Thom Yorke και η παρέα του. Αργότερα όμως κατάλαβα πως δεν έφταιγε τόσο το συγκρότημα αλλά ούτε κι εγώ! Το θέμα είναι ότι για ακόμη μία φορά αλλάξανε τροπάριο, και τούτη περπατήσανε σε πιο bjork-ίζουσα και trip-hop ηχοτόπια, με πολλές αναφορές στον Burial, τον Trentemoller και τη dub-ambient – φροντίζοντας να μη χάσουν την ταυτότητά τους όμως. Δεύτερες φωνές να παίζουν εδώ κι εκεί σαν αερικά σε υπόκωφα σκηνικά και ωμές, space -ψυχεδελικές σχεδόν- εκτελέσεις, με μία πυξίδα να δείχνει προς προηγούμενες, χαμένες, μουσικές δεκαετίες.
Οι φωνητικές ικανότητες του Yorke με δυσκολία αρκούν για να δώσουν την ώθηση που χρειάζεται ο δίσκος για να αποκτήσει κορυφώσεις και ξεχωριστές στιγμές, αλλά αντισταθμίζουν όλα τα κενά με τη την Εγγλέζικη ρομαντζάδα στη χρεία της φωνής του.
Το πρόβλημα νομίζω πως βρίσκεται στο ότι λείπουν οι συναισθηματικές εκδηλώσεις παντός είδους, αλλά παραμένουν σε πιο συγκρατημένα, αφηγηματικά και αφαιρετικά μονοπάτια, καθώς επίσης και στο κλίμα που ήθελαν να δημιουργήσουν με αυτό το δίσκο, δηλαδή κάτι μεταξύ “νεραϊδόκοσμου κρυμμένου μέσ στο δάσος ένα βράδυ με πανσέληνο, που πήγαινα βόλτα να ταΐσω της φεγγαρόπαπιες κι έπεσα σε μια χωροχρονική τρύπα που μεταφέρει της νοητές υπάρξεις μας στα πεδία της απλανούς παρατήρησης εν μέσω κοσμικών συγκρούσεων και νοημάτων που πρεσβεύουν το υπεράνω και αντιπαραθέτουν εαυτούς με τα δέοντα και τα κοινά” και παιδικού παραμυθιού πρώτης δημοτικού!
Είναι τόσο παιχνιδιάρικο και ασαφές αυτό που βγάλανε, που ο μέσος σε εγρήγορση νους ενός καθημερινού ανθρώπου, θα τρέξει ψάξει αιτίες κι αφορμές, αναλύσεις, εξηγήσεις και ανύπαρκτες βάσεις για να κατατάξει αυτά που ακούει. Αν δε βιαστεί να πατήσει το stop. Απλά παραδώσου κι άστο να κάνει τη δουλειά του, μόνο έτσι λειτουργεί!
Το σενάριο αυτή τη φορά ήτανε απλό και (ας μου επιτραπεί η έκφραση από τους πιο βαθείς και κοινωνικά συνειδητοποιημένους αναγνώστες που δε σηκώνουν τέτοιους παιδικούς όρους) ρομαντικό. Ρομαντικό κι απλό, όσο το να βρεις μια ήσυχη γωνιά ένα βράδυ που σου κάνει πραγματικά κέφι και να πας να κάνεις ένα τσιγάρο κοιτώντας το φεγγάρι. Δε χρειάζεσαι ούτε τα πιο απομακρυσμένα δάση της Νορβηγίας για σκηνικό, ούτε παγωμένες ολοστρόγγυλες λίμνες με θηλυπρεπή ξωτικά που ενώ χορεύουν από δίπλα, τα βυζιά τους χτυπάνε παλαμάκια! Σε αυτό τα καταφέρανε και καλά μάλιστα αφού μετά τις πρώτες ακροάσεις, η απλότητα του τα καταφέρνει να σε κερδίσει και να σε κάνει να κλείσεις τα μάτια αφημένος στο παραμύθι που σου στήνουν.
Εκεί που το νεύρο πρέπει να βγει μπροστά ετούτοι παίζουν τη λούπα από την αρχή, εκεί που το συναίσθημα πρέπει να απελευθερωθεί κρατάνε το ρυθμό σταθερό, εκεί που κάτι πρέπει να εκτονωθεί αυτοί κάνουν διάλειμμα! Αν οι Radiohead σου φαινόντουσαν “περίεργοι”, περίμενε να ακούσεις ολόκληρο αυτό το δίσκο και θα καταλάβεις ποια είναι η διαφορά τους με τους υπόλοιπους ανταγωνιστές στο συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Εδώ βέβαια μιλάμε για ένα συγκρότημα που συνηθίζει να είναι μπροστά από την εποχή του και δε θα με παραξένευε καθόλου να έβρισκα πολλούς που θα δυσανασχετήσουν ακούγοντάς το, να το προσκυνούν αύριο ή μεθαύριο.
