Πως λες αντίο; Πόσο εύκολο είναι να μαζεύεις πράγματα, να αντιμετωπίσεις αναμνήσεις, να βρεις λέξεις που και να μην πληγώσουν και να μην γκρεμίσουν; Πώς διαλέγεις τη στιγμή; Αφού ξέρεις: λίγο ακόμη θα μπορούσες. Αφού σου λεν: λίγο πριν θα έπρεπε. Πότε η συγκυρία ταυτίζεται με τα πρέπει, πότε τα θέλω διαλέγονται με την αξιοπρέπεια και καταλήγουν σε κοινή απόφαση; Ο Ρονάλντο έκρινε πως το 2011 θα ήταν η τελευταία πρόταση στο δικό του εξαιρετικό κείμενο. Εμείς, θαυμαστές του όμορφου, απλά θα τον χτυπήσουμε στην πλάτη και θα του πούμε ευχαριστώ.
Ο Ronaldo Luís Nazário de Lima γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1976. Το 1993-94 είναι η πρώτη χρονιά που αγωνίζεται σε ομάδα μεγάλης κατηγορίας: την Κρουζέιρο. Στα 17 του θα χτυπήσει το πρώτο καμπανάκι. Θα φωνάξει «δείτε με, ήρθα για να μείνω». Σε 14 εμφανίσεις θα σκοράρει 12 φορές. Ο εκλέκτορας της εθνικής Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα δε θα το παραβλέψει. Ο Ρονάλντο θα προσκληθεί για το Μουντιάλ του 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δε θα πάρει χρόνο συμμετοχής, ωστόσο θυμάμαι την κάμερα να ζουμάρει πάνω του στον πάγκο αρκετές φορές και τους σπίκερ να μιλάνε για το νέο μεγάλο ταλέντο του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου.
Εκείνη τη χρονιά έρχεται η μεταγραφή του στην Ευρώπη και την Αϊντχόβεν. Το ολλανδικό πρωτάθλημα, φύσει επιθετικό, με άμυνες που παίζουν ψηλά και δίνουν χώρο στους γρήγορους επιθετικούς να δράσουν, είναι η τροφή που είχε ανάγκη το ταλέντο του Ρονάλντο για να αναπτυχθεί. Στην πρώτη του χρονιά θα σκοράρει 30 γκολ και θα βγει πρώτος σκόρερ στην Ολλανδία (είναι μόλις 18 χρονών, μην το ξεχνάμε!). Τα κεφάλια των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων αρχίζουν να κλίνουν προς τη χώρα των ανεμόμυλων.
Η τρομερή επιτάχυνση που αποκτάει στα πρώτα του βήματα ο Βραζιλιάνος γίνεται προϊόν κουβέντας αλλά και θαυμασμού. Ποιος θα τον σταματήσει; Η πρώτη απάντηση δίνεται την επόμενη χρονιά. Οι τραυματισμοί. Ακόμη κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Είναι οι πρώτες ενοχλήσεις στα γόνατα. Ο «Ρο» χάνει τα μισά παιχνίδια. Παρ’ όλ’ αυτά σε δεκατρείς εμφανίσεις θα σκοράρει δώδεκα φορές. Δεν είναι ο killer, με απαλλαγγίγματα σκοράρει, ωστόσο την αίσθηση του γκολ την έχει όσο λίγοι εκείνη την εποχή.
Το καλοκαίρι του 1996 βρίσκει την Ίντερ και τη Μπαρτσελόνα να χτυπιούνται για την απόκτηση του νέου αστεριού του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Νικήτρια –προσωρινά- αποδεικνύεται η ομάδα της Καταλονίας. Ο Ρονάλντο στην πρώτη του σεζόν στην Ισπανία κάνει όργια. Σκοράρει 47 γκολ σε 49 ματς σε όλες τις διοργανώσεις, 34 στο πρωτάθλημα ενώ είναι αυτός που με πέναλτι-γκολ δίνει το κύπελλο Κυπελλούχων στους Ισπανούς απέναντι στην Παρί σεν Ζερμέν. Στα είκοσί του χρόνια κερδίζει απ’ τη Fifa το βραβείο καλύτερου ποδοσφαιριστή στον κόσμο για το 1996. Είναι ο νεότερος παίχτης που κατορθώνει κάτι τέτοιο. Διάκριση που θα κέρδιζε δυο φορές ακόμη, το 1997 και το 2002.
Όπως είπαμε όμως, η νίκη της Μπαρτσελόνα επί της Ίντερ θα ήταν στα σημεία. Ο Ρόνι δεν ταίριαξε ποτέ στη χημεία των blaugrana. Στο τέλος της χρονιάς θέλει να φύγει. Η Ίντερ πληρώνει τη ρήτρα του και τον παίρνει για τα επόμενα πέντε χρόνια στο Μιλάνο. Εκεί λατρεύεται σαν Θεός. Σαν αυτός που ήρθε για να ξαναφέρει στο προσκήνιο τους νερατζούρι. Και το προσπαθεί.
Όσο τα πόδια του τον αφήνουν το καταφέρνει. Στην πρώτη του χρονιά στο Campionato θα σκοράρει 25 γκολ και θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πορεία των Ιταλών ως την κατάκτηση του κυπέλλου Ουέφα. Η επόμενη ωστόσο έμελλε να είναι αυτή που θα εγκαινίαζε την στενή σχέση του με τα χειρουργεία και τα νυστέρια.
Πολλοί λένε ότι ό τρόπος που αγωνιζόταν, οι επιταχύνσεις και οι ξαφνικές αλλαγές πορείας, δεν ήταν δυνατόν να υποστηριχθεί απ’ το σκελετό του. Όσο δυνατός και να ήταν αυτός. Άλλοι πάλι μιλάν για πολύ αδύναμα και επιρρεπή γόνατα. Όπως και να ‘χει, αυτά στάθηκαν η αιτία να πονέσουμε μαζί του πολλές φορές κι εμείς οι απ’ έξω. Να βλέπουμε τους τραυματισμούς του και να μας έρχεται το στομάχι στα δόντια. Να θέλουμε να ουρλιάξουμε μήπως και του πάρουμε λίγο απ’ τον πόνο.
Η σεζόν ’98 τελείωσε με το Μουντιάλ της Γαλλίας και τον πολυσυζητημένο τελικό. Μια κρίση άγχους δυο ώρες πριν τον αγώνα με τους οικοδεσπότες έστειλε εσπευσμένα τον Βραζιλιάνο στο νοσοκομείο. Όταν επέστρεψε στο γήπεδο και ζήτησε να ξεκινήσει στο ματς δεν ήταν ο ίδιος. Ένα παιδί που δεν άντεξε την πίεση θύμιζε σε όλους ότι δεν πρέπει να καταργούμε τα ανθρώπινα όρια όταν μιλάμε για αθλητές. Ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό το «ανθρώπινα» σε καμία στιγμή.
Η επόμενη χρονιά δεν ήταν εξίσου καλή για το Ρόνι. Μικροτραυματισμοί τον κρατάνε αρκετούς αγώνες εκτός ομάδας. Σε 28 συνολικά ματς θα σκοράρει δεκαπέντε φορές. Μικρό νούμερο για την αξία του. Και φτάνουμε στο 1999. Στο Νοέμβρη του 1999. 21 του μήνα, η Ίντερ αγωνίζεται με τη Λέτσε. Σε μια προσπάθειά του ο Ρονάλντο συντρίβει το γόνατό του. Ο πρώτος πολύ μεγάλος τραυματισμός είναι εδώ. Χειρουργείο και πέντε μήνες στην αποθεραπεία. Επιστρέφει στις 12 Απρίλη του 2000. Είναι το πρώτο ματς των διπλών τελικών στο Κύπελλο Ιταλίας με τη Λάτσιο. Ο Θεός εκείνη τη νύχτα βρισκόταν αλλού.
Τα χαμόγελα των μιλανέζων για την επιστροφή του λατρεμένου τους παιδιού θα παγώσουν σύντομα. Αγωνίζεται μόνο επτά λεπτά, και στην πρώτη του προσπάθεια ντρίπλας το γόνατό του λυγίζει και… σπάει. Το πρώτο μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας του Ρόνι θα κλείσει. Το Φαινόμενο όπως τον βάφτισε ο ιταλικός τύπος τα χρόνια που αγωνίστηκε στους γείτονες, δε θα φτάσει ποτέ ξανά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Δε λέω πως δε θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμη ο καλύτερος στη θέση του, λέω πως δε θα είναι ο καλύτερος όλων.
Η επιστροφή του θα γίνει στο Μουντιάλ του 2002 δυο χρόνια αργότερα! Με παραπάνω κιλά και περίεργη κόμμωση, θα αμφισβητηθεί πριν αυτό ξεκινήσει. Όταν όμως ξεκίνησε, μαζί με το Ριβάλντο, πήρε τη Βραζιλία απ’ το χέρι και την οδήγησε στην κατάκτηση του πέμπτου τροπαίου της ιστορίας της. Οκτώ γκολ, τα δύο στον τελικό, ήταν ο απολογισμός του Φαινόμενου.
Ο Σεπτέμβρης τον βρίσκει μέλος των galacticos της Ρεάλ Μαδρίτης. Στο Μιλάνο δε θα τον συγχωρήσουν ποτέ για τη φυγή του. Τη θεωρούν προδοσία. Ο ίδιος δε θα καταφέρει να αγωνιστεί ως τον Οκτώβρη λόγω τραυματισμών, ωστόσο στο Μπερναμπέου σε κάθε αγώνα επικρατεί μια Ροναλντομανία. Παροξυσμός. Το όνομα του γίνεται σύνθημα σε κάθε ματς. Στο ντεμπούτο του θα σκοράρει δυο φορές. Στους 8 του Champion’s League θα κάνει χατ τρικ απέναντι στη Μάντσεστερ.
Οι τρεις πρώτες του χρονιές στη Μαδρίτη θα είναι γεμάτες, με πάνω από τριάντα αγώνες και περισσότερα από είκοσι γκολ σε κάθε πρωτάθλημα. Ωστόσο οι τίτλοι (κυρίως το Τσάμπιονς Λίγκ) δε θα έρχονται.
Αντίθετα θα έρθουν πάλι τα νυστέρια στα πονεμένα γόνατα. Και μαζί, παρέα θα τους κάνουν πλέον και τα παραπανίσια κιλά. Το «Φαινόμενο» θα μετεξελιχτεί στον «Χοντρό». Ο Καπέλο, προπονητής της Ρεάλ έχει δώσει τη φανέλα του βασικού στην επίθεση των galacticos στον Φαν Νίστελροϊ. Ο Ρόνι ετοιμάζεται για αλλού, πιέζει για να φύγει. Το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς θα δείξει ότι ο Χοντρός δεν τα έχει φάει ακόμη όλα τα ψωμιά του. Σκοράρει 3 φορές και σπάει κάθε ρεκόρ.
Γίνεται ο πρώτος ποδοσφαιριστής που φτάνει τα δεκαπέντε γκολ σε Παγκόσμια Κύπελλα ξεπερνώντας τα 14 του Γκερντ Μίλλερ, Μπαίνει στο μικρό κλαμπ αυτών που σκοράρουν σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα, και φτάνει τον Κλίνσμαν σκοράροντας τρία ή περισσότερα γκολ σε τρία Μουντιάλ.
Ο Μπερλουσκόνι θέλει να εντυπωσιάσει και να μπει στο μάτι των αντιπάλων της Ίντερ. Πληρώνει, και το Γενάρη του 2007 παίρνει το Ρονάλντο στη Μίλαν. Σε 14 εμφανίσεις εκείνη τη χρονιά το Φαινόμενο θα δηλώσει εφτά φορές παρόν σκοράροντας. Ωστόσο, έχοντας δηλωθεί απ’ τη Ρεάλ στο πρώτο μισό της σεζόν δε θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ που θα βρει τους Ιταλούς να το κατακτάν. Θα είναι και ο μόνος τίτλος που θα λείψει απ’ τη λαμπρή τροπαιοθήκη του Βραζιλιάνου.
Τα επόμενα χρόνια, οι εμφανίσεις του θα λιγοστέψουν. Οι τραυματισμοί, η έντονη εξωγηπεδική του ζωή και η εμφάνιση ενός υποθυροειδισμού θα του δώσουν κάμποσα ακόμη κιλά. Η επιστροφή του στη Βραζιλία και την Κορίνθιανς θα είναι απλά η τελευταία παράγραφος μιας μεγάλης καριέρας. Κι εκεί όμως, έστω και στα τελειώματα ο Ρόνι θα κάνει τη διαφορά. Θα σκοράρει 18 φορές σε 31 παρουσίες χαρίζοντάς στην Κορίνθιανς ένα Κύπελλο Βραζιλίας και τη συμμετοχή στο Λιμπερταδόρες.
Το Φλεβάρη του 2011 ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση. Ενώ στο φιλικό της εθνικής του με τη Ρουμανία έπαιξε τα τελευταία δεκαπέντε επαγγελματικά ποδοσφαιρικά του λεπτά. Η κίνηση του Φρεντ, να μιμηθεί ένα προσκύνημα, όταν αποχωρεί από το γήπεδο για να παραχωρήσει τη θέση του στο μεγάλο Βραζιλιάνο, όσο κι αν εμπεριέχει το αστείο και τη χαρά της στιγμής, δεν παύει να είναι αυτό που θα ήθελε να κάνει ο καθένας που έπαιξε συμπαίκτης ή αντίπαλος με αυτόν τον ποδοσφαιριστή.
Να τον τιμήσει όπως του αξίζει. Να σκύψει το κεφάλι με σεβασμό για να περάσει ένας απ’ τους καλύτερους (για εμένα σίγουρα ο καλύτερος) επιθετικούς όλων των εποχών. Ρονάλντο, σε ευχαριστούμε για όσα όμορφα σε διάρκεια μας χάρισες. Κι αν ακούς σήμερα να λένε για άλλους, καλύτερους, ποιοτικότερους, μη σκας. Ο στιχουργός κι εσένα στο μυαλό του είχε όταν έγραφε «Ο κόσμος πάντα βρίσκει καινούριο βασιλιά/ κι εμείς μονάχοι ποιητές θα μείνουμε». Αλλά ποιητές..
