Λέμε με τον φίλο μου τον Σπύρο να κατέβουμε για σαββατοκύριακο στην Αθήνα, όπου μας περιμένει ο φίλος μας ο Αρσένης, που μετεγκαταστάθηκε μόνιμα εκεί από τη Σαλονίκη, πριν λίγα χρόνια, για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης. «Πάμε με αεροπλάνο;» ρωτάει ο Σπύρος. «Γιατί, βιαζόμαστε να φτάσουμε ή είμαστε γιάπηδες;» του απαντάω αρνητικά, εμμέσως πλην σαφώς. Κι έτσι Παρασκευή απόγευμα φεύγουμε με το «γρήγορο» τρένο και ξεκινώντας, καθώς ακούμε τον μηχανοδηγό να μας καλωσορίζει και να μας υπενθυμίζει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα σε όλους τους χώρους της αμαξοστοιχίας, καταλαβαίνω γιατί ο Σπύρος ήθελε να πάμε με αεροπλάνο.
Μετά από κάποια ώρα πηγαίνει στο WC κι επιστρέφοντας μου λέει με έξαψη: «Κάποιοι καπνίζουν στην τουαλέτα». Κι εγώ του μπαίνω: «Ε, και τι έγινε; Θέλεις να καπνίσεις στην τουαλέτα κι εσύ;» Αναστενάζει και λέει: «Όχι, εντάξει, αντέχω».
Φτάνουμε στην Αθήνα, αφήνουμε τα πράματά μας στο σπίτι του Αρσένη και βγαίνουμε τα μεσάνυχτα οι τρεις μας για ποτό. Πηγαίνουμε στο Partesera, που αποτελείται από δυο-τρία μικρά μαγαζάκια σε μια στενή στοά, που το έχουν ανοίξει πρόσφατα κάποια παιδιά που δούλευαν κάποτε στο μπαρ Στοά στη Θεσσαλονίκη. Αλλά εκεί δεν πέφτει ούτε καρφίτσα, και έτσι φεύγουμε και περιπλανιόμαστε στα γύρω στενά, ώσπου να βρούμε κάπου να κάτσουμε –όπου να βρούμε τελικά.
Την άλλη μέρα το πρωί ο Αρσένης έχει δουλειά σε ένα γύρισμα διαφημιστικού για την Εθνική Λυρική Σκηνή κι εγώ με τον Σπύρο πηγαίνουμε επίσκεψη στο σπίτι δύο φίλων εκεί κοντά, της Διονυσίας και του Δημήτρη (με το μωρό τους), που μετεγκαταστάθηκαν από τη Σαλονίκη στην Αθήνα για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης.
Μας λένε τα τελευταία νέα τους: η Διονυσία εργάζεται στην παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ του Σκάι για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ο Δημήτρης στην παραγωγή της νέας τηλεοπτικής σειράς της ΕΡΤ με τον αστυνόμο Χαρίτο, βασισμένη σε βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη. Τους λέμε κι εμείς τα δικά μας: τα ίδια, περίπου, όπως τα ξέρανε.
Μετά φεύγουμε με τον Σπύρο και πηγαίνουμε στο ανακαινισμένο Αρχαιολογικό Μουσείο κι εκεί περιπλανιόμαστε από αίθουσα σε αίθουσα (μέχρι εξουθένωσης), ώσπου να καταλήξουμε στην πιο «διάσημη» αίθουσα αυτών των ημερών, αυτήν με τα επιχρωματισμένα αντίγραφα αγαλμάτων και ανάγλυφων παραστάσεων -που βασίζεται στη θεωρία ότι όλα τα έργα της κλασικής αρχαιότητας ήταν χρωματισμένα. Για τα οποία δεν ξέρω τι λένε οι ειδικοί αλλά εμένα μου φάνηκαν κιτς.
Ο Αρσένης μας προσκαλεί, με μήνυμα στο κινητό, να πάμε από το θέατρο Ακροπόλ, όπου γίνονται οι πρόβες ενός τρίπτυχου προγράμματος μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και ο Χρήστος Νικολέρης (σκηνοθέτης της Enorasis, που έχει κατέβει από Σαλονίκη) τραβάει πλάνα για το διαφημιστικό της παράστασης.
Όταν φτάνουμε έχουν τελειώσει τα δύο πρώτα μέρη, ανάμεσα στα οποία και «Οι Συλφίδες» σε χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου (ο οποίος επέστρεψε στην Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια στη Σαλονίκη για λόγους «επαγγελματικής αποκατάστασης»), αλλά προλαβαίνουμε το «Solitaire» σε χορογραφία ΜακΜίλαν.
Το βράδυ πηγαίνουμε και οι τρεις στο νέο Παλλάς στη Βουκουρεστίου για δούμε την παράσταση «2» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, προσκεκλημένοι του φίλου μας ηθοποιού Σίμου Τσακίρη, που συμμετέχει στην παράσταση -ως πρώτη του δουλειά μετά τη μόνιμη εγκατάστασή του στην Αθήνα για λόγους «επαγγελματικής αποκατάστασης». Καθόμαστε στα θεωρεία σε θέσεις VIP (των 100 παρακαλώ) και παρακολουθούμε -με απόλυτη προσήλωση- μια παράσταση μοναδική, υψηλού επιπέδου σε όλες τις αισθητικές διαστάσεις της και αριστουργηματική ως χορογραφική σύνθεση, προκλητική, αισθησιακή, με χιούμορ, λαμπερή, που δύσκολα περιγράφεται σε κάποιον που δεν την έχει δει.
Μετά την παράσταση περιμένουμε έξω στον πεζόδρομο τον Σίμο και φεύγουμε για την πλατεία Εξαρχείων, όπου έχουμε δώσει ραντεβού με τον Δημήτρη (χωρίς την Διονυσία που κάτι της έτυχε με το μωρό). Εκεί συναντάμε τυχαία, έξω από ένα μαγαζί, την Μαρία Σαλτίρη, ηθοποιό που έπαιζε κάποτε στην Πειραματική Σκηνή στη Σαλονίκη –πριν εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα για λόγους «επαγγελματικής αποκατάστασης». Την χαιρετάμε και την αφήνουμε με την παρέα της και καταλήγουμε οι πέντε μαντράχαλοι σε ένα -σχετικά- ήσυχο μπαρ για να μπορέσουμε να συζητήσουμε την παράσταση, πίνοντας βεβαίως.
Την άλλη μέρα, Κυριακή, ξυπνάμε αργά το πρωί, με το κεφάλι ελαφρύ παρόλα τα ξίδια –«Αχ, αυτή η μαγική κλιματολογική ατμόσφαιρα της Αττική γης!», λέμε και ξαναλέμε. Αποφασίζουμε να αποπειραθούμε να κάνουμε τον «περίφημο» αρχαιολογικό περίπατο, γύρω από την Ακρόπολη, έτσι για να δοκιμάσουμε την αντοχή μας. Και το κάνουμε, καταλήγοντας να διαβάζουμε ονόματα στα κουδούνια της Αρεοπαγίτου -για να μάθουμε «ποιες κουφάλες έχουν την τύχη να μένουν σε τέτοια γειτονιά». Μετά ο Σπύρος κι εγώ παίρνουμε το τρένο του γυρισμού για τη Σαλονίκη.
Και να Άμαστε πάλι εδώ. Για λόγους «επαγγελματικών υποχρεώσεων» -που λένε.
