Σημείωση: Η παρούσα συνέντευξη διεξήχθη στις 1 Αυγούστου του 2019. Ωστόσο για κάποιους τεχνικούς λόγους δεν δημοσιεύθηκε ποτέ, όμως εξαιτίας του θανάτου της πριν από λίγες μέρες, θεωρήσαμε από την πλευρά μας ότι αυτό το υλικό είναι ένας φόρος τιμής για αυτήν τη σπουδαία προσωπικότητα που μας άφησε τόσο νωρίς και καλό θα ήταν να γνωστοποιηθεί στο ευρύ κοινό που την λάτρεψε. Καλό ταξίδι αγαπημένη μας Σοφία Κοκοσαλάκη
Η ελληνική «Μεγάλη Ιδέα» στον χώρο της μόδας ξεκίνησε τη διαδρομή της στα showrooms πριν από περίπου μία δεκαετία. Σήμερα διανύει το στάδιο της ωριμότητας, γνωρίζοντας διεθνώς την καταξίωση και απολαμβάνοντας τον σεβασμό για την εμπνευσμένη δουλειά της.
Συμπληρώνετε δέκα χρόνια στον κόσμο της μόδας. Πού βρίσκεστε σε σχέση με τις αρχικές σας προσδοκίες; Μέχρι πού θα θέλατε να φτάσετε;
Έχω φτάσει πολύ μακριά σε σχέση με όσα περίμενα. Όσο για το που θα ήθελα να φτάσω… νομίζω ότι εδώ είμαι καλά!
Ποιες ήταν οι καθοριστικές αποφάσεις που πήρατε και σημάδεψαν την καριέρα σας;
Η πρώτη ήταν να μετακομίσω στο Λονδίνο, το 1996. Να αφήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου και να μετρήσω τις δυνάμεις μου. Η δεύτερη ήταν να μετακομίσω στο Παρίσι, το 2004. Το Λονδίνο είναι μια εξαιρετική πόλη για να ξεκινήσεις. Ολοι τρέχουν να ενισχύσουν ένα καινούργιο ταλέντο και έτσι σου χαρίζεται πολλή δημοσιότητα.
Όμως το να συντηρήσεις αυτήν τη δημοσιότητα είναι πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό. Ετσι, πήγα στο Παρίσι και βρέθηκα αντιμέτωπη με οίκους που υπήρχαν εδώ και πάνω από 100 χρόνια και που διέθεταν τεράστια διαφημιστικά budgets. Η τρίτη σημαντική απόφαση ήταν το 2006 να ενταχθώ στο group του Renzo Rosso (ο άνθρωπος πίσω από το label «Diesel»), το OTB (Only The Brave).
Μπορείτε να μου περιγράψετε το ξεκίνημά σας;
Ξεκίνησα με τα δικά μου λίγα χρήματα. Αν θέλεις να κάνεις κάτι δεν σε σταματά τίποτα. Τότε εργαζόμουν στον χώρο του styling, έκανα όμως και άλλες δουλειές. Το πρώτο μου show κόστισε 2.000 λίρες, χρήματα από τα οποία τα μισά διατέθηκαν στη δημιουργία των κομματιών και τα υπόλοιπα στη διοργάνωση του show. Ηταν ένα κανονικό show με 25 εμφανίσεις (looks). Αν το συγκρίνει κάποιος με το σήμερα, τα χρήματα που απαιτούνταν ήταν ελάχιστα. Σήμερα, τα show κοστίζουν εκατό φορές παραπάνω. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, στο Λονδίνο μπορείς να το κάνεις.
Είναι δυνατό. Είναι τέτοιες οι συνθήκες που υπάρχουν προοπτικές και δυνατότητες για να αναδειχθεί ένα νέο ταλέντο. Πέρασαν δέκα χρόνια. Πάντα με χαρά. Το μόνο που θα ήθελα να αποφύγω είναι ότι από τη στιγμή που μπήκα σε αυτόν τον κύκλο πρέπει να κάνω show κάθε έξι μήνες. Αυτό είναι λίγο εφιαλτικό, αν το σκεφτείτε.
Ποια είναι η γυναίκα από τον χώρο της μόδας που θαυμάζετε περισσότερο;
Εκείνες που αντέχουν και πηγαίνουν σε όλα τα shows κάθε σεζόν! Για παράδειγμα, οι fashion editors Suzie Menkes από τη Herald Tribune και Sarah Maοwer από το style.com. Μπορούν να δώσουν το «παρών» ακόμη και σε δέκα shows την ημέρα.
Πως έχει αλλάξει το Λονδίνο τα τελευταία δέκα χρόνια;
Το Λονδίνο δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα. Οταν βγαίνεις στον δρόμο βλέπεις πάντα νέους, νιώθεις την ενέργεια, όλοι θέλουν να ξεχωρίσουν. Πειραματίζονται με το look τους, ενώ και η μουσική είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Υπάρχει πάντα η ίδια ενέργεια.
Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να έχουμε μια καινούρια Κοκοσαλάκη, χωρίς να έχει την ανάγκη να δοκιμαστεί στο εξωτερικό;
Ξεκινάει από την παιδεία αυτό. Είναι λίγο δύσκολο να πεύχεις στο εξωτερικό χωρίς να έχεις μαθητεύσει σε μια καλή σχολή μόδας. Με την ακαδημαϊκή τριβή, αλλάζει η αισθητική των ανθρώπων. Επίσης, αν κάνεις αυτήν τη δουλειά στην Ελλάδα θα πρέπει να ταξιδεύεις πολύ συχνά έξω, για να έχεις παραστάσεις και αντίληψη του τι είναι μοντέρνο, καινοτόμο, κλασικό. Αναμφισβήτητα, αν ζούσα στην Ελλάδα θα ήμουν μια διαφορετική σχεδιάστρια. Διότι το τι βλέπω στο εξωτερικό και το τι θα έβλεπα στην Αθήνα είναι εντελώς διαφορετικό.
Ποια η σχέση μεταξύ λονδρέζικης και παριζιάνικης κουλτούρας στον κόσμο της μόδας;
Το Λονδίνο είναι πιο πειραματικό, πιο young, πιο clubby. Πιο ’80s κιόλας σε σχέση με τη μουσική και τα style trends, όπως φαίνονταν στα παλιά περιοδικά όπως το Face. Το Παρίσι είναι πιο «bourgeois», πιο «madame», αν θέλεις. Ακόμα κι αν είναι ’80s, είναι ’80s «couture», δηλαδή Lacroix, Chanel… Δεν είναι ’80s του συρμού, αυτή είναι η διαφορά.
Στο Λονδίνο το στυλ είναι πιο casual, θεωρείται cool να είσαι πιο χαλαρός στο ντύσιμο.
Υπάρχουν κάποιες ’80s αναφορές στη δουλειά σας. Τι πιστεύετε γενικά για τα ’80s;
Ολος ο κόσμος μισεί τα ’80s, εμένα όμως μου αρέσουν πάρα πολύ, γιατί τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Εμένα μου έχουν κάνει πολύ καλή εντύπωση, δεν ξέρω γιατί τα βρίσκουν τόσο κακόγουστα οι άλλοι.
Χρησιμοποιείτε νέες τεχνολογίες στη σχεδίαση;
Ναι, πάρα πολλές, αλλά δεν ήθελα να αναφερθώ για λόγους ανταγωνισμού. Ο,τι και να κάνω προσπαθώ να το κάνω σε πνεύμα καινοτομίας. Δηλαδή και τούλι να χρησιμοποιήσω, θα το ράψω με διαφανή καλώδια από σιλικόνη. Για να μπορώ να το κάνω πιο «sculptural». Δεν μου αρέσει να ακολουθώ την πεπατημένη. Αν το ρούχο δεν έχει ξεχωριστή ταυτότητα, αρρωσταίνω.
Υπάρχουν μοντέρνα και κλασικά υλικά;
Σημασία δεν έχει το υλικό αλλά το πώς θα τα ράψεις, πώς θα κάνεις την κατασκευή. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το πιο παλιό υλικό, το δέρμα π.χ. και να προκύψει κάτι πολύ μοντέρνο.
Σημαντικές πληροφορίες για την Σόφια Κοκοσαλάκη
- Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στη σχολή του Saint Martin, στο Λονδίνο.
- Το 1999 λάνσαρε την πρώτη της συλλογή για γυναίκες και άντρες.
- Το 2001 κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου νέου σχεδιαστή και το 2003 το βραβείο του καλύτερου σχεδιαστή νέας γενιάς.
- Το 2004 σχεδίασε τα ρούχα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
