Ένα από τα πιο υποτιμημένα και παρεξηγημένα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’90, οι Καλιφορνέζοι Stone Temple Pilots, χρησιμοποίησαν το κύμα του grunge για να αρπάξουν την ευκαιρία τους. Και επειδή είχαν ταλέντο που έτρεχε από τα μπατζάκια τους, η ευκαιρία δεν χαραμίστηκε. Τουλάχιστον στην αρχή.
Το δυνατό ντεμπούτο του άλμπουμ τους, Core (1992), μοσχοπούλησε και τους έβαλε στην μεγάλη κατηγορία με την πρώτη. Για πολλούς ακροατές είναι και το καλύτερο δισκάκι τους. Για μένα είναι μια ξεπατικούρα του ήχου που πουλούσε, του ήχου των Nirvana, Pearl Jam και λοιπών γκρουπ από τα βορειοδυτικά των ΗΠΑ. Είναι ωραίο, όμως δεν προσφέρει κάτι καινούργιο. Επειδή, όμως, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, το ταλέντο τους ήταν πηγαίο, η απομάκρυνση από τον ήχο του πρώτου δίσκου ήταν αναγκαία ώστε να παρουσιαστεί το δικό τους όραμα.
Το 1994 κυκλοφορεί το Purple, το δεύτερο δισκάκι των STP, και σύμφωνα με την προσωπική άποψη του συντάκτη, το πραγματικό ξεκίνημα του συγκροτήματος. Η υιοθέτηση ακουστικού ήχου σε μεγάλο ποσοστό, οι hard rock και southern επιρροές και οι ψυχεδελικές πινελιές δημιουργούν ένα κράμα που λίγη σχέση έχει με το grunge του Core.
Οι Stone Temple Pilots είναι κάτι περισσότερο από “άλλο ένα alternative συγκρότημα” και αυτό είχαν την ευκαιρία να το δείξουν κι στην συνέχεια της πορείας τους. Δυστυχώς, όμως, η εξάρτηση του τραγουδιστή Scott Weiland από την πρέζα προκαλούσε διάφορα προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των μελών του γκρουπ και στις υποχρεώσεις του. Όταν ένα συγκρότημα αναγκάζεται να φρενάρει πάνω που “έχει πάρει τα πάνω του“, και αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια, τότε πώς να παραμείνει στην κορυφή; Ή να επιστρέψει εκεί;
Σε μια κρίση αυτογνωσίας, ο Weiland γράφει για τα ψέμματα που λέει, όντας junkie, στην αρραβωνιαστικιά του. Όχι, δεν κράτησε την υπόσχεση του, η ηρωίνη κυλάει μέσα του γλυκά. Οι στίχοι του αυτοί “ντύνουν” το Interstate Love Song, ένα τραγούδι που είναι ο καθρέφτης όλων των συστατικών του δίσκου. Η μουσική του κομματιού βγάζει αυτή την περίεργη αίσθηση στον ακροατή ότι ταξιδεύει λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα σε μια άγονη γη. Μπροστά του έχει εκαντοντάδες χιλιόμετρα ακόμα να καλύψει και ο ζεστός αέρας κουβαλάει μυρωδιές από ανθισμένους κάκτους. Μια θλίψη αγκαλιάζει την καρδιά. Και οι στίχοι να βρίσκονται σε ένα δικό τους, διαφορετικό σύμπαν…
(Και στο μυαλό του Αλέξανδρου να παίζει πάντα το σενάριο όπου ο Scott αποτίναξε το ζυγό της πρέζας. What if!)
Απολαύστε και το εξαιρετικό βίντεοκλιπ με την ασπρόμαυρη βινιέτα βωβού κινηματογράφου στην εισαγωγή και τον ψεύτη που σαν άλλος Πινόκιο βλέπει την μύτη του να μεγαλώνει συνεχώς.
